Έκανα δύο παιδιά με μία ωοθήκη

Εμένα η ιστορία μου έχει happy end!

Γνώρισα τον άντρα μου το 2006. Μόλις τον γνώρισα είπα «Tελος, αυτός είναι ο άντρας μου!» Το ήξερα μέσα μου, το ένιωθα, δεν ξέρω και παρόλο που χωρισαμε για ενα μικρό διάστημα, ήξερα πως ολα θα πάνε καλά και θα είμαστε μαζι.

Το Μάιο του 2007 αρραβωνιαστηκαμε. Απο εκει και μετά άρχισε το μαρτύριο μας. Ειχα πόνους χαμηλά στην κοιλιά και έντονο πρηξιμο. Πηγαίνω στον γυναικολόγο μου τότε και μου λέει πως εχω λειτουργικές κυστες. Τι σημαίνει αυτό; Τα ωάρια μου τις γονιμες μέρες δεν εσκαγαν και μάζευαν υγρό, αίμα κ.α. Δεν το παιρνω σοβαρά. Μου είπε πως θα ξεκινήσουμε αντισυλληπτικη αγωγή για να απορροφηθουν. Ξεκινάω λοιπόν και ολα καλά. Δεν μου είπε όμως πως μαζί με τα αντισυλληπτικα θα παιρνω και τα κιλά. Άρχισα να παιρνω κιλά. 2 το μήνα σίγουρα. Πάντα φαγανη ήμουν, δεν ειχα κιλά παραπάνω. Ήμουν 55 κιλά και άρχισα την ανηφόρα. Δεν με πείραζε αυτό, με πείραζε το γεγονός ότι έκανα την αγωγή, καθάριζα και μόλις τελείωνα ξανά έβγαζα κυστες.

Αυτο μου πήρε περίπου 1,5 χρόνο. Ειχα αγανακτήσει και ρώτησα τον γιατρό τι μπορώ να κάνω (πέρα απο την αγωγή), μπας και ηρεμήσω κάποια στιγμή. Έβαζα κιλά, έχανα ψυχολογία. Μου είπε πως μια εγκυμοσύνη θα ήταν η λύτρωση μου, αφου καθαρίζει ο οργανισμός μου και έχω πολλές πιθανότητες να μην σταματήσω να βγαζω. Έγκυος; Έγκυος; Μα εγώ μόλις τώρα ξεκιναω την ζωη μου! Ενα παιδί; Τώρα; Μπορώ; Είμαι ακόμη εγώ μωρό. Θα κάνει μωρό… το μωρό;

Συζητάμε με τον άντρα μου και αποφασιζουμε να το δούμε λίγο πιο θετικά. Με αγαπάει, τον αγαπάω, δεν πειράζει που δεν θα ζήσουμε πολύ μόνοι σαν ζευγάρι. Θα μας δέσουν πιο σημαντικά γεγονότα στη ζωή μας.

Πάμε στο γιατρό, και τώρα; Αφού δεν κανω αυγά; Πως θα κάνω πουλάκι;

Το πλάνο του γιατρού ήταν παιρνω ορμόνες να μεγαλώσω αυγά και μόλις ειναι έτοιμα πάω μου κάνει μια ενεσουλα και αμέσως τρέχω στον άντρα μου για τα υπόλοιπα. Ε; Δηλαδη θα κάνω έρωτα μαζί του συγκεκριμένη ώρα, μερα κτλ; Έλεος!

Το προσπερνάμε και αυτό. Αρχίζω τις ορμόνες, τα κιλά ανεβαίνουν πιο γρήγορα, αλλα αυγό δε γίνεται. Μεγαλώνει αλλα δε γίνεται. Μαζεύει υγρο. Μετα απο 3 αποτυχημένες προσπάθειες και ενώ περιμένω περίοδο, με πιάνει έντονος πόνος και γίνομαι σαν 9 μηνών έγκυος μέσα σε 5′. Τρέχουμε στο γιατρό. Η κύστη έγινε πορτοκάλι και πρέπει να την αφαιρεσουμε. Μέσα σε ένα 2ωρο μπήκα στο χειρουργείο. Ολο το σόι έξω απο την πόρτα και εγώ σε κατάσταση σοκ. Λαπαροσκοπικα δε μπορούσε να γίνει λόγο πρηξιματος.

Όταν συνήλθα στην κλινική τα νέα δεν ήταν ευχάριστα. Η κύστη μου σακάτεψε την ωοθήκη μου. Μου έβγαλαν και την ωοθήκη. Ψυχολογία στο πάτωμα. Εντάξει, λέω, δε πρόκειται πλέον να κάνω παιδί. Με 2 δεν έκανα, με 1 δε πρόκειται ποτέ. Κλάμα στο κλάμα, χάπια στα χάπια, τιποτα… συνεχίζω και κάνω τις κυστουλες μου.

Ενα πρωί κάθομαι μπροστά στον καθρέφτη του σπιτιού μας και με παρατηρώ. Είμαι 80 κιλά πλέον (κοντή) και χάλια. Παιρνω τα χάπια και τα πετάω όλα. Έδωσα μια υπόσχεση στον εαυτό μου, δεν θα κάνω τιποτα. Ουτε θα ξαναπάρω τιποτα. Αν θέλει ο Θεός θα μου το δώσει. Ας απολαύσω τον άντρα μου,το καινούργιο μας σπίτι και ολα τα αλλα στο Θεό. Αυτό έγινε Ιούνιο του 2008.

Μετα απο 2 μηνες, τον Σεπτέμβριο, είμαι στη δουλειά και με πιάνει ζαλάδα. Με πάνε στο νοσοκομείο, με ρωτάει η γιατρός «Υπάρχει περίπτωση εγκυμοσύνης;«

Λέω «Ελεύθερα κανω, αλλα εχω γυναικολογικο θέμα, οπότε δεν υπάρχει περίπτωση«

Παρ’ όλα αυτά μου περνουν ουρα. Κάθομαι έξω και όσο περιμένω έρχονται και τα πεθερικά μου. Ο άντρας μου στη δουλειά. Ξαφνικά με φωνάζουν και (ανατριχιάζω και δακρυζω ακομα και τώρα) μου λέει «Κορίτσι μου, είσαι έγκυος….!!!!«

Άκουγα την φωνή της ξανά και ξανά μεσα στα αυτιά μου. Εισαι έγκυος, είσαι έγκυος…! Έτρεχαν τα μάτια μου, χωρίς να το καταλαβαίνω (που ήταν τόσο κλάμα;) Τσιριζαμε, φωνάζαμε, ολο το σόι πάλι επιδρομή. Δεν σκέφτηκα ούτε στιγμή να μη πω τίποτα σε κανένα. Δε πέρασε ποτέ απο το μυαλό μου οτι θα πήγαινε κάτι στραβά. Έλεγα αφού ο Θεός μου το έδωσε έτσι, θα μου το δώσει και γερό μέχρι το τέλος.

Η εγκυμοσύνη άθλια, είχα συσπάσεις απο τον 4 μηνα. Επερνα utopar, prepare, ολα τα σχετικά. Μέχρι τον 7ο έτσι με πόνο και χάπια. Έσπασαν τα νερά μου 33η εβδομάδα. Μικρό το κοριτσάκι μου, αλλα τετραγερο. 2400 για 7 μηνών περισσότερο απο θετικό το αποτέλεσμα. Ευτυχία και κλάμα απο χαρά (πλέον).

Μετά απο 2,5 χρόνια έκανα και το δεύτερο κοριτσάκι μου. Με τα ίδια προβλήματα πήγα 35 εβδομάδων. Το παιδί ήταν γερό. Αυτό με ενδιέφερε. Ας έφαγα 3 μαχαίρια, καισαρικες τα μωρά μου. Είμαι καλά, τα παιδάκια μου ακόμα καλύτερα. Αυτο έχει σημασία.

Βέβαια ήμουν σχεδόν 100 κιλά, αλλά δε πειράζει. Σήμερα είμαι πάλι 60 κιλά και ας έχω κάποιες ραγαδες, ας εχω χαλαρώσει λίγο. Αυτα τα σημάδια θα με επιστρέφουν πίσω και θα μου θυμίζουν πως ολα για κάποιο λόγο γίνονται.

Να έχετε πίστη στο Θεό, μονο Εκείνος ξέρει πότε είναι η σωστή στιγμή.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com