Όλοι μας είχαμε κάτι που μας προσέφερε ανακούφιση και παρηγοριά όταν ήμασταν μικρά: μια κουβερτούλα, ένα χνουδωτό ζωάκι, μια κούκλα, ένα βιβλίο…
Έτσι και τα παιδάκια μας.
Η φωτογράφος και μαμά τριών παιδιών Anna Ream εμπνεύστηκε από αυτή τη συνήθεια και το φθινόπωρο του 2012 ξεκίνησε να δημιουργεί μία σειρά με το όνομα «Comfort Objects».
Εστιάζοντας σε παιδιά ηλικίας 2 έως 6 ετών, μία κρίσιμη φάση στην ανάπτυξή τους, η Ream φωτογράφισε 70 παιδιά να κρατούν το δικό τους αγαπημένο αντικείμενο που τους ανακουφίζει.
Η ίδια αποκαλύπτει πως τα παιδιά της, ηλικίας 13, 8 και 3 ετών αντίστοιχα, είχαν όλα τους τέτοια αντικείμενα στη ζωή τους. Την περίοδο που η Ream ξεκίνησε το project της η μεσαία, η κόρη της Eowyn, αποφάσισε πως είχε μεγαλώσει αρκετά για να κουβαλάει παντού μαζί της το χνουδωτό σκυλάκι της, τη Ginger και την έδωσε στον μικρότερο αδελφό της. Η μαμά της όμως την έπιανε σε φάσεις που αισθανόταν άσχημα να αποζητά και πάλι τη Ginger. «Τη χρειάζομαι».
«Για μένα, η ιστορία αυτή παρουσιάζει τόσο τον έντονο συναισθηματικό δεσμό που έχουν τα παιδιά με το αντικείμενό τους, αλλά και το ότι το αντικείμενο αυτό αποτελεί ένα από τα κομμάτια που αφήνουν πίσω τους κατά τη διαδικασία της φυσιολογικής ανάπτυξης του παιδιού», λέει η Ream στη Huffington Post. «Ως γονιός, η μετάβαση αυτή μου δημιουργεί κάποια λύπη και μου προκαλεί το συναίσθημα της απώλειας».
Εσείς είχατε κάποιο αντικείμενο που σας προσέφερε παρηγοριά όταν ήσασταν μικρά παιδιά;
Ego akoma exo to skulaki mou k koimate anamesa se emena k ton arravoniastiko mou!!! Tou eipa oti gia na eimaste mazi prepei na dextei k ton skulako mou!! xaxaxaxa
Τραγικό απλά
Εγώ προσωπικά όχι. Το ίδιο και ο πρώτος μου γιος. Εκείνος προτιμούσε όποτε το χρειαζόταν να είναι στην αγκαλιά μας... ο μικρός μου όμως 20 μηνών, από πολύ μωράκι δέθηκε απίστευτα με μια μαιμουδίτσα του μεγάλου μου και έγινε το αγαπημένο του ζωάκι!!! Μου φαινόταν απίστευτο το πόση ανακούφιση του έδινε όποτε χρειαζόταν να χαλαρώσει...Και φυσικά την προσέχαμε όλοι σαν τα μάτια μας, μη χαλάσει, μη την χάσουμε, γιατί δεν βρίσκαμε άλλη την ίδια...Προσπαθήσαμε να του δώσουμε κι άλλα λούτρινα αλλά δεν τα αποδεχόταν...Με το ζόρι βρίσκω λίγο χρόνο μέσα στην ημέρα κάποτε για να την πλύνω...Λατρεύω να τον βλέπω να την κρατά και φυσικά δεν προσπάθησα να του την αποσπάσω για να μην "κολλήσει"...Ακόμα και στην βάφτιση του, ήταν εκεί πρωταγωνίστρια!! Προχθές την άφησε κάπου στο jumbo και το συνειδητοποιήσαμε όταν φεύγαμε..Έφαγα το μαγαζί να την βρω!! Και ευτυχώς ένας καλός νεαρός, υπάλληλος του καταστήματος, την είχε δει και μου είπε που να την βρω...Δε θα την πρόσεχα με τίποτα εκεί που την είχε αφήσει!! Το μόνο που με προβληματίζει κάπως είναι τι θα συμβεί όταν έρθει η ώρα του αποχωρισμού...Βέβαια αν μεγαλώσει και δεν την έχει ανάγκη πια θα την αφήσει από μόνο του...Αν όμως, μη κακό, την χάσουμε/ξεχάσουμε κατά λάθος πουθενά, υποθέτω ότι θα του στοιχίσει βλέποντας πόσο την αγαπάει...Θα δούμε...:)
Πλάκα κάνεις? Η άλλη από πάνω λέει αρραβωνιάστικε κ έχει την κούκλα της στο κρεβάτι ανάμεσα τους
Εγώ όχι. Αλλά η κόρη μου, αν και έγινε 5, δεν μπορεί να κοιμηθεί εύκολα χωρίς το κουβερτάκι της.