Παιδοψυχολόγος ή όχι;
Έχω ένα κοριτσάκι 2 ετών και αντιμετωπίζω πρόβλημα με την συμπεριφορά της… Πρόβλημα… ίσως και να μην είναι πρόβλημα έτσι όπως το ζω εγώ, αλλά δεν μπορώ να είμαι και αντικειμενική…
Λοιπόν η μικρή μας σαν μωρό ήταν ένα ήσυχο και κλειστό παιδάκι…
Κλειστό παιδάκι εννοώ ότι είναι ανοιχτή μόνο με ανθρώπους που γνωρίζει αρκετά καλά και που της συμπεριφέρονται με παιδιάστικο τρόπο, μ’ αυτούς που έχει επαφή τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα… και με όλους τους γνωστούς που γνωρίζει μεν αλλά βλέπει σπανιότερα γίνεται απόμακρη, γαντζώνεται στην κυριολεξία από τον λαιμό μου και σκαρφαλώνει πάνω μου, κρύβεται στην αγκαλιά μου και όσο και αν την παρακαλάμε και την ξεγελάμε με διάφορους τρόπους αυτή η συμπεριφορά δεν της περνάει παρά μόνο αν περάσει πάρα πολύ ώρα επεξεργάζοντας ξανά και ξανά τα άτομα που έχει μπροστά της και τελικά αν αποφασίσει να αισθανθεί άνετα απέναντι τους. Φυσικά αυτό δεν γίνεται πάντα και παντού εξαρτάται από τα κέφια της κάποιες φορές είναι πιο δοτική…
Σ΄αυτή την περίπτωση η «μάνα» σκέφτομαι… εντάξει το παιδί διαλέγει, δεν μπορεί να συμπαθεί τους πάντες και κάποιοι από αυτούς δεν εκδηλώνουν στο παιδί αγάπη ή τρυφερότητα ή έστω και υποκριτικά μια γκριμάτσα αστεία, κάτι που να την προσελκύσουν…
Η φωναχτή σκέψη των άλλων… «το παιδί θέλει παιδοψυχολόγο, είναι απόμακρο δεν κοινωνικοποιείται, ίσως έχει αγοραφοβία, είναι κολλημένη πάνω σου» τόσο φωναχτή που το ίδιο το παιδί ακούει και πιστέψτε με καταλαβαίνει, αν όχι τα λόγια ακριβώς σίγουρα όμως ότι κάτι αρνητικό συζητάμε για εκείνη…
Στην παιδική χαρά που πηγαίνουμε καθημερινά παίζει τρέχει και γελάει αρκετές φορές μόνη ή μαζί μου και σπανιότερα με άλλα παιδάκια, μερικές φορές βλέποντας τα μεγαλύτερα παιδάκια να τρέχουν αποφεύγει να βρίσκεται κοντά τους σαν κάτι να την φοβίζει… το ίδιο συμβαίνει και στο σούπερ μάρκετ όταν την πλησιάσει κάποιος άγνωστος, όχι όμως πάντα και με όλους… έχει ας πούμε τις διακρίσεις της στους ανθρώπους… ή τις φοβίες της…
Κλείνοντας τα 2 της χρονάκια το σπίτι έγινε πάρκο, η μικρή άρχισει να ζωηρεύει έντονα, το ήσυχο μωράκι που ήταν έγινε ένα κοριτσάκι γεμάτο ενέργεια να τρέχει να αντιλαμβάνεται τα πάντα και να γεμίζει το πάτωμα παιχνίδια και κάθε τι που βρίσκεται στα ντουλάπια της μαμάς… Ναι άρχισε η κούραση αλλά ποτέ μου δεν της είπα «μη» έτσι λοιπόν περνάει η μέρα μας μαζί η μικρή μέσα σε όλα και εγώ παντού και πάντα να την έχω δίπλα μου…
Πριν μερικές ημέρες αρχίσαν και τα πρώτα μας «ξεσπάσματα»…
Δεν θέλω να φάω μαμά το μακαρονάκι, γιατί έχει τρύπα και να ξαφνικά να κυλιόμαστε στα πατώματα, να χτυπάμε χέρια πόδια και κεφάλια, να ουρλιάζουμε και να κλαίμε γιατί το μακαρονάκι έχει τρύπα, και μια πανικόβλητη μάνα να βράζει μακαρόνια χωρίς τρύπα… λάθος μου ναι το ξέρω και το διόρθωσα…
Έτσι πέρασαν μέρες που η μόνη αντιμετώπιση που βρήκα στα ξεσπάσματα της, αφού δοκιμάσαμε με το καλό τρόπο και με τιμωρία και είχε αντίθετα αποτελέσματα καταλήξαμε στην «αδιαφορία» μέχρι να ηρεμήσει και να έρθει μόνη της κοντά μου σαν να μην έγινε τίποτα… και στη συνέχεια συζητάμε όσο είναι δυνατό για το θέμα που την ενόχλησε και αντέδρασε έτσι…
Και πάλι έρχεται το θέμα του παιδοψυχολόγου, το παιδί έχει κρίσεις να πας οπωσδήποτε να το δει…
Μεγαλώνω μόνη τη μικρή μου γιατί ο μπαμπάς μας εργάζεται πολύ, την βγάζω καθημερινά βόλτα και πολλές φορές την αφήνω στους παππούδες για κάποιες ώρες μέχρι και για να κοιμηθεί και να την πάρω την άλλη μέρα… έχω και εγώ ανάγκη κάποιες φορές την μοναξιά μου οπότε ποτέ δεν κάνω δεύτερη σκέψη στο να την πάρουν οι παππούδες της… Παρόλα αυτά είναι κολλημένη μαζί μου και δεν πάει με ευχαρίστηση σε άλλους παρά μόνο στη γιαγιά της που βλέπει πολύ συχνά… οι άλλοι παππούδες λόγο υποχρεώσεων δεν έχουν την συχνή επαφή μαζί της και παραπονιούνται για την απόμακρη συμπεριφορά του παιδιού και πάλι μιλάμε για παιδοψυχολόγο…
Το αποτέλεσμα μας λοιπόν είναι το εξής… να την κάνω την επίσκεψη μου σε παιδοψυχολόγο το έχει ανάγκη το παιδί και δεν το «βλέπω»; Εσείς βλέπετε μια φυσιολογική συμπεριφορά ή κάτι που να απαιτεί ειδικό χειρισμό;
Στην πραγματικότητα αισθάνομαι «φοβία» και η ίδια απέναντι στην ιδέα του παιδοψυχολόγου, φοβάμαι μήπως παραψανόμαστε και κάνουμε κακό στο παιδί και δεν το αφήνουμε να έχει προσωπικότητα γι’ αυτό και δεν το έχω τολμήσει όμως αν είναι απαραίτητο;
[divider]
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Νομίζω ότι όλες οι μαμάδες έχουμε μια υπερευαισθησία στο τι λένε οι γύρω... Πάραυτα δεν σημαίνει ότι τους αγνοούμε πλήρως... Δεν είναι τυχαίο που πχ. οι λογοθεραπευτές συστήνουν εξέταση νηπίου αν δεν γίνεται κατανοητό από τρίτους εκτός οικείων ατόμων. Τα ξεσπάσματα είναι φυσιολογικά ως ένα σημείο. Ποιό; Λεπτή η γραμμή... Εξαρτάται από διάφορους παράγοντες... Μήπως μιμήται; Μήπως εκμεταλλεύεται; Μήπως έχει όντως κάποιο θέμα με τη συμπεριφορά του; Συμβουλέψου ειδικούς... παιδοψυχολόγο, αναπτυξιολόγο, για ειδικό παιδαγωγό δεν μιλάω γιατί είναι ακόμη μικρό. Δώσε χωρίς προκαταλήψεις ή τύψεις τις πληροφορίες που χρειάζεται και αν το προφίλ είναι ανησυχητικό συνέχισε να ψάχνεις... παρατήρησε το παιδί σου.... Αγάπα το χωρίς όρια αλλά θέσε του τα όρια στη συμπεριφορά του... ακόμη και παιδιά πχ με Asberger που αναφέρθηκε παρά πάνω καταλαβαίνουν κ έχουν ανάγκη τα όρια... Υπομονή, αγάπη και όρια...σταθερά. Είτε είναι φάση, είτε είναι κατάσταση. Ο ρόλος μας σαν γονείς είναι να διαπαιδαγωγήσουμε και να καλλιεργήσουμε αυτόνομους, λειτουργικούς ενήλικες. Με όποια κατάσταση... Καλό κουράγιο και σου εύχομαι τα καλύτερα.... Δυστυχώς τα αστεράκια μας δεν γεννιούνται με εγχειρίδιο!
Αγαπητή κυρία Q and A θα μπω στη διαδικασία να απαντήσω σ' εσάς αν και δεν είναι το ζητούμενο... αρχικά να σας υπενθυμίσω ότι ανοίξατε μια στήλη που ονομάζεται "μαμαδο-ιστορίες"... σ' αυτή τη στήλη ανταλλάσσουμε απόψεις, εμπειρίες και γιατί όχι δίνουμε η κάθε μια την συμβουλή της που θεωρεί σωστή... φυσικά και δεν αντικαθιστούμε τους "επιστήμονες" και σίγουρα αυτό το αντιλαμβανόμαστε όλες. Στην κρίση της κάθε μανούλας είναι το πως θα πράξει για το μωρό της... μην θίγεστε λοιπόν και μην ξεσπάτε την οργή σας σε λάθος ανθρώπους!!!
Προς την κ. F: Δεν τίθεται θέμα να θιχθώ εγώ. Για το δικό μου παιδι μιλάμε; Εγώ σε σας ενα εχω να πω: ΜΑ ΤΟΣΗ ΑΝΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΠΙΠΟΛΑΙΟΤΗΤΑ ΠΙΑ; Το επαναλαμβάνω και δυο και χίλιες φορές. Έχω δει στο Ίντερνετ τρομερά πράγματα, μέχρι και αποψη για το αν η ελιά που περιέγραφε μια κυρια ηταν ή οχι κακοήθες μελάνωμα! ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΘΕΡΜΑ, ΑΝΤΑΛΑΞΤΕ Ο, ΤΙ ΑΠΟΨΕΙΣ ΘΕΛΕΤΕ, ΑΛΛΑ ΜΗ ΔΙΝΕΤΕ ΓΝΩΜΕΣ ΓΙΑ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ! Για ποιο λόγο αλλωςτε; Προς την μαμα που έγραψε το αρθρο: Κυρια μου, μωρό ειςτε; ( επαναλάβω) Τι φοβάστε να πάτε στον παιδοψυχίατρο,αφού ανησυχείτε; Δεν λέω οτι η κορούλα σας έχει κάτι. Ουτε και μπορώ να υποθεςω αν εχει ή οχι περίεργη συμπεριφορά. Αλλα αυτή η μοδα της ιατρικής διαγνωςης απο το Ίντερνετ ( όπου δεν ξέρεις κιόλας και με ποιον έχεις να κάνεις ) μπορεί να άποδειχθει - για να μην πω: εχει δυςτυχως ήδη αποδειχθεί -μια πολυ επικίνδυνη κατάσταση . Άντε, κουράγιο, όλες ή τέλος πάντων οι περιςςοτερς έχουμε παει τα καμάρια μας στον παιδοψυχίατρο. Ουτε αυτα ουτε εμείς πάθαμε τίποτα!
"Να θιχθώ..", "κακοήθες"...."επαναλάβω"... "άποδειχθει"...τι πληκτρολογώ η γυναίκα... Πάλι θα με μαλώσουν γαμω το... (Τσίμπησα!)
Είναι πραγματικά εντυπωσιακό το πως ακυρώνετε τους ειδικούς εσείς οι φωτεινοι παντογνώστες... Έτσι τη πάτησε και μια φίλη μου και δεν έδωσε σημασία στις εκάστοτε κρίσεις τύπου ¨μακαρόνι¨ ακούγοντας τους ¨ειδικούς¨ και τελικά έφτασε το παιδί 10 χρονών για να ανακαλύψει ότι έχει Asperger! Μανούλα εφόσον σε προβληματίζει η συμπεριφορά του παιδιού σου,ψάξτο..Μόνο τότε θα ησυχάσεις.
Σήμερα δεν υπάρχει καμία μέθοδος που να μετράει με ακρίβεια το αν κάποιος είναι αυτιστικός ή δεν είναι. Ο γιατρός παρατηρεί για όσο διαρκεί το ραντεβού και οι γονείς περιγράφουν. Ειδικά σε ένα παιδί με Asperger που κανείς εκπαιδευτικός δεν το είχε καταλάβει για 10 χρόνια, η διάγνωση θα ήταν ακόμη πιο δύσκολη. Επομένως, η μαμά αυτού του παιδιού θα έπρεπε να έχει πάει πολύ καλά διαβασμένη στο γιατρό για να μπορέσει να τον βοηθήσει. Θα έπρεπε ήδη να ξέρει πολλές λεπτομέρειες για το Asperger για να μιλήσει αναλυτικά στο γιατρό. Δεν αρκούν αυτά που κυκλοφορούν ευρέως στο internet σαν σημάδια αυτισμού, πρέπει κανείς να ψάξει και να βρει ακόμη περισσότερα. Αν η μαμά αυτή δεν μπήκε στον κόπο να ενημερωθεί, από τη στιγμή που έβλεπε ότι το παιδί της ταλαιπωρείται, είναι δικό της πρόβλημα. Δε φταίνε οι μη ειδικοί που της έλεγαν τη γνώμη τους. Η μαμά αυτή, επίσης, πρέπει να ξέρει ότι το παιδί της εμφανίζει τις όποιες αυτιστικές συμπεριφορές κυρίως λόγω της αντιμετώπισης που έχει στο σπίτι του. Μικρά ή μεγάλα λάθη που κάνουμε όλοι οι γονείς, τα αυτιστικά παιδιά τα επηρεάζουν πολύ περισσότερο. Ο αυτισμός θέλει πολλή παρατήρηση του παιδιού και συνεχές διάβασμα. Δεν είναι δύσκολο, αλλά πρέπει η κάθε μαμά να καταλάβει ότι το τι συμβαίνει και το πως μπορεί να βοηθήσει θα το βρει πρώτα μόνη της και μετά θα της το επιβεβαιώσουν και οι ειδικοί. Δυστυχώς, έτσι δουλεύει το πράγμα μέχρι σήμερα. Και δε γίνεται να δουλέψει αλλιώς, γιατί αυτά που ξέρουν σήμερα οι ειδικοί για τον αυτισμό είναι σταγόνα στον ωκεανό. Σε αυτό που θέλω να καταλήξω είναι ότι δεν αρκεί μια επίσκεψη στον ειδικό, για να μάθεις τι συμβαίνει.
Ως ειδικός και συγκεκριμένα παιδοψυχολόγος θα σου έλεγα ότι η επίσκεψη σας κρίνεται απαραίτητη κι αυτό γιατί κάποιες από τις συμπεριφορές του παιδιού(όπως η κρίση για την τρύπα στο μακαρόνι)μπορεί να υποδεικνύουν κάτι πιο σύνθετο από ένα απλό πείσμα,σε συνδυασμό πάντα και με την κοινωνική της αλληλεπίδραση και την προσκόλληση της σε εσένα.Άφησε τις φοβίες σου για το τι μπορεί να σου πει κάποιος ειδικός και κάνε αυτό που είναι καλύτερο για το μικράκι σου.Μπορεί όλα αυτά να μην είναι τίποτα,μπορεί όμως να είναι και κάτι,γι αυτό όσο νωρίτερα γνωρίζεις τον καλύτερο τρόπο για να διαχειριστείς όλες αυτές τις συμπεριφοράς τόσο πιο άμεσα αποτελέσματα θα έχετε..
Σαν ειδικός τότε θα έπρεπε να ξέρεις πως το αυτιστικό παιδί που δεν τρώει το μακαρόνι με την τρύπα για λόγους αισθητηριακούς ή οπτικούς ή από εμμονή θα συνεχίσει να μην το τρώει αν εσύ αδιαφορήσεις. Αυτό που το ενοχλεί δεν περνάει με την αδιαφορία σου. Τα υπόλοιπα παιδιά μπορεί να μην τρώνε το μακαρόνι με την τρύπα επειδή θέλουν να δοκιμάσουν πόσο μπορούν να σε κάνουν να τρέχεις. Για να μη δημιουργούμε λάθος εντυπώσεις. Τα αυτιστικά παιδιά είναι πολλά παραπάνω από αυτά που είναι "διαγνωσμένα" και τα περισσότερα δεν μπορεί να τα εντοπίσει κάποιος που δεν ξέρει. Ακόμη και από ειδικούς περνάνε απαρατήρητα. Δε θα με εξέπληττε αν μάθαινα ότι οποιοδήποτε παιδί είναι αυτιστικό, αλλά το περιστατικό με το μακαρόνι και ο τρόπος που το ξεπέρασε δεν έχει να κάνει με αυτιστική εμμονή, αλλά με χειριστικότητα. Το κάθε αυτιστικό παιδί επίσης μπορεί να είναι χειριστικό, όπως είναι όλα τα παιδιά αυτιστικά ή μη, αλλά είναι άλλα τα ξεσπάσματα λόγω χειριστικότητας και άλλα αυτά που έχουν να κάνουν με τον ίδιο τον αυτισμό
δε νομίζω ότι μας είπε ότι το ξεπέρασε! ούτε είσαι σίγουρη ότι δεν το έτρωγε για...αισθητικούς λόγους! κ επίσης,η ηλικία των 2-3 χρόνων είναι η ηλικία που δείχνουν τα πρώτα τους σημάδια ο αυτισμός και το asperger.....αν είσαι εσύ ειδικός- που αμφιβάλλω- αυτό θα έπρεπε να το ξέρεις....
Αισθητηριακοί λόγοι, όχι αισθητικοί. Τα πρώτα σημάδια εμφανίζονται πριν τα 2-3 χρόνια, αλλά θέλει εμπειρία για να τα αναγνωρίσεις. Το παιδί που δεν έτρωγε μακαρόνι με τρύπα και το έφαγε όταν αδιαφόρησες δεν το έκανε λόγω αυτισμού. Μπορεί να είναι αυτιστικό για άλλους λόγους, αλλά η συγκεκριμένη συμπεριφορά δεν είναι αυτιστική, αλλά καθαρά χειριστική. Στον αυτισμό δεν υπάρχουν ειδικοί, γιατί αν υπήρχαν θα έπρεπε να ήταν σε θέση όλοι τους να βγάζουν τις ίδιες γνωματεύσεις. Δεν τις βγάζουν και υπάρχουν γιατροί - ας μη μιλήσουμε για ψυχολόγους - που δεν καταλαβαίνουν αυτιστικά παιδιά τα οποία δεν εμφανίζουν πολύ έντονα τα σημάδια του αυτισμού. Είναι πολυσύνθετο το θέμα, αλλά νομίζω ότι το καταλαβαίνω αρκετά καλά. Έχω υπάρξει κι εγώ παιδί με αισθητηριακά θέματα και σε διαβεβαιώ ότι μου πήρε πολλά χρόνια να ξεπεράσω ορισμένα από αυτά και ότι δεν τα ξεπέρασα επειδή μου έλεγε η μαμά μου ότι είμαι δύστροπη ή επειδή αδιαφορούσε. To 2015 μπορείς να λες ότι είσαι ειδικός αν καταλαβαίνεις τον αυτισμό. Όταν οι πραγματικοί ειδικοί καταλάβουν τι συμβαίνει και αρχίσουν να προτείνουν λύσεις που θα φέρνουν αποτελέσματα στα παιδιά μας, να είσαι σίγουρη ότι δε θα προσπαθώ να καλύψω κανένα κενό. Μέχρι τότε θα μιλάω όχι για να έρχομαι σε αντιπαράθεση, αλλά για να διορθώνω πράγματα που ακούω και γνωρίζω πως δεν είναι σωστά. Λέγονται πολλές λάθος απόψεις για τον αυτισμό από στόματα ειδικών και πρέπει να αρχίσουμε να δίνουμε την πραγματική εικόνα οι άμεσα ενδιαφερόμενοι. Αν όλοι οι γονείς μάθουν εκ των έσω τι συμβαίνει στον αυτισμό, θα βοηθηθούν πάρα πολλά παιδιά. Και μακάρι να γίνει αυτό μια μέρα.
Δε νομίζω οτι η γνώμη μιας παιδοψυχολογου θα ήταν κακή. Εγώ, μετά το διαζύγιό μου, πήγα σε μια παιδοψυχίατρο αρχικά, χωρίς να υπάρχει πρόβλημα, απλά για να με συμβουλεύσει πώς θα το χειριστώ. Αρχικά ακολούθησα τις συμβουλές της, αλλά φάνηκε πως δεν ταίριαζε αυτή η "συνταγή" στο δικο μου παιδί. Αλλά δεν απογοητεύτηκα. Πήγα σε μια παιδοψυχολογο που με βοήθησε πολύ και τώρα τη συμβουλεύομαι όταν ανακύπτει κάποιο ζήτημα που δεν είμαι σίγουρη για το πώς να το χειριστώ. Πραγματικά με έχει βοηθήσει πολύ. Επομένως, λέω ανεπιφύλακτα ΝΑΙ στην παιδοψυχολογο, αρκεί να κανεις μια προσεκτική επιλογή στο άτομο.
ΒΑΙΑ Διαβαζωντας το αρθρο νομηζα οτη διαβαζω γηα την κορη μου Τα ξεσπασματα της πρωσπαθω να τ αντημετοπησω η ται με μηα μεγαλη αγκαληα ! ητε δηνοντας της χρονο να το διαχηρηστη μονη αφηνοντας την γηα ληγο μονη να ηρεμηση Μετα αφου παιξει και ηρεμηση την ρωταω τη την πειραξε ? και πρσπαθω να το συζητησουμαι ........Αυτο που με ανησηχει πηο πολλη ειναι που που φοβαται τ αλλα παιδακηα (οχη ολα και παντα )αλλα γενηκα ειναι φοβητσιαρα και κλειστη διαβασα οτη θα βοηθουσε να καλουμαι στο σπητη αλλα παιδακηα γηα παιχνηδη μηα που εκει ειναι στο χωρο τουσ και αισθανονται πηο ασφαλης ......... Λεω να το δοκημασω !jo Το βηβληο που αναφερης πηανου εκδωτηκου οικου ειναι ?
αγαπητη μαμα σαν να βλεπω την κορη μου.ακριβως τα ιδια .κ σε μενα βρεθηκε καποιος να μου πει οτι το παιδι εχει αγοραφοβια.μην ακους ολους αυτους τους καλοπροαιρετους .....(ειρωνικα το λεω).ειναι η φαση τις ηλικιας 2 με 3.ετσι εκανε κ ο γιος μου.ακου το ενστικτο σου σαν μαμα κ αν δεν εισαι σιγουρη ρωτα κ τον παιδιατρο σου αν κ ειμαι σιγουρη οτι θα σε καθυσυχασει.μην επηρεαζεσαι.το παιδι σου το ξερεις καλυτερα απο ολους εσυ κ μονο εσυ.δεν ειναι κακο να παρεις μια γνωμη ειδικου αν νομιζεις οτι ετσι θα σιγουρευτεις.να σε παντα καλα με την κουκλα σου.φιλικα ειρηνη
Το παιδί απλά ψάχνει να βρει τον χώρο του και τον τρόπο που θα επικοινωνεί όπως όλα τα παιδάκια αυτής της ηλικίας...δεν υπάρχει λόγος να βάζουμε ταμπέλες σε συμπεριφορές ....για μένα αρχικά θα πρέπει εσυ η ίδια να απευθυνθείς σε κάποιο οικογενειακό σύμβουλο ή ακόμη καλύτερα σε μια ομάδα γονέων όπου θεωρώ οτι θα σε βοηθήσει πολύ σε όλες αυτές τις ανησυχίες που έχεις ... δεν στα λέω αυτά για το παίξω έξυπνη αλλά όλοι περάσαμε απο αυτή τη φάση κι επειδή η πληροφόρηση απο το διαδίκτυο έχει καταστρέψει πολύ κόσμο (κάνουν όλοι διαγνώσεις -βλέπε αγοραφοβία σε 2χρονο -έλεος) καλό θα ήταν να προσπαθήσεις εσύ να "εκπαιδευτείς" για να "εκπαιδεύσεις" όσο το δυνατόν καλύτερα το παιδάκι σου με αγάπη όπως μόνο μια μαμά μπορεί να δώσει... βασανίστηκα πολύ στο παρελθόν με τέτοια θέματα και οι ομάδες γονέων με βοήθησαν πολύ γιατί δεν είμαστε οι μόνες ...να κοιτάξεις στον δήμο σου αν κάνουν τα κέντρα πρόληψης αλλά υπάρχουν και σε άλλες δομές...
Ολα τα παιδακια καπως ετσι ειναι σε αυτη την ηλικια.....Οτι διαβασα δν μου εκανε καποια περιεργη εντυπωση. Δν ειναι ολοι οι αθρωποι κοινωνικοι κ ανοιχτοι. Δν υπαρχει κανονας που να λεει οτι ολα τα παιδια πρεπει να ειναι κοινωνικα με οποιον βρουν μπροστα τους. Αν εσυ σαν μανα νοιωθεις οτι το παιδι σου εχει καποιο προβλημα πηγαινε. Να ξερεις οτι ειναι μικρο για ολοκληρωμενη αξιολογηση κ υπαρχουν κ διαφοροι....που εκμεταλευονται την ευαισθησια του γονεα κ τρομοκρατουν χωρις να υπαρχει λογος.
Ειναι πολυ απογοητευτικό οτι, άπο τα 52 προηγούμενα σχόλια, στα 40 τουλάχιστον, διάφορες αυτοχαρακτηριζομενες ψυχολόγοι κάνουν διάγνωση για ενα παιδι που δεν γνωρίζουν, και συμβουλεύουν, ελαφρά τη καρδία, τη μαμά να μην ανησυχεί καθόλου, να στείλει σε ψυχίατρο τους άλλους, κλπ. Μα τόση ανευθυνότητα και επιπολαιότητα πια; Και σεις κυρία μου, μωρό ειςτε; Τι φοβάστε να πάτε στον παιδοψυχίατρο, αφού ανησυχείτε; Απο το Ίντερνετ-μη χειρότερα- θα πάρετε διαγνώσεις για το παιδι σας; Γιατι δεν απευθύνεστε στους αρμόδιους επιστήμονες, να ησυχάσετε και σεις , ή τέλος πάντων να σας συμβουλεύσει σωστά, και διαβάζετε ο, τι σας λέει η κάθε μια, η οποία μάλιστα σχολιάζει αρνητικά αυτούς που σας κάνουν υποδείξεις για το παιδι, ενώ κάνουν οι ίδιες τα ίδια και χειρότερα; Εγώ ξερω οτι οποίος ανησυχεί για ιατρικό θέμα απευθύνεται στο γιατρό, οχι στην κάθε πολυξερη, (και ανόητη συγχρόνως)!
Αααχχχχ ποσο σε νιωθω!!! Ο μικρος μου σε λιγς μερες θα γινει δυο... Κανει ολα οσα λες, απλα δεν φοβαται τιποτα κ κανεναν, παιζει με ολα τα παιδια, μικρα μεγαλα, μιλαει, χαιρεταει, κλπ τους παντες στο δρομο, γνωστους αγνωστους κ ειναι γενικα πολυ κοινωνικος κ προσχαρος.... Ομως.... Απτο σεπτεμβρη που παμε παιδικο εχουμε αρχισει να εκδηλωνουμε οπως λενε οι δασκαλες βιαιη συμπεριφορα καποιες φορες κ αλλες εχουμε μια αρνηση για ολα, μια γκρινια κ μιλαμε συχνα για παιδοψυχολογο... Αλλα... Δεν ξερω τι ειναι σωστο? Κι εγω εχω τα ιδια αγχη για αυτο με σενα....
Αγαπητή μαμά, το χειρότερο για εσένα και κατ' επέκταση και για τη μικρή σου, είναι η αβεβαιότητα απο μόνη της. Της συμβαίνει κάτι, ή όχι; Γιατί λοιπόν να μην κάνεις στον εαυτό σου τη χάρη, να βγεις πρώτα απ'όλα απο την αβεβαιότητα; Ούτε ασπρο-μαύρο υπάρχει, ούτε και το να δεις έναν παιδοψυχολόγο σημαίνει κάτι κακό για εσένα ή το παιδί σου. Αντιθέτως, θα καθησυχαστείς, θα αντιμετωπίσεις την κατάσταση, είτε πρόκειται απλά για μια ιδιαιτερότητα του χαρακτήρα της, είτε για κάποιο ζήτημα στο οποίο ίσως χρειάζεται λίγη βοήθεια. Θα πάρεις συμβουλές, και όπως και να έχει, θα βγεις απο εκεί μόνο κερδισμένη. Κανένας γονιός δεν τα γνωρίζει όλα, τόλμησέ το και πήγαινε, θα σε λυτρώσει. Και όχι γιατι το λένε οι άλλοι. Για την κόρη σου και για σένα. Καλή επιτυχία!
Μια χαρα ζωηρο νηπιο!! Απομακρυνε τους συμβουλατορες...και κανε οτι νομιζεις εσυ κι ο αντρας σου σωστο. Το παιδακι απλως ειναι ζωηρο με τα λιγα που μας περιγραφεις και νομιζω πως απλως θελει υπομονη και αγαπη!
Έτσι ήταν κ ο γιος μου στα 2...& έκανα τις ιδιες σκέψεις με εσένα. Κ πολυ στεναχωρια.αποφασίσα να τον παω παιδικό. Ζοριστηκε λίγο, αλλα τελικα προσαρμοστηκε κ έγινε αλλο παιδι...κοινωνικό! Περασαμε κ την φαση της επιθετικοτητας!βέβαια σε μεγαλο κ άγνωστο δεν παιζει να μιλήσει. ..αλλα σιγα...λιγα παιδακια.παιζει ομως πολυ κ δεν κρύβεται , γαντζωνεται..φοβάται. θα περάσει. Κ ισως μας "εκμεταλευοται" σε ενα βαθμό , γιατι κ εγω αποκλειστικά κ μονο με το παιδι ασχολούμουνα.
Έχεις ένα φυσιολογικό παιδάκι ψυχολόγο χρειάζονται όλοι οι υπόλοιποι. Είναι φυσιολογικά τα ξεσπάματα που κάνει ειναι γιατί μεγαλώνει θέλει να αρχίσει να αυτονομειται δοκιμάζει τα όρια του αλλά και τα δικά σου, γεμίζει συναισθήματα που πολλές φορές δεν ξέρει πως να τα χειριστεί και εδω θα χρειαστεί την βοήθεια σου. Σου προτείνω να διαβάσεις το βιβλίο της aldort αναθρεφοντας τα παιδιά μας αναθρεφουμε τον εαυτό μας και θα καταλάβεις πολλά πράγματα που δεν χωραν και δεν μπορώ να στα εξηγησω σε μια απάντηση. Στο προτείνω ανεπιφύλακτα εμάς μας βοήθησε πολύ και από τότε που άρχισα να καταλαβαίνω το παιδι μου είδα τεράστια διαφορά αλλά κοπηκαν και αυτά τα ξεσπάματα οργής που είχαμε.
κ ο δικος μου τα ιδια κανει κ ειναι 3 .... δεν εχρι κανενα προβληματο παιδακι μια χαρα ειναι η μικρη σου μην ακους κανεναν , παιδακι ειναι θα εχει κ τις ιδιοτροπιες της δεν γινεται να ειναι οπως θελουμε εμεις να ειναι, κ μενα ο δικος μου ετσι κανει ακομα κ οταν παμε στην προγιαγια διοτι δεν την βλεπει καθε μερα ...... η αμα παμε καπου πρωτη φορα γαντζωνεται πανω μας καμια ωρα μεχρι να συνηθισει το περιβαλον κ δεν κοιταει κανεναν κ ουτε θελει να τον πειραζουν κ να του κανουν χαζα για να τον προσελκυσουν.... τσατιζεται... οταν νιωσει ανετα κατεβαινει μονος του κ παιζει, δεν χρειαζεται πιεση κ αγχος , παιδακια ειναι, δεν ειναι ολα ιδια , εμεις πηγαμε σε γιατρο κ δωσαμε κ το κατοσταρικο κ δεν εχει τιποτα το παιδι τζαμπα η τρελα που μας προκαλουσαν οι αλλοι , δεν ειναι ολα τα παιδακια ιδια , μια χαρα ειναι αστην να κανει αυτο που νιωθει κ μην ακους κανεναν για το παιδι σου τι σου λεει .... ας κοιταξουν τα δικα τους τα παιδια τα κοινωνικα τα τελεια που παιζουν πιανο κ μετρανε κ λενε ολη την αλφα βητα απο 8 μηνων ..... μην τρελαθουμε τωρα :)
Καλε, μην εχεις αυτο το ερωτημα, εαν θα την πας ή οχι! Οταν το διαβαζα αυτο που εγραψες ειναι σαν να το εγραφα εγω! Η μικρη μου 2 χρονων και ειναι ιδια με την περιγραφη σου! Απο μικρη ετσι οπως λες...για το λογο αυτο την πηγα και παιδικο (23 μηνων)! Για να κοινωνικοποιηθει! Και τωρα οπως λες! Αγριμι! Φωνες! Θελει παντα να περναει το δικο της! Απο οτι διαβαζω κι εγω, ειναι ολα της ηλικιας! Το λεγομενο terrible twos που λενε κι εχουν γραφτει πολλα. Δεν ανησυχω και σου προτεινω ουτε κι εσυ! Να εισαι ο εαυτος σου και να ακολουθεις το ενστικτο σου! Πολλα διαβαζω που δεν πιανουν στη δικια μου...διπλα της μαθαινω και την μαθαινω σχετικα με το τι θελει, πως αντιδρα σε καθε συμπεριφορα και σιγα σιγα πιστευω οτι θα "ξεπερασουμε" τις κρισεις της ηλικιας...η μικρη σου ειναι ΜΙΑ ΧΑΡΑ! Οι αλλοι να πανε σε ψυχολογο..χαχαχ!
Νομίζω ότι ένας παιδοψυχολόγος πάντα μπορείς να μας βοηθήσει,ειδικά αυτή την εποχή που όλοι τρέχουμε και πολλές φορές λόγω υποχρεώσεων,προβλημάτων, πολλαπλών ρόλων , ανησυχούμε άλλες φορές υπερβολικά (ίσως από ενοχές ή ίσως από ένστικτο) άλλες πάλι όχι για τα παιδιά μας.Γνώμη μου είναι, ότι καθεμία οφείλει να κάνει, ό,τι περνάει από το χέρι της για το παιδί της. Και όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά μόνο όταν μια μαμά είναι ικανοποιημένη, (σε όλα τα επίπεδα)είναι και καλή μαμά.Αν εσύ νομίζεις ότι θα σε βοηθήσει να το πας σε παιδοψυχολόγο, έχεις ήδη πάει.Δεν θα ορίσουμε εμείς τί είναι φυσιολογικό και τί όχι, επειδή έχουμε ένα, δύο, τρία, τέσσερα, πέντε....παιδιά.Νομίζω ότι από τη στιγμή που κάτι μας απασχολεί και υπάρχουν ειδικοί επιστήμονες που μπορούν να μας βοηθήσουν γιατί να αναλωνόμαστε στις αμφιβολίες;
Με καλυψες απολυτα!
το παιδακι σου ειναι μονο 2 χρονων,ειναι βρεφος ακομα.μην τρελενεσε με τι σου λενε οι αλλοι .Εσυ νομιζεις χρειαζεται; Επειδη ειναι κλειστο σε ξενους δεν ειναι κατι φυσιολογικο΄; προστατευεται,και οσο για τα ξεσπασματα του,απλος θελει να δει ''μεχρι που την περνει'' ετσι κανουν τα παιδακια και εκει χανουν το παιχνιδι οι γονεις.κανε υπομονη και αν δεις οτι μεγαλωνωντας συνεχιζει τοτε βλεπεις.
Κορίτσι μου πόσο σε καταλαβαίνω! Εμένα είναι της ίδιας ηλικίας με την κόρη σου, και είναι μεν πολύ κοινωνικός με τους ξένους, αλλά μέσα στο σπίτι μαζί μου, κάνει τα ίδια! Ας πούμε το πρωί έκλαιγε και τσίριζε γιατί του κόλλησα κάτι αυτοκόλλητα με προβατάκια στο κρεβατάκι του, και μόλις τα ξεκόλλησα άρχισε να κλαίει και να χτυπιέται γιατί τα ξεκόλλησα και να τα ξανακολλήσω λέει! Αντίθετα εγώ απ ότι θυμάμαι ήμουν σαν την κόρη σου, έξω δεν μιλούσα σε κανένα και μέσα τους άλλαζα τα φώτα! Ο μικρός μου πριν λίγους μήνες δεν τα έκανε αυτά. Πιστεύω ότι είναι της ηλικίας, αλλά κάθε παιδί το βγάζει με διαφορετικό τρόπο, περισσότερο ή λιγότερο έντονο, ανάλογα με το χαρακτήρα του. Πραγματικά το μεγάλωμα του παιδιού είναι ένα σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες, αλλά μόνο η μητέρα του που το ζει από τότε που ήταν στην κοιλιά της μπορεί να αφουγκραστεί καλύτερα τις ανάγκες του, και όχι ο παιδοψυχολόγος ή ο καθένας που το βλέπει μια στο τόσο και λέει απερίσκεπτα τη γνώμη του.
Ο παιδοψυχολόγος λέει "απερίσκεπτα" τη γνώμη του; Σοβαρολογείτε; Και μόνο η μαμά τα ξέρει όλα σωστά; Ε, τότε όλα είναι λυμένα απο μητέρες παντογνώστες που δεν έχουν ανάγκη κανέναν...Να κόψουμε και τον παιδίατρο;
Μην ακούς τους άλλους. Και μένα έτσι μου λέγανε.("Μην την έχεις αγκαλιά". "Κακό πράγμα να είναι τόσο κολλημένη πάνω σου". "Δεν κάνεις καλά που κοιμάσαι μαζί της κτλ"). Ακριβώς έτσι είναι η κόρη μου. Εμείς δεν το προκαλούμε νομίζω όλο αυτό. Είναι ο χαρακτήρας του κάθε παιδιού διαφορετικός. Επίσης έχουν μεγάλη φαντασία και έχουν μεγάλες φοβίες, μόνο με την μαμά νιώθουν ασφάλεια. Και πρέπει να τους δίνουμε αυτήν την ασφάλεια όσο την ζητάνε νομίζω.
εχω ενα παιδακι που δεν επαιζε με αλλα ποτε. που παντα κρυβοταν πισω απο εμενα οταν εβλεπε ξενους. που ολο το προνηπιο το περασε σε μια καρεκλιτσα μονο του χωρις να μιλαει ουτε καν στη δασκαλα. που ειχε παρα πολλα ξεσπασματα. και, και, και.... ειχα μιλησει με ψυχολογο, διαβασα βιβλια, αρθρα... τιποτα. δεν ηρεμουσα ουτε εγω ουτε αυτο. αποφασισα να παω σε παιδοψυχιατρο. και ηρεμισα. γιατρος ο ανθρωπος με καθησυχασε και με καθοδηγησε. φετος στο νηπιαγωγειο δεν εχει καμια σχεση με περυσι. και τα ξεσπασματα του ελλαχιστα. ρωτα εναν ειδικο (για μενα μονο ο παιδοψυχιατρος αξιζει) για να ηρεμισεις.
Υπάρχει επίσης μια υπηρεσία που αποτελείται από ψυχολόγους που μπορείς να μιλήσεις ανώνυμα και δωρεάν και να σε βοηθήσουν λέγεται εψυπε τηλ επικοινωνίας 8018011177
Οι παιδοψυχολόγοι βρίσκουν φυσιολογικη την αντίδραση τους να χτυπάνε το κεφάλι τους στο πάτωμα ,στο τοίχο!!!!Μ αυτόν τον τροπο εκδηλώνουν τα νεύρα τους που είναι απολύτως φυσιολογικό! Όσο για το ότι η μικρή δεν είναι ιδιαίτερα ανοικτή φτάει το γεγονός ότι δεν έρχεται σε στενή επαφη με παιδάκια και δε εννοώ στο πάρκο όπου σ αυτή την ηλικία το καθένα παίζει μόνο του αλλά στο σπίτι !Μιλησα με ψυχολόγο για τον γιο μου ο οποίος Πάει προνήπιο για πρώτη φορά και ακόμα δεν κάνει αρκετή παρέα, δεν μιλάει πολύ με τα παιδια η παίζει μαζί τους στο διάλειμμα και μου είπε ότι φτάει το φτωχό περιβάλλον ( παιδια φίλων αδερφών στη ίδια ηλικία η παρόμοια ώστε να κάνει παρέα ) και αν την είχα ρωτήσει πέρσι θα μου έλεγε οπωσδήποτε παιδικο σταθμό!!!!!!!
Και ναι και όχι. Το περιβάλλον βοηθάει, όμως, ένα παιδί ξέρει από μόνο του τι πρέπει να κάνει για να αποκτήσει φίλους. Το χτύπημα του κεφαλιού στον τοίχο δείχνει ότι αυτός ο άνθρωπος δεν μπορεί καλά να αυτορυθμιστεί. Αν εντοπιστεί η αίτια όλων αυτών μετά είναι πανεύκολο γιατί θα πάρεις πιο στοχευμένες συμβουλές από αυτές που σου έδωσε η συγκεκριμένη παιδοψυχολόγος.
Παιδοψυχολόγο όχι. Παιδικό σταθμό ναι. Φυσικά και στους παιδικούς σταθμούς έχει παιδοψυχολόγους που μπορείς να πεις τί σε απασχολεί στην συμπεριφορά της μικρής και να σε βοηθήσουν. Αλλά όχι ότι το παιδί χρειάζεται παιδοψυχολόγο, μην τρελαθούμε δηλ στο τέλος. Πόσες φορές μιλάς σε ένα παιδάκι και γυρνάει το πρόσωπό του από την άλλη; Πολύ συνηθισμένη εικόνα. Να χαίρεσαι το παιδάκι σου!
Κορίτσι μου γλυκό καταρχήν να σου ζήσει η μικρή σου και να είναι γερή και δυνατή σε όλη της την ζωή. Όλα αυτά που περιγράφεις είναι φυσιολογικότατες αντιδράσεις ενός νηπίου. Οι κρίσεις θυμού και εκρήξεων πάντα ξεκινάνε από τα 2 τους χρόνια και καταλήγουν να τις ξεπεράσουν με πολύ υπομονή και κουράγιο από εμάς περίπου όταν φτάσουν στα 4 τους χρόνια. Το να μην ανοίγεται εύκολα σε γνωστούς ή αγνώστους είναι καθαρά θέμα χαρακτήρα του παιδιού που σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε κλειστό ή αντικοινωνικό από αυτή την ηλικία. Η μικρή σου θα αρχίσει να ανοίγεται σιγά σιγά όταν θα καταλάβει πια, ότι γίνεται ένα παιδάκι το οποίο μπορεί να ανεξαρτητοποιηθεί από εσένα. Όταν δέχεσαι επισκέψεις στον χώρο σου προσπάθησε να τους λες ότι μπορούν να την χαιρετίσουν με κανονικό τρόπο και όχι με χαζοχαρούμενο σαν να απευθύνονται σε κάποιο κουτάβι αλλά από εκεί και πέρα θα πρέπει να μην της δώσουν σημασία για λίγη ώρα μέχρι η ίδια να τους πλησιάσει. Όπως άρχισε να εξερευνά τώρα το σπίτι σου και τις ντουλάπες σου το ίδιο θα κάνει και με τους επισκέπτες σας ή και τους συγγενείς σας. Είχα το ίδιο πρόβλημα με τον γιο μου και το ξεπέρασα μόνο με αυτόν τον τρόπο. Έλεγα σε όλους ότι πρέπει να τον χαιρετάνε όταν τον βλέπουν, σαν ένα μεγάλο παιδί και όχι με χαζά λόγια και ύφος του τύπου : "αχούυυυυ τι όμορφος που είσαι έλα να σε κάνω μια αγκαλιά". Βέβαια όταν η μικρή σου θα πάει σε κάποιον παιδικό σταθμό εκεί θα δεις μεγάλη διαφορά ως προς την κοινωνικοποίησή της αλλά και πάλι αυτό που περιγράφεις δεν θεωρείται πρόβλημα για την ηλικία που είναι. Καλό θα της έκανε επίσης η επίσκεψη στον χώρο σας ενός παιδιού σε κοντινή ηλικία με εκείνη. Η μικρή σου ξέρει πολύ καλά ότι η μαμά της την προστατεύει σε κάθε τι, εσένα έχει μάθει να αγαπάει και να εμπιστεύεται και σε εσένα θέλει να δείχνει την αγάπη της. Μην προσπαθήσεις να την πιέσεις να πηγαίνει σε ανθρώπους που βλέπει σπάνια γιατί σίγουρα δεν θα της κάνεις καλό. Όσο για όλους αυτούς που σου λένε ότι το παιδί σου χρειάζεται παιδοψυχολόγο μπορείς κάλλιστα να τους απαντήσεις ότι εκείνοι χρειάζονται τρόπους εκμάθησης καλής συμπεριφοράς και τακτ. Ο παιδοψυχολόγος δεν είναι κάτι για το οποίο πρέπει να φοβόμαστε ή να ντρεπόμαστε να απευθυνθούμε αλλά να υπάρχει σοβαρός λόγος. Άλλωστε τις περισσότερες φορές οι παιδοψυχολόγοι δουλεύουν με τους γονείς και όχι με τα ίδια τα παιδιά και ειδικά σε αυτή την ηλικία. Στους γονείς δίνει συμβουλές για να διορθώσουμε εμείς τα λάθη μας και την συμπεριφορά μας. Πόσοι από αυτούς τους συγγενείς και επισκέπτες αντί να σου ζητήσουν να τους φτιάξεις τον καθιερωμένο καφέ, κάθισαν με την κόρη σου να φτιάξουν χειροτεχνίες ή πλαστελίνες; Πόσοι από αυτούς κάθισαν να δουν ένα παιδικό dvd μαζί της και να το απολαύσουν όσο και εκείνη; Ζητάνε από το παιδί σου να τους συμπεριφέρεται λες και τους βλέπει κάθε μέρα ενώ εκείνοι δεν μπήκαν ούτε μία φορά στην διαδικασία να μπουν στην ψυχολογία της κόρης σου. Μπορείς να κάνεις και ένα πείραμα αν θες για να το διαπιστώσεις. Βάλε μια φίλη σου ας πούμε να έρθει στο σπίτι σου και αντί να της φτιάξεις καφέ και να αρχίσετε την κουβέντα, ας κρατάει στο χέρι της ένα παιχνίδι. Μόλις μπει μέσα να χαιρετήσει την κόρη σου χωρίς να έρθει όμως σε σωματική επαφή μαζί της (αγκαλιές και φιλιά) στη συνέχεια ας κάτσει μόνη της στο κέντρο του δωματίου επάνω στο χαλί και να αρχίσει να παίζει με το παιχνίδι που έφερε μαζί της, παράλληλα μπορείτε να κουβεντιάζετε μεταξύ σας για το πόσο όμορφο παιχνίδι είναι, για το τι ωραία χρώματα που έχει και το πόσο ωραία παιχνίδια έχει και η μικρή σου. Θα δεις και μόνη σου ότι η μικρή σου θα την πλησιάσει μόνη της και θα αρχίσει να της δείχνει την συλλογή της, και στο τέλος της επίσκεψης της φίλης σου μόνη της θα σε ρωτήσει πότε θα ξαναέρθει να παίξουνε. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί θεωρούνε μερικοί μερικοί φυσιολογικό το να χαίρεται ένα μικρό παιδάκι να το ζουλάνε, να το φιλάνε και να του μιλάνε σαν να είναι χαζό. Γιατί να χαρεί με ανθρώπους μεγάλης ηλικίας; Γιατί να χαρεί με το να το έχουν αγκαλιά και να το χαϊδεύουν ενώ παράλληλα απασχολούν την μαμά του με συζητήσεις που δεν καταλαβαίνει το ίδιο ή με το χρέος της ως οικοδέσποινα; Το παιδί σου γλυκιά μου είναι μια χαρά, αυτοί που σου λένε για παιδοψυχολόγο έχουν το πρόβλημα. Πες τους πρώτα λοιπόν να φτιάξουν οι ίδιοι την συμπεριφορά τους απέναντι στο παιδί σου και να το αντιμετωπίσουν έτσι όπως πρέπει και να ασχοληθούν μαζί του όπως πρέπει και ύστερα να έχουν απαίτηση από το παιδί σου να πηγαίνει στην αγκαλιά τους άφοβα και χωρίς δεύτερη σκέψη.
Σε καταλαβαίνω για αυτά που περνάς αγαπητή φίλη.. Νομίζω ότι δυστυχώς η κατάσταση εξαρτάται από πολλούς παράγοντες... Μεγαλώνω με τον άντρα μου τα δυο μας παιδιά 5,5 ετών και 21 μηνών σε μια ξένη πόλη μακριά από τους δικούς μας. Θα σου πω τις προσωπικές μου εμπειρίες μήπως και καταφέρω να σου δώσω να καταλάβεις αυτά που θέλω να πω... Ο μεγάλος μου όταν γεννήθηκε μέχρι και λίγο πριν τα 2 ήταν περίπου όπως λες..Τον μεγάλωνα εγώ με τον άντρα μου μόνοι οπότε τα μόνα άτομα τα οποία έβλεπε καθημερινά ήταν εμάς και τις δασκάλες του και που και που τα ξαδερφάκια του(1 φορά το μήνα ή και πιο λίγο...). Τους παππούδες και γιαγιάδες τους έβλεπε λίγες φορές το χρόνο.. Άλλα μικρά παιδάκια στην ηλικία του δεν είχαμε στις παρέες μας οπότε και από κει δυσκολεύτηκε...Οπότε όπως καταλαβαίνεις το παιδί ένιωθε άνετα μόνο μαζί μας επειδή εμείς παίζαμε μαζί του, ήμασταν και γονείς και φίλοι του...Μετά που μεγάλωσε λίγο ακόμα και άρχισε σαν παιδάκι να συναναστρέφεται και με τα άλλα παιδάκια στην τάξη του(καθώς η φιλία πριν τα δυο χρόνια δεν είναι όπως την αντιλαμβανόμαστε εμείς)...Και σιγά σιγά προσπαθήσαμε και μεις να βρίσκουμε ευκαιρίες να βρίσκεται με άλλα παιδάκια της ηλικίας του όσο πιο συχνά μπορούσαμε (φυσικά δεν γίνεται και κάθε μέρα). Καλούσαμε συμμαθητές στο σπίτι, βρισκόμασταν σε παιδότοπους, πηγαίναμε εμείς στα σπίτια συμμαθητών του...Και φυσικά κουβεντιάζαμε όσο μπορούσαμε μαζί του και του εξηγούσαμε διάφορα πράγματα...Πέρα όμως από τους παράγοντες που ανέφερα που μπορούσαμε να επηρεάσουμε εμείς υπάρχει και το πιο σημαντικό...Η προσωπικότητα του παιδιού! Ο μεγάλος μου είναι ένα καλόψυχο παιδάκι, που δε θα βάλει κακό στο νου του για κανένα, λίγο ντροπαλό, που θέλει συνέχεια ενθάρρυνση σε κάποια πράγματα και να του τονώνεις την αυτοπεποίθηση του...Δεν είναι της παρέας με 15 άτομα αλλά με 2-3 αν όχι έναν φίλους... Ο μικρός μου, ίσως επειδή έβλεπε τον μεγάλο μου, ίσως γιατί αναγκαζόταν να είναι με άλλα παιδάκια λόγω των δραστηριοτήτων του μεγαλου μου, ίσως γιατί είναι άλλη προσωπικότητα είναι εντελώς διαφορετικός. Προχθές ήμασταν σε παιδότοπο. Ο μεγάλος μου φερόταν μερικές φορές σαν μωρό ενώ ο μικρός δεν χαμπάριαζε ούτε από τους μεγαλύτερους ούτε τίποτα και έπαιζε ανενόχλητος... Οπότε ίσως δεν πρέπει να ανησυχείς και να της δώσεις απλά την ευκαιρία να βρίσκεται με άλλα παιδάκια για να ανοιχτεί... Όσο για παππούδες και γιαγιάδες και ξένους που παραπονιούνται απλά κλείσε τα αυτιά σου και άκουσε το ένστικτο σου!!!
ΚΙ ΕΓΩ ΤΟ ΙΔΙΟ ΣΧΕΔΟΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΩ, ΔΕΝ ΕΧΩ ΠΑΠΠΟΥΔΕΣ ΚΟΝΤΑ ΜΟΥ ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΗ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΕΝΑ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ 2,5 ΕΤΩΝ ΚΑΙ ΕΝΑ ΑΓΟΡΑΚΙ 2 ΜΗΝΩΝ. ΠΟΛΥ ΝΕΥΡΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΞΕΣΠΑΣΜΑΤΑ ΚΛΑΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΚΝΕΥΡΙΣΜΟΣ ΔΙΧΩΣ ΛΟΓΟ (ΕΠΕΙΔΗ Π.Χ. ΤΗΣ ΕΙΠΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΠΑΤΑΕΙ ΞΥΠΟΛΗΤΗ,ΕΠΕΣΕ ΣΤΟ ΠΑΤΩΜΑ ΚΑΙ ΧΤΥΠΙΩΤΑΝ) ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΕΡΜΗΝΕΥΩ ΩΣ ΖΗΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΜΕΛΟΣ,ΑΝ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ? ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΨΑΞΩ?
Εγώ θα σου έλεγα να ακολουθήσεις το ένστικτο σου και άσε τους άλλους να λένε. Ο καθένας πάντα θα λέει το κοντό του και το μακρύ του. Και εμένα ο μικρός μου φοβάται πολλές φορές άλλα παιδάκια είδικά όταν φωνάζουν (πολλες φορές βάζει και τα κλάμματα εαν δει κάποιο παιδάκι να φωνάζει ή να κλαίει) Τα ξεσπάσματα εγώ θεωρώ οτι είναι φυσιολογικά και κυμαίνονται μέσα στο πλαίσιο της ανεξαρτητοποιήσης που βιώνουν σε αυτή την ηλικά. Επίσης θέλουν τα τεστάρουν τα όρια μας αλλά και τα δικά τους. Εγώ θα σου πω ποτέ να μην ακούς κανέναν και να ακολουθείς αυτό που νομίζεις γιατί όλοι ξερουν να δίνουν συμβουλές και οι συμβουλές τους πολλές φορές μας επηρεάζουν και δεν μπορούμε να δούμε καθαρά. Ο καθένας μας έχει τους φόβους του και τις φοβίες του ακόμα και εμείς οι ενήλικες πόσο μάλιστα τα μικρούλια. Εμένα ο μικρός μου φοβόταν σχεδόν τα πάντα (ειδικά τους δυνατούς ήχους) και σιγά σιγά τα ξεπέρασε και χωρίς τη βοηθεια παιδοψυχολόγου. Sorry αλλά τώρα τελευταία ότι γίνεται με τα παιδιά μας ακούμε κατευθείαν πήγαινε το σε ψυχολόγο. Εμείς δηλαδή που δεν πήγαμε τι πάθαμε; Δεν λέω σε πολλές περιπτώσεις είναι απαραίτητο, αλλά σε περιπτώσεις που το κλίμα μέσα στην οικογένεια είναι καλό και θετικό τότε δώσε χρόνο στο μικρό σου και μην το πιέζεις. Αυτά απο εμένα.Καλή συνέχεια και να σου ζήσει το μικρούλι σου.
Εχοντας ενα παιδακι σχεδον δυο ετων πρεπει να σου πω οτι δεν βρισκω κανενα προβλημα στη συμπεριφορα του παιδιου σου συμφωνα με οσα γραφεις.Το οτι δεν πηγαινει ευκολα κοντα σε ξενους ειναι φυσιολογικο.Το παιδι νιωθει ανετα με τα ατομα που γνωριζει καλα,αλλιως φυσικο ειναι να ντρεπεται,να φοβαται και να κρυβεται στην αγκαλια σου που της δινει ασφαλεια.Οσο για την "κοινωνικοποιηση" θα ηθελα να σου πω οτι κανενα παιδακι 2 ετων δεν παιζει με αλλα παιδακια γιατι δεν μπορουν ακομα να παιξουν ομαδικα.Τελος,για το παραδειγμα με το μακαρονακι φταινε τα terrible-twos .Φυσιολογικοτατο μου φαινεται το παιδακι σου.
Εσυ τι νοιωθεις?????? εγω εχω ενα θηριακι γαντζωμενο πανω μου 24 ωρες το εικοσιτετράωρο -ολοι οι συγγενείς της,παππουδες κτλ.ερχονται σαν επισκεπτες -και οταν τη βλεπω οτι επιλεγει της παρεες της, εχει αντιρρήσεις. για το φαγητο της και κλαιει στη γωνια οταν δεν της δινω κατι, καμαρωνω η χαζομαμα γιατι καταλαβαινω οτι το μωρουλινι μου μεγαλωνει κι αρχιζει κ εχει γνωμη..... αυτα
Καλησπέρα! Είμαι μαμά μιας κόρης 2 ετών & 8 μηνών κι αντιμετωπίζω παρόμοια συμπεριφορά, ιδιαίτερα τώρα εδώ κι 1 μήνα που ξεκινήσαμε τον παιδικό σταθμό! Ομως επειδή συμμετέχω σε μια ομάδα συμβουλευτικής γονέων, θέλω να σε καθησυχάσω! Το παιδί σου έχει φυσιολογική συμπεριφορά, αντιδράει και δοκιμάζει τα όρια σου. την περίοδο μεταξύ 2 έως 3 ετών περίπου περνάει μια φάση "προεφηβείας" όπως μας ενημέρωσαν σχετικά στην ομάδα. Θα πρέπει να κάνουμε υπομονή και θα περάσει!
δε πιστευω οτι χρειαζόσαστε παιδοψυχολογο δε γινετε ολα τα παιδακια να ειναι ανοιχτα με ολους στη τελικη μπορει να βλεπει κατι που εμεις δε βλεπουμε.μια χαρα ειναι να τη χαιρεσε και μη στεναχωριεσαι φασεις ειναι και περνανε ολα τα μικρα εχουν κρισεις θυμου .απλα βοηθα την να ανοιχτει αλλα δε πιστευω οτι ειναι προβλημα και πρεπει να πας σε παιδοψυχολογο
Για τα τρομερα διχρονα κ τα "tantrums" εχεις διαβασει; Ολα μπαινουν στη ζωνη του λυκοφωτος μεταξυ 2 κ 3 ετων!!! Ποσο γελασα με το μακαρονι δε λεγεται! Κι ο γιος μου-27 μηνων- δε θελει μακαρονια με κοκκινη σαλτσα, θελει πορτοκαλί! Αχαχαχαχα! Συμφωνα με τα λεγομενα σου, μια χαρα μου φαινεται η μικρη, απλως περναει , οπως μ'αρεσει να το λεω, μια πρωτη "εφηβεια"! Του χρονου, τετοια εποχη, θα ανησυχεις μηπως το απηγαγαν εξωγηινοι κ το μεταλλαξαν, γιατι θα ειναι αλλο παιδι! Δεν νομιζω πως ειναι απαραιτητη η επισκεψη σε παιδοψυχολογο στην παρουσα φαση. Υπομονη κ... περαστικα μας!
Τί μου θυμίζει, τί μου θυμίζει; Την κόρη μου που κοντεύει τα τρία και αν κάποιος δεν της κάτσει καλά δεν του χαρίζει ούτε ματιά. Δεν θέλει να την ζουλάνε, να την φιλάνε και γενικώς τα πολλά πολλά με άτομα που δεν τα εμπιστεύεται. Κυρίως αυτήν τη συμπεριφορά την βγάζει στους ενήλικες, αλλά κάποιες φορές και σε παιδιά που είναι πιο εκδηλωτικά, π.χ. θέλουν αμέσως να την αγκαλιάσουν. Δεν έχει όμως το δικαίωμα να έχει και αυτή προτιμήσεις; Γιατί πρέπει να είναι μέσα στην τρελή χαρά με τον κάθε άγνωστο; Δεν είναι καλύτερα να είναι επιφυλακτική; Και αν σε κάποια στιγμή ανασφάλειας δεν στραφεί στην μαμά ή στον μπαμπά πού θα στραφεί το δίχρονο; Αυτό το τελευταίο για όσους σχολίαζαν αρνητικά ότι είναι κολλημένη πάνω μου.Για μένα τουλάχιστον όλα είναι μέσα στο πλαίσιο του φυσικολογικού και η καλύτερη απόδειξη ότι το παιδί μου είναι μια χαρά ήταν η εύκολη και γρήγορη προσαρμογή στον παιδικό σταθμό που πήγε φέτος. Συμπάθησε αμέσως τις δασκάλες και είναι πολύ κοινωνική. Τώρα τα ξεσπάσματα θυμού είναι και αυτά μέσα στο πρόγραμμα. Θέλουν κάτι ή τα ενοχλεί κάτι, δεν μπορούν να εκφραστούν και μπλοκάρουν. Για αυτά μπορεί να συμβουλευόμουν κάποιον, για να μου δώσει κατευθύνσεις για το πώς να τα χειριστώ. Προς το παρόν εγώ κάνω υπομονή και παίρνω πολλές ανάσες...
Όχι, γιατί δεν το σκέφτηκες μόνη σου. Αν θεωρούσες ότι χρειάζεσαι συμβουλευτική θα είχες πάει πριν στο πούνε οι άλλοι. Επίσης, φαίνεται να το κατέχεις το άθλημα αφού βρήκες μόνη σου τι να κάνεις με τα ξεσπάσματα των 2χρονων. Και ο παιδοψυχολόγος αδιαφορία θα σου πρότεινε, όπως και έκανες. Μόνο μην αφήνεις τους τρίτους να λένε βλακείες μπροστά στο παιδί. Το παιδί καταλαβαίνει τα πάντα. Το παιδί θα κάνει αυτό που του αρέσει κι εσύ θα το υποστηρίζεις. Αν θέλει να γνωρίσει κάποιον καλά πριν του ανοιχτεί αυτό θα πρέπει να συνεχίσει να κάνει και δε χρειάζεται να δικαιολογείτε σε κανέναν γιατί το παιδί έχει αυτή την ανάγκη και να σε βάζουν στη διαδικασία να αναριωτέσαι αν αυτό είναι ή δεν είναι φυσιολογικό. Όλες οι ανάγκες όλων των παιδιών φυσιολογικότατες είναι και εμείς πρέπει να τις αποδεχόμαστε. Όρια βάλε σε αυτούς που λένε τα διάφορα. Αν δεν ξέρεις πως να βάζεις όρια εκεί θα μπορούσε να σε βοηθήσει ένας ψυχολόγος, αλλά και πάλι αν και μόνο αν ένιωθες ποτέ την ανάγκη να συμβουλευτείς κάποιον. Οι τελευταίες σου ανησυχίες επίσης δεν είναι αβάσιμες. Υπάρχουν και τέτοιου τύπου ψυχολόγοι που λένε ότι τα παιδιά πρέπει και μπορούν να εκπαιδευτούν να έχουν συγκεκριμένες συμπεριφορές. Προσωπικά, το θεωρώ άσκοπο, ηλίθιο και επικίνδυνο αυτό και όπου ακούω περί της σχολής του συμπεριφορισμού, φεύγω με γρήγορα βηματάκια. Υπάρχουν και οι άλλοι ψυχολόγοι που μπορούν να εντοπίσουν γιατί ένα παιδί μπορεί π.χ. να ντρέπεται και το βοηθούν στο να γίνει η ζωή του ευκολότερη (γιατί είναι δύσκολο να θέλεις, για παράδειγμα, να ζητήσεις κάτι από τη δασκάλα και να ντρέπεσαι) σεβόμενοι πρωτίστως τις ανάγκες του. Αυτοί είναι οι καλοί. Αυτούς να μην τους φοβάσαι.
Εμένα μου ακούγεται σαν ένα απόλυτα φυσιολογικό δίχρονο.Δεν μπορεί να είναι με όλους μέσα στις αγάπες και τι θα πει ότι δεν πάει σε άλλους, εδώ μου λες ότι την αφήνεις νύχτες ολόκληρες με τη γιαγιά της. Και τα ξεσπάσματα είναι φυσιολογικά σε αυτήν την ηλικία και η αδιαφορία σε αυτά είναι ο καλύτερος τρόπος να τα αντιμετωπίσεις. Μήπως υπερβάλουν λίγο οι γύρω σου;
γαπητη φιλη επειδή πρόσφατα πέρασα την ιδια αγωνια με το παιδι μου πιστευω οτι το καλυτερο ειναι ν απας το παιδι σου σε καποιον καλο παιδοψυχολογο ν ασου πει τη γνωμη του. Ετσι αν τελικα δεν εχει κατι το παιδι και το προβλημα του ειναι καθαρά συμπεριφορικό τοτε θα ησυχάσεις και δεν θα εχεις την αγωνί απου εχεις τωρα. Αν πάλι βρεθεί κατι άλλο θα ειναι πολύ νωρίς για να το αντιμετωπίσετε και όσο πιο νωρις τοσο καλύτερα για την πρόοδο του παιδιού. Εισαι Μανούλα και πάνω απο όλα να ακολουθήσεις το ένστικτό σου. Αυτο ακολούθησα κι εγω και όντως ο μικρος μου με τις θεραπείες που κανει σε λόγο και εργο είναι πολύ καλύτερα!! Ευχομαι υγεία σε όλα τα παιδακια και δύναμη σε όλες τις Μανούλες.
Θα σου πρότεινα να πας σε ένα κανονικό ψυχολόγο. Να κανονίσεις ένα group therapy με κουπόνια,πως είναι οι δωροεπιταγές; Αντί για δωροεπιταγές λοιπόν θα δίνεις από ένα κουπόνι σε καθένα που έχει διαταραχή προσωπικότητας (είδες που μάλλον το χρειάζομαι κι εγώ το κουπόνι μου,έβγαλα γνωμάτευση) και νομίζει ότι είναι κοινωνικός λειτουργός,ψυχιάτρος και σας κάνει γνωμάτευση και παραπομπή σε παιδοψυχολόγο Και για να σε παρηγορήσω,ξέρω πολλούς γονείς (βάζω και μένα μέσα) που ο καθείς γνωστός και άγνωστος-έλεος δηλαδή- πετάει τέτοιες πετυχημένες ατάκες για να κάνει τον έξυπνο. Όπως επίσης ΟΛΑ τα υγιή παιδιά που ξέρω έχουν περάσει τις φάσεις που περνάει η μικρή σας (Πάντως γενικά να μη φοβάσαι τους ψυχολόγους,παιδοψυχολόγους,λογοθεραπευτές,όχι ότι τους χρειάζεστε)
Καλησπέρα. Καταρχήν θεωρώ ότι ειναι πολυ νωρίς να πας σε παιδοψυχολόγο το κοριτσάκι σου όντας ακομα μονο δυο ετών. Ειναι πολυ νωρίς και δεν θα συνεργαστεί κατά την γνώμη μου. Δεν μπορεί να πει τι συμβαίνει μέσα της και έχει αυτή τη συμπεριφορά. Οσο για εκείνους που λένε οτι χρειάζεται να τον επισκεφτείς να κάνουν την δουλειά τους. Ποιος γονιός αν έβλεπε κάτι φοβερό στην συμπεριφορά δεν θα το σκεφτόταν μόνος του να πάει; Άλλο ρνα ήσυχο παιδάκι που ξαφνικά ζωήρεψε έκανε αισθητή την παρουσία του... Ε και; έτσι ήταν και ο δικός μου. Έκανε την μικρή επανάσταση του και σιγά σιγά επανήλθε μόνος του. Με πολυ κουβέντα υπομονή και επιμονη. Μπορεί να είναι και στον χαρακτήρα του παιδιου να ειναι κλειστός τύπος και να μην θέλει πολλά πολλά και με όλου. Νομίζω οτι τα περισσότερα παιδιά επεξεργάζονται τα καινουρια πρόσωπα που βρίσκουν μπροστα τους. Το θεωρώ απολύτως φυσιολογικό. Οσο για τους παππούδες τωρα που ειναι απόμακρο το παιδί μαζί τους θεωρώ οτι έχουν εκείνοι την ευθύνη. Επειδή δεν το βλεπουν συχνά και δεν έχουν αναπτύξει κάποια σχέση σημαίνει οτι το παιδί θελει ψυχολογο; Μην τρελαθιυμε κιόλας; Έτσι συμβαίνει και με εμάς. Τους γονείς μου του θέλει ενώ τους γονείς του άντρα μου όχι. Όταν δεν επιδιώκουν επικοινωνία πως θα μάθει το παιδί; Γιαυτο σου λέω. Μην ακούς κανένα. Το μητρικό σου ένστικτο θα ήταν εκείνο που θα φώναζε αν συνέβαινε κάτι... ..
Εχω και εγω ενα αγορακι 25 μηνων που είναι ακριβώς σαν την κορούλα σου Η παιδίατρος σου τι σου λέει; την έχεις ρωτήσει ποτέ; εμένα η δικιά μας παιδίατρος μου είπε πως πρόκειται για ένα απολίτο φυσιολογικό παιδάκι κ να μην αγχώνουμε αδίκως μου εξήγησε ότι όπως εμείς επιλέγουμε τους ανθρώπους που κάνουμε παρέα έτσι κ αυτα έχουν της προτιμήσεις τους. της παραξενιές τους επίσης φοβούνται το άγνωστο κ από την άλλη ας μην ξεχάσουμε ότι τα σημερινα μωρα είναι υπέρ κακομαθημενα με αποτέλεσμα όλης αυτής της συμπεριφοράς .δεν νομίζω ότι χρειάζεται παιδοψυχολόγο το κοριτσάκι σου χωρίς να είμαι ειδικός θα μεγαλώσει θα γίνει κοινωνική μικρό μωρακι είναι.
Υπαρχουν παιδια κοινωνικα.υπαρχουν και παιδια πιο κλειστα στον εαυτο τους.εχω κι εγω ενα πενταχρονο κοριτσακι που οσο δυσκολευεται να ανοιχτει στους αλλους,τοσο περισσοτερο κολλαει πανω μου.κι εγω σκεφτομαι να παω σε παιδοψυχολογο...δεν νομιζω οτι υπαρχει λογος να σε τρομαζει η ιδεα του ειδικου.το οτι θα πας σε παιδοψυχολογο δεν σημαινει οτι το παιδι ειναι αρρωστο! Θα σου δωσει απλα συμβουλες πως να την ξεκλειδωσεις..οως να το χειριστεις. Γνωμη μου που θα ακολουθησω κι εγω...νσ πας. Οπως και να χει δεν εχεις να χασεις τιποτα! Ευχομαι τα καλυτερα!
ΕΓΩ ΘΕΩΡΩ ΠΩΣ ΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΠΟΙΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΛΕΣ.ΘΑ ΣΟΥ ΕΛΕΓΑ ΟΜΩΣ ΕΠΕΙΔΗ ΣΕ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΖΕΙ ΕΣΕΝΑ Η ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΝΑ ΠΑΣ ΕΣΥ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΕΙΔΙΚΟ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΣΕ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΝΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΕΙΣ ΤΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΩΣΤΕ ΣΤΑΔΙΑΚΑ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΙΣΟΥΝ ΤΑ ΞΕΣΠΑΣΜΑΤΑ. ΑΛΙΜΟΝΟ ΑΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟ ΑΠΟΜΑΚΡΑ, ΚΛΕΙΣΤΑ Ή ΑΝ ΑΝΤΙΔΡΟΥΝ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΤΑ ΠΗΓΑΙΝΑΜΕ ΣΕ ΠΑΙΔΟΨΥΧΟΛΟΓΟΥΣ. ΤΕΛΟΣ ΘΑ ΣΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΑ ΝΑ ΑΣΧΟΛΗΘΕΙ ΚΑΙ ΛΙΓΟ Ο ΜΠΑΜΠΑΣ ΜΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ. ΜΟΝΟ ΚΑΛΟ ΘΑ ΤΟΥ ΚΑΝΕΙ.
Φυσιολογικοτατο ειναι το παιδακι σου, να μην επισκεφθεις κανεναν παιδοψυχολογο. Ετσι ακριβως ηταν και η μικρη μου, σαν να περιγραφεις το παιδι μου. Τωρα που εκλεισε τα τεσσερα εχει αλλαξει πολυ. Και εγω ετσι ημουν μικρη, ντροπαλη και κλειστη με τους μη οικειους γι' αυτο ποτε δεν θεωρησα την συμπεριφορα της προβληματικη. Κια η δικια μου μεχρι πριν λιγο καιρο στο παρκο επαιζε μονη της ή με μενα, τωρα θελει παρεα, την αναζητα.
Εσύ πιστεύεις πως αν το πας σε παιδοψυχολογο θα πατήσει ένα μαγικό κουμπί και το παιδάκι σου θα μεταλλαχθεί σε σούπερ κοινωνικο; Σε παιδικό σταθμό να το πας, στις κουνιες κάθε μέρα , να καλείτε συνεχώς παιδάκια και κυρίως να του χαρίσεις αδελφάκια. Κανε αυτά πρώτα και αν δεν δεις αλλαγή τότε να πας σε ψυχολόγο.
Mε όλο το θάρρος-γιατί κάθε οικογενειακό πλαίσιο είναι διαφορετικό-αλλά και με την εμπειρία μου ως εκπαιδευτικού σε μικρά παιδιά,θα σου έλεγα ότι η συμπεριφορά της,η προσκόλληση δλδ στην μαμά είναι απολύτως φυσιολογική. Είναι δε ένα στάδιο που πρέπει να το περάσει ,για να μπορέσει μετά νιώθωντας σιγουριά εφόσον η μητέρα έχει ανταποκριθεί σωστά,να απαγκιστρωθεί και να δείξει εμπιστοσύνη και σε άλλους άνθρώπους. Επειδή όμως είναι ένα στάδιο προσκόλλησης το ότι ο πατέρας δουλεύει πολλές ώρες είναι ένα μείον...όπως επίσης και το κομμάτι της δικής σου ηθελημένης "μοναξιας",με την διανυκτέρευση στους παππούδες. Τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν τον λόγο "απομάκρυνσης" τους και αποχωρισμού από την μητέρα τους και συχνά το εκλαμβάνουν ασυνείδητα ως "απόρριψη". Μπορεί λοιπόν η συμπεριφορά της να οφείλεται και σε αυτό. Επίσης αν νιώθεις την ανάγκη να το "ψάξεις" θα σου έλεγα αρχικά να το κάνεις με ψυχολόγο,για να διαπραγμτευτείς τα δικά σου άγχη...και αν χρειαστεί να μπει παιδοψυχολόγος. Άλλωστε τα 2 είναι πολύ μικρή ηλικία...δώσε ένα περιθώριο χρόνου και σχέσης και σε εσένα και στο παιδί...
Na sou zhsei h koroula sou!!! Emena mou fainetai ena paidaki san ola ta alla, den katalavainw ti to periergo exei to paidi. O kathe anthrwpos exei to xarakthra tou kai h mikrh sou ton diko ths. Allwste ta paidakia se authn thn hlikia den paizoun me alla paidia, isws na vriskontai ston idio xwro me alla paidakia alla akoma den mporoun na sunergastoun kai na paixoun. Adikws kourazeis to mualo sou me kakes skepseis pou den exoun kai kanena upovathro. Mhn akous ti sou leei o kathenas. Apo ta legomena sou fainetai to mikrouli sou apolutws fusiologiko. Toulaxiston emena etsi mou fainetai, kanei pragmata pou kanoun ola ta paidakia auths ths hlikias, alla perissotero kai alla ligotero.
το παιδακι σου ειναι 2 χρονων!!!!!ολα αυτα ειναι φυσιολογικα(κρινοντας απο τα δικα μου παιδια και απο τις γνωσεις μου-ειμαι νηπιαγωγος)δεν καταλαβαινω την ''φοβια'' σου για τον παιδοψυχολογο.....αν εχεις πειστει πως πρεπει να δεις καποιον-και εσυ και το παιδι-να πας,γιατι το σκεφτεσαι?κατα τη γνωμη μου μια επισκεψη σε παιδοψυχολογο κακο δεν κανει!!!!!εγω συστηματικα κανω συμβουλευτικη γονεων παντως,με δικη μου πρωτοβουλια,δεν εχω καποιο θεμα με τα παιδια μου.δοκιμασε το!!!!!
Εμενα παλι μου ακουγεται κλασικη συμπεριφορα διχρονου παιδιου.....keep calm.....
Λοιπόν, αρχικά θα πρέπει να σταματήσουμε πλέον το θέμα της ψυχολογίας- θεραπείας να το αντιμετωπιζουμε λες και είναι κάτι πάρα πολύ κακό. Θεωρώ ότι το ένστικτο σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ο πιο σωστός σύμβουλος. Σχετικά με την τελευταία παράγραφο που λες ότι έχεις φοβία και οτι να μην παραψαχνομαστε και μήπως του κάνουμε κακό.. πραγματικά με σοκάρεις.. Τι κακο μπορει να παθει δηλαδη απο εαν παιδοψυχολογο το παιδι.. ισα ισα που θα μπορεσει να σε κατευθύνει και να σε συμβουλεψει και εσενα την ιδια για το σωστο χειρισμο του παιδιου. Θεωρω οτι δεν ειναι σωστο επειδη φοβασαι εσυ (αναφερθηκες σε φοβια) να μην πας το παιδι σου για μια εμπεριστατωμενη προσέγγιση στο όποιο πρόβλημα εάν υπάρχει.. θεωρείς ότι διαβάζοντας από εδώ μέσα απαντήσεις από την καθεμιά μας είναι πιο ασφαλές και σωστό για το παιδί...? καλη μου να το πας ... και εσυ θα αισθανθεις πιο ασφαλης και πιο καλα...
κάπως έτσι είναι και ο δικός μου υιός όπου είχε πολλά παιδάκια στις κούνιες δεν ήθελε να πάει ,όχι εδώ μαμά πάμε στις άλλες που συνήθως είμαστε μόνοι ή με 2-3 παιδάκια, δεν θέλει πολλά πολλά με άλλους και δεν έχει κοιμηθεί ποτέ μόνος χωρίς εμένα ,όταν θέλει κάτι χτυπιέται κάτω κοπανάει και πετάει πράματα , τώρα είναι 4 χρ. και έχει αλλάξει κάπως παίζει στον παιδικό σταθμό όχι με όλα τα παιδιά όποια του αρέσουν (όλοι δεν διαλέγουμε φίλους?) είναι πιο ήρεμος αλλά ακόμα αρκετά κολλημένος επάνω μου λιγότερο απο πρίν πάντος, στα 2-3 προτιμούσε να είναι με εμένα σπίτι παρά να πάει με τους παππούδες στις κούνιες ούτε λόγος για να κοιμηθεί εκεί ,οπότε δεν νομίζω να έχει κάποιο πρόβλημα το παιδάκι σου θα μεγαλώσει και θα δείς που θα αλλάξει και αυτό ,το κάθε παιδί έχει τον χαρακτήρα του και αντιμετοπίζει με διαφορετικό τρόπο την κάθε κατάσταση ,εξάλλου καλό είναι να έχουν μια <> για τους ξένους στις μέρες μας.
Έχεις στα χέρια σου ένα απόλυτα φυσιολογικό 2χρονο που βρίσκεται στο στάδιο των terrible twos! Και η τρύπα στο μακαρόνι θα την ενοχλήσει, και οι κάλτσες γιατί είναι ροζ και όχι φούξια και το παράθυρο γιατί είναι μισάνοιχτο και όχι κλειστό κατά 3/4 κλπ κλπ κλπ. Υπομονή και θα περάσει. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να την πας σε ψυχολόγο εκτός αν κρίνεις ότι η συμπεριφορά της είναι ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΗ σε βαθμό να της δημιουργεί πρόβλημα (της ίδιας). Από αυτά που περιγράφεις όμως δεν φαίνεται κάτι τέτοιο. Να χαίρεσαι που δεν πηγαίνει στους αγνώστους. Να χαίρεσαι που δεν θέλει να μιλάει στον κάθε τυχόντα που την πλησιάζει στο σούπερ μάρκετ. Γιατί να το κάνει? Οι γονείς που έχουν εξωστρεφή και υπερβολικά φιλικά παιδιά (εικόνα που είναι για την κοινωνία μας περιέργως το φυσιολογικό και αναμενόμενο!) κάνουν προσπάθειες για να πετύχουν αυτό που εσύ έχεις από φυσικού! Η εσωστρέφεια και η συστολή δεν είναι προβλήματα που πρέπει να λύσεις. Είναι στοιχεία του χαρακτήρα του παιδιού σου. Σεβάσου τα. Δέξου τα. Αγκάλιασε τα. Μην αφήνεις κανέναν να την μειώνει, με τη βλακεία και την αμάθεια που διακατέχει τους περισσότερους. Να θυμάσαι ότι η οικειότητα μεταξύ ανθρώπων είναι κάτι που αποκτάται με το χρόνο και με προσπάθεια από τις εμπλεκόμενες πλευρές. Και ΔΕΝ είναι αυτονόητη μεταξύ συγγενών λόγω της συγγένειας!!!! Ειδικά σε ότι αφορά στα νήπια. Γι' αυτό και οι παππούδες της κόρης σου, που δεν την βλέπουν συχνά, ευθύνονται οι ίδιοι για τη σχέση τους μαζί της. Να τους το εξηγήσεις αυτό. Οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν ότι η συγγένεια επιβάλει την αποδοχή και την αγάπη. Δεν είναι καθόλου έτσι. Ειδικά όταν πρόκειται για ένα νήπιο και μάλιστα συνεσταλμένο. Κι αν δεν το καταλαβαίνουν, δικό τους πρόβλημα. Μια μέρα ήμουν στο σούπερ μάρκετ με την κόρη μου (σήμερα είναι 4μιση ετών, τότε ήταν 2+). Μια ηλικιωμένη κυρία μας πλησιάζει και απλώνει το χέρι να χαϊδέψει το κεφάλι της μικρής μου (που καθόταν στο καρότσι) λέγοντας της διάφορα γλυκόλογα. Η μικρή μου ζάρωσε, μαζεύτηκε, κόλλησε πάνω μου και γύρισε το κεφάλι της από την άλλη. Μου λέει η κυρία: "Α, το καημένο!! Είναι πολύ ντροπαλό!". Της απαντάω ευγενικότατα: " Δεν είναι καθόλου ντροπαλό!!! Απλώς δεν σας γνωρίζει!!". Νομίζω ότι η κυρία στράβωσε, αλλά δεν με νοιάζει. Πόσο παράλογο είναι να έχεις την απαίτηση να σου κάνει γλύκες και αγάπες ένα μωρό που δεν έχεις ξαναδεί και κυρίως δεν ΣΕ έχει ξαναδεί ΠΟΤΕ στη ζωή του???? Γιατί? Επειδή είναι ένα γλυκούτσικο μωρό? Ποιος κανόνας της ζωής λεει ότι τα μωρά είναι by default ο ορισμός της κοινωνικότητας και της εξωστρέφειας? Ας μπουν λίγο τα πράγματα στη σωστή τους βάση!
Έτσι όπως τα περιγράφεις δε βρισκω λόγω να ανησυχείς!τα ξεσπάσματα που αναφέρεις νομίζω ότι ειναι φάση που τα περισσότερα παιδάκια γύρω στα 2 χρόνια την περνάνε,άλλα πιο έντονα άλλα πιο ήπια!δεν έχεις ακούσει που λένε για τα "terrible two"?είναι η ηλικία που μιλάνε και αντιλαμβάνονται καλύτερα τον κόσμο και το περιβάλλον τους,διεκδικούν την ανεξαρτησία τους και προσπαθούν να επιβάλλουν τα θέλω τους!μεγαλώνοντας θα ηρεμήσει!όσο για το ότι δεν είναι εκδηλωτικη με όλους πάλι δεν βρισκω κάτι προβληματικό σε αυτό!δεν ειναι όλα ταπαιδάκια ίδια.ίσως θέλει το χρόνο της,ίσως είναι ο χαρακτήρας της αυτός!επίσης είναι πολύ μικρή για να παίζει με παιδάκια και ειδικά μεγαλύτερα!χαλάρωσε και δώσε χώρο και χρόνο στην κορούλα σου.μην ακους κανέναν,μόνο το ένστικτο σου και την κόρη σου!μπορείς να παρακολουθείς την συμπεριφορά της και αν αργότερα δεις κατι που σε προβληματίζει τότε το ψάχνεις!προς το παρόν δε πιστεύω ότι πρέπει να ανησυχείς..αυτά στα λέω σύμφωνα με αυτά που γράφεις.δεν γνωρίζω το παιδί και την οικογένεια σας ώστε να έχω ολόκληρη την εικόνα!
Ελπιζω να καταλαβα σωστα.Δεν νομιζω οτι το παιδι πρεπει να κανει συνεδριες με παιδοψυχολογο αλλα νομιζω πως θα μπορουσες να ζητησεις τη γνωμη καποιου (ψυχολογου-παιδοψυχολογου) για να μπορεις εσυ να την αντιμετωπισεις,να καταλαβεις γιατι το κανει και να το διορθωσεις.Στην ιδια κατασταση ακρβως ειμαι,27 μηνων αγορι με εντονα ξεσπασματα.Κι εγω μονη μου ολη μερα γιατι ο αντρας μου δουλευει κι ερχετα 7-8 το απογευμα και πραγματικα εχω αναγκη απο συμβουλες.Επισης διαβασα κι ενα βιβλιο για τη συμπεριφορα των παιδιων που εχει παραδειγματα και ευκολους και κατανοητους χειρισμους.Με βοηθησε αλλα δυστυχως επειδη εγω προσπαθουσα πολυ και ολοι οι αλλοι (παππουδογιαγιαδες-μπαμπας) εκαναν αλλα πραγματα και δεν ακολουθουσαν την ιδια τακτικη το σχεδιο κατερρευσε!Καλη επιτυχια οτι κι αν αποφασησεις να κανεις και Υπομονη!!!
αν αισθανεσαι εσυ οτι κατι δεν παει καλα καλυτερα να μιλησεις με ενα συμβουλο γονεων! τα παιδια δεν θελουν ψυχολογο, οι γονεις θελουμε για να "χειριστουμε" τετοιες καταστασεις και τετοια ξεσπασματα πιο σωστα!!!
Διαβάζοντας την ιστορία της μικρής σου δεν αντιλαμβάνομαι κάτι ιδιαίτερα περίεργο, όμως δεν είμαι ειδική όπως δεν είσαι ούτε εσύ, όπως δεν είναι και αυτοί οι οποίοι σε συμβουλεύουν να πας σε παιδοψυχολόγο. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί φοβάσαι τόσο τον παιδοψυχολόγο, πήγαινε να πάρεις μία γνώμη να σου φύγουν οι αμφιβολίες. Στο κάτω κάτω από όσο γνωρίζω τουλάχιστον την πρώτη φορά θα πας μόνη σου χωρίς τη μικρή και αυτά που μας περιγράφεις εδώ θα τα πεις σε καποιον ο οποίος έχει τη γνώση να τα αξιολογήσει. Σε κάθε περίπτωση θα σου πει πράγματα που θα σε βοηθήσουν στο μεγάλωμα της κόρης σου.
Καλησπέρα. Διάβασα και ξαναδιάβασα το άρθρο σου πολλές φορές. Για τα τυπικά να σου πω πως δεν είμαι ειδικός αλλά λόγω της δικής μου εμπειρίας ας πούμε οτι έχω κάποια άποψη για το θέμα. Για να πω περιληπτικά γιατί το λέω ο γιος μου που είναι 7 ετών από τα δύο του εμφάνισε μια διαφορετική συμπεριφορά που μπορεσα να την αναγνωρίσω επειδή έχω ένα μεγαλύτερο παιδί. Τελικά στα τρία του διαγνώστικε με ήπιο αυτισμό και δόξα τω Θεώ με πολύ δουλειά και προσπάθεια η κατάσταση του καλυτερεύει καθημερινά και είμαστε πια πολύ αισιόδοξοι. Η συμπεριφορά της μικρής σου σίγουρα δεν είναι συνηθισμένη και τα θέματα που τη δυσκολεύουν και την "κολλάνε" στην καθημερινότητα σας θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και λίγο ύποπτα, όπως το παράδειγμα που έδωσες για τα μακαρόνια, εγώ προσωπικά το έχω περάσει με το γιο μου ακριβώς το ίδιο και είναι μέσα στα πλαίσια της ελαφράς στερεοτυπίας. Παρόλα αυτά πιστεύω πάντα οτι οι μόνοι που μπορούν να μας βγάλουν από ένα δίλημμα είναι μόνο οι ειδικοί. Εγώ θα πήγαίνα σε ειδικό γιατί δεν θα ήθελε αύριο-μεθαύριο να έρθει κάποιος και να μου πει "αν ερχόσουν λίγο νωρίτερα θα δουλεύαμε καλύτερα". Και πάντα πιστεύω οτι αν μπορούμε να στηρίξουμε και να βοηθήσουμε τα παιδιά μας πρέπει να το κάνουμε κόντρα στις δικές μας φοβίες και στις κοινωνικές προκαταλήψεις. Σε όλες τις περιπτώσεις ισχύει όσο πιο νωρίς τόσο πιο καλά. Πάντα κάτι όταν το βλέπεις από έξω δείχνει πολύ πιο φοβερό και δύσκολο. Ελπίζω να σε βοήθησα έστω και λίγο.
Οταν παραψαχνεσαι μονο κακο δε κανεις στο παιδι. Να ξεπερασεις τη δικη σου φοβια κ να το πας σε παιδοψυχολογο οπωσδηποτε. Γιατι να το ρισκαρεις??? Η παιδιατρος τι λεει? Μηπως χρειαζεται κ αναπτυξιολογο? Πραγματικα μη το καθυστερεις.
Δεν είμαι σε καμμία περίπτωση ειδικός αλλά από τα λεγόμενά σου δεν διακρίνω κάποια προβληματική συμπεριφορά. Πολλά μικρά είναι διστακτικά απέναντι σε άτομα που δεν γνωρίζουν και έχουν την τάση να προσκολλώνται σε άτομα με τα οποία νιώθουν ασφάλεια (συνήθως μαμά-μπαμπάς). Το να σου λένε μπροστά στο παιδί, ότι έχει πρόβλημα, δείχνει πόσα γνωρίζουν για τις παιδικές ψυχούλες. Όσο δε αφορά τα ξεσπάσματα, μην τρελαθούμε τελείως! Τι κρίσεις και χαζομάρες! Μια απλή "έρευνα" το google για τα "terrible twos" θα σε πείσει ότι είναι μια απόλυτα φυσιολογική φάση των παιδιών κατά την οποία αναπτύσσεται το μέρος εκείνο του εγκεφάλου που προκαλεί αυτά τα "ξεσπάσματα". Είναι προσωρινή φαση και απλά θέλει προσεκτικό χειρισμό για να μην της μείνουν "κακιές συνήθειες" τύπου "ουρλιάζω - παίρνω αυτό που θέλω". Ωστόσο, το παιδί δεν το γνωρίζω προσωπικά, οπότε παρολο που όλα αυτά που περιγράφεις μου φαίνονται απολύτως φυσιολογικά, αν εσενα σου φαίνεται ότι το παιδί δεν έχει φυσιολογικές αντιδράσεις, αρχικά θα σου έλεγα να συμβουλευτείς τον παιδίατρό σας και εκείνος/εκείνη ενδεχομένως να μπορεί να σε καθοδηγήσει σχετικά με το αν θα πρέπει να απευθυνθείς σε παιδοψυχολόγο ή όχι.
Εμένα μου φαίνεται ένα φυσιολογικό και καλομαθημένο παιδί, απ' όσα διάβασα. Οι κρίσεις που περιγράφεις πιστεύω ότι λίγο-πολύ συμβαίνουν σε πολλά παιδάκια (αν όχι σε όλα) κυρίως όταν πεινάνε (!!!) ή νυστάζουν. Ειναι ο τρόπος που εκδηλώνουν αυτό που νιώθουν, που δεν ξέρουν τι είναι και είναι πολύ μικρά για να ξεχωρίζουν τι είναι π.χ. πείνα. Η ανιψιά μου έκλεγε γιατί το φεγγάρι δεν ήταν ολόκληρο μια βραδιά! Αυτές οι υστερίες που εκδηλώνουν (γιατί το μακαρόνι έχει τρύπα, γιατί το ψωμί έχει σουσάμι, γιατί το σπίτι έχει ή δεν έχει σκάλα, γιατί, γιατί....) περνάνε με φαγητό, κατά προτίμηση γλυκό. Δεν το έχω ψάξει και δεν είμαι ειδικός, αλλά στα δικά μου παιδιά πάντα πιάνει και σε φίλους που το έχω πει, επίσης πιάνει (σαν να τους πέφτει το ζάχαρο κάπως). Μόλις φάνε λίγο τους περνάει η γκρίνια και μετά τρώνε και το φαγητό τους για να χορτάσουν αλλιώς σε λίγο πάλι κάτι θα βρουν να ξεσπάσουν.
Χωρίς να είμαι ειδικός, επειδή κι εγώ έχω ένα αγοράκι που θα γίνει 2 ετών σε λίγες ημέρες και αντιμετωπίζω παρόμοια συμπεριφορά, νομίζω ότι το μόνο που συμβαίνει είναι ακριβώς αυτό που διαβάζουμε και ακούμε για τα "τρομερά δίχρονα". Ο μικρός μου δεν έχει θέμα κοινωνικότητας (το αντίθετο θα έλεγα...) έχει γίνει όμως τρομερά ζωηρός- με την έννοια της ζαβολιάς, όχι της ενεργητικότητας - και ιδιαίτερα νευρικός και ευέξαπτος. Δεν καταλαβαίνει κι αυτός από τιμωρία και φωνές, έχει αρχίσει να σηκώνει χέρι, τσιρίζει με το παραμικρό και άλλα, που ομολογώ κι εμένα με προβληματίζουν καθημερινά. Προσωπικά, ο μόνος λόγος που θα επισκεπτόμουν έναν παιδοψυχολόγο θα ήταν, όχι επειδή πιστεύω ότι το παιδί μου έχει "κάτι" αλλά επειδή θα ήθελα να μου δώσουν περισσότερες συμβουλές για το πως πρέπει να χειριστώ τη συμπεριφορά του χωρίς να σπάνε τα δικά μου νεύρα αλλά κυρίως χωρίς να κάνω κάτι άθελά μου που θα πληγώσει την ψυχούλα του.... Ελπίζω να βοήθησα λίγο....
Καλημέρα σου. Καμία δεν γνωρίζει το παιδί σου οπότε στην ουσία καμία δεν μπορεί να σου απαντήσει τι να κάνεις. Το μόνο σχόλιο που θα σου έκανα είναι να ρωτήσεις τον εαυτό σου "γιατί όχι"? έχεις κάτι να χάσεις από το να πας σε κάποιον να μιλήσεις και να σου πει ενδεχομένως κάτι που θα σε βοηθήσει στην καθημερινότητα σου με το παιδί σου? Δεν χρειάζεται να βγάλεις ανακοίνωση για το αν θα πας. Ένα πρώτο ραντεβού δεν μπορεί να κάνει κακό, ιδίως αφού θα πας μόνη σου στην αρχή χωρίς την κόρη σου. Αν πάλι η απάντηση στην ερώτηση αν έχεις κάτι να χάσεις είναι ότι ναι κάτι χάνεις τότε μην πας.
Εμενα μου φαινεται νορμαλ διχρονο.