Μας τρελαίνουνε από την ώρα που γεννιόμαστε και ξεχνάμε ποιος είναι ο πιο άνθρωπος.

Γειά σας,

είμαι 58 χρονών και έχω μεγαλώσει 2 παιδιά, ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Εγώ σαν παιδί μισούσα το σχολείο, αλλά ήμουν πολύ καλό παιδί και γι’ αυτό με περνούσανε τις τάξεις. Δεν με ενδιέφεραν τα μαθήματα παρά μόνο η ζωγραφική , η γυμναστική και οι παρέες, όμως στην 5η δημοτικού ανακάλυψα τους κλασικούς συγγραφείς… τον Έκτορα Μαλό, τον Μυριβήλη, την Άλκη Ζέη… έκανα τσάτρα-πάτρα τα μαθήματα και μετά έμπαινα με μανία στον μαγικό κόσμο του βιβλίου. Δεν κοιμόμουν τις νύχτες για να διαβάζω. Απέκτησα γνώσεις που οι δάσκαλοί μου με αποκαλούσαν κινητή βιβλιοθήκη. Απέκτησα ενσυναίσθηση, αυτοπεποίθηση, ο λόγος μου διορθώθηκε και άρχισα να χρησιμοποιώ λέξεις που τα άλλα παιδιά της ηλικίας μου δεν τις ήξεραν. Οι γονείς μου έδειξαν κατανόηση. Μια μέτρια μαθήτρια με πολλές γνώσεις.

Δεν μας έλειψαν και οι εκδρομές, ο χρόνος σαν οικογένεια, οι βόλτες. Μετά ήρθε το μπαλέτο. Θεέ μου, τί κόσμος μαγικός… ξέχασα τα πάντα γύρω μου… Το σχολείο έγινε τελείως πάρεργο. Δεν πέρασα στο πανεπιστήμιο. Με έστειλαν σε μια σχολή γραμματέων. Καλά ήτανε. Μετά έδωσα σε Δραματική Σχολή με υποτροφία. Έτσι έγινα ηθοποιός. Στα 40 έδωσα εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο (με δύο μικρά παιδιά) και τελείωσα Σκηνογράφος και Σκηνοθέτης. Από τα μαθήματα του σχολείου το μόνο που μου χρειάστηκε είναι οι βασικές πράξεις μαθηματικών και φυσικά η γραφή και η ανάγνωση.

Τα παιδιά μου μεγάλωσαν μέσα στα βιβλία. Δεν τα διάβασα ποτέ και δεν έδωσα καμία σημασία στους καθηγητές τους που μου έλεγαν ότι ήταν κακοί μαθητές. Μετακομίσαμε στην επαρχία και όλη μέρα ήταν έξω και παίζανε. Που και που, κάνανε και τα μαθήματά τους. Ξέρανε όμως απ’ έξω όλα τα γύρω βουνά, πήραμε σκύλο. Τώρα ο γιός μου (αν και δυσλεκτικός) είναι ένας εξαιρετικός προγραμματιστής και δουλεύει σε πολύ καλή δουλειά και με καλό μισθό. Η κόρη μου τελείωσε νοσηλευτική, αλλά κι αυτή δουλεύει σε επιχείρηση και είναι πολύ ευτυχισμένη.  Τζάμπα το άγχος που μας γέμιζαν στο σχολείο.

Η γνώμη μου είναι να μη δίνουμε τόση σημασία στα μαθήματα, αλλά στη ζωή. Αφήστε τα παιδιά σας να παίξουν, να τρέξουν, να χτυπήσουν τα γόνατά τους, να είναι ανεξάρτητα και ψυχικά δυνατά. Όλα τα άλλα έρχονται… Δεν πιστεύω καθόλου στο εκπαιδευτικό μας σύστημα. Ο ανιψιός μου, μεγάλο μυαλό, χωρίς καμία πίεση είναι ονομαστός ερευνητής αστροφυσικός…. τι να πω… Όλη μέρα τον έβλεπα να παίζει. Τα μαθήματα λίγο τον ενδιέφεραν.

Δεν είμαι ειδικός αλλά νομίζω πως μας τρελαίνουνε από την ώρα που γεννιόμαστε… ποιος είναι ο πιο έξυπνος, ο πιο όμορφος, ο πιο δυνατός και ξεχνάμε ποιος είναι ο πιο άνθρωπος… ποιος βλέπει τον διπλανό σαν αδελφό του και τρέχει να βοηθήσει όποτε μπορεί… εγώ νομίζω πως εκεί είναι η λύση