Το δικό του «για πάντα»

Γράφει η Raluca State για τη HuffPost

Ο γιος μου δεν γνωρίζει τις λέξεις «για πάντα».

Δεν μπορεί να αντιληφθεί την έννοια του «για πάντα» με την παιδική του αθωότητα των 3μισι ετών.

Δεν υπάρχει αιωνιότητα. Δεν υπάρχει τίποτα παντοτινό.

Υπάρχει όμως το «για όλες τις μέρες».

«Ο μπαμπάς λέει πως μπορώ να κρατήσω αυτό το χαρτάκι για όλες τις μέρες», λέει περήφανος τις προάλλες από το καρεκλάκι του στο τραπέζι που ζωγραφίζει.

«Είπε πως μπορώ να έχω αυτό το λούτρινο για όλες τις μέρες», είπε όλο χαρά όταν η αδελφή του του έδωσε ένα από τα αγαπημένα της λούτρινα κουκλάκια.

«Σ’ αγαπώ για όλες τις μέρες… και όλες τις νύχτες», μου ψιθύρισε ένα βράδυ πριν κοιμηθεί.

Έχετε ακούσει να λένε πως κάθε φάση της μητρότητας θέλεις να την κλείσεις σε ένα βαζάκι και να την κρατήσεις για πάντα; Τις πρώτες, άυπνες στιγμές του δέους και του φόβου και της αδρεναλίνης. Τα ορόσημα των δύο πρώτων ετών, τα πρώτα βήματα, τις λέξεις και τις ενδείξεις της προσωπικότητας που αρχίζει να διαφαίνεται. Τις μέρες των 3μισι ετών που είναι γεμάτες με άτσαλα φιλιά και μύτες που τρέχουν και μικρά χεράκια που κρατούν το δικό σου καθώς περνάτε το δρόμο. Τις μέρες της ανεξαρτησίας και της αμφισβήτησης και των ζεστών χαδιών και της αρμύρας των δακρύων που μπορείς να σβήσεις στη στιγμή με μια αγκαλιά και ένα κουλουράκι. Τις μέρες που πέφτετε νωρίς για ύπνο και τις μέρες που ξυπνάτε νωρίς, των εκρήξεων θυμού και των γαργαλητών και των δηλώσεων που σε κάνουν να γελάς φωναχτά.

Τα σχολικά χρόνια, ακόμη και την εφηβεία και την ενήλικη ζωή.

Όλες τις μέρες της μητρότητας.

Αν μπορούσες μονάχα να τις κλείσεις όλες ξεχωριστά σε βαζάκια και να τα βάλεις στη σειρά επάνω σ’ ένα όμορφο ράφι για να τα κατεβάζεις και να τα ανοίγεις όποτε το λαχταρά η καρδιά σου.

Αν μπορούσες μονάχα να τα κρατήσεις ζωντανά για όλες τις μέρες.