Για την Φοιβιάννα

Ενα τέτοιο παγωμένο απόγευμα του Φεβρουαρίου συναντηθήκαμε πρώτη φορά.

Θα ερχόσουν μετά την δουλειά για να δεις το σπίτι που νοίκιαζα….

Ήσουν τυλιγμένη μ’ ένα τεράστιο κασκόλ, γιατί είχες «ευαισθησία στο λαιμό»

Κι εκείνο το χαμόγελο,που ήταν για μένα η εγγυητική σου επιστολή.

Έμεινες κοντά μας 1,5 χρόνο…

Νοικάρισα; Πφφφ… σιγα…»συγκάτοικος είμαι», έλεγες, γελώντας κάθε φορά που μοίραζα τον καφέ σε δυο φλυτζάνια και σου χτυπούσα το τζάμι της κουζίνας….

Με γέλια, παρέες, παιχνίδια και ατελείωτες κουβέντες με τις φίλες σου, κύλησε ο καιρός, ώσπου έφυγες για το καινούργιο ΔΙΚΟ σου σπίτι…

Έφυγες ερωτευμένη με όνειρα για μια μεγάλη οικογένεια…

Μας πήρε η ζωή και χαθήκαμε…..

Ήσουν το πρώτο add στο φατσοβιβλίο κι από εκεί τα λέγαεμ κάπου κάπου….

Ο Θάνος σου γεννήθηκε κι εφερε το φως στην ζωή σου…..

Τα προβλήματα ήρθαν μετά….

«Τι κάνεις κοριτσάκι;»

«Παλεύω Ματούλα μου, αλλά θα νικήσω»

«Με τι παλεύεις;;;»

‘Με την ζωή την άτιμη»

Ώσπου ενα βράδυ του Ιουνίου, παραξενεμένη που ήσουν στο τσατ τόσο αργα, σε ρώτησα τα νέα σου…

«Εχω λευχαιμία Ματούλα μου» είπες κι όλα άλλαξαν…..

Σαν να μην πέρασε μια μέρα, ό,τι είχαμε νομίσει πως πάγωσε με την απόσταση, ξεχύθηκε και μας εφερε πάλι τόσο αλλαγμένες, μα τόσο ιδιες…

Πάλευες ΓΙΑ την ζωή αυτη την φορά….

Ήσουν αισιόδοξη.

«Δεν μπορεί, εχω μικρό παιδι, μόλις 5 ετών, δεν γίνεται να το αφήσω…«

Πάλευες, χαμογελούσες, θύμωνες, φοβόσουν, αισιοδοξούσες…

«Δεν γίνεται, θα νικήσω» έλεγες…

Την μέρα της γιορτής σου θα ερχόμουν να σε πάρω από τον Αγιο Σαββα…

«Πάω να μου πάρουν αίμα, Ματούλα μου και μόλις τελειώσω θα ερθω σπίτι σου…«

Αλλά δεν ήρθες ποτέ…. Σε κράτησαν για την τελευταία νοσηλεία της ζωής σου…..

Εσβηνες, έλιωνες σιγά σιγά….

Και φοβόσουν…

Πόσο πολύ φοβόσουν, αγαπημένη…. Είχε φωλιάσει ο άτιμος και σου ριχνε σκια στο βλέμμα και γκριζο στο χαμόγελο….

«Θυμάσαι που με έκανες μπάνιο Ματούλα μου; Ήταν τόσο όμορφο δώρο αυτό… Σ’ ευχαριστω πολύ«

Το είχες επαναλάβει τουλάχιστον πέντε φορές όταν με ρώτησες:

«Παιρνω μορφίνες και μου είπαν πως με την μορφίνη χάνεται ο ειρμός. Σου λέω χαζά, Ματούλα μου;«

Ανήμπορη ήμουν κι εγώ, μη νομίζεις……

Έκανα τον σταυρό μου πριν μπω στο δωμάτιο………

Εσύ φοβόσουν κι εγώ ετρεμα, μη δεις κάτι, μη πω κάτι, μη κανω κάτι και σε γκρεμίσω, άθελά μου, στο γκρεμό της παραίτησης….

Κι εφευγα, πάντα κλαίγοντας… Δεν σε βοήθησα αρκετά, δεν σε ενθάρρυνα όσο έπρεπε, δεν, δεν, δεν…..

Εφυγες για το μεγάλο ταξίδι ενα ξημέρωμα Τετάρτης….

Ξεκουράστηκες κοριτσάκι μου, γιατι πολύ κουράστηκες…

Θα συνεχίσουμε να βαδίζουμε τον δρόμο της ζωής μας….

Με βαρύ βήμα στην αρχή και σιγά σιγά, ξανα στον ρυθμό μας….

Ο γιός σου πάντα κουτσαίνοντας………….

Κι η μαμά πάντα κουτσή, να τον σκεπάζει…….