Ένα γράμμα στον εαυτό μου 10 χρόνια πριν

Γράφει η Phoebe Holmes για τη HuffPost 

Εσύ… ναι εσύ, που κρατάς αυτό το γλυκό κοριτσάκι με το καρό φόρεμα. Ας πούμε δυο κουβέντες.

Δεν το γνωρίζεις ακόμη, αλλά αυτό το γλυκό κοριτσάκι έχει ένα μυστικό. Ένα μυστικό που θα αποκαλυφθεί σιγά σιγά τα επόμενα χρόνια.

Θα σου ραγίσει την καρδιά. Επανειλημμένως.

Αλλά σου υπόσχομαι, θα είναι εντάξει.

Όχι. Αλήθεια.

Σίγουρα, θα χρειαστείς ψυχοθεραπεία. Και θα σου δώσουν κι ένα μπουκάλι Prozac με τη θεραπεία αυτή. Θα σε βοηθήσει. Θα σε βοηθήσει να ξεγλιστρήσεις από το μεγάλο σύννεφο που νιώθεις να σε καταβάλει εδώ και κανένα χρόνο. Αλλά δεν θα χρειάζεσαι για πάντα αυτά τα πράγματα.

Το κοριτσάκι αυτό θα σε κρατάει ξάγρυπνη όλη νύχτα – κυριολεκτικά και μεταφορικά. Θα ανησυχείς για αυτή όπως δεν ανησύχησες για κανένα άλλο παιδί. Θα είμαι ειλικρινής: δεν θα ξεπεράσεις ποτέ το άγχος αυτό, αλλά δεν θα σε στοιχειώνει συνέχεια.

Με τη σειρά, θα αρχίσεις να εγκαταλείπεις τα όνειρα που έκανες για αυτό το κοριτσάκι. Το όνειρο στο οποίο την έβλεπες να πηγαίνει στο σχολείο, στο κολλέγιο, εκείνο που τη φανταζόσουν ως ενήλικη. Τα μακρύτερα όνειρα θα εξαφανιστούν και πρώτα. Θα ζήσεις για λίγο στη στιγμή. Θα επιτρέψεις όμως τον εαυτό σου τελικά να σκεφτεί μπροστά μερικά χρόνια, κανά δυο-τρία το πολύ. Θα σχεδιάζεις το μέλλον της σίγουρα, αλλά σε γενικότερες γραμμές. Ποια θα είναι η κληρονομιά της. Ποιοι θα είναι οι κηδεμόνες της. Σκέφτεσαι ακόμη και την ιδέα να μείνει σε κάποιο άσυλο. Τον περισσότερο καιρό όμως δεν τα σκέφτεσαι αυτά. Μόνο κάποιες ημέρες. Είναι πιο εύκολο έτσι.

Θα γνωρίσεις κάθε λογής ανθρώπους λόγω αυτού του παιδιού και δεις τον πραγματικό τους εαυτό. Θα μάθεις πως ορισμένοι άνθρωποι είναι απλά άθλιοι, κάποιοι είναι καλοπροαίρετοι αλλά θα έπρεπε να κρατούν το στόμα τους κλειστό και κάποιοι είναι ευγενικοί αλλά μερικές φορές δεν έχουν ιδέα τι περνάς. Θα μάθεις όμως πως οι περισσότεροι άνθρωποι, κατά βάθος, είναι καλοί. Αυτό το παιδί θα σε βοηθήσει να αποκαταστήσεις την πίστη σου στην ανθρωπότητα ξανά, και ξανά, και ξανά, επειδή θα δεις πώς θα της συμπεριφέρονται.

Θα περάσεις τα επόμενα εννιά χρόνια να αναρωτιέσαι πώς κατέληξες να είσαι ο γονιός ενός παιδιού με ειδικές ανάγκες. Κάπως θα το συνηθίσεις, αλλά ταυτόχρονα, δεν θα το συνηθίσεις ποτέ. Είναι αυτό το αίσθημα τις διαρκούς έκπληξης όταν κάθεσαι να το καλοσκεφτείς. Πώς έφτασα εδώ; Πώς έγινε αυτό;

Όχι, δεν θα το συνηθίσεις μάλλον ποτέ, όσο και αν το αποδεχτείς.

Θα μάθεις να είσαι μαχητής. Θα βρεις τη δύναμη που ποτέ σου δεν γνώριζες ότι έχεις για να νικήσεις το φόβο σου. Και θα το κάνεις επειδή δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Το κοριτσάκι σου απαιτεί από σένα να είσαι έτσι. Και συ δεν θέλεις να το απογοητεύσεις.

Τα τρία παιδιά που έκανες πριν από αυτή; Θα μάθεις πως είναι ακόμη πιο υπέροχα από όσο ποτέ φανταζόσουν. Θα δείξουν συμπόνια και κατανόηση πέρα από την ηλικία τους, θα σε κάνουν να αισθανθείς περήφανη.

Αυτοί οι τρεις όμως θα έχουν τόσα πολλά να αντιμετωπίσουν λόγω της αδελφής τους. Ώρες αναμονής σε γιατρούς, σπασμένα πράγματα από εκείνη, την αδυναμία σου να τα φέρεις όλα βόλτα και να μοιράζεις την προσοχή σου ισάξια σε όλους. Η καρδιά σου θα ραγίσει γι’ αυτούς – επειδή σε μία νεαρή ηλικία θα συνειδητοποιήσουν πως κάποια μέρα θα έχουν να φροντίσουν εκείνοι την αδελφή τους. Αλλά και πάλι, αυτά τα τρία παιδιά θα σε εκπλήξουν, επειδή δεν θα απαρνηθούν ποτέ τη μικρή τους αδελφή. Σίγουρα θα εκνευριστούν μαζί της. Αλλά σε φυσιολογικά πλαίσια. Αυτά τα τρία μικρά παιδιά που τριγυρνούσαν γύρω από την καλαθούνα της Maura και σου ανακοίνωναν κάθε φορά πως έκλαιγε θα συνεχίσουν να τη φροντίζουν στα χρόνια που θα ‘ρθουν. Θα σε κάνουν να πιστέψεις πως τουλάχιστον έκανες καλά ορισμένα πράγματα.

Το μικρό αυτό κοριτσάκι; Θα εργαστεί τόσο σκληρά τα επόμενα 10 χρόνια για να μάθει πράγματα. Αργά αλλά σταθερά, θα μάθει πράγματα. Στο υπόσχομαι, θα περπατήσει, θα τα καταφέρει. Θα μιλήσει – όχι τέλεια, αλλά αρκετά. Δεν μπορώ να σου υποσχεθώ πολλά για την τουαλέτα, αλλά μην το βάζεις κάτω, κοντεύει όπου να ‘ναι.

Δεν μπορείς να το δεις τώρα, αλλά το μυαλό της; Θα την ταλαιπωρήσει. Θα διαγνωστεί με επιληψία. Θα σε τρομοκρατήσει αρχικά. Αλλά σου υπόσχομαι, σου υπόσχομαι πως θα είναι εντάξει. Δεν θα τη σταματήσει σε τίποτα. Θα μάθεις μάλιστα πως τα πράγματα θα βελτιωθούν μετά τη διάγνωση και την αρχή της θεραπείας. Θα μετατραπεί γρήγορα από τρομακτικό σε κάτι για το οποίο θα πρέπει να είσαι ευγνώμων. Και έπειτα θα γίνει κάτι με το οποίο θα καταφέρεις να ζήσεις. Αυτό το πράγμα που έχεις στην κορυφή της λίστας σου με τα πιο τρομακτικά πράγματα που δεν θα ήθελα να έχει το παιδί μου θα σταματήσει ξαφνικά να είναι τόσο τρομακτικό.

Στο υπόσχομαι.

Μιλώντας για ιατρικά θέματα, θυμάσαι τις μέρες που περνούσες χωρίς επίσκεψη στον παιδίατρο επειδή τα παιδιά σου ήταν τόσο υγιή; Ξέχνα τες. Θα κάνεις πολλά χιλιόμετρα στους γιατρούς. Θα μαζέψεις κάρτες από γιατρούς κάθε ειδικότητας. Θα μάθεις ποιο μικροβιολογικό κάνει τις καλύτερες αναλύσεις αίματος. Θα μάθεις να γράφεις πράγματα όπως οξυκαρβαζεπίνη χωρίς δεύτερη σκέψη. Θα μάθεις επίσης πως όσο το διαχειρίζεσαι, τόσο πιο ευγνώμων θα είσαι που είναι το μόνο το οποίο έχεις να αντιμετωπίσεις. Γιατί θα μπορούσε να είναι πολύ, πολύ χειρότερα τα πράγματα.

Η μέση σου θα αρχίσει να σπάει κάτω από το βάρος του παιδιού αυτού που κουβαλάς τόσο πολύ. Θα πιαστούν οι αγκώνες σου βγάζοντάς την από το κάθισμα του αυτοκινήτου στα 7 της χρόνια. Θα βάλεις κιλά τρώγοντας από το άγχος. Θα χάσεις λιγάκι το μυαλό σου.

Θα είναι εντάξει.

[…]

Η ζωή σου δεν θα είναι όπως την είχες σχεδιάσει. Θα παρεκκλίνει προς μια νέα κατεύθυνση. Θα μάθεις πως υπάρχουν κλίκες ακόμη και μέσα στην κοινότητα των ατόμων με ειδικές ανάγκες. Γι’ αυτό θα ξεκινήσεις το δικό σου γκρουπ υποστήριξης. Θα το ονομάζεις «Ποιος θέλει να πιει καφέ μαζί μου;» Και θα είναι υπέροχο.

Θα μάθεις να βλέπεις τους ενήλικες με ειδικές ανάγκες με άλλα μάτια. Θα δεις έναν άντρα στα 50 του να ζωγραφίζει στο μπλοκ ζωγραφικής του και θα σε κάνει να σκεφτείς την κόρη σου. Δεν θα κλάψεις στο κατάστημα, αλλά αργότερα, θα έρθουν και τα δάκρυα.

Θα αισθάνεσαι τόσο μόνη με αυτό το παιδί ορισμένες φορές. Κάποιες φορές, στο σπίτι, τη νύχτα – άλλες φορές, καταμεσής ενός πλήθους. Θα νιώθεις την παγωνιά της μοναξιάς που πιστεύεις πως κανείς άλλος δεν θα μπορέσει ποτέ να καταλάβει.

Θα αισθανθείς ζήλια, για τους άλλους ανθρώπους και τα παιδιά τους που μεγαλώνουν φυσιολογικά. Για τις φαινομενικά ήρεμες ζωές τους που δεν περιλαμβάνουν μάχες με τα σχολεία, επισκέψεις στο γιατρό και κακά.

Θυμήσου απλά πως σε μεγάλωσαν λέγοντάς σου να μη γκρινιάζεις και να διαχειρίζεσαι τις καταστάσεις που συναντάς στο δρόμο σου. Και αυτό θα κάνεις. Θα το καταπιείς και θα το διαχειριστείς όσο καλύτερα μπορείς. Και θα το κάνεις με ένα χαμόγελο στο πρόσωπό σου. Επειδή το κλάμα δεν είναι ποτέ η επιλογή.

Τουλάχιστον τις περισσότερες φορές.

Θα γράψεις για αυτό το παιδί και για τη ζωή της. Θα μάθεις γράφοντας πως και άλλοι άνθρωποι εκεί έξω θα το ζουν αυτό και θα αισθάνονται όπως και εσύ. Με κάποιο τρόπο θα γίνεις η φωνή τους και θα συνειδητοποιήσεις πως δεν έχεις λόγια να εκφράσεις το ευχαριστώ – και δεν είσαι καλή στο να δέχεσαι κοπλιμέντα. Δούλεψέ το αυτό, ναι;

Θα μάθεις πως παρόλο που δεν περίμενες ποτέ να γίνεις γονιός ενός παιδιού με ειδικές ανάγκες, θα γίνεις υπέρμαχος των παιδιών αυτών. […]

Θα μάθεις πως έκανες τη σωστή επιλογή στον άντρα που παντρεύτηκες. Ο άντρας αυτός θα σε βοηθάει να μαζέψεις τα κομμάτια σου κάθε φορά που γκρεμίζεται ο κόσμος σου, θα αγαπάει το κοριτσάκι σας όσο τα άλλα παιδιά, θα φροντίζει για τη ζωή σας όταν εσύ δε θα μπορείς και θα σε βρίσκει ακόμη σέξι παρά τα κιλά που έβαλες τρώγοντας από άγχος.

Θα είναι ένα rollercoaster συναισθημάτων, αυτά τα 10 χρόνια. Θα ζήσεις στιγμές που αισθάνεσαι πως βρίσκεσαι στα ουράνια και άλλες θα πέφτεις απότομα. Αλλά μάθε αυτό:

Θα ωριμάσεις.

Θα εκπλαγείς από τον εαυτό σου.

Θα απαλλαγείς από το φόβο.

Θα αγκαλιάσεις τη στιγμή.

Και θα αγαπήσεις αυτό το υπέροχο, πανέμορφο, ευτυχισμένο παιδί τόσο πολύ, που θα πονέσει η καρδιά σου. Και θα είσαι εντάξει με αυτό.

Παρεμπιπτόντως, τα ίσια σου μαλλιά; Θα αρχίσουν να σγουραίνουν. Τρέχα γύρευε.