Η πρώτη μου φορά!

Θα είμαι απόλυτα ειλικρινής μαζί σας: χάρηκα απίστευτα που φέτος γιόρτασα και εγώ ως μανούλα, αλλά είμαι σίγουρη πως δεν έχω πάρει πρέφα από τη χαρά που θα νιώσω του χρόνου, του παραχρόνου, του δώστου άλλου ένα χρόνου κοκ. Ούτως ή άλλως, κάθε μέρα από τη μέρα που γέννησα και μετά είναι για μένα γιορτή. Και δεν το λέω έτσι ρομαντικά και ποιητικά. Το εννοώ. Κάθε πρωί που ξυπνάει η Αθηνά, ξεκινάει ένα καινούργιο πάρτυ. Χαίρομαι τόσο πολύ που την βλέπω να μου χαμογελά από την καλαθούνα της…. Λες και κάθε πρωί είναι η πρώτη φορά που το κάνει!

Ώρες ώρες σκέφτομαι, τι θα λένε οι φίλοι και οι γνωστοί μου για μένα (χωρίς εμένα, χαχα). Είμαι σίγουρη πως το «Η Ολίβια έγινε μαμά και το έχει χάσει» παίζει πολύ σοβαρά στο μυαλό τους. Το έχω ξαναπεί: αν πριν ένα χρόνο μου έλεγε κανείς ότι σε ένα χρόνο θα ήμουν μαμά, δεν θα το πίστευα… Αλλά να πέρσι κάπου στις αρχές Μαίου, άρχισα να νιώθω ένα «Τικ, τακ, τικ, τακ, τικ, τακ» (βιολογικό ρολόι δεν το λένε;) και αισθάνθηκα έτοιμη να γίνω μαμά. Δύο μήνες μετά, ο Μάνος και εγώ χορεύαμε σαν τα στρουμφάκια γύρω από το θετικό τεστ εγκυμοσύνης.