Αγκαλιά
Κατανοώ όλες εκείνες τις μαμάδες που επιλέγουν να περνούν αρκετό χρόνο χωρίς τα παιδιά τους. Η αλήθεια είναι ότι έρχονται στιγμές που πραγματικά θα ήθελα κι εγώ να αρπάξω ένα ταξί και να πεταχτώ σε κοντινό μπαράκι να κατεβάσω 3 σφηνάκια με κάποια επίσης απεγνωσμένη/κουρασμένη/μπουχτισμένη μαμαδο-φίλη, όμως τελικά δεν το κάνω ή αν το κάνω (εντάξει, σίγουρα όχι μπουχτισμένη αλλά μετά από προγραμματισμό τουλάχιστον μίας εβδομάδας) το μυαλό μου είναι πάντα εκεί. Στο σπίτι μου και στην οικογένειά μου. Δεν είναι ότι ανησυχώ μην πάθουν κάτι, δεν είναι ότι δεν μου αρέσει η φάση «με τις φίλες μου» ή «μόνο με τον Μάνο μου», αλλά να… ξέρω ότι τους λείπω. Και βασικά μου λείπουν κι εμένα. Είμαστε μια ομάδα τόσο στενά και όμορφα δεμένη που τι να πω… Όταν τα πιόνια απομακρύνονται μεταξύ τους σαν κάτι να μην κυλάει καλά.
Με λίγα λόγια… Δεν είμαι από τις μαμάδες που θα σου πουν «Α! Δικαιούσαι λίγο χρόνο με τον άντρα σου οι δυο σας! Να πάτε ταξίδι 10 μέρες στο Τιμπουκτού και ας μείνει το μωρό με τη γιαγιά». Αν θέλεις να το κάνεις, να το κάνεις, εμένα λόγος δεν μου πέφτει. Αλλά αν κατά βάθος δεν θες ή ζορίζεσαι, πίστεψέ με, θα σε καταλάβω… Μπορεί για τις κουλ σε θέματα ταξιδιών/εξόδων μαμάδες να φαίνομαι λίγο no life, αλλά εγώ έτσι νιώθω. Είμαστε ομάδα. Σε όλα, όχι στα μισά!
Με ψιλοβαριά καρδιά έφυγα πριν λίγες μέρες με τον Μάνο μου για Βερολίνο. Χωρίς παιδιά! Ήταν το δώρο μου για τα 30α μου γενέθλια. Πώς με έπεισαν δεν ξέρω. Φανταστείτε ότι μέχρι το βράδυ πριν φύγουμε, σκεφτόμασταν να ακυρώσουμε το ταξίδι. Γιατί βλέπετε, άρχισε στο μεταξύ και ο Μάνος να το ξανασκέφτεται. Τελικά πήγαμε και περάσαμε πολύ όμορφα. Όντως τα παιδιά παραείναι μικρά για ένα ταξίδι σε μια πόλη όπως το Βερολίνο και σίγουρα θα επιστρέψουμε μετά από κάποια χρόνια μαζί τους. ΑΛΛΑ… κορίτσια και αγόρια, τα είδα όλα. Μου έλειψαν. Οι μορφές τους πετούσαν συνέχεια μπροστά από τα μάτια μου. Η παχουλή πατούσα του Αρχέλαου. Τα απαλά χέρια της Αθηνάς. Το τσουλούφι της. Τα ματάκια του. Η Αθηνά με ρωτούσε στο τηλέφωνο «Τελειώσατε μαμά; Θα έρθετε;» και η καρδιά μου έκανε κρακ, κρακ, κρικ. Θαρρώ ότι άφησα ένα κομμάτι της εκεί στα απομεινάρια του τείχους του Βερολίνου. Και ο Αρχέλαος «Μαμά, μαμά». Τι και αν περνούσαν καλά, τι και αν η γιαγιά και ο παππούς τους πήγαν ΠΑΝΤΟΥ. Ήξερα ότι τους λείπαμε.
Και μετά χτύπησα το θυροτηλέφωνο και με το που μπήκα στην είσοδο άκουσα από ψηλά τις φωνές τους και τα γέλια τους. Και άνοιξε η πόρτα του ασανσέρ και δυο πλασματάκια ξεχύθηκαν στην αγκαλιά μου. Και με γέμισαν φιλιά. Και σκαρφάλωσαν πάνω μου όπως τα γατάκια στην γάτα. Και γελάσαμε πολύ. Και τους μύρισα τις βρωμοπατούσες τους. Και τους γαργάλησα τις μασχαλίτσες. Και δώστου ξανά ομαδική αγκαλιά. Και φιλιά. Και «Μαμά μου» και «Μαμούλα μου«. Και μετά ανοίξαμε τα δώρα. Και μετά ξανά αγκαλιά. Και αγκαλιά και αγκαλιά και αγκαλιά.
Τα πιόνια ενώθηκαν ξανά.
ΑΓΚΑΛΙΑ!
'Ολα με μέτρο.Ακόμα και στις ομάδες ο κάθε παίχτης κάνει τη δική του ζωή.Τα παιδιά χρειάζονται όρια και ένα απο αυτά είναι οτι η μαμα και ο μπαμπάς θελουν το χρόνο τους.Τον ορίζουμε ,τον τηρούμε και τα παιδιά προσαρμόζονται και θεωρουν δεδομένο ό,τι τους θέσουμε εξ'αρχής.Φυσικά σε όλα αυτά παίζει ρόλο τι καταλαβαινει το καθε παιδι αναλογα με την ηλικιακή του ομάδα.Σε γενικές γραμμές ,είμαι κάθετη οτι οι γονεις χρειάζεται να βρίσκουν χρόνο για τον εαυτο τους.Ο τρόπος που το παρουσιάζεις στο παιδί είναι που εχει σημασία για το τι θα νιώσει και οχι οτι θα λείπεις από κοντά του! Με εκτίμηση Αμαλία
Την λατρέυω την αγκαλιά της κόρης μου και γενικά ειμαι ανθρωπος της αγκαλιάς, άπλα είναι μερικές φορές που θέλω να μεινω λιγο μόνη με τον εαυτό μου ή που και που να βλέπω καμιά φίλη χωρίς παιδι και άντρα... παιρνώ λίγο αέρα και μετά επανέρχομαι με γεμάτες μπαταρίες. Για λιγες μέρες, ενα Π-Σ-Κ έχω αφήσει την μικρή μου σε παππούδες, αν κι ενοιωσα φοβερες τύψεις και το μυαλό μου ηταν πολύ συχνά σε εκείνη, παρόλα αυτά με τον άντρα μου περάσαμε ωραια, νομίζω το χρειαζόμαστε που και που!
Μακάρι η κάθε μαμά να κάνει όπως το αισθάνεται! Μερικές δεν θέλουν να τα αποχωριστούν ούτε δεπτερόλεπτο, άλλες κανένα βραδάκι πού και πού, άλλες χαίρονται κι ένα μικρό σαβ/κο καμιά φορά χωρίς παιδιά κι άλλες ευχαριστιούνται και τα πιο μεγάλα ταξίδια μόνες! Δεν υπάρχουν κατηγορίες, η κάθε μαμά βάζει το δικό της όριο όπου το νιώθει! Σίγουρα εξαρτάται κι απ'τις ηλικίες των παιδιών, απ΄το αν δουλεέυι εκτός σπιτιού και πολλά άλλα. Εγώ χάρηκα και μία εκδρομή με μία διανυκτέρευση που έκανα πρόσφατα μόνο με τον άντρα μου, όπως χάρηκα πάρα πολύ κι ένα τετραήμερο στη Σκωτία με τον μικρό (ενός τότε). 'Αλλη φάση το ένα κι άλλη το άλλο! Δεν ξέρω πού ακριβώς είναι το όριό μου, πχ μια εβδομάδα αισθάνομαι ότι ούτε μπορώ ούτε πρέπει ακόμα. Αλλά είπαμε, δεν έχει σημασία, αυτά τα ορίζει η κάθε οικογένεια =)
Εγώ από την άλλη θα πω ότι τα παιδιά δεν είναι καθόλου μικρά για ταξίδια, ειδικά εντός Ευρώπης, με λίγες ώρες πτήσης. Και δη Βερολίνο, με πάρκα και ποδηλατόδρομους, πολύ child friendly πόλη. Βέβαια, οι γονείς πρέπει να είναι προετοιμασμένοι ότι το ταξίδι τους δεν θα θυμιζει σε τίποτα τα ταξίδια πριν τα παιδιά, με ποτάκια και νυχτερινές βόλτες. Αλλά πιστεύω ότι άνετα τα παίρνεις μαζί σου, αν δεν θέλεις να τα αφήσεις. Κάντο και θα με θυμηθείς!
Έχουμε ήδη ταξιδέψει με ένα μωρό σε Γερμανία και σε Αυστρία. Δεν είναι το Βερολίνο πόλη για να πας με 4χρονο και μωρό, γιατί ακόμα και τα μουσεία του και τα όλα του "θέλουν" αρκετά μεγαλύτερα παιδιά. Δηλαδή ανέφικτο δεν είναι, αλλά προσωπικά το θεωρώ λίγο χαμένο χρόνο. Υπάρχουν ένα σωρό άλλοι προορισμοί για οικογένειες με πολύ μικρά παιδιά.
Αυτό ακριβώς θέλω να πω, ότι ξεχνάς τα μουσεία και όσα που θα έκανες αν ήσουν μόνη και αφουγκράζεσαι διαφορετικά την πόλη κάνοντας βόλτα με εκείνα τα ποδήλατα που έχουν και καμπινούλα για τα παιδιά πίσω... Κι εμείς συνοδέψαμε τον μπαμπά μας σε επαγγελματικό ταξίδι στο Τελ Αβίβ, ήταν περίπου 16 μηνών η μικρή. Ναι σίγουρα, δεν είδα ούτε το 1/3 από όσα έγραφε ο οδηγός, αλλά έκανα βόλτες με τον άντρα και το παιδί μου και κοιτούσαμε να γνωρίσουμε κόσμο, να ρωτήσουμε ντόπιους τι έχουν να μας προτείνουν-βλέποντάς μας με το παιδί αγκαλιά- να δοκιμάσουμε τοπικά φαγητά. Και για όσα δεν είδα, δεν χάθηκε ο κόσμος, θα πάρω καρτ ποστάλ, χεχεχεχε! Αγάπησα όμως ένα μέρος ακριβώς επειδή δεν είχα to-do list :-)
Λέω για το Τελ Αβίβ γιατί μου θύμησε ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ το Βερολίνο. Νέοι παντού, πολύ αρτιστίκ περιβάλλον, θετικά vibes γενικά :-)
Ακριβώς τα ίδια συναισθήματα έχω κι εγώ Ολίβια! Στο πρώτο ταξίδι που πήγαμε χωρίς τα παιδιά, στο εξωτερικό, πραγματικά, ήταν σαν να ήθελα να δώ όλα τα αξιοθέατα γρήγορα και να τελειώνουμε για να γυρίσω πίσω. Άσε που όλη την ώρα έψαχνα τί να τους αγοράσω και αν έβλεπα δραστηριότητες για παιδάκια έλεγα, "Ν αεδώ θα μπορούσαμε να τα φέρουμε, τί ωραία θα περνούσαν" και άλλα τέτοια. Βέβαια πέρασα όμορφα με τον άντρα μου και ήταν σα να είμαστε πάλι ξέγνοιαστοι, να κάνουμε τις βόλτες μας, να χαζεύουμε και να γυρνάμε έξω για ώρες, αλλά στην άκρη του μυαλού πάντα υπήρχε η λαχτάρα του να πάω πίσω στα παιδάκια μου!