Ραχιαία, αυτή η άγνωστη! Η δική μου -επίπονη- ιστορία!
Ας ξεκινησουμε απο τα ευχαριστα..! Το περσινο καλοκαιρι τον Ιουνιο παντρευτηκα μετα Βαιων και κλαδων, με χαρες και πανηγυρια! Και πολυ χαρουμενη, ενα μηνα μετα ημουν ΗΔΗ εγκυος, μια και ο αντρας μου δεν κρατιοταν βλεπετε!
Περασαν εννια μηνες με την ευκολοτερη εγκυμοσυνη του κοσμου -αν εξαιρεσουμε κατι νευρα και κλαυσιγελους κατα τους πρωτους τρεις μηνες! Με τον γιατρο μου ολα τελεια και ημουν πολυ ευχαριστημενη! Ειχα μεσα μου αποφασισει πως δεν θα σκεφτομαι την μερα της γεννας και δεν θα αγχωνομαι για την διαδικασια. Οπως επισης και ειχα αποφασισει πως θα γεννησω οπως θελησει ο μπεμπης μου! Αν εκεινος επαιρνε θεση και ηταν ολα καλα, θα γεννουσα φυσιολογικα! Ο μπεμπης ομως αποφασισε να τεμπελιασει απεραντα και να κολλησει στην δεξια μου πλευρα, να μεινει εκει και να μην κατεβει ως και την 40η εβδομαδα.
«Τι θα κανουμε γιατρε;» ρωτησε η απορημενη μανα to be.
«Καισαρικη» μου απαντα «με ραχιαια«
«Και τι εστι ραχιαια;» ξαναρωτα η απορημενη..
«Σχεδον οτι κ η επισκληριδιος» μου απαντα ο γιατρος και αφου μου εξηγει διεξοδικα, κλεινουμε την ημερομηνια! 8/04/15, μεγαλη Τεταρτη!
Αν εξαιρεσουμε την αγωνια της γυναικας που παει να γεννησει και να χειρουργηθει, ενω δεν εχει ξαναμπει ποτε σε νοσοκομειο στα 35 της ετη, ημουν μια ηρεμη και χαρουμενη επιτοκος που ανυπομονουσε να γνωρισει τον μπεμπη της!
Φτανουμε στο ιδιωτικο μαιευτηριο οικογενειακως και οι διαδικασιες γρηγορες. Εγω που αλλαζω απο το ωραιο μου φορεματακι και φορω την εξαιρετικου γουστου, εξωπλατη ρομπα χειρουργειου και τα ειδικα σαμπω για τα ποδια. Οση ωρα ετοιμαζομαι αστειευομαι και χαζογελαω με τις μαιες, τον γιατρο μου και την αναισθησιολογο μου που εχει ερθει να γνωριστουμε και να μου εξηγησει την διαδικασια.
Μετα απο καμια ωρα και αφου χαιρεταω μανουλα, πατερουλη, αδερφουλη και τον αντρουλη μου που με αγωνια με κοιτουσε στα ματια, μπαινω στο χειρουργειο.
Σε αυτο ΑΚΡΙΒΩΣ το σημειο ξεκινησε ο δικος μου Γολγοθας! Η αναισθησιολογος ξεκινησε την διαδικασια της ραχιαιας. Μετα απο πεντε λεπτα καταλαβαινω οτι κατι δεν παει καλα, αφου ενω κανω οτι μου λεει, δεν νιωθω το αναμενομενο μουδιασμα! Ωσπου νιωθω κατι που οχι, δεν ηταν μουδιασμα! Ηταν σα να με διαπερνα ηλεκτρικο ρευμα, ενα συναισθημα απεριγραπτο. Ταυτοχρονα βλεπω το δεξι μου ποδι να τιναζεται στον αερα. Πονος!
«Τι ηταν αυτο;» ρωταω με αγωνια, αλλα πριν προλαβω να ολοκληρωσω με διαπερνα και δευτερη φορα αυτο το «ηλεκτρικο ρευμα»!
«Τι ειναι αυτο; Τι συμβαινει;» Εντρομη πια και ετοιμη να βαλω τα κλαματα! Η απαντηση της αναισθησιολογου «Μην κουνιεσαι!»
Και να νιωθω μια βελονα να μπαινοβγαινει. Πλεον ξερω οτι κατι δεν παει καλα. Σωπαινω, προσπαθω να μεινω ακινητη και βαζω τα κλαματα. Ακουω τον γιατρο μου να λεει «παμε για ολικη» !
Η αναισθησιολογος ομως ηθελε να επιμεινει λιγο ακομα. Και ξαφνικα ..
Και τριτη φορα να με διαπερνα το ηλεκτρικο ρευμα. Και τριτη φορα να βλεπω το δεξι μου ποδι να τιναζεται στον αερα! Εχω χασει πλεον την ψυχραιμια μου και ετοιμαζομαι να βαλω τις φωνες! Οταν ξαφνικα νιωθω το «πολυποθητο» μουδιασμα.
Με ξαπλωνουν. Ξεκιναω εσωτερικη γιογκα για να ξαναπεισω τον εαυτο μου οτι ολα θα πανε καλα. Μετα απο ενα τεταρτο ακουω τον γιατρο μου να λεει «να τος ο γιος σου!» Και βλεπω μπροστα μου το θαυμα μου. Κλαιω απο χαρα που τον βλεπω και που η επιθυμια να τον ΔΩ να βγαινει απο μεσα μου ειχε γινει πραγματικοτητα.
Τον παιρνουν μεσα, ακουω το κλαμα του και μετα απο λιγο μου τον φερνουν. Τον βλεπω να απλωνει τα χερακια του να πιασει το προσωπο μου και ανυπομονω να τον παρω αγκαλια. Πρεπει να το παρουν ομως και να μπει για λιγο θερμοκοιτιδα. Μετα απο καμποση ωρα ειμαι στο δωματιο ανανηψης, οπου παντελως χαρουμενη και ανυπομονη να τον ξαναδω και να τον θηλασω, βλεπω τους δικους μου συγκινημενους και ευτυχισμενους. Η ναρκωση δεν ειχε περασει ακομα.
Ερχεται η ωρα να ανεβω στο δωματιο. Η ναρκωση αρχιζει να φευγει. Κουναω τα ποδια, αλλα «καπως» νιωθω το δεξι μου. Ζηταω απο την μαμα μου να μου το τριψει. Θα περασει σκεφτομαι. Θα ειναι απο την ναρκωση. Μου φερνουν τον μπεμπη μου. Τον κραταω αγκαλια! Η απολυτη ευτυχια. Τον θηλαζω, πιανει αμεσως το στηθος σα να το καναμε χρονια ολοκληρα! Χαιρομαι αφανταστα. Τον βαζουν διπλα μου στο κρεβατακι του.
Το ποδι αρχιζει να ποναει λιγο… πιο πολυ μετα απο λιγη ωρα. Η ναρκωση εχει πια φυγει εντελως. Το ποδι αρχιζει να ποναει πολυ! Παρα πολυ. Πλεον αφορητα! Δεν αγγιζεται! Δεν μπορω να ανεχτω ουτε το σεντονι επανω μου! Αρχιζω να ουρλιαζω. Οι δικοι μου κ ο αντρας μου να τα εχουν χαμενα. Ερχονται οι γιατροι. Ουτε ξερουν τι να πουν.
«Περιπτωση μια στο εκατομμυριο. Πειραχτηκαν τα νευρα του ποδιου. Δεν μας εχει ξανασυμβει«
Ερχεται νευροχειρουργος. Με εξεταζει. Εχουν πειραχτει τα νευρα του δεξιου ποδιου ΠΡΟΦΑΝΩΣ απο λαθος της αναισθησιολογου και η αποκατασταση θα ειναι αργη. Τα νευρα εχουν δυσκολη αποκατασταση, μου λεει. Μπορει να χρειαστει να παρω μια δυνατη θεραπεια αλλα δεν θα μπορω να θηλασω, μου λεει. Αρνουμαι.
Οι πονοι να δυναμωνουν. Η αισθηση; Σα να εχει παρει καποιος στα χερια του τα νευρα του ποδιου μου και να τα τραβαει, να τα τεντωνει με δυναμη!! Να ουρλιαζω, να κλαιω, να ζηταω βοηθεια. Και επειτα ηρθε η μορφινη. Και η πεθιδινη. «Κοκκινα» φαρμακα για να μου σταματησουν για λιγο τον πονο. Και μετα παλι απο την αρχη. Να μπαινουν μεσα μου φαρμακα και ηρεμιστικα και αντιβιωσεις και κορτιζονες και οτι δεν ειχα παρει ποτε μου!
Και ο πονος αφορητος. Και οι μερες να περνανε. Και να προσπαθω να θηλασω. Και ο πονος να μην με αφηνει. Και μετα ηρθε η μαγνητικη. Μιαμιση ωρα εκει μεσα. Με μονη εικονα να με κραταει για να μη ξεσπασω, το προσωπακι του μωρου μου. Εξαιτιας του σκιαγραφικου μου ανακοινωσαν πως επρεπε να σταματησω να θηλαζω για τουλαχιστον δυο μερες.
Καθε κινηση εφερνε πονους απεριγραπτα αφορητους! Το περπατημα; Αθλος! Το να κατσω σε καρεκλα; Αδυνατον. Το να ξαναπεσω στο κρεβατι; Χρειαζονταν τρεις ανθρωποι για να μην ουρλιαξω.
Εμεινα εκει μεσα 8 μερες. Εχασα την χαρα μου και το χαμογελο μου. Δεν χαρηκα το μωρακι μου, δεν το κρατησα αγκαλια, δεν το θηλασα οπως ονειρευομουν. Εκεινο διπλα μου ενα αγγελουδι που μονο κοιμοταν και ετρωγε διχως να ξυπνα απο τις φωνες μου και τα κλαματα. Σα να ενιωθε πως επρεπε να με βοηθησει με καποιο τροπο.
Γυρισαμε σπιτι και πλεον μετα σχεδον σαραντα μερες απο τοτε, οσο και αν προσπαθησα να θηλασω δεν τα καταφερα. Το γαλα μου δεν κατεβηκε ποτε. Το ποδι μου δεν ειναι ακομα οπως πριν αλλα δεν ποναει αφορητα. Κουτσαινω ελαφρως αλλα θα επανελθει με τον καιρο. Οι δικοι μου εχουν ακομα σημαδια στα χερια τους απο τα νυχια μου που τα εμπηζα στα χερια τους οταν τα κρατουσα κατα την διαρκεια των εξαρσεων. Ο αντρας μου δεν εχει ακομα ξεπερασει την εικονα της γυναικας του να σφαδαζει απο τους πονους και να μην ξερει αν θα γινει καλα.
Εγω; Αναρωτιεμαι γιατι να ειμαι το 1 στο ενα εκατομμυριο. Γιατι η αναισθησιολογος δεν προχωρησε σε ολικη. Γιατι να το περασω ολο αυτο; Γιατι να μη χαρω; Γιατι; πολλα γιατι.. και το φαρμακο ενα! Το παιδακι μου! Το αγγελουδακι μου!
Δεν μπορω να πω πως βλεποντας τον τα ξεχναω ολα! Οχι! Ολα τα θυμαμαι και οι πονοι ακομα με κανουν να βλεπω εφιαλτες.
Βλεποντας τον ομως ξερω πως δεν πειραζει! Χαλαλι!Πως οτι και αν περασα αξιζε, γιατι εχω το δωρο της υπαρξης του! Πως ολα θα πανε καλα.. πως για εκεινον και ΜΕ εκεινον, ολα περνανε..
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Να σου ζήσει το μωράκι σου!! Ελπίζω τώρα που έχουν περάσει κάποιοι μήνες να είσαι πολύ καλύτερα απο τότε που μας έγραψες την ιστορία σου!! Κ εγω γέννησα με καισαρική και ραχιαία κ στα 2 παιδάκια μου. Αυτό που μου έχει μείνει πολύ έντονα απο την πρώτη γέννα ήταν μετα που γέννησα την ώρα που με καθαρίζανε..Είχαν τελειώσει οι γιατροί απο το ράψιμο και είχαν φύγει και ήταν 2 νοσοκόμοι μου κουνόυσανε τα πόδια πανω κάτω,τα έβλεπα δίπλα στο προσωπό μου κ εγω να μην νοιώθω τίποτα.Έπαθα σοκ,κατάλαβα ακριβως πώς μπορεί να νοιώθει ενας ανάπηρος.Την άλλη μέρα τα πόδια μου ήταν γεμάτα με μελανιές..Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό το συναίσθημα..
Για την ιστορια,η ολικη αναισθησια εχει πιο πολλες πιθανοτητες να σου φερει παρενεργειες οι οποιες ειναι πολυ πιο σοβαρες,και μια απο αυτες ειναι και ο θανατος..... Επισεις πριν σου κανουν την ραχιαια σου φερνουν να υπογραψεις χαρτι που σου λεει οτι μια στο εκατομμυριο μπορει να αντιμετωπισεις προβληματα η ακομα και να μεινεις παραλυτη (τουλαχιστον σε εμενα ετσι εκαναν). Πολυ στεναχωρο που ησουν η μια στο εκατομμυριο αλλα μπορει να συμβει... Περαστικα και μην κρατας πικρια και οργη μεσα σου. Οι γιατροι εχουν αφιερωσει την ζωη τους στην προστασια των ανθρωπων και ειμαι σιγουρη οτι ειδικα οι αναισθησιολογοι ειναι υπερπροσεκτικοι γιατι η ειδικοτητα τους ειναι πιο επικινδυνη στο να συμβουν πολυ σοβαρες επιπλοκες...
Ιωάννα μου σου ξαναγραφω, πάνε δύο χρόνια και 3 μήνες πια απότη ραχιαία μου κι ακόμη έχω σπασμούς και δεν αισθάνομαι το αριστερό μου πόδι. Σου ΕΥΧΟΜΑΙ τα καλύτερα μέσα απότην καρδιά μου.
Εγω ακομα δεν εχω την αισθηση ολων των δαχτυλων του ποδιου,εννοειται πως ποναει ακομα κ εννοειται πως κ εγω εχω σπασμους!ενα χρονο κ κατι μετα...
Καλησπέρα η διάγνωση της μαγνητικής σας ποια ήταν?
Καλησπέρα πόσος καιρός πάει από την ραχιαία σας πονάτε ακόμη?
να ήξερες πόσο σε νιώθω... στην πρώτη μου γέννα έκανα 2 μήνες να σηκωθώ από το κρεβάτι κ άλλους 3 για να σταθώ στα πόδια μου. σε εμένα ο άσχετος αναισθησιολόγος έκανε ένα λαθάκι όπως το αποκάλεσε ... τι έκανε? δεν μπορούσε να χτυπήσει σωστά στο σημείο με αποτέλεσμα μέρος του υγρού που περιβάλλει τον εγκέφαλο να χυθεί στους ιστούς και να αλλάξει η πίεση του εγκεφαλικού υγρού. εγώ να πεθαίνω από τον πόνο από την κορυφή ως τα νύχια. δεν μπορούσα να σηκώσω το κεφάλι μου ούτε χιλιοστό. έτρωγα σούπες με το καλαμάκι. το παιδί μου δεν το αγκάλιασα , δεν το θήλασα.. ήθελα να πεθάνω να τελειώνει το μαρτύριο. αυτός ο γιατρός κατέστρεψε την ωραιότερη στιγμή της ζωής μου. φοβόμουν τόσο πολύ να κάνω άλλο παιδί.... ώσπου μετά από 8 χρόνια το αποφάσισα κ έτσι πριν 3 μήνες ήρθε στον κόσμο η δεύτερη κόρη μου με ένα απόλυτα φυσικό τοκετό όμορφα κ ωραία! δεν υπήρχε περίπτωση να ξανά έκανα επισκληρίδιο!!! σηκώθηκα κατευθείαν, θήλασα κατευθείαν κ όλα πήγαν καλά. άδικα φοβόμουν στην πρώτη γέννα τον φυσικό τοκετό... άδικα! σου εύχομαι γρήγορα περαστικά κ να σου ζήσει το μωράκι!!
etsi einai kopela moy opws ta les!pairnoyme dynamh apo ta paidia mas!diavazontas to dakrysa giati moiazei poly me thn dikh moy istoria!prin apo 7 xronia!exw ponesei poly k egw k swmatika k psyxika k anarwtiomoyn panta giati egw?meta apo 8 meres afhsa to aggeloydaki moy k mphka sto nosokomeio me en tw vathei flevothromvwsh!poly pono k enaws golgwthas poy synexizetai mexri k shmera logw iatrikoy lathoys!alla me to palikari moy ta xexnaw ola!kalh dynamh k na nai gero to mwraki soy!
Anna Αφού είναι όλα καλά καθημερινά ευχαριστώ τον Θεό! Κ ας περάσαμε τόσο πόνο, τώρα πια κοιτάζοντας τα μωρά μας καταλαβαίνουμε το γιατί. .
Δεν ξερω αν φαινεται το μήνυμα μου πιο πανω..αν θες να μιλησουμε παρε με στο 6976241334.εχω παρομοια εμπειρία
Να σου ζήσει το μωράκι σου και λυπάμαι πολύ για οτι βιωσες μα πιο πολύ λυπαμαι που υπάρχουν τοσο κακοι επαγγελματιες. Απο τον γυναικολογο που σου έκανε καισαρική χωρίς λόγο στην αναισθησιολογο και ολες τις μαιες λαι παιδιατρο που σου στερησανα τον θηλασμό. Να ξέρεις πάντως οτι και επαναγαλακτισμο μπορείς να κάνεις αν επιθυμείς και το δεύτερο να τον γεννησεις φυσιολογικα ωστε να μην το ξανά ζήσεις. Επιλογές πάντα υπάρχουν και πρέπει να τις διεκδικουμε.
Σας ευχαριστώ πολύ όλες για τις.ευχές σας! Αν κ.σε λίγες μέρες κλείνουμε δύο μήνες από την γέννα, οι πόνοι στο πόδι- μέρα παρά μέρα- δεν με αφήνουν να ξεχάσω ότι έζησα! Ελπίζω σε καλύτερες μέρες κ είμαι αισιόδοξη!
Σού εύχομαι ολόψυχα να το ξεπεράσεις εντελώς! Ομολογώ με συγκλόνισε η ιστορία σου...
nasai siderenia to grigorotero kai stin alli genna ola kala
Στεναχωρηθηκα... ευχομαι ολα να πανε απο εδω κ περα οπως επιθυμεις!
Σε ευχαριστώ πάρα πολύ! Όσο έχω τον μπέμπη μου κ.ξέρω πως εκείνος είναι καλά, Εγώ αντέχω!
Κ μενα η ιστορια σου μου θυμησε αυτα που τραβηξα πριν 11 μηνες.ταλαιπωρηθηκα πολυ με ιλιγγους κ βουητο στο αυτι..ευχομαι να περασει γρήγορα αυτο που περνας...επειδη σε καταλαβαινω σου γραφω το τηλ.μου..οποτε θελησεις παρε με να σαι καλα!!!6976241334
Γέννησα πρόσφατα με ΦΤ το δεύτερο κοριτσάκι μου!'Οπως και στο πρώτο,έκανα επισκληρίδιο και αυτή τη φορά ένιωσα αυτό που περιγράφεις,ηλεκτρικό ρεύμα να με διαπερνά κι ενόχληση στο αριστερό μου πόδι.Φοβήθηκα κι εγώ για παρενέργειες αλλά μέχρι τώρα όλα καλά ευτυχώς!
Χαίρομαι τόσο πολύ που δεν πέρασες ότι κ.εγώ! Πραγματικά όμως! Να σου ζήσει το νινι σου!
Να σου ζήσει το μωράκι σου και εύχομαι σύντομα όλα αυτά να ανήκουν στο παρελθόν... Γέννησα και γω με ραχιαία το δεύτερο παιδάκι μου σε δημόσιο νοσοκομείο όπου από ότι κατάλαβα μόνο αυτό κάνουν αν δεν υπάρχει η απόλυτη ανάγκη για ολική... Και γω όταν με βάλανα μέσα στο χειρουργείο και ήρθε η αναισθησιολόγος είχα χεστεί από το φόβο μου και έκλαιγα έκλαιγα...Προσπάθησε 7-8 φορές να με τρυπήσει και όπως το περιέγραψες ακριβώς και συ, σε κάποιες από αυτές ένιωσα σαν όντως να με περνά ηλεκτρικό ρεύμα και να καίγεται από μέσα το πόδι μου το οποίο πετάχτηκε ως πάνω αντανακλαστικά...Είμαι από την φύση μου φοβιτσιάρα, οπότε μετά από αυτό έκλαιγα και τα δάκρυα ήταν τόσα σαν να ήταν βρύσες τα μάτια μου!!! Κατά την διάρκεια του χειρουργείου(το οποίο ήταν μεσημέρι) άκουγα το γιατρό να με ρωτά ποιος με έραψε στην μήτρα την προηγούμενη φορά και φαινόταν φοβερά προβληματισμένος!! 3 γυναικολόγοι μες στο χειρουργείο ο ένας εκ των οποίων ο διευθυντής της μαιευτικής που με ξεγέννησε...Σε κάποια φάση θυμάμαι που με ράβανε και εγώ άρχισα να τρέμω αλλά και να κλαίω ταυτόχρονα και βρέθηκε μια βλαμμένη(δεν ξέρω και τι ήταν, νοσοκόμα ή κάτι άλλο...) και μου λέει..."Σιγά, πως κάνεις έτσι???" Πολύ ωραίους τρόπους έχεις της ψέλλισα, στην κατάσταση μου...Δεν έσπασα κανένα νύχι...Είμαι με ανοιχτή την κοιλιά και τα σωθικά μου έξω...Και όταν πια τελειώσανε, άρχισα να τρέμω, να τρέμω...Ώσπου στο τέλος χτυπιόμουν σαν ψάρι!!!!! Με βγάλανε από το φορείο να με πάνε στο δωμάτιο και εγώ έκανα λες και είχα σπασμούς...Άσε που η νάρκωση αυτή περνάει γρήγορα...Και μετά από λίγες ώρες πονούσα και δεν ερχόταν κανείς! Για να μην τα πολυλογώ, αν και μάλλον το έκανα, εγώ μετά το χειρουργείο αυτό και την ραχιαία, νιώθω συνέχεια μουδιασμένη σε ένα μεγάλο κομμάτι της πλάτης μου αριστερά...Έχουν περάσει σχεδόν 2,5 χρόνια και ακόμα είναι το ίδιο...Σαν να νέκρωσε η περιοχή εκεί...Και δεν είναι λίγο κουλό??? Αφού η νάρκωση υποτίθεται είναι για το σώμα από την μέση και κάτω...Περίμενα όπως είπες να μου μείνει κανα κουσόυρι στο πόδι...Εμένα γιατί μου συνέβη στην πλάτη????? Το έχει πάθει καμιά??? Τελοσπάντων...Το κουσούρι τελικά μου έμεινε από αλλού...Εγώ με την τελευταία αυτή γέννα έπαθα σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα(συμβαίνει λένε στις εγκυμοσύνες)... Με το που πέρασε η νάρκωση εντελώς και όλα, δεν ένιωθα το αριστερό μου χέρι από τον καρπό και κάτω!! Μούδιασμα...Το οποίο κράτησε για 7 μήνες όπου δεν ένιωθα καθόλου το χέρι μου και μετά με κάτι ενέσεις μου συμβαίνει που και που...Θέλει χειρουργείο... Ελπίζω το πρόβλημά σου να είναι παροδικό και σύντομα να το ξεπεράσεις και να χαρείς το παιδάκι σου!!! Να παίρνεις δύναμη από αυτό αλλά να μην ξεχνάς και συ να προσέχεις τον εαυτό σου!!!
Νατάσα κ εσύ πολύ ωραία πέρασες από ότι κατάλαβα! Ειλικρινά δεν ξέρω γιατί κάποιοι αναισθησιολογοι κάνουν αυτή την δουλειά!Αφού δεν σακατευτηκαμε πάλι καλά πρέπει να λέμε. Εγώ για την ώρα κ μετά από σαράντα μέρες μπορεί να μην πονάω αλλά η αίσθηση του ποδιού μου εξακολουθεί να είναι πολύ διαφορετική από το άλλο μου πόδι. Σε ευχαριστώ πολύ για τις ευχές! Εύχομαι να είμαστε πάντα το ίδιο δυνατές κ να αντέχουμε!
Ιωάννα μου ο μπέμπης σου είναι ακόμα μικρός και όλο αυτό φρέσκο...Δυστυχώς ακούω διάφορα από γυναίκες που έκαναν επισκληρίδιο ή ραχιαία και από διάφορες κλινικές και νοσοκομεία και δυστυχώς υπάρχουν τα περιστατικά, σαν τα δικά μας, όπου κάτι δεν πάει καλά...Σε μένα ειδικά και στον πρώτο και στον δεύτερο γίναν πολλά λάθη...Σε σημείο που λες, ρε γαμώτο πως γίνεται όλο αυτό σε μένα???χεχε....Αλλά γενικά συμβαίνουν και μπορεί κάποιες φορές να νευριάζουμε και να θυμώνουμε και να χαλιόμαστε...Και το μόνο που καταφέρνουμε είναι να χαλάμε την καθημερινότητά μας και τον πολύτιμο χρόνο με τις ψυχούλες που μας εμπιστεύτηκε ο Θεούλης!! Για αυτό σου είπα και πριν, να προσπαθείς να προσέχεις τον εαυτό σου να είσαι γερή και σωματικά και ψυχολογικά γιατί τα δύσκολα έρχονται!!! Ο μπεμπάκος σου θα μεγαλώσει και ουουουου, εσύ έχεις να τρέχεις ξωπίσω του!!! Δυστυχώς εγώ έστω και αργά προσπαθώ να αλλάξω λίγο την ζωή μου, να βάλω τα προβλήματα που μου δημιουργήθηκαν πίσω μου, να διορθώσω όσα μπορώ και να προσέχω την διατροφή μου, να ασκούμαι και λιγάκι γιατί κατάλαβα ότι όλα είναι φαύλος κύκλος!! Θέλω να είμαι δυνατή και χαρούμενη και να με βλέπουν τα παιδάκια μου και να με χαίρονται και αυτά και να τα χαίρομαι και εγώ κυρίως!!!χιχι...Οι στιγμές μαζί τους είναι πολύτιμες και περνούν σαν αστραπή!!!! Τα φιλιά μου!!
Σιδερενια να εισαι γλυκια μου! Να χαρεις το αγγελουδι σου απο δω και περα..εχετε μια ολοκληρη ζωη εξαλλου..και εμενα μου στερησαν το αγγελουδι μου 8 ολοκληρες μερες χωρις να εχει τιποτα! Τραγικο! Το εστειλαν σε αλλη πολη σε νοσοκομειο χωρις να εχει ΤΙΠΟΤΑ! Το ειπαν ολοι οι γιατροι που το ειδαν και απορουσαν γιατι τι εστειλαν..οσον αφορα εσενα γιατι ξεφυγα..δεν μπορεις να τους κανεις μηνυση σε αυτην την περιπτωση; Και γιατι δεν κανετε επισκληριδιο αλλα ραχιαια? Αν και δεν εφταιγε η αναισθησια αλλα η αναισθησιολογος..
Σε ευχαριστω πολυ για τις ευχες σου αρχικα κ να σιυ ζησει κ σενα το μπεμπε σου! Μηνυση δεν θελησα εγω να κανουμε μια που ημουν σιγουρη πως θα επεφτε στο κενο. Ολοι οι γιατροι ειναι καλλυμενοι για την περιπτωση "λαθους". Ραχιαια καναμε γιατι ο γιατρος μου το προτεινε κ εγω απλα τον εμπιστευτηκα! ..
ΑΧ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΜΟΥ, ΤΑ ΙΔΙΑ ΑΚΡΙΒΩΣ ΣΤΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΠΟΔΙ ΕΠΑΘΑ, ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΕΜΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΧΕΔΟΝ 2 ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΜΕΙΝΕ ΚΑΙ ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΚΑΙ ΣΠΑΣΜΟΙ. ΔΕΝ ΤΟ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΚΑΙ ΠΑΩ ΚΑΙ ΣΕ ΨΥΧΟΛΟΓΟ....ΚΙ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΩΡΑ ΜΟΥ ΕΛΕΓΑΝ ΠΩΣ ΚΑΝΕΙΣ ΕΤΣΙ...ΕΥΤΥΧΩΣ ΠΟΥ ΕΧΩ ΤΟ ΜΩΡΑΚΙ ΜΟΥ ΚΑΙ ΞΕΧΝΙΕΜΑΙ. ΤΙ ΕΧΕΙ ΠΕΡΑΣΕΙ ΚΙ ΑΥΤΟ....ΘΑ ΧΑΙΡΟΜΟΥΝ ΠΟΛΥ ΝΑ ΜΙΛΟΥΣΑΜΕ. ΣΤΕΙΛΕ e-mail.
Πρέπει να μιλήσουμε οπωσδήποτε παρακαλω επικοινωνιστε !