Πόσο ακόμα μόνη;

Είμαι η μαμα Γ. και θα ήθελα να γράψω και εγώ τη δική μου ιστορία….

Είμαι 27 χρονών, παντρεμένη 3 χρόνια τωρα, ενω εχουμε συνολικά με τον αντρα μου 8 χρόνια μαζί και έχουμε δυο αγγελούδια, το γιο μας 3 ετων και τη κορουλα μας 2 ετων…. Μετά από ένα διάστημα 2 χρονών περίπου χωρις δουλειά κάνεις απο τους δυο μας, επειτα απο πολλη ενταση, απελπισία, αγχος και στα πρόθυρα του διαζυγίου (ναι, φτασαμε ενα βημα πριν το διαζυγιο) μπηκαν τωρα λιγο τα πράγματα σε σειρα αφου εισακουσθησαν οι προσευχες μου και βρηκε ο αντρας μου δουλεια… Το μεγαλο προβλημα ειναι ομως οτι δεν είναι εδω, ειναι στο εξωτερικο, και καλα ενταξει το κατανοω απ’ το ντιπ κι ολοτελα που λενε ας ειναι και ετσι οδηγος και να πηγαινοερχεται, το προτιμω απ’ το να μην εχω ουτε γαλα να δωσω στα μωρα μου, αλλα το θεμα μου ειναι αφενος τα παιδια και αφετέρου τις μερες που υποτίθεται ειναι εδω…. Δεν μπορω να διανοηθω οτι ειναι σημαντικοτερο να δει τους φιλους του, αυτες τις τρεις τεσσερις μερες το μηνα που ειναι εδω παρα τα παιδια του….

Εχουνε πεσει οοολα επανω μου εσωτερικες και εξωτερικες δουλειες, ανατροφη των παιδιων ολα. Δεν παραπονιεμαι προς Θεου αλλα με ενοχλει, εξοργιζει, θλιβει και πειραζει που θα μεγαλωσουν τα παιδια μας με ενα παθητικο μπαμπα που θα τον βλεπουν μονο σαν πορτοφολι… Δεν ασχολειται, δεν τα παίζει, δεν τα βγαζει βολτα, δεν τους μιλάει τιποτα κατι που τα παιδια αντιλαμβανονται πλεον και δε δειχνουν να του δινουν και πολυ σημασια η να τον ακουνε σε οτι τους λεει…. Θελει κι αυτος να ξεκουραστει θα μου πειτε, η να δει τους φιλους του και για εμας φευγει και ξενιτευεται το καταλαβαινω αλλα έρχομαι να ρωτησω ποτε τα υλικα αγαθα αντικατεστησαν τις ανθρωπινες σχεσεις, τα παιχνίδια, τα γελια κ τη χαρα των παιδιων; Ποτε δυο μπυρες με φιλους εγινε πιο ευχαριστο απ τα χαμογελα και τα τρισευτυχισμενα ματακια των παιδιών που παιζεις μαζι τους; Ισως σε μερικους να φανω υπερβολική η να το βλεπω εγω λαθος δεν ξερω… Το μονο που ξερω και βλεπω ειναι η αδιαφορία πλεον των παιδιων μου προς το μπαμπα τους και ειναι κατι που δεν το θελω αλλα ως φαίνεται ειναι αναποφευκτο…. Εγω τους μιλαω βεβαια για το μπαμπα που παει μακρια με τη νταλικα για δουλεια και μπλα μπλα μπλα αλλα οι στιγμες που χάνει ενας γονιος απ το μεγαλωμα των παιδιων του δεν καλύπτονται με λογια, ουτε με δικαιολογιες αργοτερα…

Οσο για μενα το πηρα αποφαση πλεον οτι ειμαι ας πουμε μονογονεας κατα καποιο τροπο, αφου στη ζωη μας δεν υπαρχει συζυγος η μπαμπας, μονο αποσταση, συναντηση 2 φορες το μηνα για 2 η 3 μερες και εργενηδες φιλοι για εξοδο, που καιρος για δραστηριοτητες με τα παιδια η με τη γυναικα του;;

Αυτα ειχα να πω, ελπιζω να μη σας κουρασα και ολα τα σχολια καλοδεχουμενα, ειμαι τοσο πεσμενη και κουρασμενη σωματικα κ ψυχολογικά που θα ηθελα τη γνωμη σας και αν καπου ειμαι λαθος!!! Ευχαριστω που με «διαβασατε»….

Μια μανουλα μονη…!!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com