Ακόμη το σκέφτομαι και ανατριχιάζω!

Αποφάσισα να σας πω κι εγώ για το δικό μου θρίλερ… Σίγουρα θα σας κουράσω, αλλά είναι πολλά αυτά που θέλω να βγάλω από μέσα μου. Μπορεί να είναι λίγο ωμά, αλλά είναι αυτά που νιώθω.

Γνωρίζω το αντράκι μου λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 2009, ήρθε στο καφέ που δούλευα -καθότι κολλητός με τον μπάρμαν. Εγώ σε σχέση, αυτός σε σχέση, παρ’ όλα αυτά κολλήσαμε αμέσως και σε μία βδομάδα του είχα ήδη πει όλη την ιστορία της μέχρι τότε μικρής ζωής μου, αφού ήμουν μόνο 23, αλλά πολύ ταλαιπωρημένη λόγω δικών μου λάθος επιλογών. Φυσικά κι εγώ με την σειρά μου ήξερα τα πάντα γι’ αυτόν -32 ετών τότε. Συνεχίσαμε λοιπόν να βγαίνουμε όλοι μαζί, ώσπου ήρθε η Πρωτοχρονιά. Κανονίζουμε να βγούμε με την κολλητή, διαλέγουμε το πιο θορυβώδες κλαμπάκι της μικρής μας πόλης και τσουπ ο πρώτος άνθρωπος που βλέπω μπροστά μου για το 2010! Τυχαίο; Δεν νομίζω!

Αυτό ήταν δεν ξαναχωρίσαμε.

Φεβρουάριος 2010: μένουμε ήδη μαζί από το πρώτο λεπτό και μου λέει με απόλυτη ειλικρίνεια «Θέλω να κάνουμε παιδί«. Δεν το πολυσκέφτηκα, δεν πίστευα ότι την επόμενη στιγμή θα ήμουν έγκυος. Λόγω πολύ άστατου κύκλου μπορεί να αδιαθετούσα κάθε 42 με 60 ημέρες. Κι όμως, σε 15 ημέρες είχα ένα θετικότατο τεστ! Δεν ήξερα τι να κάνω, να χαρώ, να λυπηθώ, δεν ήξερα τι να νιώσω, βέβαια ο μπαμπάς μας χοροπηδούσε μέσα στο σπίτι κάνοντας τον Ινδιανο.

Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Την επόμενη κιόλας μέρα ξυπνάω με απίστευτα νεύρα, θέλω να πιω καφέ θέλω, να καπνίσω, μ’ ενοχλούν τα πάντα, μου μυρίζουν τα πάντα, είμαι σαν τρελή. Κι έτσι περνάνε 2 εβδομάδες και πάμε για τον υπέρηχο. Ντρέπομαι που το λέω, αλλά ήμουν απαθέστατη, δεν άκουγα καν τι έλεγε ο γιατρός, δε θυμάμαι, δεν με ενδιέφερε.

Επόμενο ραντεβού σε ένα μήνα, εγώ τα ίδια, ο καλός μου είχε τρελαθεί. Δεν ήθελα με τίποτα να με αγγίζει και του κακοφάνηκε πάρα πολύ, ακόμα μου το χτυπάει. Κάπου εκεί ανάμεσα έρχεται και μια μικρή αποκόλληση. Πάλι ντρέπομαι αλλά και πάλι δεν με ένοιαξε.

Ολη αυτή την αναισθησία βέβαια την πλήρωσα στο τέλος.

Έρχεται η μέρα για την αυχενική, πηγαίνω με την μανούλα μου και ξεκινάει ο γιατρός, κάνει τις μετρήσεις, όλα φυσιολογικότατα. Αφού με διαβεβαίωσε πως το αλητάκι μου είναι υγιέστατο, έπιασε να μου δείξει το μωρό καλύτερα, έπαθα φρίκη! Έβλεπα ένα εξωγήινο πραγματάκι να μεγαλώνει μέσα μου, ήταν τόσο άσχημο! Εκεί μπροστά έκανα πως χαιρόμουν, μόλις όμως βγήκαμε από το ιατρείο, δήλωσα κατηγορηματικά πως αν στον επόμενο υπέρηχο δεν έχει αλλάξει, εγώ αυτό δεν το γεννάω. Θεέ μου, ελπίζω να μην κατάλαβε στιγμή το μωράκι μου όλα αυτά τα απαίσια που σκεφτόμουν.

Κάπως έτσι πέρασαν οι πρώτοι μήνες με ελάχιστες αναγουλίτσες και ελάχιστους εμετούς, αλλά πολλά μα πάρα πολλά νεύρα.

Φτάνοντας στον 6ο ως δια μαγείας εξαφανίζονται τα πάντα. Ούτε νεύρα ούτε τίποτα! Μεταξύ μας όλο τον 6ο μήνα τον έβγαλα στο κρεβάτι γυμνή με τον άντρα μου. Το μόνο που μου είχε μείνει ηταν οι απίστευτοι εφιάλτες που είχα για τον τοκετό, ήθελα σε κλινική και φυσικά επισκληρίδιο με τους πάντες αντίθετους, καθότι μένω σε μια μικρή επαρχιακή πόλη που έχει βέβαια κλινική, αλλά «σαν το νοσοκομείο δεν είναι» μου έλεγαν. Στο οποίο βέβαια δεν κάνουν επισκληρίδειο ακόμη κι αν τους δώσεις εκατομμύρια.

Τέλος με τα πολλά με έπεισαν -για κακή μου τύχη. Αφού το πήρα απόφαση, σταμάτησαν και οι εφιάλτες.

Ο γιατρός που με παρακολουθούσε έξω, καμία σχέση με το νοσοκομείο, οπότε θα γεννούσα με όποιον είχε βάρδια.

Πέμπτη πρωί 12/11 πηγαίνω στο νοσοκομείο, καθώς έχει περάσει η ΠΗΤ, να με δουν και φυσικά καταλαβαίνω τι σημαίνει «με βλέπουν από κάτω» *άουτς*

«Τίποτα» μου λέει «ξανά έλα το Σάββατο«

Ε δεν πρόλαβα. Εδώ ξεκινάει το πανηγύρι. Να σας πω ότι δεν είχα μπει στην διαδικασία να βρω έστω δική μου μαία μέχρι να φτάσω στο νοσοκομείο, καθώς υπήρχαν μόνο δύο και αυτές στην σύνταξη, οπότε δεν ήξερα ούτε αναπνοές.

Ξημερώματα Σαββάτου γύρω στις 3:30 ξυπνάω και καταλαβαίνω ότι πονάω, χρονομετρώ, κάθε 7 λεπτά οι συσπάσεις και λέω «Αν πονάω τόσο συχνά, θα γεννήσω πολύ γρήγορα» χαχα

Ξυπνάω τον μπαμπάκα μου -ο άντρας μου δούλευε νυχτερινός- και γύρω στις 6 πηγαίνουμε στο νοσοκομείο. Με βλέπουν και μου λένε «Αργείς πααααααααααααααααααρα πολυ ακόμη, πήγαινε σπίτι και όταν πονάς πάρα πολύ, έλα πάλι«

Ξαναγυρνάμε πίσω, μετά από καμία ώρα στο σπίτι άρχισα να πονάω απίστευτα πολύ. Η σύσπαση κάθε 1 λεπτό με διάρκεια 30 δευτερολέπτων. Δεν μπορούσα ούτε αναπνοή να πάρω, ξανά νοσοκομείο.

«Τι ήρθες» μου λέει «σε μία ώρα πάλι; Σου είπα όταν πονάς πολύ!«

«Μα πονάω» της λέω «δεν αντέχω!«

«Αν πονάς από τώρα έτσι, στο τέλος τι θα κάνεις;«

Εκεί έβαλα τα κλάματα. Ξαναείδα όλους τους εφιάλτες σε μια στιγμή.

Μας ξαναδιώχνουν, εγώ συνέχιζα να πονάω το ίδιο έντονα και γύρω στις 6 το απόγευμα πια με κράτησαν μέσα με την γνωστή διαδικασία. Ήδη είχα κλείσει 15 ώρες με πόνους, σα να είχα διαστολή 9. Γεννούσε και μία άλλη κοπέλα όσο ήμουν στο μέσα έξω, η οποία ούρλιαζε στην κυριολεξία και έλεγα «Χριστέ μου, πόσο ακόμα μπορεί να πονάει;» Πλέον είχα παραδοθεί από τους πόνους, σε κάθε σύσπαση ούρλιαζα πραγματικά μέχρι που ήρθε ο εφιάλτης μου: η μαία. Με πήρε μέσα και με κλείδωσε, ήμασταν οι δυο μας σε ολόκληρο τον θάλαμο. Με έβαλε στο κρεβάτι, μου έβαλε την κορδελίτσα και όρο και εξαφανίστηκε. Ναι, εξαφανίστηκε! Ερχόταν μόνο κάθε μισή ώρα, με έβλεπε από κάτω, με έκανε να πονάω άλλο τόσο, με έβριζε και μου έλεγε πως αν συνεχίζω να τσιρίζω, θα σκάσω το μωρό.

Νομίζω πως δεν υπάρχουν λόγια να την περιγράψω, ακόμη και τον εχθρό σου να έβλεπες να πονάει τόσο θα τον βοηθούσες. Πραγματικά ούρλιαζα σαν τρελή, της έλεγα ότι πεθαίνω, ότι πέφτουν οι παλμοί του μωρού, μήπως και έρθει, παρακαλούσα για καισαρική και κορίτσια τίποτα… Πρίν από το μισάωρο δεν ερχόταν!

Δεν μπορούσα άλλο, δεν είχα κουράγιο, ήδη 21 ώρες ασταμάτητων συσπάσεων!

Στις 12 το βράδυ -ξημέρωνε πια Κυριακή- σπάνε τα νερά, γύρω στις 2:30 έρχεται να με δει πάλι και αρχίζει να μου φωνάζει «Είσαι ηλίθια, τα γύρισες όλα πίσω, τώρα θα κάνουμε άλλες τόσες ώρες!» Απερίγραπτο αυτό που ένιωσα, αλλά ήδη ήμουν αρκετά «ευγενική»: στα 30 δευτερόλεπτα που είχα για να πάρω αναπνοή, την στόλιζα κι εγώ με ότι μπινιλίκι υπάρχει και μόλις ερχόταν η σύσπαση ούρλιαζα με όλη μου την δύναμη για να της σπάσω τα νεύρα! Δεν με ένοιαζε, έτσι κι αλλιώς είχα πιστέψει πως θα πεθάνουμε και οι δύο, πονούσα τόσο πολύ που πραγματικά ούτε μία στιγμή δεν σκέφτηκα αυτό το πλασματάκι.

Φυσικά σε όλες αυτές τις ώρες ήμουν ολομόναχη, όλοι ήταν απέξω, οι γονείς μου, οι αδερφές μου, ο άντρας μου, η θεία μου και μόνο με άκουγαν.

Εννοείται πως όσες φορές κι αν με εξέτασε, δεν υπήρχε λόγος να ξέρω, ούτε πόση διαστολή έχω, ούτε αν είναι καλά το μωρό!

Γύρω στις 4:30 το πρωί άρχισα να νιώθω διαφορετικά, έφυγε ο πόνος και την θέση του πήρε μία απίστευτη πίεση την ώρα της σύσπασης, το κατάλαβα, είχε έρθει επιτέλους η ώρα! Την φώναξα να έρθει, αλλά το μόνο που ήρθε ήταν μια φωνή από το βάθος «Μην σφίγγεσαι, δεν είναι ώρα ακόμη!«

«Δεν περιμένω κανέναν» της φωνάζω «εγώ γεννάω κι αν θες έλα«

Ευτυχώς όλα τελείωσαν στα επόμενα 20 λεπτά, με 3 εξωθήσεις ήρθε στον κόσμο το αλητάκι μου. Φυσικά το κακό συνεχίστηκε και μετά, αφού μετά ανέβηκε επάνω μου για να βγουν και τα υπόλοιπα και φυσικα συνέχιζα να ουρλιάζω! Δεν υπηρχε περίπτωση, θα την έστελνα σπίτι με τα νεύρα κρόσια. Δεν ένιωσα ποτέ την ζεστασιά που ακούω όταν τον ακούμπησε επάνω μου και λυπάμαι πολύ γι’ αυτό. Δυστυχώς είμαι από τις μανούλες που αρχίζουν να το αγαπούν λίγο καθυστερημένα, αλλά πλέον δεν τον αλλάζω με τίποτα, ειδικά όταν είναι στην αγκαλιά μου και μου δίνει ένα τεράστιο φιλί και μου λέει «Μαμάκα σ’ αγαπώ!«

15/11/2010 3010 και 51 πόντους

Ένα θαύμα μέσα από ένα βασανιστήριο.

Χρηστάκο μου, σε λατρεύω!

Αντρούλη μου, σ’ ευχαριστώ για όλα!

μαμα Αργυρώ

Υ.Γ. Εδώ κι ένα χρόνο σκέφτομαι πως το αγοράκι μου χρειάζεται αδερφάκι. Καταλαβαίνετε βέβαια πως μόνο στην ιδέα ότι μπορεί να πέσω πάλι στα χέρια της……

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com