Σήμερα δεν ήθελα να είμαι μαμά

γράφει η Lauren Hartmann για το babble

Αγαπώ τα παιδιά μου, πραγματικά. Τους το λέω τουλάχιστον 87 φορές κάθε μέρα… «απ’ τη Γη ως τ’ αστέρια» για να είμαι ειλικρινής. Πρόσφατα όμως τα πράγματα δυσκόλεψαν αρκετά. Δεν φταίνε τα παιδιά μου, δεν είναι ότι έγιναν ξαφνικά ιδιαίτερα δύσκολα ή κάτι τέτοιο – πέρα από τις συνηθισμένες εκρήξεις θυμού και τις απαιτήσεις που έχουν τα μωρά, πράγματα που αντιμετωπίζουν οι περισσότεροι γονείς – απλά αισθάνομαι τα βάρη να με καταπλακώνουν. Για κάποιο λόγο, ακόμη και τα πιο μικρά πράγματα μου προκαλούν τεράστια απογοήτευση και η υπομονή μου φαίνεται να εξαντλείται πολύ πιο γρήγορα, τόσο που αισθάνομαι πως αποτυγχάνω τελείως στον ρόλο μου ως μαμά τον περισσότερο καιρό. Τις προάλλες έφτασα επίσης στα όριά μου, όταν μια σκέψη πέρασε απ’ το μυαλό μου και άρχισαν να κυλούν στο πρόσωπό μου δάκρυα αγανάκτησης:

«Κάποιες φορές εύχομαι να μην ήμουν μαμά».

Το γεγονός και μόνο ότι το σκέφτηκα με σόκαρε και με τρόμαξε λιγάκι. Δηλαδή… ΠΟΙΟΣ μπορεί να σκεφτεί κάτι τέτοιο; Δεν μπορώ ούτε καν να φανταστώ το πόσο εγωιστικό και φρικτό θα ακουγόταν κάτι τέτοιο σε άλλες γυναίκες… ιδίως σε γυναίκες που έχασαν το παιδί τους ή σε εκείνες που προσπαθούν απεγνωσμένα να συλλάβουν. Αν συνέβαινε ξαφνικά κάτι και έχανα τα παιδιά μου θα ήμουν συντετριμμένη. Ποτέ ούτε σε χίλια χρόνια δεν θα ευχόμουν να μην έχω τα παιδιά μου. Γιατί λοιπόν αισθάνομαι έτσι;

Αφού το συλλογίστηκα λιγάκι, συνειδητοποίησα πως υπάρχουν πολλά μικρά πραγματάκια που θα μπορούσαν να θεωρηθούν καταλυτικά για αυτή τη σκέψη: ένα μωρό που δεν θέλει το μπουκάλι και σπάνια κάθεται να τραφεί από κάποιον άλλον (μετά βίας βρίσκω χρόνο για ένα ντους), ένα ανυπόφορα ιδιότροπο νήπιο που κάνει σκηνές ακόμη και για το πιο μικρό πράγμα, το να προσπαθείς μάταια να εργαστείς από το σπίτι ενώ επιχειρείς να φέρεις βόλτα τις καθημερινές δουλειές του σπιτιού… κάποιες μέρες όλα αυτά είναι δυσβάσταχτα. Κανένα από αυτά όμως δεν αποτελεί τον βασικό λόγο που αισθάνομαι έτσι τελευταία. Συνειδητοποιήσα απλά το εξής γεγονός: αυτό το πράγμα που λέμε μητρότητα… δεν τελειώνει ΠΟΤΕ. Αυτό από μόνο του είναι το καλύτερο και το χειρότερο του να είσαι μαμά.

Όσο ευγνώμων είμαι για τα παιδιά μου και για το γεγονός ότι μου προσφέρουν απίστευτη ευτυχία, δεν ακυρώνει το γεγονός ότι το να είσαι γονιός είναι κάτι πολύ δύσκολο… μια δουλειά που δεν τελειώνει ποτέ. Δεν υπάρχουν αργίες, ούτε αναρρωτικές, ούτε διαλείμματα. Ακόμη και όταν τα παιδιά μου κοιμούνται, εγώ είμαι ακόμη στο πόδι γιατί μπορεί να ξυπνήσουν και να πεινάνε, να έχουν πονόκοιλο, ή απλά να έχουν δει έναν εφιάλτη. Παρόλο που αισθάνομαι ευλογημένη που απολαμβάνω μπόλικη βοήθεια (έχω έναν υπέροχο σύζυγο και οι παππούδες μας μένουν κοντά) το θέμαι είναι πως κάποιες φορές, τα παιδιά θέλουν απλά τη μαμά τους. Ο άντρας μου μπορεί να με υποκαταστήσει εξαιρετικά, αλλά είναι κάποια πράγματα που μπορώ να κάνω μόνο εγώ (ή που τα παιδιά μου αφήνουν μόνο εγώ να κάνω). Όπως είναι το να θηλάσω τον γιο μου ή να μιλήσω στην κόρη μου για το πώς να χρησιμοποιήσει το γιογιό. Μερικές φορές, χρειάζονται μια αγκαλιά μου. Ακόμη και όταν έχω το φαΐ στον φούρνο να καίει ή έχω αργήσει για ένα πολύ σημαντικό ραντεβού.

Μερικές φορές δεν έχω καν αρκετό χώρο για να αναπνεύσω, τόσο που νιώθω πως ασφυκτιώ. Τις στιγμές εκείνες όλα μου φαίνονται δυσβάσταχτα. Οι στριγγλιές του μωρού μου και οι κουταμάρες της κόρης μου καθώς χοροπηδά και στριφογυρνά μέσα στην κουζίνα, πράγματα που συνήθως με κάνουν απλά να στραβομουτσουνιάζω και τις στιγμές εκείνες μου τσιτώνουν τα νεύρα. Αισθάνομαι την ένταση να αυξάνεται και τον εκνευρισμό μου να αγγίζει τα όριά του. Είμαι σαν μια τσαγιέρα έτοιμη να βγάλει καπνούς.

Αισθάνομαι πως είμαι ένας απαίσιος άνθρωπος και μόνο που σκέφτηκα πως δεν θα ήθελα να είμαι μαμά, κι ας εννοούσα για μια στιγμή και μόνο. Τι κάνω λάθος;

Έστειλα λοιπόν ένα μήνυμα σε μια φίλη και μαμά που δεν θα με έκρινε για αυτό. Μπορεί να είναι λίγο τρομακτικό να φανερώνεις σε κάποιον τις αδυναμίες σου και να του αποκαλύπτεις τις μύχιες σκέψεις σου, αλλά χαίρομαι που το έκανα. Ακούγοντας πως δεν ήμουν ο μόνος γονιός που αισθάνεται έτσι με έκανε να νιώσω απείρως καλύτερα. Πως ήμουν ακόμη μια «εντάξει» μαμά… πως ήμουν φυσιολογική.

Αυτή είναι λοιπόν η αλήθεια. Ίσως δεν ήθελα να είμαι μαμά σήμερα, ξέρω όμως πως θέλω να είμαι μαμά για πάντα. Ξέρω πως αγαπώ τα παιδιά μου και πως η σημερινή μέρα θα περάσει. Δεν ήταν η καλύτερή μου ή η πιο περήφανη μέρα για μένα ως γονιό, αλλά πάντοτε υπάρχει και το αύριο – μια νέα ευκαιρία να γίνω η μαμά που θέλω να είμαι.