Ο σύζυγός μου μας παράτησε

γράφει η Eden Strong για το babble

Δυσκολεύομαι πολύ σήμερα χωρίς αυτόν – χωρίς τον σύζυγό μου που έφυγε πριν από τρία χρόνια αναζητώντας μία ζωή που δεν είχε μέσα της εμένα, μια ζωή που δεν είχε μέσα της τα παιδιά μας.

Δυσκολεύομαι πολύ σήμερα γιατί τα παιδιά μου δυσκολεύονται.

Δεν φανταζόμουν τον εαυτό μου ως γονιό, πόσο μάλλον ως μαμά που μεγαλώνει μόνη τα παιδιά της, κι όμως, αυτό συμβαίνει. Είμαι μία μόνη μητέρα ενός 4χρονου αγοριού και ενός 7χρονου κοριτσιού. Δύο παιδιά που θέλουν απεγνωσμένα να μάθουν πού είναι ο πατέρας τους. Δύο παιδιά που λόγω της παιδικής τους περιέργειας και της θλίψης που χτυπάει την πόρτα μας σε κύματα ποτέ δεν είναι ευχαριστημένα με τις απαντήσεις που τους δίνω.

Δεν έχω όμως απόψε να τους δώσω καλύτερη απάντηση γιατί κι εγώ η ίδια δεν έχω τις απαντήσεις.

Δεν ξέρω πώς μπορεί ένας πατέρας να γυρνάει την πλάτη του στα ίδια του τα παιδιά. Δεν καταλαβαίνω πώς γίνεται να μην αγαπά δυο ανθρώπους που είναι απίστευτα αξιολάτρευτοι.

Κι όμως μας παράτησε. Όλους μας. Και μ’ αυτή του την πράξη με άφησε μόνη να προσπαθώ να μαζέψω τα σπασμένα κομμάτια των παιδιών μου και να προσπαθώ να τα ξανακολλήσω. Η αλήθεια είναι όμως πως κάποιες μέρες δεν ξέρω πώς να το κάνω γιατί κι εγώ δυσκολεύομαι να μαζέψω τα δικά μου κομμάτια.

Δεν φανταζόμουν πως τα πράγματα θα ήταν έτσι όταν θα γινόμουν γονιός.

Ήθελα περισσότερα για τα παιδιά μου, ήθελα να έχουν δυο γονείς που αξίζουν πολύ περισσότερο από δύο άτομα. Δύο ανθρώπους που θα μπορούσαν να δώσουν στα παιδιά μου πολλά περισσότερα από τα όσα μπορώ να τους δώσω εγώ μονάχη μου.

Αισθάνομαι πως δεν τους δίνω αρκετά.

Είναι δύσκολο να μεγαλώνεις παιδιά κι είναι ακόμη δυσκολότερο να είσαι μαμά που μεγαλώνεις μόνη τα παιδιά σου. Κουβαλάω τόσες ενοχές και τόση ντροπή, τόσο φόβο και τόσο άγχος, κι αν αυτά είναι συναισθήματα που τα έχουν όλες οι μαμάδες, στα αυτιά μιας μαμάς που μεγαλώνει μόνη τα παιδιά της αντηχούν πολύ πιο έντονα.

θα το ξεπεράσω κι αυτό και τα παιδιά μου επίσης και μια μέρα θα το σκέφτομαι και θα είμαι περήφανη για τα όσα κατόρθωσα. Απλά αυτή η μέρα δεν θα είναι η σημερινή.

Σήμερα το θυμάμαι και ο δρόμος που έχω να διανύσω μπροστά μου φαντάζει υπερβολικά δύσβατος, με κάνει να θέλω απλά να καθίσω κάτω, να μείνω ακίνητη και να κουλουριαστώ μέσα στη θλίψη μου. Κι όμως πιάνω στην άκρη του δρόμου δυο παιδιά που περιμένουν υπομονετικά να τα καθοδηγήσω.

Δεν γίνεται να σταματήσω εδώ.

Δεν ξέρω πού πηγαίνουμε και δεν ξέρω πώς θα φτάσουμε εκεί, αλλά ξέρω πως δεν θα το βάλω κάτω. Μπορεί να χαθούμε στην πορεία, να βρούμε ανηφόρες, μπορεί να χρειαστεί ακόμη και να σκαρφαλώσουμε αλλά δεν θα το βάλουμε κάτω.

Τα παιδιά μου δεν πήραν τα όσα άξιζε να πάρουν από έναν πατέρα, αλλά θα βεβαιωθώ πως θα πάρουν τα όσα τους αξίζουν από τη ζωή. Ακόμη κι αν χρειαστεί να δουλέψω δυο και τρεις φορές πιο σκληρά για να τα καταφέρω, ας είναι.

Ποτέ μου δεν φανταζόμουν πως θα μεγαλώνω μόνη τα παιδιά μου, ποτέ μου όμως δεν φαντάστηκα πόσο θα αγαπούσα αυτά τα δυο παιδιά. Το ταξίδι αυτό δεν θα είναι εύκολο και εγώ μπορεί σήμερα να μην έχω τις απαντήσεις, έχω όμως σε κάθε μου χέρι ένα παιδί και μέσα στα παιδιά μου μια ολόκληρη ζωή – μια ζωή που μόλις τώρα ξεκινά.

Η ιστορία μου δεν τελειώνει εδώ. Εδώ ακριβώς είναι το σημείο όπου ξεκινάει το ταξίδι μας.