Και ξαφνικά… διαστολή 10!

Η ιστορία της Καλλιόπης

Αν και έχουν περάσει 4,5 χρόνια από τη γέννηση του δικού μου γιου, δεν υπάρχει μέρα που να μην σκέφτομαι εκείνη τη μέρα και όταν διαβάζω τις ιστορίες σας την σκέφτομαι ακόμη πιο έντονα.

Είχα μία τέλεια σχεδόν σε όλη την διάρκειά της εγκυμοσύνη, δούλευα κανονικά, έκανα τις βόλτες μου, τις διακοπές μου, τα πάντα, είχα πάρει μόνο 10 κιλά και αισθανόμουν μια χαρά. Μόνο μπαίνοντας στον όγδοο μήνα χρειάστηκε να κάτσω λίγο στο κρεβάτι λόγω του ότι είχα λίγο αμνιακό υγρό και το μωρό ήταν πολύ χαμηλά.

ΠΗΤ 18/12/2006

Από την ημέρα που μπήκα στον ένατο οι επισκέψεις μας στη γιατρό μας ήταν αρκετά συχνές για να παρακολουθούμε το αμνιακό υγρό μήπως χρειαζόταν να κάνουμε κάτι πριν να έρθει μόνο του. Και κάθε μέρα που περνούσε έλεγα στον άντρα μου «Μάλλον θα γίνει σήμερα, το νιώθω, έχω feeling«

Τρομάρα μου!

Πέρναγαν οι μέρες με μένα να λέω κάθε μέρα τα ίδια και να μη γίνεται τίποτα. Πάμε τελευταία επίσκεψη στη γιατρό μας Πέμπτη 30/11/2006, μου λέει μια χαρά είναι όλα, περιμένουμε…

Ξυπνάμε Σάββατο πρωί 2/12/2006 κάνουμε το πρόγραμμά μας, καφέ, σούπερ μάρκετ και τα σχετικά, εγώ είχα κάτι πονάκια χαμηλά αλλά δεν έδωσα καμία σημασία. Μου λέει ο άντρας μου αυτή τη φορά «Λες να γίνει σήμερα;«

«Μπααααα«,του λέω, «όχι, μου έφυγε το feeling!«

Κανονίζουμε να βγούμε το βράδυ με φίλους για φαγητό, πιο νωρίς το απόγευμα μου ξαναλέει ο μπαμπάς μας «Λες να γίνει σήμερα;«

«Όχι μωρέ«, του λέω, «δε θα γίνει σήμερα«

«Καλά«, μου λέει, «αφού δε θα γίνει σήμερα, έλεγα να πάω σε ένα καφέ να δω Ολυμπιακό…«

«Να πας, αγάπη μου«, του λέω, «εγώ θα ετοιμαστώ και θα πάω στη μαμά μου. Μόλις τελειώσει ο αγώνας, πέρνα να με πάρεις να βγούμε«

Ετοιμάζομαι, βάφομαι, φτιάχνω τα μαλλιά μου και… μόλις φτάνω στο σπίτι της μαμάς μου… κάτι νιώθω… νερά να τρέχουν! Η μαμά και ο μπαμπάς μου να τρέχουν πέρα-δώθε και μιλάνε ακαταλαβίστικα… καλά λέω…

Παίρνω την γιατρό μου πρώτα

«Έλα σιγά-σιγά προς Ιασώ» μου λέει «Είμαι Αθήνα (μένουμε σε επαρχία, 1,5 ώρα από Αθήνα) θα είμαι να σε περιμένω«

Παίρνω τον άντρα μου «Αγάπη μου τελείωσε ο Ολυμπιακός;«

«Όχι,γιατιιιιιιιιιιιί;«

«Γιατί ο γιος σου μάλλον θα προλάβει να δει τον αγώνα, πάρε τη βαλίτσα από το σπίτι μας και έλα προς τα δώ«

Για πότε έφτασε… Εγώ μια χαρά, ούτε πονάκια, μέσα στο αυτοκίνητο τραγουδάκια χαλαρά.

Φτάνουμε στο Ιασω 20:30 μέχρι να μου κάνουν τα σχετικά άρχισα να πονάω λίγο, όποιος πέρναγε έβαζε και χέρι, τι μαρτύριο αυτό… Αμάν, έλεγα, που ζούμε, ο άνθρωπος έχει ταξιδέψει στο φεγγάρι εδώ και πολλά χρόνια και για αυτή την εξέταση δεν έχει βρεθεί κάτι άλλο!

«Δεν έχουμε διαστολή» λέει η γιατρός «θα μας πάρει το πρωί«

Εγώ να πονάω… Παναγία μου, σκέφτομαι, αν πονάω τώρα έτσι, πως θα είναι όταν θα έρθει η διαστολή!

«Πάμε να πιούμε έναν καφέ, να ενημερώσουμε τους συγγενείς έξω, να κάνουμε και ένα τσιγάρο, να την αφήσουμε να ηρεμήσει» λέει στον άντρα μου η γιατρός γιατί εκείνος ήταν αγχωμένος και στριφογύριζε πάνω από το κεφάλι μου.

Ε,λοιπόν με το που βγαίνουν έξω, με πιάνει ένας πόνος και κάνω με τη μια διαστολή και να θέλω να σπρώξω… πατάω κουμπιά ότι βρήκα μπροστά μου και τρέχουν οι νοσοκόμες…

Τι να δούνε…  Το μωρό να βγαίνει…

Γρήγορα χειρουργείο, η γιατρός τρελάθηκε… με ένα ακόμη σπρώξιμο στο χειρουργείο και βγήκε το καμάρι μου, αυτό που λένε «με έναν πόνο»!!

Ακριβώς αυτό… δεν κατάλαβα σχεδόν τίποτα. Βγήκε το παιδί μου και από τη φασαρία που κάναν γιατρός και νοσοκόμοι που έλεγαν για μένα το πόσο εύκολα ήταν όλα, δεν άκουσα το κλάμα του.

«Γιατί δεν κλαίει;;;» τους ρωτάω

«Κλαίει!» μου λένε και τότε τον άκουσα και μου τον φέρανε στην αγκαλιά μου και είδα αυτά τα μάτια…. αλλά από την βιασύνη τους να με πάνε στο χειρουργείο είχαν δέσει κάπως τα χέρια μου και δεν ήταν ελεύθερα να τον πιάσω και απλά μου τον ακούμπησαν μάγουλο με μάγουλο!

Μετά ακολούθησε το ράψιμο που εκεί ένιωσα πόνο, ούτε τοπικές πιάσανε ούτε τίποτα. Και φυσικά την μεγάλη τρομάρα την πήρε ο μπαμπάς μας που γύρισε άνετος στο δωμάτιο που με είχαν να μου δώσει κουράγιο περιμένοντας ότι θα γεννήσω το πρωί και δε με βρήκε εκεί και από την άλλη πόρτα τον έψαχναν να του δείξουν το μωρό του! Ο καημένος φοβήθηκε πάρα πολύ όταν άκουσε να τον φωνάζουν, αλλά μόλις είδε το παιδάκι μας…. τίποτα άλλο στον κόσμο!

Γεννήθηκε το παιδί μου 2/12/2006, 22:45 η ωραιότερη μέρα της ζωής μας! Πριν 4,5 χρόνια ήμασταν οι δυο μας… μετά γίναμε μία μικρή οικογένεια!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com