Ζητάω βοήθεια, ακούει κανείς;
Μια μανούλα που ζήτησε να παραμείνει ανώνυμη, γράφει για τη ζωή της πριν και μετά τα παιδιά. Δηλώνει ότι της λείπει το πριν, μα πάνω απ’ όλα της λείπει λίγη βοήθεια!
Πηρα το θαρρος να γραψω την ιστορια μου διαβαζοντας ολες εσας τις μανουλες που λέτε οτι η ζωη σας χωρις παιδια ηταν ανουσια και βαρετη… Η δικια μου ΔΕΝ ΗΤΑΝ!
Παντρευτηκα μικρη και ενω οι παππουδες μας λεγανε «Αντε να δουμε κανα εγγονακι«, αποφασισαμε με τον αντρα μου να περιμενουμε λιγο καιρο, να χαρουμε τη ζωη μας ως ζευγαρι, να κανουμε τα ταξιδια μας και να εκμεταλλευτουμε την καθε μας στιγμη χωρις ευθυνες… Ωσπου μετα απο 2 χρονια εγγαμου βιου και συνειδητα πλεον, μενω εγκυος στο γιο μου, στα 27 μου. Απιστευτη χαρα, πετουσαμε στα ουρανια! Οταν το ανακοινωσαμε και στους γονεις μας, τρελαθηκαν!
«Αντε,επιτελους να δουμε ενα εγγονακι να συνεχισει το ονομα» (το προσπερναω, δεν ειναι της παρουσης)
Ολα κυλουσαν τελεια, γεννησα φυσιολογικα το γιοκα μου και την πρωτη νυχτα ηρθε η μαμα μου να με βοηθησει με το μωρο. Το κοιτουσα και εκλαιγα απο ευτυχια! Δεν μπορουσα να πιστεψω οτι εγινα μανουλα και οτι αυτο το μωρο περιμενε απο εμενα να το φροντισω και να του δωσω ζωη! Μετα τους 2 μηνες επρεπε να γυρισω στη δουλεια μου (δεν υπηρχε το 6μηνο ακομα) αλλα τα πραγματα δεν ηρθαν οπως τα περιμενα…
Μιλωντας με τις γιαγιαδες καταλαβα οτι δεν ειναι διατεθιμενες να κρατησουν το μικρο, αλλα δεν το πολυσκεφτηκα κιολας γιατι οι ωρες μακρια του μου φαινονταν ατελειωτες! Αλλαξα το ωραριο μου σε τετραωρο και καναμε αλλαγη βαρδιας με τον αντρα μου για να μη χρειαστει να καλεσουμε καμια γιαγια.Τα καταφερναμε μια χαρα, οταν ανακαλυπτω οτι ειμαι και παλι εγκυος!!!
Ο αντρας μου ξετρελαθηκε, ενω εγω ειχα αναμεικτα συναισθηματα. Οχι αν θα το κρατουσα, σε καμια περιπτωση δεν το σκεφτηκα, αλλα ενιωθα οτι η ευθυνη που με περιμενει ειναι μεγαλη, οτι το πρωτο καλοκαιρι με το παιδακι μου και εγω θα πρεπει να προσεχω, δεν ηθελα να χασω καμια στιγμη του. Δεν ξερω αν γινομαι κατανοητη… Και εκει καπου ηρθαν τα πανω κατω…
Ο γιατρος ειπε 3 μηνες ακινησια. ΣΟΚ! Εκλαιγα ολη μερα που απ’ τη μια δεν μπορουσα να σηκωθω και απο την αλλη το παιδι μου με ζητουσε και εγω δεν μπορουσα να του προσφερω σχεδον τιποτα. Ουτε αγκαλιες, ουτε παιχνιδια, ουτε μπανακια στη θαλασσα. Αναγκαστηκα να παραιτηθω απο τη δουλεια μου γιατι εκτος απο το τριμηνο ξαπλας θα επρεπε να μεγαλωσω και το μωρακι που θα ερχοταν.
Ξανα καμια βοηθεια απο τις γιαγιαδες που ηταν τουριστριες σε ολη τη δυσκολη περιοδο. Ο αντρας μου ειχε αναλαβει εκτος απο το παιδι και τις δουλειες του σπιτιου. Ερχοταν η μαμα μου με καμια κατσαρολα που και που και νομιζε οτι βοηθουσε κιολας! Οταν αρχισα να ειμαι καλυτερα καναμε και την βαπτιση του Γιωργακη μου.. και φυσικα το ονομα του πεθερου (ειπαμε δεν ειναι της παρουσης)… Απο σπορακι ακομα του ειχε δωσει ονομα, αν μπορουσα ας εκανα αλλιως…
Με το καλο ηρθε στον κοσμο και η κορουλα μου, ενα πανεμορφο κοριτσακι που το λατρεψα με την πρωτη ματια.. Ξεσηκωθηκε και η αλλη γιαγια να παρει το ονομα.. δεν ηθελα να χαλασω χατιρια και να εχουμε τσακωμους, Ελενη η μικρη! Καμαρι η γιαγια στην εκκλησια, αλλο πραμα!
Και ο καιρος περνουσε και περνουσε και τα πραγματα στο σπιτι ολο και χειροτερευαν. Ο αντρας μου αναγκαστηκε να πιασει νυχτερινη δουλεια γιατι τα βγαζαμε δυσκολα περα. Καλεσα τις γιαγιαδες να μιλησουμε, λεγοντας οτι και λεφτα θα προσφερω και θα ξεφευγω λιγο απο το σπιτι και απο τα «οικοκυρικα». Κακα τα ψεματα αλλιως ειναι να εισαι 24 ωρες με 2 βρεφη και αλλιως να μιλας και με ενηλικες!
Η απαντηση τους ηταν αποστοματικη «ΤΩΡΑ ΕΙΣΑΙ ΜΑΝΑ, ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΚΑΜΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ ΕΚΕΙ ΕΞΩ, ΕΧΕΙΣ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙΣ 2 ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΚΑΙ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΠΑΝΕ ΣΧΟΛΕΙΟ ΕΙΣΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΗ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΟΝΤΑ ΤΟΥΣ! ΟΠΩΣ ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑΜΕ ΕΜΕΙΣ, ΘΑ ΚΟΥΡΑΣΤΕΙΣ ΚΙ ΕΣΥ… ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΑΡΡΩΣΤΗΣΟΥΝ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΕΙΣ; ΔΕΝ ΕΚΑΝΕΣ ΠΑΙΔΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΟΥ ΤΑ ΜΕΓΑΛΩΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ!«
Ναι, αυτα ηταν τα λογια τους και της ιδιας μου της μανας!
Να αναφερω οτι απο βοηθεια καμια, αφου εισαι σπιτι, ελεγαν, δεν δουλευεις, προλαβαινεις τις δουλειες σου. Σαββατοβραδα να κρατησουν τα παιδια, ουτε λογος!
«Τωρα που γινατε γονεις, ξεχαστε τα αυτα«, ελεγαν.
Ο αντρας μου γυρνουσε κουρασμενος το μεσημερι, ηθελε να κοιμηθει και το βραδυ να ξαναφυγει για δουλεια. Εγω να τα εχω παιξει ολη μερα μονη και χωρις δευτερο αυτοκινητο και να μην μπορω να πω τον πονο μου πουθενα! Οι φιλες μου σιγα σιγα εξαφανιστηκαν, αφου εβλεπαν μια δυο δεν μπορουσα, εκοψαν και τα τηλεφωνηματα. Και εδω ρωταω: Ξερεις οτι δεν εχω ανθρωπο για τα παιδια… Δεν μπορεις απλα να παρεις να δεις τι κανω απο ενδιαφερον; Αλλα ολα στις δυσκολιες φαινονται..
Η καθημερινοτητα ηταν πια δυσκολη για μενα. Μπανιο; Τουαλετα; Πιστολακι; Παααανε αυτα που ηξερα. Χρονος για μενα μηδεν. Ενιωθα παραμελημενη απο τον αντρα μου που ο καημενος την ησυχια του ηθελε λιγο να κοιμηθει, αλλα οταν εισαι ολη μερα με τη φορμα και με το κλαμερ τι ψυχολογια να εχεις, το μυαλο σου αρχιζει και παει αλλου… Μηπως δεν με θελει πια, μηπως μηπως..;
Ημουν 28 και ενιωθα 50!
Ημουν μανα και νοικοκυρα, δεν ενιωθα τιποτε αλλο. Φυσικα και υπηρχαν στιγμες χαρουμενες, οικογενειακες, να σου λενε σιγα σιγα λογακια και να ξεκαρδιζεσαι, να τα βλεπεις να παιζουνε μαζι και να αγκαλιαζονται, αλλα ΣΤΙΓΜΕΣ. Κατα βαση ειχαμε μαλωματα, ζηλια, κλαματα και τα νευρα μου τσαταλια……
Θα αναρωτιοσαστε που ειναι οι γιαγιαδες ετσι;; Στη βολη τους. Και αν πεθυμησουν τα παιδια θα ερθουν μια στις 15 για κανα καφεδακι….
Το πηραμε εγωιστικα με τον αντρα μου και ειπαμε, αν ζουσαμε στην αλλη ακρη της γης τι θα καναμε; Αυτο θα κανουμε και τωρα!! Θα τα καταφερουμε μονοι μας! Και το καναμε!
Εχουν περασει 4 χρονια που ζω καθε μερα σχεδον τα ιδια πραγματα. Ειμαι ευγνωμων που εχω 2 υπεροχα παιδακια και εναν εξαιρετικο συζυγο αλλα κατι μου λειπει... Ευτυχως φετος θα παμε σχολειο!!! Να ‘ναι καλα το ΕΣΠΑ (ξερω οτι η προσαρμογη θα ειναι δυσκολη γιατι δεν με εχουν αποχωριστει ποτε αλλα αιμαι αισιοδοξη)
Θα ξαναγινω πλεον η καλη συζυγος, επαγγελματιας (μακαρι), γυναικα και φυσικα καλυτερη ΜΑΝΑ. Γιατι το εχω ζησει, οταν εισαι καλα με τον εαυτο σου εισαι ακομα καλυτερη με τα παιδακια σου.
Συγγνωμη αν κουρασα…
Και κατι τελευταιο: Μην θεωρειτε δεδομενη τη γιαγια που κραταει το εγγονακι για να βγειτε βολτιτσα, καθαριζει και κανει και ενα πιατο φαγητο, γιατι ξερει οτι θα γυρισετε απο τη δουλεια κουρασμενες… Το κανει γιατι ΤΟ ΘΕΛΕΙ!!!!
Σας ευχαριστω.
Κλείσε την πόρτα μια για πάντα και στις 2, έλεος.... Να μην ξανά πατήσουν σπίτι σου. Έτσι κι αλλιώς τι σου προσφέρυν;;; ούτε αγάπη δεν έχουν να δώσουν.... Θα καταλάβουν στο τέλος, αλλά θα'ναι αργά
ax ολες εσεις οι πιο μανες απ ολες πια που αγεροχες μεγαλωνεται μονες σας τα παιδισ σας.. αντε ηρεμηστε λιγο.γιατι κοβω το κεφαλι μου οτι εχεις τη μανουλα σου κοντα κ εισσι τυχερη. εχασα τη μαμα μου ενα μηνα πριν μαθω οτι ειμαι εγκυος. εσεις που μιλατε ολες και κρινετε μαθε οτι οταν λεμε βοηθεια δεν εννοουμε να ρθει να σ κρατησει τα παιδια και να τα παραλαβεις παλι οταν γίνουν δεκα χρονων.μιλαμε για το πολυ απλο εχω ραντεβου στο γιατρο και δεν εχω κανεναν να αφησει το νεογεννητο που δε μπορεις μεσα στην παγωνια να κιυβαλησεις μαζι σου πχ. υπαρχουν κ αυτες οι γυναικες που δεν εχουν ουτε μιση ωρα το μηνα για να κάνουν κατι οχι μονο γ αυτες αλλα εδτω για μια εξωτερικη δουλεια του σπιτιου. αυτες που ειχαν καποτε επαγγελμα και επειδη δεν υπαρχει κανεις για βοηθεια μειναν σπιτι για να φροντιζουν τα παντα κ ας μην εφταναν τα λεφτα. βλεπω και γνωστες που εχουν τη μαμα τους η αδερφη η πεθερα η κ ολα και με μια ανεση μου λενε α δε θελω εγω να τις εχω πολυ πολυ στα ποδια μου.. ναι ξερεις γιατι γιστι εχεις την επιλογή!!! ξερεις οτι αν κατι χτειαστει θα χεις βοηθεια κ σιγουρα σ οκες αυτες που μου λενε την ιδια βλακεια δε σκεφτονται οτι κ η ωρα αυτη που εσυ εισσι για καφε κ μου το ειοες αυτο χωρις το παιδι σου ενω εγω ημουν σπιτι και μιλουσα μονη μουως που να μ παρεις τηλ ηταν γιατι καποιος σε βοηθησε. ταλσιοωρηθηκα ηδη πριν την εγκυμοσυνη μου με συσπασεις κ υποχρεωτικη ακινησια, νοσηλευτικα, γεννησα με καισαρικη λογω θεσης μωρου και στα καπακια επαθα οστικο οιδημα λεκανης οπου χρειαζοταν τρεις μηνες ακινησια με ενα νεογεννητο μωρο!!!! οι ορμονες καναν παρτυ ειχα το πενθος μου επισης για τη μανα μου κ εγω σ ενα καναπε να κοιμαμαι κ να ξυοναω μ εναμωρο πανω μου μονινα γιατι δε μπορουσα να κουνηθω κ γιατι ημουν μονη μ οκη μερα καθως ο αντρας μ δουλευε.. δεν ειχα να παρω καν τη μητερα μοθ να κλαψω της φορες που πελαγωνα να ακουσω μια συμβουλη.. εψαχνα για ολα στο ιντερνετ μιας και δν ειχα ιδεα απο μωρα και κανεναν να ρωτησω εστω και το πιο χαζο πραγμα.. γι αυτο ολες εσεις εκει εξω που εχετε βοηθεισ και με μεγαλη ευκολια κρινετε την απογνωση οσων δεν εχουν καλο θα ταν την αλλη φορα να σκεφτειτε διπλα
Το παιδί το κάνεις γιατί θές εσύ, τι σχέση έχουν οι γονείς μας σε αυτό? ?Δεν μπορώ να ακούω ηλιθιότητας ή απόψεις που ανήκουν στον προηγούμενο αιώνα.
ax ολες εσεις οι πιο μανες απ ολες πια που αγεροχες μεγαλωνεται μονες σας τα παιδισ σας.. αντε ηρεμηστε λιγο.γιατι κοβω το κεφαλι μου οτι εχεις τη μανουλα σου κοντα κ εισσι τυχερη. εχασα τη μαμα μου ενα μηνα πριν μαθω οτι ειμαι εγκυος. εσεις που μιλατε ολες και κρινετε μαθε οτι οταν λεμε βοηθεια δεν εννοουμε να ρθει να σ κρατησει τα παιδια και να τα παραλαβεις παλι οταν γίνουν δεκα χρονων.μιλαμε για το πολυ απλο εχω ραντεβου στο γιατρο και δεν εχω κανεναν να αφησει το νεογεννητο που δε μπορεις μεσα στην παγωνια να κιυβαλησεις μαζι σου πχ. υπαρχουν κ αυτες οι γυναικες που δεν εχουν ουτε μιση ωρα το μηνα για να κάνουν κατι οχι μονο γ αυτες αλλα εδτω για μια εξωτερικη δουλεια του σπιτιου. αυτες που ειχαν καποτε επαγγελμα και επειδη δεν υπαρχει κανεις για βοηθεια μειναν σπιτι για να φροντιζουν τα παντα κ ας μην εφταναν τα λεφτα. βλεπω και γνωστες που εχουν τη μαμα τους η αδερφη η πεθερα η κ ολα και με μια ανεση μου λενε α δε θελω εγω να τις εχω πολυ πολυ στα ποδια μου.. ναι ξερεις γιατι γιστι εχεις την επιλογή!!! ξερεις οτι αν κατι χτειαστει θα χεις βοηθεια κ σιγουρα σ οκες αυτες που μου λενε την ιδια βλακεια δε σκεφτονται οτι κ η ωρα αυτη που εσυ εισσι για καφε κ μου το ειοες αυτο χωρις το παιδι σου ενω εγω ημουν σπιτι και μιλουσα μονη μουως που να μ παρεις τηλ ηταν γιατι καποιος σε βοηθησε. ταλσιοωρηθηκα ηδη πριν την εγκυμοσυνη μου με συσπασεις κ υποχρεωτικη ακινησια, νοσηλευτικα, γεννησα με καισαρικη λογω θεσης μωρου και στα καπακια επαθα οστικο οιδημα λεκανης οπου χρειαζοταν τρεις μηνες ακινησια με ενα νεογεννητο μωρο!!!! οι ορμονες καναν παρτυ ημτο οενθος μου επισης για τη μανα μου κ εγω σ ενα καναπε να κοιμαμαι κ να ξυοναω μ εναμωρο πανω μου μονινα γιατι δε μπορουσα να κουνηθω κ γιατι ημουν μονη μ οκη μερα καθως ο αντρας μ δουλευε.. δεν ειχα να παρω καν τη μητερα μοθ να κλαψω της φορες που οελαγωνα να ακουσω μια συμβουλη.. εψαχνα για ολα στο ιντερνετ μιας ξ δν ειχα ιδεα απο μωρα και κανεναν να ρωτησω εστω και το οιο χαζο πραγμα.. γι αυτο οκες εσεις εκει εξω που εχετε βοηθεισ και με μεγαλη ευκολια κρινετε την απογνωση οσων δεν εχουν καλο θα ταν την αλλη φορα να σκεφτειτε διπλα
ΓΡΑΦΕΙ ΟΤΙ Η ΜΑΝΑ ΤΗΣ ΔΕΝ ΤΗ ΒΟΗΘΑΕΙ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΥΣΑ ΚΑΙ ΕΣΥ ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΕΡΗ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΔΙΠΛΑ ΤΗΣ..... 100 ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΣΤΟΥΣ ΗΛΙΘΙΟΥΣ....
Βρε ετικέτες..δεν πήγαινε η απάντηση μου στην κοπέλα που γράφει το άρθρο αλλά στις κύριες από κάτω π της απάντησαν "εσύ ήθελες παιδιά τι σχέση έχουν οι γονείς σου?" Και στις "εγώ προτιμώ να μην τις έχω όλη μέρα γύρω μου μωρέ"..το είπα κ προηγουμένως αλλά όντως όπως είπες τα μνημόνια για τους ηλιθιους
Πες τα αγαπητή μου. Μια από τα ίδια χάσαμε μαμά κ πεθερά μέσα σε ένα μήνα ξαφνικά κ μείναμε ο άντρας μου ένα νήπιο κ εγώ έγκυος .... Όλα μονοι μας.... Να παρακαλάω φιλες να αφήσω το παιδί για να πάω σε γιατρο όχι για νύχια μαλλιά κ καφέ...σε αυτά παντού με τα παιδιά μου πια... Ας σκέφτεται η κάθε τέλεια μανούλα πριν πει την κοτσάνα της....
ΑΣΕ τώρα, ξυνεις πληγές... Αλλά δόξα Τω Θεώ που μας δίνει δύναμη. Βλέπω πολλές τα τραβαμε αυτά. Καλες σκέψεις ας κανουμε για τους αλλους για να έχουμε ηρεμία μέσα μας γιατί αλλιώς θα τρελαθουμε.
Παλι καλα που εσενα σεκαταλαβαινει τουλαχιστον ο αντρας σου εχω εχω ενα κοροτσακι 21 μηνωνκ ενα αγορακι 2 μηνων κ δε κοιμαμαι μερα νυχτα , μα καθαρισω ολο το σπιτι να μαγειρεψω να πλυνω βοηθεια απο πουθενα πυτε καν απο τον αντρα μου ακομη κ οταν του ζηταω βοηθεια λεει δε δουλευεις αυτη ειναι η δουλεια σου εγω δουλευω θελω να ξεκουραστω. Γιατι εγω τι κανω ολη μερα καθαριστρια, μαγειρισσα ,μανα ,υπηρετρια να σε υπηρετω οταν ερχεσαι κ το βραδυ θρλει κ αλλα. Που να το βρω το κουραγιο η ερημι που ουτε χρονο να θηλασω δε ειχα κ παθαηνα καθε βδομαδα μαστιτιδα κτη κοψα. Αφηστε ηρωιδες η μανες που μεγαμωνουν μονες παιδια
Εγώ στην θέση του άντρα σου, δεν θα εδινα κανενός το όνομα. Θα τους έβαζα και ένα αγριόχερο που θα ήταν όλο δικό τους. Να σου ζήσουν τα παιδάκια σου και όλα τα άλλα θα γίνουν εν καιρώ.
Τώρα είδα ότι το άρθρο είναι παλιό. Θα είχε ενδιαφέρον να μας έγραφε ξανά η ίδια κοπέλα πώς έχουν τα πράγματα τώρα :)
Είσαι αξιοθαύμαστη, για την υπομονή σου, την επιμονή σου, την αντοχή σου! Κάνε κουράγιο και με τον καιρό θα φτιάξουν τα πράγματα. Όταν τα παιδιά θα πάνε σχολείο, τα πρωινά όλα θα είναι διαφορετικά. Ο Θεός θα ανταμείψει τους κόπους σας και να δεις ότι έπονται καλύτερες μέρες. Σύντομα όλα θα αποκτήσουν νέους ρυθμούς κι εσύ θα γίνεις ξανά μια καλή επαγγελματίας, σύζυγος, γυναίκα, μάνα, όλα σε υπερθετικό βαθμό :)
Και μένα η μάνα μου μια φορά ήθελα να πάω στο νοσοκομείο να δω κάποιον άρρωστο και δεν μπορούσε να κρατήσει τα παιδιά μια ωρα επειδή την πονουσε το ποδι της. Δε ζήτω βοήθεια για να πάω για καφέ μονο στην αναγκη. Αλλά παντα έτσι τη νιώθω απο τοτεπου παντρευτηκα απούσα...
Να σου πω πως σε νιώθω. . Σιγουρα δεν είμαι υπέρ του οτι παρκάρω τα παιδιά μου στη γιαγιά και ζω τη ζωή μου... Αν κι εγώ με τη γιαγιά μου μεγάλωσα επειδή ολη μέρα οι γονείς μου δουλεύανε.. Ουτε με του ψιλου πήδημα να τρέχω στη μαμα.. Αλλα και οι γιαγιάδες δεν πρέπει να μένουν αμμέτοχες.. ουτε να σου πετάνε ένα "εγώ μεγάλωσα τα παιδιά μου κάντε οτι θέλετε" και ζω τη ζωή μου.. βεβαια η αλλη γιαγια θα πετούσε τη σκούφια της να τα έχει οσο το δυνατό γίνεται (με ενα μέτρο γιατι κι αυτή αρχίζει και φρικάρει.. αλλα θελει.. το λαχταράει.) μα είναι σε άλλη πόλη.. Πρέπει να βοηθάνε οι γιαγιάδες κατα τη γνώμη μου τουλάχιστον οταν είναι η μοναδική κοντινή βοήθεια, με μετρο, κι ας ξέρω πως δεν είναι υποχρεωμένες, ουτε κι εμείς να τις παραφορτώνουμε.. οχι ομως οταν υπάρχει ανάγκη να κάνουν "αγκαρία" στα ίδια τους τα εγγόνια...
Καταλαβαίνω οτι είσαι κουρασμένη και θες να ξεφύγεις αλλά μην είσαι τόσο κατηγορηματική γιατι ουσιαστικά οι γιαγιάδες έχουν δίκιο... Απο τη στιγμή που αποφασίζεις να κάνεις οικογένεια, πρέπει να μπορείς και να το διαχειριστείς όλο αυτό ΜΟΝΗ σου με τον άντρα σου... Η δημιουργία οικογένειας είναι πολύ σημαντική απόφαση για να τη στηρίζεις σε βοήθεια απο τρίτους, ειδικά όταν δεν έχουν προσφερθεί καν να στην παρέχουν!!! Κι εγω έχω μια κόρη 3ών ετών και περιμένω τωρα το 2ο... Βοήθεια απο πουθενά, εννοείται δε δουλεύω αλλά είναι συνειδητή η απόφαση μου... έτσι κι αλλιώς πρακτικά δε θα μπορούσα να έχω βοήθεια, ωστόσο απο τη στιγμή που είπα οτι θα κάνω παιδιά, αποφάσισα και οτι όλο αυτό θα το πέρασω με τον άντρα μου... Ναι δε θα με χαλούσε να μου τα κρατήσει κάποιος για να βγω για έναν καφέ με τον άντρα μου αλλά και που τα κάνουμε όλα ΜΑΖΙ σαν οικογένεια με χαροποιεί ιδιαιτέρως!!! Οπότε δεστο θετικά, πάρτο αλλιώς και μην κάθεσαι να σκας!!! τα καλύτερα έρχονται!!! Δες το ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο... Σκέψου οτι μπορείς να ελέγξεις στο 100% την ανατροφή των παιδιών σου, χωρίς παρεμβάσεις τρίτων που πολλές φορές δυσκολεύουν πολύ το έργο των γονιών!!! ;-)
εγω εχω μια βοηθεια απο την πεθερα αλλα μονο οταν μπορει. οταν πραγματικα χρειαζομαι βοηθεια συνηθως δε μπορει κανενας, κι εκτος οτι τα παιδια μου δε με αφηνουν ουτε τουαλεττα να παω ο αντρας μου οταν ερχεται απο τη δουλεια ολο και κατι θα βρει να γκρινιαξει, η δε πεθερα ολο με κριτικαρει που δεν τα προλαβαινω ολα οπως αυτη. περιττο να πω οτι εκτος απο τα πεθερικα δεν εχω συναναστροφες με αλλους ενηλικες, ελαχιστους γνωριζω εδω κι αυτοι σοι του αντρα μου. τεσπα μετα απο πολυ ψαξιμο βρηκα δουλεια αλλα δε μπορεσα να παω. η μανα μου μενει μακρια κι απ αυτη και γενικα απο την οικογενεια μου εχω μια πικρα. της ζητησα-απο το χειμωνα- να ερθει για λιγες μερες να με βοηθησει με τα μικρα για να τελειωσω την πτυχιακη μου. δεν μπορει μ αφησει μονους τον πατερα και ον αδερφο μου. ενταξει το καταλαβαινω. εκτος αυτου ομως αυτο που με πληγτωνει περισοστερο ειναι η ολη σταση της οικογενειας μου. μας βαλανε σε μπελαδες και απο πανω μου το χτυπανε κιολας που "πηγα και παντρευτηκα".
Είναι πολύ σημαντικά πρόσωπα η γιαγιά και ο παππούς αλλά ΜΟΝΟΝ εάν έχουν πρόθεση καλή, όρεξη, αγάπη και συνεργασία, αυτό που αντιπροσωπεύει δηλαδή για όλα τα παιδιά η λέξη γιαγιά και η λέξη παππούς. Αν είναι με το ρολόι στο χέρι ή με αγάπη δανεική ή με το ζόρι, καλύτερα έτσι. Τώρα που ήρθε η ώρα τα παιδάκια σου να ανεξαρτητοποιηθούν,να πάνε σχολείο, να ψάξεις για δουλειά και σιγά σιγά όλα θα αλλάξουν. Και μπράβο και σε σένα και στον μπαμπά τους! ΓΡΑΨΕ ΣΕ ΠΟΙΑ ΠΟΛΗ ΜΕΝΕΙΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΠΟΥ ΤΙ ΔΟΥΛΕΙΑ ΨΑΧΝΕΙΣ ΚΙ ΑΝ ΚΡΙΝΩ ΑΠΟ ΤΑ 78 ΣΧΟΛΙΑ ΟΛΟ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΑ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΙΣΩΣ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΜΕ ΤΟ ΘΕΜΑ ΔΟΥΛΕΙΑΣ! ΜΑΚΑΡΙ! ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΜΑΜΑΔΕΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΛΛΗΛΟΒΟΗΘΙΟΜΑΣΤΕ, ΚΑΛΑ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΤΟ FB ΑΛΛΑ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, Ε ΚΟΡΙΤΣΙΑ??? ΤΙ ΛΕΤΕ??? Προσωπικά εγώ έχω υπέροχες φίλες που από την πρώτη στιγμή και των 3 κυήσεων άλλαξαν τα προγράμματά τους και πίνουν τον καφέ τους κάνοντας μου παρεούλα και παίζοντας με τα παιδιά μου, τέρμα οι καφετέριες για εκείνες από τότε και ας είναι οι ίδιες ελεύθερες. Με βοηθάνε και είναι πάντα δίπλα μου. Πάνω από όλα όμως οι γονείς μου που είναι αληθινοί "παππούς" και "γιαγιά" για τα παιδιά μου και με στηρίζουν καθημερινά και χωρίς να το παινεύονται κιόλας ποτέ το μεγάλο τους έργο! Και τη δουλειά μου δεν έχασα και τον εαυτό μου δεν παραμέλησα. Βέβαια στερήθηκα μεγάλες στιγμές των παιδιών μου μένοντας ώρες στη δουλειά και αυτό δεν αναπληρώνετε ποτέ, ο χρόνος δεν γυρνά πίσω, είσαι και εσύ τυχερή από τη μια όψη των πραγμάτων που έζησες σαν πραγματική μαμά τις μεγάλες στιγμές των παιδιών σου και δοκιμαστήκατε μαμά και μπαμπάς στα δύσκολα! ΚΑΙ ΜΙΑ ΣΥΜΒΟΥΛΗ! Πρόσεχε κουβέντες του τύπου "έμεινα κλεισμένη στο σπίτι", "έχασα τις φίλες μου", "ο μπαμπάς αναγκάστηκε να δουλεύει νυχθημερόν".... να μην φτάνουν στα αυτάκια των παιδιών και γεμίσουν με ενοχές για τις καταστάσεις που δημιουργήθηκαν, θα φέρνουν πάντα μεγάλο βάρος και όλα αυτά από μια κουβέντα που μπορεί να πιάσει το αυτάκι. Εύχομαι ό,τι καλύτερο!
Οπως ακριβώς τα λες γλυκια μανούλα!ολα ωραια αλλα...καλη δυναμη σου ευχομαι και καλη σχολική χρονια!!!ολα να σου πανε καλα!!!
Ακριβώς τα ίδια περνάω κι εγώ. Δυστηχώς βοήθεια καμία από τότε που γέννησα την μεγάλη μου κόρη (6 χρονών), είμαι μόνη και σε καταλαβαίνω απόλυτα!
egw den mporw na katalabw giati theorite oti oi giagiades einai upoxrewmenes na prosexoun ta paidia sas. H mama moy pethane kai itane arrwsti apo tote poy gennithikes i mikri mou, pethera den eixw...den exw aderfia kai kamia boithia....as eixa tin mama moy kai as erxotane MONO gia kafe kai as eixe i kori moy kapoia na fonazei ..GIAGIA...kai auto kai mono tha mou eftane.Merikes fores kai mono i parousia kapoion anthrwpwn tha eprepe na mas kanei eutixismenous...den agapame toys anthrwpous mono otan mas prosferoun i mas kanoun ta kefia mas!!!
Και κάτι που θυμήθηκα.. Αυτές τις λίγες ,μετρημένες ώρες που έρχονται τα πεθερικά μου εννοείται ότι δεν κάνουν ουτε μια δουλειά.. Οχι σίδερο,σφουγγαρισματα κτλ. ούτε καν να πλύνουν το μπωλ του μωρου ,το ποτήρι του .. Τιποτα. Και το σπίτι χάος ,να έχουν πεταχτει παντου παιχνιδια του παιδιού,δεν τα βάζουν στην θεση τους. Στο δωματιο δεν μπορεις να μπεις παντου παιχνιδια ,κυβακια κτλ. Τοσο δυσκολο είναι να συμαζεψουν αυτα που εκαναν?? Εγω που γυρναω με ενα κεφαλι καζανι απο μια δυσκολη δουλεια που ειμαι ρακος ψυχολογικα,σωματικά εχω αντοχες?? Εϊμαι 29 χρονων και νιώθω 50-60!!!
Α και για φίλες ούτε λόγος... Δεν έχουν παιδιά είμαι η πρώτη που έκανε και όπως έχετε ξαναγράψει και σε άλλα θέματα κανένα κοινό ενδιαφέρον. & το χειρότερο::: ο μικρός καλώς η κακως (άλλο θέμα ) κοιμάται μαζί μας κοιμάται πολυ λιγο 12,30 το βράδυ με το ζόρι και ξυπναει 6,30-7 το πρωί!!! Οποτε που κουραγιο για sex στο ενδιαμεσο... το απόγευμα δεν γίνεται.. τι να το κάνουμε το παιδί να το αφήσουμε στην τηλεοράση και να παμε μέσα...ετσι και αλλιως θελει παντα παρεα.. Εχουμε να συνευρεθουμε ...3 βδομαδες..?? (τον είχαμε αφήσει στη μαμα και καλα για κατι δουλειες ..αυτο πρεπει να κάνουμε να αφηνω το παιδί στη γιαγια να κανω σεξ ??
Καλό κουράγιο & υπομονή σε όλες τις μανούλες! Εγώ έχω τη μαμά μου που κρατάει το 2χρονο ζιζάνιο μου τις ώρες που δουλευουμε. 8.00-17.30 λείπω & λυπάμαι που χάνω όλες αυτές τις καθημερινές στιγμές του παιδιού μου. Στεναχωριέμαι που μαθαίνω από το τηλέφωνο ααα σήμερα έκανε αυτό,είπε αυτό... Αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.. Ο σύζυγος παίρνει 850€ και εγώ 900€ μπορούμε να ζήσουμε με 1 μισθό?? Οχι! Παλιά οι γυναίκες που δεν δούλευαν είχαν πολύ καλύτερες αποδοχές από τα 800-900€οι άντρες τους. Τουλάχιστον στον περίγυρο μου είχαν πολύ καλύτερους μισθούς όλοι οι γνωστοί των γονιών μου. Η μαμά μου δεν μου λέει όχι για να τον κρατήσει για βόλτες κτλ αλλά την λυπάμαι ..την σέβομαι.. κουράζεται και το καταλαβαίνω δεν θέλω να την επιβαρύνω παραπάνω ώρες... Ακομα και για το σταθμό που είπαμε να παει φέτος για να την ξεκουράσουμε είπε όχι αφού μπορώ αστο εδω το παιδί μην αρρωσταινει συνέχεια .. Τον αγαπάει πολύ τον μικρό και τον προσέχει,αφού οταν τον πέρνουμε λέει καθήστε κιάλλο με φεύγετε. Αλλά νιώθω εκμετάλευση να τον κρατάει για σινεμά,βόλτες κτλ συχνά.Μια φορα το 2μηνο μπορεί.. Οσο για το μπάνιο,δουλειές σπιτιού ευτυχώς ο άντρας μου βοηθάει ,και κρατάμε το μικρό εναλλάξ μια θα τον απασχολήσω εγώ για να πχ απλώσει τα ρούχα μία αυτός για να πλύνω πιάτα κτλ... Βλέπει και τη διαφορά με τους γονείς του ,οποτε μου δίνει 1000 δίκια! Τα πεθερικά μου τουρίστες!!!! Μένουν 2 χιλιόμετρα μακριά ... Ελεγαν ότι θα έρχονται να ξεκουράζουν την μαμά μου αλλά τελικά ... 2 φορές το μήνα για 1΄τετράωρο τη φορά! Με το ρολόι στο χέρι 12.00-12.30 τον πάνε στη μάνα μου και εξαφανίζονται. Μια φορά που ήταν η μαμά στη Λαική τον αφησαν στη γιαγια μου 87 ετών με πολλά προβλήματα υγείας που δεν περπατάει καλά καλά, και έφυγαν . Μη βγουν από το πρόγραμμά τους!! Γιατί 13.00 τρωνε και κοιμουνται!! Ειμαι πολυ νευριασμένη μαζί τους. Πιο πολύ γιατί γυρνάνε και διαφημίζουν σε όλους ότι έρχονται & κρατάνε το εγγόνι τους!!! Μακάρι να είχα την οικονομική δυνατότητα να μην δούλευα και ήμουν με το παιδάκι μου,να πλήρωνα γυναίκα για τις δουλειές (οπότε θα είχα παραπάνω χρόνο για να παίξω με το παιδί μου,γιατί τώρα τις ώρες που με βλέπει να καθαρίζω,πλένω,κτλ ) για τις εξόδους... Μακάρι....
Σας καταλαβαίνω απόλυτα κορίτσια. Εσείς τουλάχιστον έχετε τους άντρες σας. Εμένα λείπει συνεχώς λόγω δουλειάς κ αν θα έρθει 1φορά τη βδομάδα είναι ζήτημα. Η πεθερά μου λέει φοβάται κ ότι είναι δίκη μου κόρη (αλλά τις υποδείξεις τις κάνει όταν θυμάται να έρθει) ζήτημα θα είναι αν την έχει κρατήσει 3ώρες κ είναι 5μηνών το παιδί κ η μάνα μου τα ίδια. Περιττό να πω για τη ζήλια των δύο γιαγιάδ ων που με κάνουν να παρακαλάω όταν βρίσκονται να μην ξανάέρθει καμμία από τις 2. Κ βέβαια όπως όλες ξέρουν τα πάντα καλύτερα από μένα από σένα ακόμα κ από το γιατρό. Όσο για φίλες; εξαφανισμένες. Ούτε τηλέφωνο ούτε εμφάνιση. Τι να τους κανείς τέτοιους φίλους; Οπότε το εχω πάρει απόφαση κ λέω θα κάνω υπομονή γι'αυτό το αγγελούδι κ μόλις πάμε παιδικό λίγη ελευθερία στη μαμα!
Η πραγματικότητα μου.....με τη μόνη διαφορα οτι τα παιδια μπορεί να περάσεικαι μήνας για νατα δουνε.Το ονομα ,ονομα βεβαιως βεβαιως!!Και σε μια κουβέντα που ειχαμε μου ξεκαθάρισαν οτι τα εγγόνια τα αγαπούν-ανέχονται γιατι ειναι του παιδίου τους,παιδιά! Και σε καμία περίπτωση δεν ισχυει του παιδιού μου το παιδί ειναι 2 φορές παιδί μου....Σοκ εγω!! Anyway η μανούλα μου εμενα ειναι μακρια και όποτε ερχεται ή παμε φροντίζει να με ξεκουράζει οσο μπορει και ειμαι ευγνώμων για αυτές τις λίγες μέρες το χρόνο...
ΓΙΑΓΙΑΔΕΣ ΚΑΙ ΠΑΠΟΥΔΕΣ,ΛΟΓΙΩΝ ΚΑΙ ΛΟΓΙΩΝ. ΕΧΩ ΚΑΝΕΙ 2 ΓΑΜΟΥΣ ΚΑΙ ΣΥΝΟΛΟ 4 ΠΑΙΔΙΑ.ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΖΟΥΣΕ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΕΙΧΑ ΒΟΗΘΕΙΑ. ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΙΔΩΝ. ΜΑΓΚΑΣ! ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΠΕΘΕΡΙΚΑ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΑ ΣΕ ΟΛΑ ΤΟΥΣ. Η ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΜΟΝΙΜΩΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΗΣ.ΤΗΝ ΥΠΗΡΕΤΩ, ΔΕΝ ΜΕ ΥΠΗΡΕΤΕΙ. ΤΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΑΓΝΩΣΤΟ ΚΑΙ ΟΠΟΤΕ ΥΠΟΠΤΕΥΘΕΙ ΠΩΣ ΘΑ ΧΡΕΙΑΣΤΩ ΒΟΗΘΕΙΑ ΑΡΡΩΣΤΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ Η ΥΠΟΘΕΣΗ.ΒΟΗΘΕΙΑ? ΚΑΜΜΙΑ.ΤΑ 2 ΠΡΩΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣΕ Η ΑΔΕΛΦΗ ΜΟΥ, ΕΠΙ ΠΛΗΡΩΜΗ ΦΥΣΙΚΑ. ΤΑ ΔΙΔΥΜΑ ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΕ ΝΑ ΤΑ ΚΡΑΤΗΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΓΙΑΤΙ ΧΑΣΑΜΕ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ 9 ΜΗΝΩΝ ΑΠΟ ΑΙΦΝΙΔΙΟ ΘΑΝΑΤΟ. ΗΜΟΥΝ ΑΚΟΜΗ ΣΕ ΑΔΕΙΑ ΜΗΤΡΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΕΙΧΑ ΜΟΝΗ ΜΟΥ.ΤΑ ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΕΘΕΡΙΚΑ ΖΟΥΝ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ ΚΑΙ ΥΠΗΡΕΤΟΥΝ ΣΕ ΠΛΗΡΗ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗ ΤΗΝ ΑΔΕΛΦΗ ΤΟΥ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ. ΟΤΑΝ ΓΕΝΝΗΣΑ ΗΡΘΕ Η ΠΕΘΕΡΑ ΓΙΑ 2 ΜΗΝΕΣ ΕΔΩ ΚΑΙ ΜΑΣ ΑΛΛΑΞΕ ΤΑ ΦΩΤΑ ΣΤΗ ΓΚΡΙΝΙΑ, ΤΗΝ ΚΑΚΙΑ, ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΟΙΡΟΛΑΤΡΙΑ. ΤΟ ΕΝΑ ΜΩΡΟ ΜΑΣ ΕΙΧΕ ΜΙΑ ΔΥΣΜΟΡΦΙΑ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΚΑΙ ΓΙ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΑΠΛΩΝΕ ΧΕΡΙ ΝΑ ΤΟ ΠΑΡΕΙ ΠΟΤΕ. ΕΚΛΑΙΓΕ ΔΙΠΛΑ ΤΗΣ ΚΑΙ ΕΚΑΝΕ ΟΤΙ ΔΕΝ ΑΚΟΥΓΕ.ΕΜΕΙΝΕ ΜΕ ΤΟ ΑΛΛΟ ΓΙΑ ΜΙΑ ΒΔΟΜΑΔΑ- ΤΑ ΠΡΩΙΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΜΕ ΕΜΕΙΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΝΑ ΜΑΣ ΠΕΙ ΟΤΑΝ ΓΥΡΙΣΑΜΕ ΗΤΑΝ ΟΤΙ ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΕ ΠΟΛΥ,<> <>, ΕΝΩ ΕΙΧΕ ΠΡΟΛΑΒΕΙ ΚΑΙ ΕΙΧΕ ΤΣΑΚΩΘΕΙ ΚΑΙ ΜΕ ΤΑ ΑΛΛΑ 2 ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ,13 ΚΑΙ 15 ΧΡΩΝΩΝ.Ο ΠΑΠΠΟΥΣ ΘΥΜΗΘΗΚΕ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 9 ΜΗΝΕΣ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΕΙ ΤΑ ΕΓΓΟΝΙΑ ΤΟΥ, ΓΙΑΤΙ ΕΙΧΕ ΔΟΥΛΕΙΕΣ!Ε, ΤΡΕΙΣ ΜΕΡΕΣ ΕΜΕΙΝΑΝ ΜΑΖΙ. ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΣΤΙΣ ΤΡΕΙΣ ΕΦΥΓΕ Ο ΠΑΠΠΟΥΣ ΓΙΑ ΚΡΗΤΗ ΚΑΙ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΣΤΙΣ 10 ΚΑΙ 30 Η ΕΥΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΛΟ ΚΟΣΜΟ.....ΔΕΝ ΕΧΩ ΜΠΕΙ ΣΤΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΝΑ ΖΗΤΗΣΩ ΒΟΗΘΕΙΑ ΑΠΟ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΩΡΟ ΓΙΑΤΙ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ, ΑΝ ΣΠΑΤΑΛΗΣΕΙ ΚΑΝΕςΝΑ ΕΙΚΟΣΑΛΕΠΤΟ ΔΗΛΑΔΗ, ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΘΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ. ΕΤΣΙ ΕΧΩ ΜΙΑ ΚΟΠΕΛΙΤΣΑ ΕΠΙ ΠΛΗΡΩΜΗ ΠΗΓΑΙΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΠΑΙΔΙΚΟ ΣΤΑΘΜΟ,ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΔΟΥΛΕΥΩ ΕΙΜΑΙ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΝΕΝΑΝ ΑΝΑΓΚΗ.ΤΟ ΤΡΟΜΕΡΟ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ ΜΟΛΙΣ ΠΕΡΑΣΕ Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΚΟΥΡΑΣΗΣ ΜΕ ΤΑ ΜΩΡΑ ΚΑΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΑΡΧΙΖΕΙΣ ΝΑ ΞΑΛΑΦΡΩΝΕΙΣ ΑΠΟ ΤΑ ΠΟΛΛΑ ΚΛΑΜΜΑΤΑ- ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΑ ΜΟΝΗ ΜΟΥ ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ ΤΙΣ ΠΡΩΙΝΕΣ ΩΡΕΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ-ΔΕΝ ΕΜΦΑΝΙΣΤΗΚΕ ΨΥΧΗ ΑΠΟ ΠΟΥΘΕΝΑ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΕΝΑ ΧΕΡΑΚΙ-ΕΠΑΘΑ ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ ΣΕ ΑΝΘΡΩΠΟ.ΤΩΡΑ ΟΠΟΤΕ ΣΥΝΑΝΤΙΕΤΑΙ Η ΓΙΑΓΙΑ ΜΕ ΤΟ ΜΩΡΟ ΔΕΝ ΑΠΛΩΝΕΙ ΧΕΡΙ, ΓΙΑΤΙ ΛΕΕΙ ΤΗΝ ΠΟΝΑΝΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ,ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΑΠΛΩΣΕΙ ΠΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΓΝΩΣΤΗ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΕΤΑΙ, ΟΠΟΤΕ ΛΟΙΠΟΝ ΟΠΩΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΤΕ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ ΜΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΟΥΤΕ ΩΡΑ.ΑΥΤΑ ΑΠΟ ΜΕΝΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΣΥΜΒΟΥΛΗ:ΜΟΝΑΟΣ ΣΟΥ ΧΟΡΕΥΕ ΚΑΙ ΟΣΟ ΘΕΛΕΙΣ ΠΗΔΑ, ΚΑΝΤΕ ΤΑ ΚΟΥΜΑΝΤΑ ΣΑΣ ΝΑ ΛΥΝΕΤΕ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΣΑΣ ΜΟΝΟΙ ΣΑΣ ΚΑΙ ΜΗΝ ΣΤΗΡΙΖΕΣΤΕ ΣΕ ΞΕΝΕΣ ΠΛΑΤΕΣ.ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΤΟΥΣ ΝΑ ΧΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΛΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΥΣΗ, ΚΟΣΤΙΖΕΙ ΛΙΓΟ ΑΛΛΑ ΧΑΛΑΛΙ ΤΟΥΣ !
δεν είχα διαβάσει το κείμενο παλιότερα. Θέλω καιρό να γράψω κάτι παρόμοιο και συνεχώς το αφήνω γιατί τους αγαπάω όσο και να με πληγώνουν. Διαβάζοντας συνεχώς τις μαμάδες που φροντίζουμε τα μικρά μας αναρωτιέμαι αν εγώ ήμουν ποτέ μικρή και με φρόντιζαν και τώρα γιατί όχι? Η ατάκα της πεθεράς μου "δύσκολα μεγαλώνουν τα παιδιά, και εγώ μεγάλωσα παιδιά" αλλά μέχρι εκεί. Η μάνα μου μόνο για το θεαθήναι και αν κρατήσει τα παιδιά ένα δίωρο όταν πηγαίνουμε γιατί μένουμε μακριά, για να βγω με καμία παλιά συμμαθήτρια -ότι έχει μείνει γιατί χαθήκαμε- κρατάει μούτρα και μου το λέει συνεχώς. Οσες φορές αναγκάστηκα να ζητήσω βοήθεια όλο και κάτι της συμβαίνει και δε μπορεί να έρθει να μας βοηθήσει-όχι όμως για να μην πάει διακοπές η ίδια. Ζήτησα βοήθεια όταν έπρεπε να πάω με ένα μωρό στο νοσοκομείο και το άλλο δεν είχα που να το αφήσω , Οταν γύρισα έφυγε μέσα σε 5 λεπτά και ούτε μπάνιο δεν πρόλαβα να κάνω. Οταν έκανα εγώ εγχείρηση και χρειάστηκα πατερίτσες , τα κράτησε 10 μέρες , τα πήρα ενώ ακόμη δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεββάτι και ακόμη μου το αναφέρει. .. δεν πειράζει απλά αναρωτιέμαι "γιατί δεν είμαι καλή κόρη? τι λάθος έκανα? γιατί εμένα δε μ'αγάπησε η μαμά σου όσο εγώ τα παιδιά? ...ελληνίδες μαμάδες μην ξεχνάτε την αγάπη σας για τα παιδιά σας όσο και να μεγαλώσουν, πάντα η μητρική αγάπη είναι απαραίτητη!
Ειλικρινά δε καταλαβαίνω γιατί πρέπει να θεωρούμε δεδομένο οτι οι γονεις μας εχουν υποχρεωση να μας κρατουν τα παδια ή να μας καθαριζουν το σπιτι... Βλεπω καθημερινα 70χρονες γυναικες να τρεχουν για να κρατησουν τα εγγονια, να χανουν ραντεβου με το γιατρο, για να βοηθησουν τα παιδια τους... Οι γονεις μας μας μεγαλωσαν, εκαναν το χρεος τους, δε πρεπει να ηρεμησουν πια;;Εγω ειμαι 29 χρονων, εγκυος, εμεινα στο κρεβατι με αποκολληση, δεν αφησα καμια γιαγια να μου καθαρισει το σπιτι!! Το θεωρησα μεγαλη ντροπη.. Με βοηθουσε ο αντρας μου, τις ελαχιστες ωρες που ηταν σπιτι. Μετα,αμα παω στη δουλεια, αμα δε μπορουν να μου το κρατησουν, θα το παω σταθμο ή θα παρω γυναικα... Δεν εχω τρελες απαιτησεις!!! Ελεος πια σε αυτη τη χωρα, εχουμε καταντησει τους γονεις δουλους... Και ειλικρινα, αμα ενα ζευγαρι θεωρει οτι δε τα βγαζει περα, να μη κανει πολλα παιδια. Να κανει οσα αντεχει ωστε να τα μεγαλωσει. Οχι κανουν 2-3 και μετα ειναι πεταμενα στους παπουδες ολη μερα, μεχρι τις 8-9 το βραδυ και τα Σαββ/κα πολλες φορες... Ντροπη πια, μεγαλοι ανθρωποι και να πρεπει να κυνηγουν 2χρονα, να καθαριζουν το σπιτι, να σιδερωνουν, για να μη κουραζονται τα παιδια τους που δουλευουν. Και μετα εχουν και παραπονα οτι τους τα εχουν κακομαθει!!! Αυτο και αν ειναι βεβαια αγνωμοσυνη!! Ουτε καν να εκτιμησουν, να πουν ευχαριστω!!!!
χαρηκα που τα διαβασα ολα αυτα (δεν χαιρομαι που συμβαινουν βεβαια) γιατι τελικα δεν ειμαστε μονες. εμενα ο αντρας μου βρηκε πολυ καλη δουλεια στο εξωτερικο και φυγαμε απο ελλαδα. εγω δουλευα απο εδω και απο εκει με συμβασεις (εννοειται με πτυχιο παν/μιου οπως ολοι οι αποτυχημενοι) οταν ηρθε το παιδι αφησα την δουλεια και τον ακολοθησα για να γινουμε οικογενεια. οι γιαγιαδες ηρθαν για λιγο αλλα μετα μην τον ειδατε τον παναγη... βρεθηκα λοιπον μονη με ενα μωρο σε μια χωρα που δεν μιλαω την γλωσσα δεν εχω φιλους ουτε συγγενεις και ο αντρας μου επειδη κανει καριερα δουλευει τρελα ωραρια. θα επρεπε να παθω το λιγοτερο καταθλιψη. κι ομως ο ανθρωπος και μαλιστα η μανα εχει τεραστια δυναμη μεσα της. οταν βγαινω με το καροτσι εξω και βλεπω και αλλες μανες που ειναι μονες χωρις βοηθεια και κρατανε ψωνια/μωρα/καροτσι ταυτοχρονα παιρνω κουραγιο. οταν σκεφτομαι ποσες ωρες λειπει ο αντρας μου λεω Δοξα Τω Θεω που βρηκε καλη δουλεια και δεν μας λειπει τιποτα οσο σκεφτομαι μανες (γαιδουρες) σαν τη δικη μου που δεν βοηθανε σκεφτομαι οτι θα βγω πιο δυνατη στο τελος και θα εχω μεγαλο δεσιμο με τα παιδια μου. ευελπιστω οταν μεγαλωσουν να εκτιμισουν την μητερα τους που τα μεγαλωσε μονη της και μακαρι να ειμαι γερη και να ζησω για να τους δωσω τη βοηθεια που δεν ειχα εγω. τελος θελω να πα οτι δεν ειμαι θεουσα αλλα ειμαι πεπεισμενη 100% οτι ο θεος, η Παναγια βοηθα μανες σαν και εμας...μανες που ειμαστε μονες συγνωμη για την πολυλογια καληνυχτα και αγωνιστικους χαιρετισμους! συ
Εγώ ανήκω στις τυχερές διότι με βοηθά η μαμά μου πάαααρα πολύ αλλά και οι πεθεροί μου.Συγκεκριμένα η μαμά μου θα κρατήσει τα 2 παιδάκια μου για να βγούμε έξω με τον άντρα μου αλλά και να μου ψωνίσει κάτι,να μου σιδερώσει αν χρειάζομαι...Δε μου τα κρατάνε όταν δουλεύω, παίρνω κοπέλα που προσέχει και τα δύο.Οι πεθεροί μου έρχονται ένα απόγευμα και παίζουν μαζί τους. Άρα εγώ κάνω ένα μπάνιο με την ησυχία μου, κάθομαι στον υπολογιστή και χαζεύω... Στην πραγματικότητα νιώθω καλά που τους βλέπω και είναι κοντά στην οικογένειά μου.ΠΟΤΕ δε μας είπαν κάτι άσχημο, ούτε μας προσβάλλουν που παντρευτήκαμε και κάνουμε παιδιά... Εννοείται ότι μου λείπουν κάποια πράγματα που είχα πριν τα παιδιά.Αλλά δε θα ήμουν ευτυχισμένη χωρίς τα παιδιά μου.Και δεν το λέω έτσι.Εννοώ ότι πάντα ήθελα να κάνω παιδιά,και φοβόμουνα μήπως έχω κάτι και δεν τα καταφέρω (γενικά έχω ένα θεματάκι με το πρώτο τρίμηνο κάθε εγκυμοσύνης). Οπότε θεωρώ ότι απλώς μεγάλωσα και ζω δαφορετικά!Θεωρώ ότι τα πάρτι, τα ξενύχτια κλπ είναι "εφηβικά" και δεν είμαι αιώνιος έφηβος! Έτσι τα βλέπω εγώ και είμαι χαρούμενη!
Καλησπέρα κορίτσια, Διάβασα την ιστορία της ανώνυμης κοπέλας και θα ήθελα να της πω ότι από ότι είδε όχι μόνη δεν είναι αλλά υπάρχουν πολλές πολλές γυναίκες στην ιδια κατάσταση. Θέλω να απαντήσω σε κάποιες που έγραψαν ότι οι 28αρες νοιώθουν έτσι γιατί παντρεύτηκαν και δεν έζησαν την ζωή τους. Εγώ είμαι 35. Έχω ένα αγοράκι 8 μηνών και νοιώθω ακριβώς το ίδιο με την ανώνυμη. Την ζωή μου την έζησα όσο μπορούσα. Και δουλειά έχω, είμαι δημ.υπάλληλος οπότε έχω το 9μηνο και θα επιστρέψω στην δουλειά, το μωρό θα πάει παιδικό σταθμό, δόξα το Θεό θα έχω λεφτά να το πληρώνω ακόμη κι αν μου κόψουν τον πενιχρό μισθό μου αυτά τα χρήματα θα τα δώσω. Ο δημόσιος σταθμός θέλει εργαζόμενη μητέρα για να σου το πάρουν και χαμηλού εισοδήματος. Ο ιδιωτικός ανάλογα με την πόλη που ζεις μπορεί να θέλει μια περιουσία. Όποιος δεν ξέρει ας μην μιλάει. Στην Αθήνα θέλει ένας μέτριος σταθμός γύρω στα 800-900 για δυο παιδιά ενώ στην επαρχία μόνο 450. Κι εγώ δεν έχω βοήθεια. Τουλάχιστον εσύ κοπέλα μου έχεις τον άντρα σου να σε στηρίζει. Εμένα δεν με στηρίζει ούτε σε αυτό. Μου λέει γι' αυτό καθεσαι για να μεγαλώσεις το παιδί!!!!!!!! Δηλαδή εμένα μου δίνει άδεια η υπηρεσία για να είμαι εσώκλειστη 9 μήνες + τους 3 της λοχείας δηλ. ένα χρόνο. Μετά ως δια μαγείας θα λυθούν όλα τα προβλήματα; Ο μικρούλης μου γερός και δυνατός να είναι δεν ήταν ποτέ το ησυχο μωρό και το βολικό. Γκρινιάρης και ανήσυχος. Τώρα απλά συνηθίσαμε την ύπαρξη ενός του άλλου. Όσο για τους γονείς, η πεθερά που όλα τα ξέρει και θεωρεί ότι το παιδί πρέπει να τρώει αυγό από τις 40ημέρες!!!!!!!! και φυσικά και να ήθελε να βοηθήσει δεν έχεις εμπιστοσύνη μην κάνει κάτι βλαβερό για το παιδί, και η μαμά που μένει πιο μακριά δεν ήταν εύκολο να βρίσκεται κοντά όταν την χρειαζόμουν. Κι ο σύζυγος δεν έβλεπα να του αρέσουν οι επισκέψεις της. Ότι μπορούσε έκανε βέβαια η μαμά μου αλλά γενικά τον μεγωλώνω μόνη μου, είμαστε αυτοκολλητάκια, ακόμη στα μαγαζιά μαζί θα πάμε, για ψώνια, για βόλτα ακόμη και για ...πιπί! Δεν νομίζω να κάνω δεύτερο παιδί με όλες αυτές τις προυποθέσεις, αλλά το αγοράκι μου τώρα πια δεν το αλλάζω με τίποτα. Περάσαμε 6 τουλάχιστον δύσκολους μήνες μέχρι να προσαρμοστούμε ο ένας με τον άλλον. Τώρα πια θέλουμε να είμαστε μαζί αγκαλίτσα ακόμη κι όταν κοιμόμαστε....
θέλεις να μάθεις πια ήταν η δική τους ατάκα,όχι στο να με βοηθήσουν στο μεγάλωμα,απλά να βγω μια μέρα έξω σαν άνθρωπος και να συνομιλήσω με κάποιον μεγαλύτερο από 3χρονο!τα δικά μας τα παιδιά τα μεγαλώσατε,τώρα εσείς πρέπει να μεγαλώσετε τα δικά σας!!!!!!!!βέβαια οι επισκέψεις ήταν καθαρά για τουρισμό,αλλά σαφέστατα και για υποδείξεις ,μην κάνεις αυτό έτσι πρέπει,εγώ αυτό έκανα στα παιδιά μου,εσείς οι νέες μαμάδες δεν ακούτε κανένα!!!!!!Αφού λοιπόν είμαι ΜΑΜΑ κι έχω ευθύνη του παιδιού μου,αφήστε με να το μεγαλώσω όπως εγώ θέλω!!!Από την άλλη ΄όμως τους ευγνωμονώ γιατί ανατρέβω τα παιδιά μου όπως θέλω ΕΓΩ κι ας μου λείπουν οι εξόδοι τύπου τετ-α-τετ με τον αντρούλη μου!!!Ευτυχώς τουλάχιστον που βοηθούν οικονομικά!
Τα μάτια μου γέμισαν με δάκρυα και ένας κόμπος στάθηκε στο λαιμό μου μόλις διάβασα την ιστορία σου. Ήταν σα να έβλεπα την ζωή μου να ξετυλίγεται μπροστά μου. Μόνη διαφορά ότι εγώ έχω 4 παιδάκια. Έχω ξεχάσει πώς είναι πίνεις καφέ με τις φίλες σου, πώς είναι να βγεις ένα βράδυ έξω με τον άντρα σου, πώς είναι να έχεις λίγο χρόνο μόνο για σένα... Με πνίγει το παράπονο... Εγώ μεγάλωσα με την γιαγιά μου, η μάνα μου ήταν απούσα και τότε και τώρα.Μεγαλώνω μόνη μου τα παιδιά μου και είμαι περήφανη γι'αυτό αλλά αν είχα και λίγη βοήθεια και λίγη στήριξη από την μάνα μου θα ήμουν καλύτερα. Έχω συνηθίσει όμως πια. Ευτυχώς έχω δίπλα μου έναν υπέροχο άνθρωπο που με στηρίζει και με βοηθάει πολύ παρόλο που δουλεύει πολλές ώρες.
Kορίτσι μου, δεν ξέρω εάν σε βοηθάει καθόλου η σκέψη ότι δεν είσαι μόνη σου. Καλά έκανες και τα έβγαλες από μέσα σου! Έχω και γω ένα αγοράκι 6,5 χρονών και γυρίζω καθημερινά σπίτι 7-7:30 το απόγευμα. Ο μπαμπάς του το πάει λογοθεραπεία, κολυμβητήριο και το μόνο που καταφέρνω είναι να φτάνω καταϊδρωμένη - στην περίπτωση που δεν έχει απεργία ΜΜΜ ή απεργία ταξί - στο τελείωμα για να τον γυρίσουμε μαζί σπίτι και, δήθεν, να συμμετάσχω όσο μπορώ στις δραστηριότητες του παιδιού. Όλες οι δουλειές του σπιτιού και το μαγείρεμα περνάνε από εμένα αφού πού λεφτά για γυναίκα και το μόνο που μου μένει είναι ένα κενό, ένα αίσθημα ανεπάρκειας και πολλές μα πάρα πολλές τύψεις. Φυσικά, δεν υπάρχει θέμα να σταματήσω τη δουλειά, γιατί με 1.100 ευρώ του άντρα μου, μετά τις τελευταίες περικοπές, δεν μπορούμε να ζήσουμε (και να δούμε πόσα ακόμα θα του κόψουν...). Οι γονείς μένουν και αυτοί Αθήνα σαν εμάς αλλά ο καθένας δεν μπορεί για δικούς του λόγους... Και που έπαθα ένα περιστατικό με αυτοάνοσο νόσημα όταν το παιδί ήταν 3,5 μηνών και σχεδόν παρέλυσα, ευτυχώς προσωρινά, κανείς δε με λυπήθηκε, ούτε η ίδια μου η μάνα! Ο άντρας μου έχει γίνει ''νταντά'' και θέλω πίσω το σύζυγό μου. Φαντάζομαι ότι θέλει και εκείνος πίσω τη σύζυγό του ή, τουλάχστον, έτσι θέλω να πιστεύω... Εννοείται ότι κανείς δε θα σου πει ''Ευχαριστώ'' ή ''Μπράβο'' επεισδή δουλεύεις και - ευτυχώς - προσφέρεις ένα ΑΝΑΓΚΑΙΟ μισθό στο σπίτι, αντίθετα θα είσαι πάντα το μαύρο πρόβατο που ''παρατάει'' το παιδί του αντί να είναι εκεί. Όταν οι γονείς/ πεθερικά σε παρατάνε, όμως, δεν τους λέμε ''μαύρα πρόβατα'', γιατί και καλά δεν έχουν υποχρέωση να βοηθήσουν. Όταν τους λείπουν 2000 ευρώ για εγχείρηση λέιζερ όμως, θα σε θυμηθούν και πρέπει να έχεις να τα δώσεις, γιατί... μαύρο φίδι που σε γλωσσόφαγε! Είμαι 8 χρόνια παντρεμένη και 16 χρόνια με τον άντρα μου και αισθάνομαι μοναξιά από τότε που γέννησα. Όταν ο άντρας μου χτύπησε το καλοκαίρι και δεν είχα ποιος θα μου πάρει το παιδί από το σχολικό που ερχόταν κάτω από το σπίτι στις 17:00, γιατί ο ίδιος ήταν καθηλωμένος με γύψο και ούτε τον εαυτό του δεν μπορούσε να εξυπηρετήσει, αισθάνθηκε ξανά τόσο έντονο αυτό το μόνιμο αίσθημα μοναξιάς. Σημειώνω ότι ποτέ δεν υπήρξα κολλημένη με τη μάνα μου και όταν παντρεύτηκα μόνο μακαρόνια ήξερα να κάνω. Έμαθα μόνη μου να μαγειρεύω σιγά-σιγά, ώσπου τώρα ξέρω πάρα πολλά φαγητά. Δεν ζήτησα ποτέ πολλά από τους δικούς μου. Όπως λένε, ήταν σα να μην υπήρχα. Τόσο ήσυχο, καλόβολο και αυτάρκες παιδί. Απορώ, όμως, όταν άρχισα να ζητάω σαν μάνα πλέον βοήθεια, τότε δεν ήμουν πια το παιδί τους που έπρεπε να βοηθήσουν; Έκανα δικό μου σπίτι και δεν έχω ανάγκες; Δεν χρειάζομαι έστω αγάπη και στοργή πια; Μεγάλωσα... απότομα, που λέει και ο Σχοινάς, χα, χα. Η πεθερά μου πάλι, δεν έχει βγάλει την καραμέλα ''Αν μέναμε πιο κοντά'' από το στόμα της από την ώρα που γεννήθηκε ο γιος μου. Τον δικό της γιο δεν θέλει να τον βοηθήσει; Μάλλον, μεγάλωσε και αυτός... Αναγκάστηκα να στείλω τον γιο μου 3,5 μηνών στο σταθμό και γκρεμίστηκαν όλα μέσα μου και γύρω μου. Ξέρω ότι με το μισθό μου κρατάω το σπίτι - και είναι σημαντικό - αλλά κάτι χάνω. Κάτι δεν δουλεύει καλά... Διάολε, δεν θα έπρεπε να είμαι εγώ ο κουβαλητής του σπιτιού! Κάτι είναι ανάποδο... Πόσο θα αντέξω; Άγνωστο. Μόνο να μην ξαναρρωστήσω, Θεέ μου, για να μπορώ να είμαι πάντα δίπλα στο γιο μου μέχρι να μεγαλώσει και να μπορεί να σταθεί στα πόδια του! Αυτό εύχομαι σε όλες και όλους μας! Συγχαρητήρια σε όσες δεν έχουν την ανάγκη κανενός! Αυτό είναι το μάθημα, το ΜΠΡΑΒΟ που πήρα εγώ επειδή έγινα μάνα. Πολλές από εμάς το είχαμε φανταστεί διαφορετικά, έτσι δεν είναι; Ανακάλυψα όμως και κάτι: ακόμα και να μεγαλώσει ο γιος μου, εγώ θα προσπαθήσω με όλες μου τις δυνάμεις να τον βοηθάω και αύτόν και την οικογένειά του, εάν θελήσει να δημιουργήσει μία, γιατί δεν του αξίζει να περάσει τα ίδια! Στερήθηκε και στερείται ακόμα επί ώρες τη μάνα του από τα πρώτα του βήματα (και πριν ακόμα από αυτά) και θα κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να τον βοηθάω όσο μπορώ. Αυτό που κάνω και τώρα δηλαδή, αλλά προσαρμοσμένο στα ηλικιακά του στάδια. Δεν αντέχω να είμαι αμέτοχη όταν με έχει ανάγκη, όταν πονάει, όταν έχει προβληματισμούς, όταν είναι χαρούμενος, όταν θέλει μια αγκαλιά... Θα πρέπει να είμαι εκεί όταν θα με χρειάζεται και ας μη με πουν ποτέ Ευρωπαία! Εγώ θα είμαι ευτυχισμένη και ικανοποιημένη μόνο όταν θα είναι και αυτός. Εάν αυτός έχει κάποιο πρόβλημα, πώς θα μπορώ εγώ να κάθομαι στο σπιτάκι μου και να πίνω καφέ; Είμαι μάνα και αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να είμαι μάνα και για του παιδιού μου τα παιδιά, εάν στέκομαι στα πόδια μου! Η μάνα δεν παίρνει ποτέ σύνταξη! (Ολίβια, κάντο τίτλο για να δούμε τι θα γράψουμε). Δεν θέλω ούτε μπράβο, ούτε ευχαριστώ να ακούσω από το παιδί μου. Θέλω απλά να μην περάσει το παιδί μου ό,τι πέρασα και περνάω εγώ. Ούτε να το κακομάθω θέλω ούτε να του τα δώσω όλα στο πιάτο. Εξάλλου, ό,τι και να κάνουμε για τα παιδιά μας δεν είναι ποτέ αρκετό. Λες και εάν τα βοηθάμε θα λύνονται όλα τα προβλήματά τους... Δυσκολίες θα βρουν πολλές στη ζωή τους... Ας κάνουμε τη ζωή τους λοιπόν λίγο πιο βατή, εάν περνάει από το χέρι μας. Ας μην τα φάει το απόλυτο άγχος. Όχι ό,τι πάθαμε εμείς να το πάθουν και τα παιδιά μας. Δεν τους αξίζει αυτό...
alh mia mama edw mesa sthn kali xara!!xwris neura k ikanopoihmeni apta panta!! more bravosas!!!
Κοπέλα μου απ'οτι κατάλαβα το πρόβλημα σου είναι ότι έχεις κουραστεί όλη μέρα μέσα στο σπίτι με δύο μικρά και σε έχει φάει η ρουτίνα.Δε σε αδικώ γιατί όντως μπορεί να είναι πολύ βαρετή μια τέτοια ζωή.Θα σου πρότεινα τώρα που θα πάνε τα παιδάκια σου σχολείο να βρεις καμιά δουλειά, κάτι part-time ή οτιδήποτε, αρκεί να βγαίνεις από το σπίτι, να βλέπεις λίγο κόσμο, να αλλάζεις παραστάσεις.Η αν δεν μπορείς να δουλέψεις, κάνε κάτι για τον εαυτό σου τέλος πάντων, πήγαινε γυμναστήριο, πήγαινε μάθε κάτι καινούργιο, ανακάλυψε κάτι που θα σου δίνει ευχαρίστηση σε καθημερινή βάση.Θα είναι καλύτερο και για σένα αλλά κυρίως για τα παιδάκια σου να έχουν μια μαμά ικανοποιημένη παρά μια μαμά κουρασμένη και μες στα νεύρα.
Εμενα αν εμενε η μαμα μου κοντα μου ξερω οτι ο γιος μου θα ηταν κολλημενος πανω της. Οταν γεννησα κοντα στο 40ημερο, νοσηλευτηκα για 10 μερες με σοβαρο προβλημα στο αιμα. Τον ειχε η μαμα μου και ειναι σα να πηρε εκτος απο την μυρωδια μου και την δικια της. Την λατρευει οπως κι εμενα. Η πεθερα μου που μενει κοντα στην αρχη βοηθουσε αλλα μετα αρρωστησε βαρια και τωρα ακομα δεν εχει συνελθει πληρως για να τον κραταει καποιες φορες, αλλα ουτως η αλλως κι ο μικρος μου δεν πολυθελει να πηγαινει εκει γιατι βαριεται. Αλλα με την μαμα μου εχει ερωτα! Αν ηταν πιο κοντα μου, σιγουρα θα με βοηθουσε πιο συχνα κι ας δουλευει πολυ, αλλα ειναι μολις 52 ετων νεα και ζωντανος ανθρωπος. Δεν θα ηθελα να την επιβαρυνω αλλα οι γονεις μου πετανε την σκουφια τους οταν αφηνω Σαββατοκυριακα. Και να σας πω και κατι? Και διακοπες με τον αντρα μου εχουμε παει, και εξοδους και πολλα και παντα ειναι εκει να τον κρατησουν οταν χρειαστει. Επειδη εκανα παιδι δεν τελειωσε η ζωη μου αλλα ουτε και να τους τον "παρκαρω" ολη την ωρα για να κανω την "ζωη" μου. Μου φτανει να ξερω πως με τον ενα ή τον αλλο τροπο θα μου απλωσουν το χερι τους οταν το ζητησω.
kalispera koritsia. me siginise to keimeno ths kopelas poli. mou emeine h lexi touristas (k xwris parexigisi tha to parw ws xioumor gia thn dikimou mama pou mou thymizei tourista poli sthn idia fasi akribws me to spiti k to moromou!!)to mono pou mporeis na kaneis einai upomoni.tipota alo k na parameneis psixremi. gia mena kanos pou dextikes na dwseis ta onomatatous.tha mou peis oti mono ama pernoume prepei na dinoume ta onomata twn giagiadwn? oxi. apla den mporw na katalabw auto to ethimo pou exoume me th maria to giorgo k ton giannh.....ta idia k ta idia....egw kanenan den rwtisa an k kapia stigmi mou to eipan euthews oti prepei na bgalw ta onomatatous,epeidi dwsane' k boithasane' etsi eisaste lew ? ekplixi sth baftisi...k to onoma auths iokasti!!kamia sxesi me kanenan. (mazi to kaname? eipa...kamia douleia kaneis den exei...) apo kei k pera mporw na se katalabw gia ta upoloipa apolita!!k nai simfwnw k me mia kopela parapanw,giati k gw to sizitousa me mia filimou pou parakolouthousame to sait oti den ginete na uparxei oli auth h eutixia k na einai ola toso teleia re paidia!!antrwpoi eimaste. k tha kourastoume, k tha barethoume, k tha theloume na kseskasoume,k na fugoume 5 meres,k den xerw k gw ti alo. k nai! yparxoun mamades polles pou den pernane kala, k theloun k autes ligo xrono me ton eautotous,k den ton briskoun!! hthela na prosthesw k kati alo pou to sinithezete edw mesa sinexeia.otan mia kopela leei thn apopsiths, eite kali einai eite kaki einai,giati otan den simfwneite peftete panwths san korakia (signwmi gia thn ekfrasi k arxizete....) o kathenas leei oti thelei mias k exoume eleutheria logou! ales theloun boitheia k to thewroun simantiko k dedomeno. k ales oxi. afiste pia na lete ntropi k na mhn simfwneite k na fernete se diskoli thesi ton alo!!!!!! koritsakimou upomoni xamogela k ola tha sou pane kalitera sintoma tha deis. (k mhn perimeneis thn boitheia kanenos monoimas eimaste panta. apopsimou.) filia.
ΕΓΩ ΕΧΩ 3 ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΜΕ ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ.ΕΧΟΥΜΕ ΜΑΓΑΖΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΛΕΙΝΕΙ ΚΑΜΙΑ ΜΕΡΑ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ 3-4 ΤΟ ΒΡΑΔΥ.ΕΓΩ ΠΑΩ ΤΟ ΠΡΩΙ ΜΕΧΡΙ6 ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ.ΤΟ ΙΔΙΟ ΓΙΝΕΤΕ ΚΑΙ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΑ ΕΧΟΥΜΕ ΜΙΑ Ο ΕΝΑΣ ΜΙΑ Ο ΑΛΛΟΣ.ΟΤΑΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΚΑΤΙ ΤΟ ΛΑΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ.ΤΟ ΚΑΛΟ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΜΑΓΕΙΡΕΥΕΙ.ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΑΣ ΖΟΥΝ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΜΕΡΟΣ ΜΕ ΕΜΑΣ ΑΛΛΑ ΚΑΜΙΑ ΒΟΗΘΕΙΑ.ΟΙ ΠΑΠΠΟΥΔΕΣ 5 ΛΕΠΤΑ ΑΝ ΤΥΧΕΙ ΝΑ ΤΑ ΔΟΥΝ ΚΑΙ ΦΤΑΝΕΙ.Η ΜΑΜΑ ΜΟΥ ΟΤΑΝ ΤΗΣ ΛΗΨΟΥΝ ΑΡΧΕΤΕ 5 ΛΕΠΤΑ ΚΑΙ ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ ΚΑΙ ΑΜΑ ΔΕΝ ΕΧΩ ΠΡΟΛΑΒΕΙ ΝΑ ΣΥΜΑΖΕΨΩ ΤΡΩΩ ΤΗΝ ΠΑΡΑΤΗΡΙΣΗ.Η ΠΕΘΕΡΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗ ΤΑ ΔΕΙ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ.ΔΕΝ ΤΙΣ ΞΑΝΑΕΙΠΑΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΟΧΙ ΣΕ ΝΕΥΡΙΑΖΕΙ ΠΟΛΥ.ΤΟ ΓΕΛΙΟ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΣΟΥ ΛΕΝΕ ΟΤΑΝ ΗΤΑΝ ΝΕΕΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΦΗΝΑΝ ΣΤΙΣ ΓΙΑΓΙΑΔΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟ ΕΒΓΑΙΝΑΝ Η ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΚΑΜΑΡΙΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΟΤΑΝ ΛΕΝ ΟΤΙ ΕΧΟΥΝ 3 ΕΓΓΟΝΙΑ ΑΛΛΑ ΜΑΛΛΩΝ ΜΟΝΟ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ ΗΘΕΛΑΝ.ΤΟ ΚΑΛΟ ΔΕΝ ΣΑΣ ΤΟ ΕΙΠΑ ΟΤΑΝ ΛΕΜΕ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΜΟΟΥ ΓΙΑ 4 ΠΑΙΔΙ ΔΕΝ ΘΑΛΟΥΝ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΛΕΣ ΚΑΙ ΚΟΥΡΑΣΤΙΚΑΝ ΝΑ ΤΑ ΜΕΓΑΛΩΣΟΥΝ.ΟΤΑΝ ΠΑΛΙ ΕΧΟΥΜΕ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΠΑΣΧΑ Η ΠΕΘΕΡΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΕΜΕΝΑ ΝΑ ΜΑΓΕΙΡΕΨΩ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΝΑ ΦΑΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΦΥΓΕΙ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΣΗΚΩΣΕΙ ΕΝΑ ΠΙΑΤΟ.ΕΓΩ ΚΑΙ Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΜΕ ΝΑ ΤΟ ΠΑΛΕΨΟΥΜΕ ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ ΚΑΙ ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΕΙ ΘΑ ΜΕΓΑΛΩΣΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΘΑ ΕΡΘΟΥΝ ΚΑΛΗΤΕΡΕΣ ΜΕΡΕΣ.ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ ΤΑ ΑΓΓΕΛΟΥΔΔΙΑ ΜΑΣ
Αχ όταν διάβασα ότι μία ανώνυμη γυναίκα έγραψε την δίκη της ιστορία μου πέρασε απο το μυαλό οτι μπωρεί και να είναι η αδερφή μου γιατί πίστεψε με οτί περνάει σχεδόν τα ίδια...Μόνο που η μήτερα μας και η πεθερά της μένουν πολλά χιλιόμετρα μακρυά αλλά και κοντά να ζούσαν πιστεύω οτι το ίδιο πράγμα θα συνέβαινε.Βέβαια η μητέρα μου έχει προβλήματα υγείας χρόνια τώρα αλλά δεν πιστεύω οτι αύτο είναι τόσο τρομερό!Αφού το σκέφτομαι πολύ σοβαρά να πάω να μετακομήσω εκεί εγώ μόνο και μόνο για να έχει έναν άνθρωπο δίπλα της...Νιώθω τύψεις που δεν μπώρω να είμαι εκεί δίπλα της να της κρατάω το χέρι στις δύσκολες στιγμές που περνάει...Μπορεί να μην έχω γίνει μανούλα ακόμα αλλά έστω και λίγο μπορώ να σε καταλάβω.Υπομονή και κουράγιο όλα για κάποιο λόγο γίνονται (όπως λέει και η αδερφούλα μου).
Αχ,να ξερες ποσο ανακουφιστηκα!!Μια απο τα ιδια κι εγω,και νομιζα οτι ειμαι μοναδικη περιπτωση.Βεβαια σε μενα η μανα μου μενει ακριβως στον κατω οροφο και μαλιστα ειχε σκασει να χτισουμε απο πανω "για να σε βοηθαω οταν θα κανεις παιδια!!!"Με τα χιλια ζορια παω στη δουλεια και με περιμενει με το ρολοι στο χερι,και το καλυτερο:ΜΟΛΙΣ ΑΚΟΥΣΕΙ ΤΟΝ ΠΟΡΤΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣ ΦΕΥΓΕΙ ΚΑΙ ΕΓΩ ΑΝΕΒΑΙΝΩ ΚΑΙ ΒΡΙΣΚΩ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΜΟΥ ΜΟΝΑ.Δε νομιζω οτι χρειαζεται να πω κατι αλλο,να ειναι τα μωρα μας γερα και εμεις για να τα μεγαλωνουμε.Αλλα με πιανει το παραπονο που ενω ειναι απο κατω δεν μπορω να βγω για ενα ποτο με τον αντρα μου.
εγω μια μερα πηγα να παρω τα φαρμακα του μικρου για το ασθμα και δεν τα πηρα μαζι, περιμενα σχεδον μια ωρα στο γιατρο να μου τα γραψει και μολις πηγα σπιτι αρχισε η πεθερα τις σποντες οτι τετοια ωρα δεν εχει κοσμο το κεντρο υγειας και δνε επρπεπε ν αργησω.
Να το πω κι εγώ; Πόσο, μα πόσο σε καταλαβαίνω... Κ έχω μόνο 1 παιδί... Εμείς μένουμε μακριά από γονείς κ πεθερικά, σε μια πόλη χωρίς ιδιαίτερους γνωστούς κ φίλους, οπότε εκ των πραγμάτων δεν μπορεί κανείς να βοηθήσει. Οι γονείς μου όποτε τους το ζητήσω έρχονται, δεν έχω παράπονο, κ με βοηθούν κ με το παραπάνω. Η πεθερά μου πετάει τη σκούφια της να έρθει, αλλά το μόνο που κάνει είναι να παίζει με το μωρό κ τίποτε άλλο, ούτε καν να προσφερθεί να μαγειρέψει. Οπότε κι εγώ δεν την πολυθέλω να έρχεται γιατί στο τέλος εγώ επιβαρύνομαι με την παρουσία ενός ακόμη ατόμου. Είσαι πολύ τυχερή που έχεις την κατανόηση του άντρα σου πάντως. Ο δικός μου δεν με βοηθάει καθόλου, ποτέ κ σε τίποτα. Το μωρό είναι 10 μηνών δεν το έχει αλλάξει ποτέ. Δεν συζητάμε να το κάνει μπάνιο, να το κοιμήσει ή να ασχοληθεί μαζί του. Επειδή εγώ δούλευα από πριν στο σπίτι κ υποτίθεται ότι ακόμα δουλεύω, θεωρεί -όπως κ όλος ο κόσμος- ότι κάθομαι όλη μέρα κ δεν κουράζομαι ποτέ. Ή μάλλον δεν έχω δικαίωμα να κουράζομαι. Ναι οκ, φεύγει στις 8 κ γυρίζει στις 6-7 το απόγευμα, αλλά εγώ ξυπνάω στις 8, πολλές φορές μη έχοντας κοιμηθεί καλά ή καθόλου - κ σταματάω τις δουλειές του σπιτιού στις 11 κ στις 12. Αν δε έχω κ δουλειά που πρέπει να παραδώσω, τότε απλά δεν κοιμάμαι. Κ είμαι ατέλειωτες ώρες μόνη, χωρίς έναν άνθρωπο να μιλήσω, χωρίς μια παρέα να βγω μια βόλτα, αφού ακόμα κ τα ΣΚ ο άντρας μου προτιμά να κοιμάται μέχρι αργά για να ξεκουραστεί. Όταν κάποια στιγμή είχα υποψίες ότι ήμουν έγκυος πάλι με έπιασε πανικός, όχι γιατί δεν θέλω άλλο παιδί, αλλά όπως έγραψε κ κάποια άλλη μανούλα, γιατί φοβάμαι ότι δεν θα είμαι καλή μαμά για τα παιδιά μου. Ομολογώ ότι φοβάμαι τις αντοχές μου κ αν θα τα βγάλω πέρα. Δεν μου λείπει η προηγούμενη ζωή μου. Δεν με νοιάζει να βγω, να ντυθώ, να ξενυχτήσω. Μου λείπει η προηγούμενη ξεκούραστη ζωή μου. Ο προηγούμενος πιο ανέμελος εαυτός μου. Ωστόσο, ο τελευταίος χρόνος που πέρασα μεγαλώνοντας το παιδί μου, μόνη μου, εμείς οι δύο στο σπίτι μας, στην ησυχία μας κ στη γαλήνη μας, ήταν ο ομορφότερος της ζωής μου. Κ ό,τι κ να λέω, όσο κ να γκρινιάζω, όσο κ να πελαγώνω με τις ζαβολιές, την ακαταστασία, το κλάμα, όταν με κοιτάζει κ μου γελάει ή όταν απλώνει τα χεράκια του να με πάρει αγκαλίτσα κ φωνάζει Μαμά Μαμά, εγώ είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο. Λίγο πιο κουρασμένη απ ότι πριν, αλλά σίγουρα πιο ευτυχισμένη...
Olivia, διάβασα με προσοχή όσα έγραψες...κάποια παρόμοια έχω ζήσει και καταλαβαίνω... Πάμε στο άλλο άκρο τώρα... Είμαι γιαγιά δυό γλυκών κοριτσιών. Δυόμισυ χρόνια τώρα δεν μου έχει επιτραπεί από τη νύφη μου να ταϊσω, να αλλάξω, να φροντίσω, να κοιμήσω και ό,τι άλλο μια γιαγιά θα μπορούσε να προσφέρει με λαχτάρα στα παιδιά της και στα εγγόνια της.ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ... Πήγα στην Αγγλία και μεγάλωσα ένα παιδάκι Ελληνόπουλο, του έμαθα Ελληνικά και Αγγλικά ταυτόχρονα, έγραφε και διάβαζε λέξεις από 2 χρονών. Πηγαίνει εξαιρετικά καλά στο σχολείο και είμαι βέβαιη οτι το παιδί αυτό θα διακριθεί. Παίζαμε και γελάγαμε, κυλιώμαστε στο πάτωμα και το δωμάτιο γέμιζε μαξιλάρια. 'Monkey business" ένας χαμός, για να μαζέψουμε τα πάντα όταν ήταν η ώρα να έρθει η μαμά και ο μπαμπάς, να έχουμε κάνει μπάνιο, να έχουμε πλύνει τα δοντάκια και να είμαστε στο κρεββάτι μας λέγοντας τραγουδάκια στα ελληνικά και στ'αγγλικά μέχρι να μας πάρει ο ύπνος. ...Και το καλύτερο, στο πρώτο παράθυρο του διώροφου στο Λονδίνο, να τραγουδάμε και να χειροκροτούν οι επιβάτες... Γι'αυτό σου λέω, καλή μου Olivia, ο σεβασμός στη Ζωή και σε κάθε μας κίνηση, είναι αυτό που έχει αξία. Να λουζόμαστε όχι μόνον για να καθαρίσουμε τα μαλλιά μας, αλλά κυρίως για να αισθανθούμε το νερό να κυλάει επάνω μας !!!! Κι αυτό ακριβώς, άθελά τους, σου προσέφεραν και οι δύο μητέρες σου. Αυτό ακριβώς κάνει αυτή τη στιγμή και η νύφη μου με την στάση της. Εμείς,Olivia, έχουμε μια αγκαλιά γεμάτη αγάπη και δύναμη...και είμαστε ΜΑΝΕΣ,όχι μητέρες. Να είσαι γερή και δυνατή. Σε φιλώ.
Mary, δεν έγραψα εγώ η Ολίβια το κείμενο. Το έγραψε μια μαμά που επιθυμεί να παραμείνει ανώνυμη. Το διευκρινίζω προς αποφυγή παρεξηγήσεων!
Κυρία Mary, Στέκομαι στην πρώτη σας παράγραφο που λέτε για τη νύφη σας που δεν σας αφήνει να ασχοληθείτε καθόλου με τα παιδιά όσο και άν το επιθυμείτε...Δεν μου κάνει εντύπωση και ελπίζω να μην ανήκετε στην κατηγορία της δικιάς μου πεθεράς που κάνει τα ίδια παράπονα με σας αλλά ξεχνάει να πεί όλα όσα έχει κάνει αυτή για να με φέρει σε αυτό το σημείο... Επιλέξαμε σπίτι κοντά της με το σκεπτικό (αφού βέβαια το συζητήσαμε μαζί της) ότι θα με βοηθάει αργότερα με το παιδί αλλά όταν έμεινα έγκυος τα πράγματα άλλαξαν...φρόντισε να μου ανακοινώσει επισήμως και δυνατά "Κοίταξε να δείς κορίτσι μου εγώ το παιδί μου το μεγάλωσα και ξεμπέρδεψα τώρα έχω να ζήσω την ζωή μου, να βγώ τις βόλτες μου...Να μην υπολογίζεις κάν στη βοήθεια μου...Δεν υπάρχει περίπτωση να στο κρατάω στο δηλώνω...Θα έρχομαι μια στο τόσο επισκέπτρια να το βλέπω" την ώρα που τα είπε αυτά ένιωσα σα να έφαγα μια κεραμίδα στο κεφάλι όχι τόσο γιατί ήθελα να μου το κρατάει αλλά πιό πολύ γιατί είναι κάτι που δεν το λές εύκολα και ειδικά στη γυναίκα που κουβαλάει το μοναδικό εγγόνι που θα αποκτήσεις ποτέ...το μόνο που της είπα είναι το εξής "Κάποτε θα αλλάξεις γνώμη αλλά θα είναι αργά και τότε το πάνω χέρι θα το έχω εγώ το παιδί θα το βλέπεις όταν και άν εγώ θέλω με τους δικούς μου όρους..." Το αποτέλεσμα είναι ότι το παιδί το βλέπει μια φορά στις 15 για μια ώρα και άν...τώρα πλέον σχεδόν με παρακαλάει αλλά είναι αργά...πέρα από αυτά που έχει πεί είναι και άλλα τόσα που έχει κάνει που δεν την εμπιστεύομαι πλέον ούτε αγκαλιά να πάρει το παιδί μου... Δυστυχώς ή ευτυχώς μεγαλώνω μόνη μου το παιδί μου και νομίζω πλέον ότι η κούραση με την περηφάνια κάνουν διαγωνισμό για να δούν ποιά θα υπερισχύσει...ο καιρός θα δείξει...
Στο χέρι του κάθε ζευγαριού με παιδιά είναι να συνεχίσει να ζει μια ζωή γεμάτη,με διασκέδαση και ενδιαφέροντα, με όμορφες καθημερινές στιγμές, κουραστική μεν αλλά ικανοποιητική.Στην οικογένειά μου τα παιδιά μεγαλώνουν αποκλειστικά με μένα και τον άντρα μου.Λόγω διαφορετικών ωραρίων κρατάμε τα παιδιά εναλλάξ.Είναι κουραστικό γιατί τα έχει ο καθένας μόνος του, αλλά ακόμα κι αν δουλεύαμε την ίδια ώρα δε θα επιλέγαμε να ρίξουμε το βάρος της ανατροφής των παιδιών στους παππούδες γιατί κι αυτοί βγήκαν στη σύνταξη για να ξεκουραστούν.Και επιπλέον είναι μεγάλη η ηθική ικανοποίηση που σου προσφέρει το να είσαι εντελώς ανεξάρτητος από τους γονείς ή τα πεθερικά σου.Ολες οι διασκεδάσεις μας περιλαμβάνουν και τα παιδιά.Δε μπορώ να διανοηθώ να πάω για καφέ με τον άντρα μου και να αφήσω τα παιδιά σε άλλους, έχουμε συνηθίσει το "παντού μαζί".Προσπαθούμε να περνάμε καλά όλοι μαζί, βγαίνουμε πολλές βόλτες, παίζουμε ομαδικά παιχνίδια,κάνουμε εκδρομές και πικ νικ, γενικά προσπαθούμε να μη ρουτινιάζουμε, αλλά κι αν ρουτινιάζουμε καμιά φορά είναι κι αυτό στο πρόγραμμα,συμβαίνει σε όλους.Αν καμιά φορά με πλακώνει μια ψυχική κούραση από τα παιδιά,τις δουλειές και την καθημερινότητα,το υπομένω καρτερικά γιατί το έχω φιλοσοφήσει ότι από τη στιγμή που γίναμε γονείς έχουμε χρέος να είμαστε εκεί για τα παιδιά μας κάθε στιγμή, δε δικαιούμαστε για τα επόμενα χρόνια να λαχταράμε στιγμές ελευθερίας.Πριν αποφασίσουμε να κάνουμε παιδιά είχαμε πλήρη επίγνωση των αλλαγών που θα γινόταν στη ζωή μας,ξέραμε ότι θα χρειαζόταν να βάλουμε στην άκρη κάθε ατομικότητα για χάρη των παιδιών. Προσπαθούμε επίσης να σκεφτόμαστε θετικά και να είμαστε χαλαροί, γιατί έχω κουραστεί πραγματικά να βλέπω γονείς γεμάτους μιζέρια (αυτό βέβαια είναι και θέμα χαρακτήρα,είναι στάση ζωής).Τα νέα παιδιά που σκέφτονται να κάνουν οικογένεια,να ξέρουν ότι με τα παιδιά η καθημερινότητά τους θα αλλάξει πολύ,οι ευθύνες,οι δουλειές και η κούραση θα πολλαπλασιαστούν,ίσως να έχουν και μηδενικό χρόνο για τον εαυτό τους, όπως η κοπέλα που γράφει το κείμενο.Πρέπει να ξέρουν ότι μπορεί να χρειαστεί να τα καταφέρουν μόνοι τους,χωρίς βοήθεια.Τα παιδιά είναι ευθύνη μόνο των γονιών τους.Η καθημερινότητα σου απορροφάται πια από τα παιδιά, αλλά αυτό πρέπει να γίνεται με χαρά και αγάπη, αλλιώς μη γίνεσαι γονιός.Και για να γίνεις ένας χαρούμενος και όχι κουρασμένος γονιός πρέπει να έχεις πάρει την απόφαση της οικογένειας συνειδητοποιημένα.Τότε δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα.Είναι βασικό να ξέρει κανείς τι να περιμένει.Και το άλλο βασικό είναι να υπάρχει αίσθημα (αγάπη-έρωτας),κατανόηση και επικοινωνία στο ζευγάρι.Δύο γονείς αταίραστοι, ψυχροί και με απωθημένα δε θα φτιάξουν ποτέ μια χαρούμενη οικογένεια...
Αχ κι εγώ αναπολώ τη ζωή μου πριν...
Η μαμα μου με βοηθάει... υπαρχουν στιγμες που απλα θελω να την σκοτωσω... υπαρχουν στιγμες που θα θελα να βρω λυση ωστε να μην δουλευω και να μεγαλωνω το παιδι μονη μου ή να δουλευω απο το σπιτι. Το σιγουρο ειναι ότι οταν "τα παιρνω" με την μανα μου ή με την μανα της κολλητης μου που ειναι οπως της φιλεναδας που εγραψε το συγκεκριμενο ποστ σκεφτομαι το εξης: "Εγω στην ηλικια τους και με οσα εχω ζησει θα το κανα για τα παιδια μου και τα εγγονια μου;" και επειδη η απαντηση ειναι "γιαγιά που θα ανεβαζει φωτος στο Fb απο την εκδρομη της στην Αγιά Σοφιά με τα ΚΑΠΗ και θα επικοινωνει μεσω facetime με το iphone39 της" (εκτός αν μεχρι τοτε ανακαλυφθει πως θα διακτινιζομαστε)αγαπάω και εκτιμω την μαδερ μου 10πλα. Απο κει και περα, μονο με αλληλεγγγυη μεταξυ των συμπασχουσών μαμαδων μπορω να βρω λύση. Μεταξυ μας καλυπτόμαστε, αδερφές μου. Μια μερα σε σενα, μια μερα σε μενα και φτου απο την αρχη. "Ομαδες αλληλοϋποστηριξης"...
Egw sumfwnw kai se katalabainw. Sto mono pou genika den sumgwnw kai den mou aresei einai oti exoume tin apaitisei apo tis giagiades na mas boithane. Oi giagiades kanane ta paidia tous kai ta megalwsane. Den exoune tin paramikri upoxrewsei na boithane, i douleia tous einai blepoun kai na xerontai ta paidia oxi na ta megalwnoun kai na ta frontizoun. Egw eixa stirixtei polu stin mama mou giati megalwna entelos moni tin mikri mou mexri pou arrwstise sobara. Twra pleon pou kseperase tin arrwstia tis thewrw oti prepei na zisei tin zwi tis kai oxi na analabei tis dikes euthines mou, oute kan gia na paw mia bolta den afinw tin mikri moni tis. Eksallou panta pernaw pio wraia me tin mikri mazi.
Εγώ ανήκω στις μαμάδες που καλώς ή κακώς δεν έχουν καμιά βοήθεια... Έχω 2 παιδιά, εργαζομαι σε φροντιστήριο Αγγλικών από τις 14.30 ώς τις 21.30 (καμιά φορά και παραπάνω!), ο άντρας μου ΄δουλεύει και πληρώνω γυναίκα για να προσέχει τα παιδιά όταν δουλεύουμε και οι δύο (δίνω το μισό μισθό μου...),είμαστε σε νοικι, κτλ,κτλ... Πού θέλω να καταλήξω;;; Δεν έχω βοήθεια από γιαγιάδες... και τα φέρνουμε πέρα δύσκολα... Αλλά είμαι και πολύ περήφανη γι'αυτό... Παρόλα αυτά... δεν υπήρχε περίπτωση να ζούσε η μαμά μου και να μην άπλωνε το χέρι να πιάσει το δικό μου όταν και εφόσον της το ζητούσα.... Κι ούτε υπάρχει περίπτωση να το κάνω εγώ ποτέ αυτό σε κανέναν από τους γιους μου ή τις νύφες μου , εάν μου ζητηθεί... Όχι... ΔΕΝ είναι υποχρέωση των γιαγιάδων να κρατούν τα εγγόνια... Είναι απλώς ΔΗΛΩΣΗ του πόσο αγαπώ χωρίς περιορισμούς και όρια τα παιδιά μου και του ότι θα δηλώνω ΄πάντα ΠΑΡΟΥΣΑ όταν κι εάν μου ζητηθεί η βοήθειά μου....
Εχτες κιολας συζηταγα με τον αντρα μου οτι δεν γινεται οσες μητερες γραφουν στο site (απο ότι είχα διαβασει παλιότερα) να είναι πάντα τρισευτυχισμένες που έχουν παιδιά και να μην τους λείπει τίποτα...ή απλά εμείς είχαμε πρόβλημα και μετά από το post σου τουλάχιστον δεν αισθάνομαι εξωγήινος!!! Εγώ είμαι 33 και έχω 2 πιτσιρίκια 4 κ 2 χρονών. Η αλήθεια έιναι πως εμένα με βοηθάει η μαμά μου (μόνη της) για τις ώρες που δουλέυω, που δεν είναι και λίγες 8 φεύγω - 6 γυρνάω, και κρατάει τη μικρή όπως κράτησε και τον μεγάλο μέχρι τα δύο που πήγε σταθμό (τώρα περιμένω πως και πως να πάει και η μικρή). Παρόλα αυτά εννοείται ότι μου λείπει η ζωή μου πριν, τα να μπορείς να βγεις για έναν καφέ ή ποτο με ησυχία κτλ. Τον γιο μου δεν το άφησα σχεδον ποτε για να βγω έξω, και όποτε μπορούσαμε βγαιναμε μαζί του και προσπαθώ να κάνω το ίδιο και με τη μικρή, αλλά έχω όλες τις φίλες μου σε ίδια κατάσταση και πολύ υποστήριξη από την αδελφή και τα ξαδέρφια μου. Τουλάχιστον είμαι με τα παιδιά μου αλλά έχω και παρέα ενηλικων...αυτό που θέλω να πω είναι πως μόλις κάποιες φίλες σου γίνουν και αυτές μαμάδες και μετα τα πρώτα 3 χρονια τως παιδιών είναι πολύ καλυτερα. Μην απογοητέυεσαι και κυρίως πίστεψε πως υπάρχουν και καλύτερα που έρχονται... Α και για το σχόλιο που αναρτήθηκε απο καλοθελητές σχετικά με το πως μεγαλώνουν τα παιδιά έξω, να πω μόνο πως φυσικά οι μαμάδες έξω δεν έχουν βοήθεια από την οικογένεια αλλά έχουν απο το κράτος, το σχολείο, την κοινωνική λειτουργό της περιοχής κτλ...εδω δυστυχως είναι ελλαδάρα και μάλλον και τον κύριο Παπανδρέου (όπως και όλους αυτούς) τον μεγάλωσε η μαμά του μόνη της και κρίνει ότι δεν χρειάζεται να βελτιώσει κάτι σε αυτόν τον τομέα...
Καημένη μικρομάνα ναι σίγουρα η ζωή σου δεν είναι ρόδινη κι οσο για τις μανάδες σας τι να πω απο μιας μεριάς έχουν το δίκιο τους απο την αλλη πάλι απο την μανα σου τουλάχιστον θα έπρεπε να υπάρχει έστω μια στάλα καταννόηση.... Εγω έχω 2 μικρα ένα 3μιση κι ενα 1μιση και δουλευω μα δοξάζω το Θεο κάθε μέρα που η καλή μου η μάνα μου τα κρατάει (κι ας είναι με προβλήματα υγείας) βέβαια προσπαθώ να μην την επιβαρύνω με το μαγείρεμα του φαγητού τους και όταν μπορώ μαγειρεύω και για τους γονείς μου. Επίσης, τις εξόδους τις έχουμε σχεδον ξεχάσει.. Αλλά εαν σε παρηγορεί αυτές που είναι χαρούμενες μαμάδες είναι αυτές που έχουν μια οικιακή βοηθό και μια νταντά για τα παιδιά :) Υπάρχουν !
πόσο σε νοιώθω ,πάντα έλεγα κ ήθελα να μεγαλώνω εγώ το παιδί μου,θα ήθελα όμως λίγο ενδιαφερον από τη μεριά τους ,έστω να την κρατήσουν για να πάμε γ ένα καφέ χωρίς το παιδί , δυστυχώς οι μισθοί μας δεν επιτρέπουν να πληρώνουμε μπεϊμπυ σίττερ για να βγούμε μια βόλτα...
Ποσο σε καταλαβαινω.... κλαιω εδω και ωρα.... το χειροτερο σε μενα ειναι οτι δεν ειχα συμπαρασταση ουτε απο τον αντρα μου και μπηκα και στον πειρασμο να τον απατησω. "δεν το εκανα" αλλα δεν ηταν καθολου ευκολο, με 1 αγορακι μονο και πολυ πολυ πιεση γιατη αφησα μια πολυ καλη δουλεια και απο ανεξαρτιτη εγινα.... εξαρτομενη οσο δεν παει! το καλο ειναι οτι οι γιαγιαδεσ αρχισαν να βοηθανε και η κουβεντα με τον αντρα μου εκανε το θαυμα τησ μετα απο πολουσ μηνεσ προσπαθιας βεβαια, τωρα λεμε να προσπαθησουμε να του κανουμε αδερφακι. Πρεπει μαλλον να καταλαβουμε ολες μας οτι λιγο η πολυ καπως ετσι εχουν τα πραγματα απο την στιγμη που κανουμε οικογενεια
egw den katafera na krathsw ta dakrya mou alla molis anakalupsa oti den eimai mono egw se ayth th thesh!!!!!!! eyxaristwwwwwwww
Πραγματικά μου φαίνεται αδιανόητο αυτό που ζει η κοπέλα...ίσως εγω είμαι πολύ τυχερή που έχω τετοιους γονεις/πεθερικά που κάνουν 'κρα' να κρατήσουν το μωρο...και μου την 'λένε' κι όλας που δεν τους τον έχω αφήσει ακόμα κανένα βράδυ ή ολόκληρο σαββατοκύριακο (λόγω θηλασμού)... Εχω επίσης την τύχη να μου προσέχει τον 10 μηνών γιο μου η πεθερά μου (επέστρεψα στην δουλεια οταν ο μικρός ηταν 5,5 μηνών) και η πεθερά μου στην αρχή ερχόταν σπίτι μας και τον πρόσεχε, και πάντα ερχόταν με μια κατσαρόλα έτοιμο φαι για όλους μας. Τους τελευταιους μήνες που τον πηγαίνουμε εκεί να τον προσέχει, παλι φεύγουμε με το ταπεράκι μας ή τρώμε εκει. ΤΕΡΑΣΤΙΑ βοήθεια το να μην έχω να μαγειρέψω...Η μάνα μου μερα παρα μέρα με παίρνει τηλέφωνο να ρθει να κρατήσει το μωρό,να το πάει βόλτα για να μπορέσω να κάνω τις δουλειές μου ανενόχλητη ή να κάνω κάτι για μένα..Εννοείται οτι κ ο άντρας μου βοηθάει πολύ με το μωρό και το κρατάει όποτε χρειάζεται. Αλλα όλοι θέλουν πολύ να βοηθήσουν (κ προσπαθουν κ ειναι διακριτικοί με ο,τι αφορά στην ανατροφή του) αλλα κάνουν σαν τρελλοί...και απο την πλευρά των πεθερικών έχουν κ άλλο εγγονάκι (4 μήνες πιο μικρό) παρόλαυτα βρίσκουν πάντα χρόνο να τον κρατήσουν ακόμα κ απογεύματα αμα χρειαστούμε. Επίσης μου φαίνεται αδιανόητο να μου πει η μάνα μου (ή να το πει η πεθερά μου στον άντρα μου) 'οπως παιδευτήκαμε εμείς να παιδευτείτε και σεις να τα μεγαλώσετε...' ή 'να τα ξεχάσετε αυτά που ξέρατε τώρα έχετε παιδί να μεγαλώσετε'. Δηλαδή τι; τιμωρία είναι το παιδί; Απορώ δεν τους λείπει που δεν το βλέπουν πιο συχνά; τι να πω...δεν έχω λόγια πραγματικά...οχι γιατι το θεωρώ δεδομένο το να βοηθάνε οι παπουδες αλλα γιατι το θεωρώ αυτονόητο οτι το αγαπάνε το μωρό (ισως κ περισσότερο απο τα παιδιά τους) και θέλουν να συμμετέχουν ενεργά στη ζωή τους..είμαι speechless
Θέλω να σου πω ότι δεν είσαι μόνη που ζητάς βοήθεια και δεν έρχεται από πουθενά παρά μόνο από τον άντρα σου τον οποίο θαυμάζω για τις ενέργειες του.Και εγώ έχω ένα παιδάκι 14 μηνών, είμαι στο σπίτι γιατί η μαμά μου δουλεύει φουλ, ο παππούς δεν μπορεί να τον κρατήσει πολλή ώρα και η πεθερά μου μένει Αθήνα και το μόνο που ξέρει είναι να παρεξηγείται..Και εγώ φοβάμαι πολύ την προοπτική ενός δεύτερου παιδιού γιατί δεν ξέρω αν θα είμαι καλή μαμά..Είναι στιγμές που παρακαλάω να μείνω μόνη για 5 λεπτά και δεν έχω χρόνο, γιατί εκτός από όλα τα άλλα κάνω και δουλειά στη μαμά μου από το σπίτι..Οπότε καταλαβαίνεις..Θεωρώ ότι τα πολύ μεγάλα ζόρια περάσανε και θα αρχίσεις να απολαμβάνεις τη ζωή με την όμορφη οικογένεια σου και να νιώθεις περίφανη που παρά τις όποιες δυσκολίες τα καταφέρατε και κάνατε δυο γλυκά παιδάκια!!
Διάβασα όλα τα πιο πάνω σχόλια...Για την μητέρα που το έγραψε να της πω καλό κουράγιο και τώρα που μεγαλώνουν τα παιδάκια της να προσπαθήσει να αντλήσει δύναμη και να ξαναβρει τον εαυτό της. Εγώ τέλειωσα το πολυτεχνείο και ακολούθησα τον άντρα μου που κατάγεται από άλλη χώρα. Παντρεύτηκα στα 24 μου και στα 28 μου απέκτησα το γιο μου. Απαίτηση μου ήταν να μείνουμε σε άλλη πόλη από αυτή που μένουν οι γονείς του. Βλέπεις είμαι της λογικής "μακριά και αγαπημένοι"..Και για τους δικούς μου και για τους δικούς του. Και ήταν επιλογή μου και δεν το μετανιώνω. Μεγαλώνουμε το παιδί μας μόνοι μας με τον άντρα μου σε μια πόλη με κανένα συγγενή και ελάχιστους φίλους. Δυσκολευόμαστε και οι δυο απίστευτα καθώς σαν νέοι άνθρωποι στερούμαστε πολλά..Έναν καλό ύπνο, μια έξοδο το βράδυ..Δουλεύουμε και οι δυο και το μεσημέρι που γυρίζουμε σπίτι ξεκινάει δεύτερος γύρος. Εγώ να καθαρίζω ένα σπίτι 250 τετραγωνικών μόνη μου και ο σύζυγος μια τεράστια αυλή. Και φυσικά πάνω από όλα η ανατροφή του παιδιού μας που δεν είναι και το ευκολότερο παιδί στον κόσμο...Είναι πολλές οι μέρες που νιώθουμε πως θα καταρρεύσουμε. Κερδίζουμε όμως άλλα...Έχουμε την ησυχία μας από γονείς που θα αποκτούσαν ξαφνικά "λόγο" στην καθημερινότητα μας. Δεν μου αρνήθηκαν ποτέ να μου φυλάξουν το παιδί για να πάω διακοπές π.χ με τον άντρα μου όταν έρχομαι Ελλάδα οι δικοί μου ή τα πεθερικά μου όταν πάμε κοντά τους να τους αφήσω ένα σαββατοκύριακο τα μωρά. Δεν το θέλω όμως εγώ. Δεν παριστάνω την οσιομάρτυρα. Απλά νιώθω ότι τα βγάζω πέρα με οργάνωση και πρόγραμμα. Βέβαια αν δεν είχα και την τεράστια βοήθεια από τον αντρούλη μου ίσως να μην έλεγα τα ίδια. Το μωρό πήγε βρφοκομικό σταθμό από τους 5,5 μήνες ζωής του γιατί έπρεπε να γυρίσω δουλειά. Αντιλαμβάνομαι ότι το κόστος για κάποιες οικογένειες και μάλιστα με δυο παιδιά είναι απαγορευτικό. Δεν θεωρώ επίσης ότι το παιδί μου θα γίνει καταπιεσμένο επειδή πάει σταθμό όπως είεπ μια κοπέλα πιο πάνω. Πρέπει κι αυτό όπως όλοι να μπει στο ρυθμό της ζωής, να κοινωνικοποιηθεί με άλλα παιδάκια της ηλικίας του, και όχι να μείνει κλεισμένο σπίτι και να μεγαλώνει με ηλικιωμένους ανθρώπους μέχρι να πάει σχολείο. Σέβομαι όμως απόλυτα και τους γονείς που επιθυμούν να προσέχουν τα παιδιά τους οι παππούδες για διάφορους λόγους, αν και εγώ είμαι εναντίον αυτής της άποψης... Προσωπικά δεν έχω την οικονομική δυνατότητα να παρατήσω τη δουλειά μου για να μείνω σπίτι. Αλλά ακόμα και αν την είχα δεν θα έμενα. Για μένα. Γιατί θεωρώ ότι για να είμαι ψυχικά υγιής πρέπει να μπορώ να κάνω κάτι και για μένα. Και γω έχω ψιλοπαρατήσει τον εαυτό μου επειδή ο χρόνος είναι πια περιορισμένος. Προσαρμόζομαι όμως και το παλεύω όσο μπορώ.Και γω και ο άντρας μου. Και έχουμε βρει εναλλακτικούς τρόπους διασκέδασης, πιο "οικογενειακούς". Ναι είμαι 30 πια και έχω 3-4 χρόνια να πάω για clubbing..Ε, και? Κανονίζουμε με άλλους γονείς δείπνα στα σπίτια όπου τα παιδιά είναι σε "ελεγχόμενο" περιβάλλον και εμείς πιο άνετοι να απολαύσουμε λίγες στιγμές. Και να θυμάστε. Οι δουλειές του σπιτιού δεν τελειώνουν ποτέ. Όταν βρίσκετε λίγο χρόνο ηρεμίας να τον εκμεταλλεύεστε...Τα χρόναι αυτά με τα μικρά μας θα πάνε και δεν θα ξανάρθουν. Αντιθέτως η σκόνη στο τραπεζάκι θα είναι εκεί κάθε μέρα ότι και να κάνετε!!!Σας το λέω εγώ αυτό που είμαι μανιακή της καθαριότητας! Ειλικρινά όμως στεναχωρήθηκα για την κοπέλα που γράφει ότι ζητά απεγνωσμένα βοήθεια από την ίδια της την μάνα και εκείνη της το αρνείται...Μου φάνηκε πολύ σκληρό...Και στο κάτω κάτω, το παιδί να μην μπορούσε να προσέχει μόνιμα θα έβρισκε άλλους τρόπους να προσφέρει βοήθεια πιστεύω αν ήθελε..Κουράγιο φίλη μου...Σε λίγο καιρό να δεις που θα είναι λίγο πιο εύκολα τα πράγματα...
kalimera! θα μπορούσα να γράψω ακριβώς τα ίδια! συμφωνώ σε όλα όσα λες Νατάσα. κ'εγώ στην ίδια λογική κινούμαι, και με τον άντρα μου τα πάμε πολύ καλά με 2 παιδάκια, το ένα σχεδόν 3 ετών και το άλλο 4 μηνών. και τα 2 παιδικό από 3 μηνών, δουλεύουμε και οι 2 και οι γονείς μας μένουν μακριά. με κούραση, κάποιες θυσίες και οργάνωση, τα καταφέρνουμε μόνοι μας. αλλά βέβεαια, η μαμά μου έρχεται όποτε έχω ανάγκη (π.χ. όταν φεύγω επαγγελματικό ταξίδι, διότι τότε με τα ωράρια του ο άντρας μου δεν προλαβαίνει να πάρει τα παιδιά από το παιδικό). α! και τα 2 μέσω ΕΣΠΑ στο παιδικό, αυτό μας έσωσε για φέτος οικονομικά, δεν το συζητώ... τα πεθερικά δεν βοηθάνε, αυτό να λέγεται, ευτυχώς είναι οι δικοί μου όταν χρειάζεται. γι αυτό ανώνυμη μανούλα, στενοχωρήθηκα πολύ για σένα που δεν έχεις τη στήριξη των δικών σου (και ακριβώς, στήριξη δεν είναι baby sitter, αλλά βοήθεια ότι είσαι άρρωστη ή κουρασμένη!!). και το τελευταίο, τα παιδία μου δεν έχουν τα ονόματα των παππόύδων, διότι σε καμία περίπτωση δεν είναι ιδιοκτησία τους και δες τους πέφτει λόγος!!! κουράγιο κορίτσι, και αν μένεις κοντά μου (ανατολικά προάστια αθήνας) θα χαρώ πολύ να σε γνωρίσω και να σε βοηθήσω λίγο, έστω για παρεούλα! με τα παιδιά να παίζουν κ εμείς να τα λέμε! πρέπει να ξεφύγεις λίγο και να συναναστραφείς με ενήλικες για να αντέξεις! φιλιά!
To διαβασα σε ενα βιβλιο και αντιγραφω: "....το θεμα δεν ειναι να ερθει η μανα μας να μας κρατησει το παιδι για να βγουμε εξω κλπ, αλλα η αγαπη, η καθοδηγηση και η αγκαλια που θα μας δωσει η μανα μας. Η εμψυχωση στις δυσκολες στιγμες και η ενθαρρυνση. Το χαδι και η συμπαρασταση. Η επιβεβαιωση οτι ολα θα πανε καλα. Η παρουσια της και μονο καποιες ωρες, για να νιωθουμε ασφαλεια..." Δηλαδη για μενα πραγματα αυτονοητα που μπορει και πρεπει να προσφερει απλοχερα μια μητερα στην κορη της (κυριως) ειδικα αν ειναι σχετικα νεα, γερη και δυνατη και μενει κοντα. Δεν λεω οτι ειναι υποχρεωμενες να κανουν τις ντανταδες, λεω ομως οτι ειναι ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ να προσφερουν την βοηθεια τους στα παιδια και στα εγγονια τους. Καλο κουραγιο κουκλα μου και εισαι τυχερη που εχεις τουλαχιστον τον αντρα σου διπλα σου! Καλη δυναμη και καλη ανατροφη στα αγγελουδια σου.
εμένα που μου είχαν υποσχεθει οτι θα τον κρατησουν το μικρο?(και να βάζουν και λόγια στον αντρα μου μη το στείλω βρεφικο και θα αρρωσταινει κτλ κτλ)τι να πω ?και μετα αρχισαν" ποτε ο γιαννης δε μπορει ποτε ο κ..λος του πονει"(συγνωμη κι ολας) και τη δουλεια αναγκαστικα να αφησω (με απολυση βεβαια )αλλα γιατι δε γινοταν να προσαρμοστω στο νεο ωραριο μου οπώτε ηρθα σε ριξη και βρεφικό σταθμο στη μεση της χρονιας ιδιωτικο δυσκολο να βρεις κτλ κτλ ..τωρα ξεκινησαμε και εμεις μεσω ΕΣΠΑ και ελπιζω να προσαρμοστει γρηγορα ο μικρος για να κοιταξω για δουλεια!Όσο για δεύτερο ?τελικα χλωμο το βλεπω....
ΠΟΣΟ ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ ΝΟΙΩΘΩ.....!!!! ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΩ ΑΛΛΑ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΠΩ ΚΑΤΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ "ΗΜΟΥΝ 28 ΚΑΙ ΕΝΟΙΩΘΑ 50" ΕΙΜΑΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ!!!!!!
Ειδες ποσες ειμαστε; Κι εγω μια απ'τα ιδια...Με τη διαφορα οτι οι δικες μας οι μαναδες δηλωνουν προθυμες να βοηθησουν παντου....ΣΤΑ ΛΟΓΙΑ.... και αν τελικα καταφερουν να ερθουν για βοηθεια, τα κανουν ολα μανταρα, ανακατευονται παντου και θελουν να εχουν λογο για καθε αποφαση μεσα στο σπιτι. Και διατυμπανιζουν οτι βοηθανε κιολας...Ασε, δε λεω περισσοτερα γιατι περναω περιοδο καβγα με τους δικους μου (δε μιλαμε) για το ποιος θα βαφτισει το μικρο.... Κουραγιο και παλι κουραγιο... σε ολες μας!
ποσο σε καταλαβαινω.περναω ακριβως τα ιδια και αυτος ηταν ενας απο τους λογους που δεν επερνα την αποφαση για δευτερο παιδακι.τα παιδακια μου εχουν πεντεμιση περιπου χρονια διαφορα.κι εγω τα ιδια περασα και περναω.σαν επισκεπτης ερχεται η μανα μου μια φορα το μηνα και αμα.μεχρι προτινος ειχε δικαιολογια τη δουλεια, τωρα εχει δικαιολογια τη γιαγια.αλλα οταν θελεις να βοηθησεις με τον οποιονδηποτε τροπο το κανεις.θα μου αρκουσε να ακουγα και μια καλη κουβενα που και που οταν με επερνε το παραπονο αλλα που;αφου πεδευτηκε η ιδια να μεγαλωσει εμενα και τον αδελφο μου το ιδιο επρεπε να κανω και εγω.φυσικα πλεον δεν μηλαω και τα κραταω ολα μεσα μου και τρωω τον εαυτο μου. οσο για σενα elena που εισαι λιγο εως πολυ ειρωνικη θα σου πω το εξης.ετυχε να μεινω εγκυος στην κορη μου στα 22,5 χρονια μου.στα 23 και κατι την κρατουσα στην αγκαλια μου.ακομα σπουδαζα.ειχα χιλια δυο να κανω.θα μπορουσα να διακοψω την κυηση.μαλιστα καποια στιγμη μια κοπελα μου ειχε πει οτι αν συναιβενε στην ιδια αυτο θα εκανε.εγω λοιπον αποφασισα να αναλαβω την ευθυνη των πραξεων μου και να γεννησω το παιδι που μου εστειλε ο Θεος αναλαμβανοντας εξ'ολοκληρου την ευθυνη.ωραια;αυτο ομως δεν σημαινει οτι δεν μπορω να παραπονεθω και να μηλησω για το πως νιωθω ακομα και απεναντι στους δικους μου που δεν μου σταθηκαν οπως θα ηθελα.και ναι νιωθω οτι ειμαι μια καταπιεσμενη μανουλα.ειναι κακο;;; καποια στιγμη θα πανε ολα καλυτερα για ολες μας!!! σας φιλω γλυκα!!!
ΥΠΟΜΟΝΗ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΟΥ..ΑΠ ΟΤΙ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΕΙΣΑΙ ΔΥΝΑΤΗ...ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΣΤΟ ΟΤΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΔΕ ΒΟΗΘΑΝΕ ΟΙ ΓΙΑΓΙΑΔΕΣ ΑΥΤΟ ΟΦΕΙΛΕΤΑΙ ΣΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΒΡΕΦΙΚΟΙ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΚΟΙ ΣΤΑΘΜΟΙ...ΟΙ ΜΑΜΑΔΕΣ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΑΔΕΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΙΚΑ...ΣΕ ΚΑΠΟΙΕΣ ΧΩΡΕΣ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΟΙΚΙΑΚΕΣ ΒΟΗΘΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΤΕΛΝΟΥΝ 2 ΦΟΡΕΣ ΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ...ΓΙΑ ΔΟΚΙΜΑΣΕ ΕΔΩ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΝΑ ΓΡΑΨΕΙΣ ΠΑΙΔΙ ΣΕ ΠΑΙΔΙΚΟ ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΡΕΞΙΜΟ...ΑΣΕ ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΑΝΤΟΥ ΕΠΑΡΚΕΙΣ ΣΤΑΘΜΟΙ ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ...ΚΑΙ ΝΑ ΜΗ ΝΙΩΣΕΙΣ ΠΟΤΕ ΣΟΥ ΤΥΨΕΙΣ ΓΙΑΤΙ ΘΕΣ ΛΙΓΟ ΧΡΟΝΟ ΓΙΑ ΣΕΝΑ...ΕΙΤΕ ΤΗΝ ΕΧΕΙΣ ΖΗΣΕΙ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ ΕΙΤΕ ΟΧΙ...ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΘΕΣ ΧΡΟΝΟ ΓΙΑ ΣΕΝΑ..ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟ ΜΑΝΑ...ΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΑ....
Ευχαριστω πολυ ολες,ηθελα να πιστευω οτι δεν θα ειστε πολλες στην ιδια θεση με μενα,αλλα μαλλον επεσα εξω...Ηθελα απλα να διευκρινισω τα εξης:παιδικο να τα στειλω δεν γινοτανε γιατι σε κρατικο προυποθεση ειναι να δουλευει η μητερα και 2 παιδια σε ιδιωτικο ειναι σχεδον ο ενας μισθος του συζυγου!σκουρα δηλαδη...επισης σε καμια περιπτωση δεν ειναι ψυχολογικο γιατι εκανα μικρη παιδια ,ηρθαν οπως τα θελαμε..και τελευταιο:δεν με νοιαζει που δεν μου κρατανε τα παιδια 8 ωρες για να παω να δουλεψω,αλλα με θλιβει το γεγονος να μενουν μιση ωρα μακρια να εχω γαστρεντεριτιδα (κολλητικη με μωρα στο σπιτι)και να μην κανουν την ερωτηση:μηπως χρειαζεσαι κατι????αν δεν τους ειχα θα ηξερα οτι ,ναι ειμαι μονη,αλλα τους εχω και ειναι κοντα μου(γεωγραφικα μονο).να παιρνει το παιδι τηλεφωνο και να λεει στη γιαγια: ελα να παιξουμε γιαγια ,εμαθα και ενα τραγουδακι σημερα και να του λεει,ναι,ναι,θα ερθω καποια στιγμη,πινω καφε τωρα !!!!!!σε πιανουν τα κλαματα η'ειμαι λοξη εγω?
Βοήθεια κι εγώ δεν έχω καμιά, διότε μενω σε άλλη πόλη από αυτή των γονιών και πεθερικών μου (λόγω δουλειάς). Εργάζομαι, για την ώρα έχω ένα παιδί 3 ετών και τα έχω δει ζόρικα. Μέχρι που η μικρή μου έγινε ενός, ζούσα με τους γονείς μου. Η μαμά μου δε με άφηνε να κάνω τίποτα, όσον αφορά τη φροντίδα του μωρού. Ήταν η χαρά της. Μέχρι που το Μαράκι έγινε 2, μετακόμισε στο σπίτι μου να μου τη φροντίζει τις ώρες που ήμουν στη δουλειά. Όταν κλείσαμε τα 2 και ξεκινήσαμε βρεφικό, κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Είχα καλομάθει και άρχισε να μου κακοφαίνεται που δεν την είχα να με βοηθάει. Η μιρκή ζόρικη, με πολλές απαιτήσεις, τα ωράριά μου χάλια, ο άντρας μου να κάνει μέρα παρά μέρα υπηρεσία (από τη μία μέρα το πρωί, μέχρι την αλλη μέρα το απόγευμα).Πλέον συνηθίσαμε και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι τα καταφέρνω καλύτερα έτσι... Όταν το Μαράκι βρίσκεται με τη γιαγιά (π.χ. τώρα τον Αύγουστο που ήταν κλειστός ο παιδικός και μου την κράτησε για 12 μέρες μέχρι να πάρω άδεια) μεταλλάσσεται! Δεν ξέρω τι στο καλό τα κάνουν οι γιαγιάδες και γίνονται άλλα πλάσματα! Α! Για την πεθερά μου δεν το συζητώ.. Είναι ο πιο καλός άνθρωπος του σύμπαντος, φιλότιμη, χαλί να γίνεις να την πατήσεις, αλλά εργάζεται ακόμα, αν δεν εργαστεί αυτή θα πεινάσουν, ο πεθερός μου είναι καρδιακός. Παρ'όλ'αυτά, παρά τα χρόνια της και την κούρασή της (δουλεύει σε χωράφια) φροντίζει τα παιδιά της κουνιάδας μου και ξέρω πολύ καλά ότι αν ήμασταν στην ίδια πόλη, θα φρόντιζε και τη δική μου. Να πω και την αλήθεια μου? Οκ, ναι, συμφωνώ, δεν κάνουμε παιδιά για να μας τα μεγαλώνουν οι παππουδογιαγιάδες, αλλά ειλικρινά, αν υπήρχε η δυνατότητα να με βοηθούν έστω και λίγο οι γονείς μου ή τα πεθερικά μου και μου αρνιόντουσαν, θα μου κακοφαινόταν ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ!!! Δε λέω ότι θα δεχόμουν βοήθεια αν τα έβγαζα πέρα μόνη μου, αλλά είναι αυτό που λέμε... Φτάνει που το είπες, φτάνει που προσφέρθηκες, ο λόγος σου με χόρτασε!
Διαβάζω τα σχόλιά σας και αναρωτιέμαι γιατί στην Ελλάδα να θεωρείται δεδομένη η βοήθεια από τις μητέρες μας ή τις πεθερές μας όταν στις χώρες της ανεπτυγμένης Ευρώπης (Γερμανία, Σκανδιναβικές χώρες, Αγγλία) κάτι τέτοιο ποτέ δε συνέβαινε και τα παιδιά μεγαλώνουν μια χαρά και χωρίς γιαγιαδοπαπούδες (που τους βλέπουν μόνο χριστούγεννα και καλοκαίρι). Χωρίς να κάνω την έξυπνη, κι επειδή βλέπω ότι οι περισσότερες από εσάς μπήκατε πολύ νωρίς στα βάσανα (κάτω των 28), καλό θα ήταν να αναρωτηθείτε μήπως η δυσαρέσκειά σας οφείλεται στο ότι δεν έχετε ζήσει τη ζωή σας όπως θα θέλατε και κάνατε οικογένεια λίγο βιαστικά και όχι η βοήθεια που δεν έχετε από τις μανάδες σας και που ΕΠΙΜΕΝΩ ποτέ δε θα έπρεπε να τη θεωρείται δεδομένη, δεν το γράφει πουθενά... Δηλαδή οι γυναίκες που είναι ορφανές από μανούλα, δε θα έπρεπε να κάνουν παιδιά ποτε; Λέμε τώρα... Καληνύχτα σε όλες τις καταπιεσμένες μανούλες και εύχομαι λίγα χρόνια αργότερα να περνάτε τόσο καλά και να έχετε ισορροπία στη ζωή σας τόση ώστε να μη σας λείπει καμμία βοήθεια από γονείς και πεθερικά.
Έλενα και Νατάσα ντροπή σας γι'αυτά που γράφετε! Δεν μας είπατε όμως εσείς πόσα παιδιά έχετε; πόσων ετων είστε; Προφανώς είσαστε άσχετες με το θέμα και ζείτε και σίγουρα εκτός Ελλάδος όπου τα πρότυπα είναι να μεγαλώνεις καταπιεσμένα παιδιά και στερημένα από την ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ. Αν ξέρετε τι πάει να πει αυτο! Εχω 3 παιδιά καταλαβαίνω απόλυτα όλες τις μανάδες που γράψανε εδώ, και έχει και άλλα ακόμα περισσότερα που δε σας εχω πει με τον καιρο οτι ερχονται... που μπορει ώρες ώρες να λέω Θεε μου βοήθαμε γιατί μονο εσύ μπορεις, που μπορεί να εχω παράπονα από τον άντρα μου που δουλεύει συνέχεια για να έχουμε οτι χρειαζομαστε, που μπορεί να πνίγομαι όταν εργάζομαι για να τα προλαβαινω όλα και να λεω δεν αντεχω αλλο, που... που... που... αλλά είμαι υπερήφανη γιατί μεγαλώνω τα παιδιά μου όπως θέλω εγώ, γιατί δεν τα έστειλα σε κανενα παιδικό για να αισθανθώ καλύτερα και να καταπιεστούν αυτά, γιατί βλέπω οτι οι άλλες μανάδες που εχουν βοήθεια πάλι έχουν προβλήματα και δεν περνάνε καλύτερα όσο και αν εχουν χρονο για αυτες... γιατί οι μέρες περνούν, τα παιδιά μεγαλώνουν και το αύριο θα είναι διαφορετικό και στο χέρι μας είναι να είναι και υπέροχο! Μπράβο σε όλες που βρίσκουν τη δύναμη να μεγαλώνουν σωστά τα παιδιά τους και να κρατάνε την ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ενωμένη! Αύριο θα είναι μεγάλα θα έχουμε χρόνο για εμάς, σήμερα μας έχουν ανάγκη ολοκληρωτικά! Καλή συνέχεια υπέροχες και δυνατές μαμάδες!
Ποια οικογένεια βρε κορίτσι; Αφού το λέει ξεκάθαρα η κοπέλα ότι η οικογένειά της δε δίνει μία για τα παιδιά της (εγγόνια τους!). Ηρωίδες μανάδες είναι μόνο αυτές που μεγαλώνουν ολομόναχες τα παιδιά τους, που έχουν χάσει τον άντρα τους, που ζουν σε περιοχές χωρίς τα απαραίτητα. Οι υπόλοιπες είστε απλά μανάδες που αποφασίσατε να το "παίξετε" ηρωίδες Μαυρογένους για να έχετε να λέτε μετά στα παιδιά σας ¨εγώ που στερήθηκα τα πάντα για να σε μεγαλώσω", κοκ.... Τι κρίμα, νέα κορίτσια με τόσο γερασμένα μυαλά...
Ντροπη κοριτσι μου να λες τετοια πραγματα. Δεν ειπαμε οτι ειναι υποχρεωμενες οι γιαγιαδες να κρατανε τα παιδια σωνει και ντε αλλα το ονομα ξερουν να το ζητανε. Και δεν μπορουν να εχουν ολοι ντανταδες λογο οικονομικου ή μπορει να ειναι αρκετα μικρα τα ποιδια για να πανε σταθμο. Μαλλον δεν εχεις ιδεα για το θεμα! Για μενα τουλαχιστον θεωρειται αυτονοητο μια γιαγια να θελει να βλεπει το εγγονι της, αν ειναι δυνατον δε λεμε να κανουν αγγαρεια, με το εγγονακι τους θα παιξουν και στην τελικη ειναι γαιδουρες που δεν προσφερουν στο παιδι τους ενα χερι βοηθειας γιατι κι αυτες μανες ειναι! Να βλεπουν το παιδι τους να ζηταει βοηθεια και να μαην τη δινου???? ΝΤΡΟΠΗΗΗΗΗ.....
Οικογένεια κορίτσι μου ειναι αυτό που έχει δημιουργήσει η φίλη μας αλλά πού να ξέρεις απο τέτοια;;; Καλό είναι να υπάρχει και ο περίγυρος αλλά όταν δεν υπάρχει τότε είναι μεγάλο πράγμα να μπορείς να αντέξεις τις καταστάσεις. Και ποιός μίλησε για ηρωϊδες; εγω για υπέροχες και δυνατες μαμαδες είπα. Μόνη σου έβγαλες το συμπέρασμα. Τόσο δύσκολο λοιπόν σου φάνηκε και ακατόρθωτο; Σε παρακαλώ δεν έχεις θέση εδώ, είσαι άσχετη και εδώ δε χωράνε οι γνώμες "ειδικών" που δεν έχουν εμπειρία ζωής. Συνέχισε την "υπέροχη" ζωή σου και τα λέμε γύρω στα 35-40 που θα είσαι μια απεγνωσμένη αλλά επιτυχημένη... γυναίκα που θα ψάχνει, ματαια όμως, κάποιον να την αγαπήσει και να δημιουργήσει όλα αυτά που εμείς ήδη απολαμβάνουμε.
Καταλαβαίνω τις δυσκολίες όλων των γονιών που δεν έχουν βοήθεια αλλά θεωρώ ότι οι γιαγιάδες δεν έχουν καμία υποχρέωση να κάνουν την baby-sitter πλήρους ωραρίου.Δε λέμε να μη βοηθάνε και καθόλου αλλά είναι εγωιστικό να τις κατηγορούμε επειδή αρνούνται να προσέχουν ένα παιδί ένα ολόκληρο πρωινό.Γι'αυτό υπάρχουν οι παιδικοί σταθμοί και οι νταντάδες.Σε όλες τις δυτικές χώρες έτσι βολεύονται οι γονείς.Ανώνυμη φίλη,μια λύση θα ήταν να έστελνες τα παιδάκια από μικρά στον παιδικό ώστε να έχεις κι εσύ λίγες ώρες και για σένα.Θα ένιωθες πολύ καλύτερα.
Opws egrapsan polles manoules, einai sa na perigrafeis kai tin diki mou zwi- telika eimaste polles!!! :)) Eytyxws o antras mou boithaei para poly, alla kaka ta psemmata. Posous mpampades xerete na piran adeia gonea kai na megalwnoyn aytoi to paidi me to pou gennithei? Ligoys...Ton teleytaio kairo ta exw balei kai egw me ton eayto mou poy den prolabainw na mou prosferw tipota, kai thimamai tin mama mou stin idia katastasi kai lew apokleietai na to zw kai egw ayto meta apo 30 xronia! Na min exeis xrono na ftiaxeis ta mallia sou, na kaneis ena mpanio san anthrwpos! Axxx..idiaitera i teleytaia frasi ,dld min thewreite dedomeni tin boitheia me ekfrazei apolita..na eimaste kala kai grigora na broume kai pali kalous rithmous!Kai kati teleytaio...den prepei na niwthoume "tipseis" otan theloume xrono gia ton eayto mas, einai apolyta fisiologiko...
Σε καταλαβενω απολυτα!! Τα ιδια ειμαστε κι εμεις!! ο Αντρας μου δουλευει χρονια 2 δουλειες κι εγω εδω με τα μικρα. Κι εμενα φετος πανε σχολειο οποτε ελπιζω να βρω μια δουλιτσα να βοηθεισω τον σντρα μου... Αλλα πιο πολυ με ποναει το γεγονος οτι η μανα μου τα χει περασει μια και μας μεγαλωσε με τον αδερφο μου χωρισμενη και με 2 δουλειες και μας κραταγαν στην γειτονια οι γειτονισσες... και περιμενα και υπολογιζα πολυ στην βοηθεια της που ειναι μηδενικη εντελως.. Αλλωστε για δουλεια θελω να παω.. οχι για Μπουζουκια.. Υπομονη οπως ολοι.. θα ερθουν καλυτερες μερες!!!!! ΜΑΡΙΑ
kalispera! min steaxoriesai. ego eimai 25 xronon ki exo 4 paidia. (10, 6, 4 ta didima) pali kala pou exeis ton antra sou na se katalavenei kai na se voithaei oso mporei. gia skepsou na min eixes ki ayton, i na min se katalavene! moni mou palevo. oi giagiades makria kai o antras mou den exei tin ipomoni na asxolithei me ta paidia. kane ipomoni. na xerese ta paidakia sou kai sou efxomai oti kalitero!
Πόσο σε καταλαβαίνω.Σχεδόν σαν να διαβάζω για τη δική μου ζωή. Η δουλειά του άντρα μου είναι δύσκολη και γυρνάει τις περισσότερες φορές αργά στο σπίτι. Η πεθερά μου μένει από κάτω, αλλά στον κόσμο της και η μαμά μου δουλεύει και είναι κι αυτή κουρασμένη. Πως να της ζητήσω να μου κρατήσει τα παιδιά για να πάω για ένα καφέ μόνη να χαλαρώσω; Την ιδιότητα γυναίκα την έχω ξεχάσει πια. Να φτιαχτώ, να βαφτώ κ.λ.π. Ευελπιστώ ότι όταν μεγαλώσει λίγο ο μικρός θα αλλάξουν τα πράγματα. Τα λατρεύω τα παιδιά μου, τα υπεραγαπώ, αλλά ορισμένες στιγμές δεν θες να ακούς τίποτα και να κάνεις πράγματα μόνο για τον εαυτό σου.
Σε καταλαβαίνω ΑΠΟΛΥΤΑ, καλή μου! Εγώ έχω 3 παιδιά, και τα 3 αγόρια και ήδη έχω αρχίσει να παίρνω χάπια! Μένουμε σε 3όροφο, πάνω τα πεθερικά, στη μέση εμείς, κάτω ο κουνιάδος με την οικογένειά του! Η πεθερά μου, σταθερά απούσα, γιατί είναι των απόψεων των δικών σου γιαγιάδων. Εχω μια βοήθεια, ευτυχώς από τη θεία μου, αδελφή της μάνας μου, την οποία, αν δεν είχα, θα ήμουν σίγουρα σε τρελοκομείο! Ο άντρας μου είναι ελεύθερος επαγγελματίας, λείπει πολλές ώρες απ'το σπίτι, όμως κάνει ό,τι μπορεί όταν επιστρέφει. Δούλευα για 18 ολόκληρα χρόνια, όταν έμεινα έγκυος στο 3ο παιδάκι μου και τότε αναγκάστηκα να σταματήσω. Το τι κατάθλιψη, μελαγχολία, τάσεις φυγής κλπ. είχα, δεν περιγράφονται. Ακόμα και τώρα, νιώθω να πνίγομαι, δεν μπορώ όλη τη μέρα μέσα στο σπίτι με τα παιδιά. Βέβαια, τώρα δουλεύω μέσα στο σπίτι σε ιντερνετική επιχείρηση. Αυτό είναι καλό και κακό. Τα 2 πάνε στο σχολείο, το 3ο είναι 21 μηνών και μ'έχει τρελάνει. Τ'αγαπάω πολύ και τα 3, όμως πραγματικά, χρειάζομαι να βρω ξανά τον εαυτό μου...Εχεις δίκιο όταν λες ότι όταν είσαι καλά με τον εαυτό σου, είσαι και με όλους! Γιατί αυτή τη στιγμή, παλεύω να νιώσω καλά με τον εαυτό μου, να με ξαναβρώ, ν'αντέξω. Ελπίζω οι επισκέψεις μου στην ψυχολόγο να με βοηθήσουν...Μπράβο σου καλή μου, που άντεξες, μπράβο και στο διαμάντι-σύζυγο που έχεις! Να χαίρεστε τα παιδάκια σας και ο ένας τον άλλο!
min stenaxoriese! ego eimai 25 xronon kai exo 4 paidia (10, 6, 4ta didima) pou ta megalono xoris boithia oxi mono apo giagiades alla oute apo ton antra mou. den asxolite katholou me ta paidia. kane ipomoni. otan vlepeis ta paidakia sou na sou gelane kai na se koitane sta matia ta ksexnas ola ayta...
signomi gia to diplo minima alla nomiza oti kati ekana lathos me tin apostoli. kalo vradi se oles tis manoules. kai min ksexnate... IPOMONI !!!! aksizei!
τα ιδια και εμεις...ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ!...το παιδι κοντευει 11 μηνων και μονο 2 φορες τον κρατησε η μαμα μου (για 2-3 ωρες) για να βγουμε με τον αντρα μου...και τη μια φορα μαλιστα αργησε 1μιση ολοκληρη ωρα και ετσι βγηκαμε μονο για 1 ωριτσα.....ααααααα και αλλη μια φορα οταν ο μικρος εγινε 1 μηνα και εγω ημουν ετοιμη να πεσω σε κωμα απο τη κουραση, κοιμηθηκε σε εμας 1 βραδυ για να τον αναλαβει...να κοιμηθουμε μια φορα σαν ανθρωποι...ΑΥΤΟ!....απο τοτε με τα χιλια ζορια και πολλα παρακαλητα ισωςνα ερθει καμια φορα να τον κρατησει 1 ωριτσα κανω τις δουλειες μου (κανει και αυτη μερικες βεβαια :/) τις οποιες δεν προλαβαινω με τιποτα..αφου οοολη μερα κυνηγαω τον μικρο μογλη και τα βραδια δουλευω........και οντως το μεγαλο παραπονο μου ειναι αυτο...ΣΑΝ ΜΑΝΑ ΜΟΥ...ΔΕΝ ΜΕ ΛΥΠΑΤΑΙ??? δεν με βοηθαει με το να βαλει τα πιατα στο πλυντηριο ή να σιδερωσει μερικα ρουχα ή να τον κρατησει για να τα κανω εγω...ΥΠΝΟ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ! ΥΠΝΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ!!!!!!!!!!!!! ακομα καιι καποιες φορες που εχει μεινει το βραδυ (περα της μιας φορας το 1ο μηνα)...ΕΓΩ του εχω δωσει το βραδινο και το πρωινο γαλα!!!!!!....μαλλον μενει ετσι...για να λεει οτι εμεινε...ΤΙ ΝΑ ΠΩ...
αχ ποσο σε καταλαβαινω! τα ιδια εχω περασει και εγω αλλα ειχα μια μικρη βοηθεια απο τη μαμα μου! αλλα τωρα που θα πανε σχολειο ...θα κανεις καινουριες γνωριμιες,θα βγεις λιγο και εσυ εξω σαν ανθρωπος να λες μια κουβεντα και θα δεις πως θα αλλαξουν ολα! υπομονη!
διαβαζω αυτα που γραφεις κ λες κ τα γραφω εγω ακριβως η ιδια κατασταση δυμβαινει κ σε μενα αλλα κανω υπομονη!!!οι παππουγιαγιαδες μονο ονοματα ζητανε κ απο κει κ περα τιποτα σλλο κ αντα παρουν για καμια ωριτσα το θεωρουν κ κατορθωμα.υπομονη κοριτσιαααααααααα!!!!!!!
το γεγονος οτι ειστε τοσο ενωμενοι κ δυνατοι ειναι πολυ σημαντικο!εισαι παρα πολυ τυχερη που εχεις εναν τετοιο συζυγο !!κ εκεινος ειναι τυχερος που εχει μια τοσο δυνατη γυναικα!εχεις δικιο που λες οτι οποια γιαγια βοηθαει το κανει επειδη το Θελει!Κ εδω ειναι που αισθανομαι τυψεις κ μου ρχεται να κλαψω γιατι εγω δοξα τω θεω εχω τη μαμα μου διπλα που ανα πασα στιγμη ερχεται ειτε να κρατησει την μικρη ειτε να με βοηθησει λιγο με το σπιτι...κ οταν το κανει γκρινιαζω κ απο πανω γιατι μου κανει τις δουλειες κ δεν με αφηνει να ειμαι η δουλα κ κυρα!Παράπονο δεν εχω ουτε απο την πεθερα μ, να ειναι καλα κ εκεινη!Να σας εχει ο Θεος καλα να ευχαριστιεστε τα παιδακια σας!
ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ, η αληθεια ειναι οτι σε καταλαβαινω απολυτα,αλλα τουλαχιστον εχεις εναν συζηγο που σε στηριζει οσο μπορει λες και καμια κουβεντα μαζι του, εγω εχω 3 παιδια ζωη να εχουν τα μπουμπουκια μου οι γιαγιαδες δυστυχως δεν ζουν και οι παππουδες ο ενας μια φορα το μηνα για καφε και ο αλλος χριστουγεννα πασχα θα φαμε μαζι και ενταξει. και οπως καταλαβες με τον αντρα μου χωρισαμε μολις γεννησα τα διδυμακια μου.[εκανα υπομονη σε ολη την εγκυμοσυνη γιατι ηδη ειχαν αρχησει τα οργανα.] Δεν μπορω να πω οτι μου λειπει η ζωη μου πριν γιατι απο μικρη ονειρευομουν να εχω πολλα παιδια και με κανουν πραγματικα να ξεχναω τα παντα .καλη δυναμη!!!!!!!!!
απιστευτο , χαρα στο κουραγιο σου ! μπραβο σου !
ααααα καλη μου ποσο σε καταλαβαίνω αν ηξερες .... σχεδόν στην ιδια κατασταση ειμαι .. βεβαια τώρα ξεκίνησα δουλειά και αναγκάστηκε η πεθερά μου να κρατήσει της μικρες μεχρι να ξεκινησουν τα σχολεια και καθε μερα που γυριζω απο την δουλειά το μονο πράγμα που ακουω ειναι <> λες και αφηνω τα παιδιά στον δρόμο και παω στα μπουζούκια ... υπομονή καλή μου, μακάρι να ερθουν καλυτερα τα πράγματα για σενα .....
Σε καταλαβαινω ΑΠΟΛΥΤΑ!! ετσι ακριβως νιωθω και εγω...περιγραφεις την κατασταση μου! και ο γαμος μου καπως ετσι και το παιδι στην ηλικια που λες! η διαφορα ειναι οτι εγω δουλευω ΒΑΡΔΙΕΣ!! η μανα μου ερχεται 2 φορες τη βδομαδα που συμπιπτουν οι βαρδιες με τον αντρα μου! ΑΥΤΟ ειναι...ολα τα αλλα τα παλευω μονη μου... και η κατασταση μου ειναι αυτη που περιγραφεις :/
Το σημαντικο ειναι οτι ειστε ενωμενοι σαν ζευγαρι. εχεις απολυτο δικιο σε ολα. δεν εζησα-ζω κατι αντιστοιχο. η μητερα μου ενω θελει να ερχεται, μενει μακρια ευτυχως, διοτι οταν ερχεται θελει να εχει τον ελεγχο ολων, εχω παντα αδικο, δεν ξερω τι κανω, εκεινη τα ξερει ολα, πιο καλα και απο τους γιατρους φυσικα, και αλλα πολλα. ακομη και τωρα που θα παω για 3 μερες, χρειαζομαι αλλες τοσες μετα να ηρεμησω. οσο για την πεθερα μου, ναι τα κραταει τα βραδια (δοξα τω θεω) αλλα στο θεμα της εργασιας, λογω οτι ημουν ελευθερη επαγγελματιας με δικο μου χωρο, τα βρηκα αλλιως απο οτι τα λεγαμε. ειχαμε πει για 4 πρωινα 5ωρα την εβδομαδα, αλλα ολο κατι τυχαινε, μια γειτονισα για καφε, ενα μνημοσυνο, μια γιορτη, κατι κουραμπιεδες, κλπ οποτε σιγα σιγα σταματησε να κραταει την κορη και εκλεισα την δουλεια μου. (ακομη βουρκωνω που το σκεφτομαι) ηρθε και το δευτερο μωρο και ηρθε και εδεσε!!! παντως, αν ποτε χρειαστεις παρεα, εστω τηλεφωνικη, εδω ειμαι!!
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΑΑΑΑΡΑ ΠΟΛΥ!
ολα αυτα που λες τα νιωθω!εγω βεβαια εχω ενα αλλα βοηθεια απο γιαγιαδες δεν εχω.δωξα τω θεω ο αντρας μου βοηθαει παρα πολυ.αλλα αυτο που λες ξαναπεστο!οταν εισαι καλα με τον εαυτο σου εισαι καλα με ολους!!
Αχ!!!! διαβαζω και με δυσκολια κραταω τα δακρυα μου...Ποσο αληθεια ειναι ολα αυτα που γραφεις, αυτη ειναι και η δικη μου πραγματικοτητα...Δυο παιδια και μηδεν βοηθεια...Ποσο δυσκολο ειναι...