Πήγαμε για διακοπές δυο και γυρίσαμε… τρεις!

Όλα ξεκίνησαν το καλοκαίρι του 2015. Ήμουν με το αγόρι μου 3 μήνες μαζί, ζώντας τον μεγαλύτερο έρωτα που μπορώ να φανταστώ και την απόλυτη τρελα. Τον Αύγουστο ξεκινώντας για τις διακοπές μας ειπώθηκε το μυθικό «προσέξτε μη γυρίσετε τρεις!» Έτσι ακριβώς και έγινε. Αφού περάσαμε μια εβδομάδα στη μαγική Φολέγανδρο επιστρέψαμε με το σουβενίρ μας! 🙂

Λίγες μέρες αφού αντιλήφθηκα την καθυστέρηση στον κύκλο μου κάναμε το τεστ. Το αγόρι μου το είδε πρώτος και με τρεμαμενη φωνή μου ανακοίνωσε τα νέα. Γελούσα νευρικά και η αλήθεια είναι ότι δεν συνειδητοποιησα τι ακριβώς συμβαίνει.

Παρόλο το λίγο διάστημα που ήμασταν μαζί αποφασίσαμε χωρίς δεύτερη σκέψη ότι αυτός ο έρωτας άξιζε να πάρει σάρκα και οστά. Έτσι ζήσαμε 9 υπέροχους μήνες μιας πολύ εύκολης και ομαλής εγκυμοσύνης. Επέλεξα εξ αρχής να μη διαβάσω κανένα βιβλίο και να μην ακούσω καμιά συμβουλή. Δεν ήξερα τι να περιμένω και καθετί που συνέβαινε στην κοιλιά μου και κάθε κίνηση αργότερα του μωρού μου με ενθουσιαζε.

Δεν ανυπομονούσα για το μωρό μου. Ίσα ίσα που δεν ήθελα να βγει. Μου άρεσε η αίσθηση να τον έχω μέσα μου, στον απόλυτα προστατευμενο κόσμο που του είχα φτιαξει.

Μπαίνοντας στην 36η εβδομάδα ο μικρός μου είχε πάρει θέση. Περπατούσα πολύ και ο γιατρός μου συνέστησε να χαλαρώσω λίγο για να πάρει το μωρό όσο περισσότερο καιρό γινόταν. Δεν τον άκουσα για να πω την αλήθεια, χωρίς όμως αντίθετα αποτελέσματα από το επιθυμητο.

Είχα ΠΗΤ 18/05/2016 και μια εβδομάδα νωρίτερα το μωρό μου ήταν σε εξαιρετική κατάσταση όμως δεν έλεγε να έρθει. Κλείσαμε ραντεβού για τεχνητούς πόνους στις 18/05/2016. Είχα σχεδόν στεναχωρηθει που θα έδιωχνα το μωρό μου από μέσα μου χωρίς τη θέλησή του. Στις 16/05 το βράδυ κάναμε με το αγόρι μου έναν περίπατο όπου μου ανακοίνωσε ότι θέλει τελικά να είναι μαζί μου στον τοκετο. Το ίδιο βράδυ γυρίσαμε στο σπίτι και ενώ κοιμομασταν ξεκίνησαν οι πόνοι. Έμεινα στο σπίτι μέχρι το πρωί καθώς δεν μπορούσα να καταλάβω τι συμβαίνει. Όταν ο Αντρέας ξύπνησε για τη δουλειά του είπα να πάει και ότι δεν θα γεννήσω ακόμα. Λίγη ώρα μετά πήρα τον γιατρό μου καθώς από τον πόνο δεν μπορούσα ούτε τη συχνότητα τους να υπολογίσω. Φυσικά μου είπε να πάω στο μαιευτήριο. Όταν ήρθε ο μπαμπάς του αγοριού μου να με πάρει αναρωτιόμουν αν έπρεπε να πάρω μαζί και τη βαλίτσα. Δεν είχα συνειδητοποιησει.

Φτάσαμε στις 10 το πρωί 17/05 στο μαιευτήριο και με πήραν αμέσως μεσα αφού τους ειπα: «Καλημέρα, νομίζω γενναω!» Είχα διαστολή 6,5 και όλοι απόρησαν με την αντοχή και την ψυχραιμία μου. Μα πως να ήμουν; Είχε φτάσει η ομορφότερη μέρα της ζωής μου.

Δεν φοβήθηκα στιγμή και ηρέμησα όταν ήρθε ο Αντρέας από τη δουλειά και έμαθα και ότι όλοι οι αγαπημένοι μου ήταν εκει. Έκανα επισκληριδιο για να μην με εμποδίσει κανένας πόνος να ζήσω κάθε στιγμή του θαύματος. Μετά από ώρες εξωθησεων καθώς ο μικρός μου έβγαινε σκεπτικός με το χέρι στο κεφάλι του με αποτέλεσμα να «κολλησει» η μαία  είδε τα μαλλιά του!! Μου είπαν να χαλαρώσω λίγο μέχρι να πάμε στο χειρουργείο. Ο Αντρέας ήταν εκεί δίπλα μου. Μια μαία έπεσε από πάνω μου και με ένα σεντόνι δεμένο στην κοιλιά μου με πίεζε ενώ εγώ εσπρωχνα με όση δύναμη μπορεί να έχει μια γυναίκα. Το κεφάλι του βγήκε και λίγα λεπτά μετά ήρθε η απελευθέρωση.

Στις 14.55 ακούσαμε ένα κλάμα και χαρούμενες φωνές από γιατρούς και μαιες. 3.580 και 54 εκατοστά ο άντρας μου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον πατέρα του να τον παίρνει αγκαλιά και να τον ηρεμεί. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πρώτο κλάμα του. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πρόσωπο του αγοριού μου. Ούτε την πρώτη μας αγκαλιά σαν οικογένεια.

Δεν ερωτευτηκα το μωρό μου με την πρώτη ματιά όπως μου έλεγαν. Όμως κάθε μέρα που περνάει δενομαστε περισσότερο. Τα αγόρια μου πια είναι η χαρά της ζωής μου, χαρά που εύχομαι κάθε γυναίκα να αποκτήσει. Κλείστε τα βιβλία και τα αυτιά σας και ζήστε κάθε στιγμή με το μωρό σας είτε στην κοιλιά είτε στην αγκαλιά σας αυθόρμητα. Η αγάπη και η ευτυχία δεν χρειάζονται καθοδήγηση.

Αρετή

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com