Ναι, είναι δύσκολο να είσαι μητέρα. Αλλά μην τρελαθούμε κιόλας!
Διαβάζω όλο και συχνότερα κείμενα και δηλώσεις μαμάδων εντός και εκτός Ελλάδας που εκφράζουν το πόσο δύσκολο είναι να είσαι μαμά, το πόσο όλοι χαίρονται γιορτές, διακοπές, καθημερινότητα τη στιγμή που η μάνα μόνο τρέχει, το πόσο αχάριστα μπορούν να είναι τα παιδιά μπλα μπλα μπλα.
Το Σάββατο που μας πέρασε γύρισα από μια εβδομάδα κάμπινγκ με τα παιδιά. Μαμά, 6χρονο, 4χρονο. Σε σκηνή. Είναι Τρίτη και σήμερα μπορώ να πω ότι έχω πια συνέλθει. Ναι, κουράστηκα. ΠΟΛΥ. Όμως ξέρετε κάτι; Το διασκέδασα ακόμα περισσότερο! Και θα το ξαναέκανα χαλαρά από την αρχή!
Ok, κορίτσια, ας τα πάρουμε από την αρχή.
ΠΡΟΦΑΝΩΣ η ζωή μας είναι πια δυσκολότερη απ’ ότι προ παιδιών. Πλέον δεν έχεις να νοιαστείς μόνο για την πάρτη σου, περνούν από τα χέρια σου και όλα όσα έχουν να κάνουν με τη ζωή των παιδιών. Τα οποία «όλα όσα» είναι πολλά. Από το σκούπισμα πωπού και το λούσιμο μαλλιού, μέχρι το ξεψείρισμα, την αλλαγή κατουρημένων σεντονιών και υποσέντονων μετά από ένα βραδινό ατύχημα, τον καθαρισμό πληγής, το μαγείρεμα, την προσπάθεια να τα πείσεις να φάνε φασολάκια, την εξιστόρηση παραμυθιών, την απάντηση 294095048273 ερωτήσεων ανά λεπτό, την ευθύνη του να γίνουν σωστοί άνθρωποι αύριο μεθαύριο, το διάβασμα, το χτένισμα κότσου για το μπαλέτο, τη νουθεσία, την αντιμετώπιση εκρήξεων και τσιρίδας, τον εμετό, τις διαφωνίες, τη φορά που κάποιος θα τα αδικήσει, το τοστ που πρέπει να ξανακάνεις γιατί το έριξε με τη μία στο χώμα, ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΩ;
Δεν χρειάζεται. Τα ξέρετε. Τα ζείτε.
Ναι, η κάθε μας μέρα είναι μια συνεχής ισορροπία ανάμεσα στο «Παιδιά είναι, τώρα μαθαίνουν τη ζωή, ας μπω στα παπούτσια τους» (γνωστή και ως ενσυναίσθηση) και το «Θα τα παρατήσω όλα και θα γίνω πριγκίπισσα«. Και τον Spiderman θα απειλήσεις να πάρεις τηλέφωνο να μάθει για τα καμώματα του γιου σου και τον Άγιο Βασίλη να μην έρθει την Πρωτοχρονιά. Θα χρειαστεί να επαναλάβεις 29048575 φορές το ίδιο πράγμα και θα απαντήσεις σίγουρα μια φορά «Γιατί κλάνει το γατί«. Είσαι άνθρωπος.
Κάποια φορά θα κλάψεις. Πολλές φορές θα σου λείψει η προ παιδιών ζωή σου. Θα βλέπεις φίλες σε φωτογραφίες από την Μύκονοοοοοοο και άλλες από ξενύχτι στον Τόνυ τον Σφήνο και για μια στιγμή ένα τσίμπημα θα το νιώσεις, ΑΛΛΑ…
στο τελος της μέρας ο ρόλος της μαμάς είναι πάντα ο σπουδαιότερος ρόλος όλων…. Αυτός που δεν θα άφηνες για κανέναν αλλο, όσο λαμπερός, ξεκούραστος ή δελεαστικός και αν ήταν, έτσι δεν είναι;
Μου λένε συχνά φίλες μου «Ναι, απλά δεν περίμενα ότι θα ήταν τόσο δύσκολο!» και τους λέω πως άρα πιθανότατα είχαν ξεχάσει πόσα είχε κάνει η μαμά τους για τις ίδιες! Εγώ ακόμα τα θυμάμαι. Όχι όλα, αλλά πολλά… Τα ξενύχτια της πλάι μου όταν αρρώσταινα κάθε τρεις και λίγο, τα τρεξίματα σε μπαλέτα, φροντιστήρια, σχολές σκι και τέννις. Τα πάρτι που με συνόδευε λες και δεν είχε κάτι καλύτερο να κάνει. Τα διαβάσματα, το κυνήγι να φάω. Τα άγχη, τους φόβους. Τη μέρα που με έχασαν για 10 λεπτά σε ταξίδι στο εξωτερικό.
Από την άλλη δεν θυμάμαι ποτέ τη μαμά μου να παραπονιέται που πάντα ο εαυτός της έμενε τελευταίος, που ίσως κουραζόταν παραπάνω, που έπρεπε να κάνει πράγματα για εμένα αντί για αυτήν, που, που, που… Ζορίστηκε πολύ να με αποκτήσει και πιστεύω πως ήταν ευγνώμων για την κάθε της μέρα μαζί μου. Και ας ήμουν αρρωστιάρα. Και ας ήμουν κακόφαγη (μετά άλλαξα, χαχα)
Και έτσι δεν πρέπει να είναι, φίλες μου;
Το να είμαστε μαμάδες είναι ένας ρόλος που έχουμε στη φύση μας. Όσο απαιτητικός και αν είναι, δεν είναι δα και κάτι φοβερό. Το κάνουν εκατομμύρια γυναίκες κάθε ώρα και στιγμή από την αρχή της ανθρωπότητας. Δεν ξέρω αν είμαι η μόνη που αισθάνομαι πως αυτή η συνεχής μαμαδογκρίνια για το πόσο κουραζόμαστε, ισοδυναμεί κάποιες φορές με την αχαριστία…
Η μάνα πάντα θα τρέχει ένα τσικ περισσότερο. Και ανθρώπους να έχει να τη βοηθήσουν, αυτή είναι που θα κινήσει τα περισσότερα νήματα της ζωής των παιδιών. Και γιατί στο τέλος και η ιδια θα το θελήσει, αλλά και γιατί τα παιδιά το έχουν ανάγκη. Τα παιδιά έρχονται στη ζωή μας αγνά, αθώα, ανήξερα και εμείς πρέπει να τους βάλουμε τα πρώτα λιθάρια για να πορευτούν αύριο μεθαύριο μόνα τους. Δύσκολο ναι. Απαιτητικό ναι, ναι. Όμως τόσο μα τόσο όμορφο.
Για αυτό, ας το απολαύσουμε. Άλλωστε σε λίγα χρόνια θα γκρινιάζουμε που δεν θα μας αφήνουν πια να κάνουμε τίποτα για αυτά. Έτσι δεν είναι;
Όλα πολύ σωστά τα είπες.Αυτη η μια ωριτσα στην περίπτωση μου το σαβ/Κο στην γιαγιά στο χωριό είναι σωτήριο.Για να ανασυγκροτηθείς σαν μαμά σαν γυναίκα σαν άνθρωπος.Να βρεις τις ισορροπίες σου και να ριχτεις ξανα στη μάχη.Γιατι κακά τα ψέματα όταν κάνεις τόσα επαγγέλματα μαζί όπως μια μαμά...ψυχολόγος νοσοκόμα νοικοκυρά κτλ είναι πολλά.Τυχερες όσες έχουν βοήθεια αλλά και οι υπόλοιπες έχουν σίγουρα άλλη ηρεμία χωρίς παρεμβατικές συμπεριφορές.Ετερον Εκατερον.Στο τέλος σου μένει όμως είσαι η καλύτερη μαμά στον κόσμο...και απλά λιώνεις...
Δεν διαφωνώ σ οτι λεει το παραπάνω κείμενο ετσι ειναι κ οταν είσαι μαμά έχει απο τη φύση τις αντοχές για να ανταπεξέλθεις εγω πχ στη γεννά έχασα αίμα απο μια επιπλοκή έβαλα αναγκαστικά αίμα κ όμως βρήκα τη δύναμη κ δεν άφησα λεπτό το μωρο ούτε να το ταΐσει άλλος γιατι λόγω της κατάστασης με το θηλασμό είχα πρόβλημα κ πάρ ολα αυτά δεν είπα δε μπορω ούτε γκρίνιαξα....ούτε νοσταλγώ τα πολλα χρόνια μου εργένικη ζωής μου....Αλλα να έρχεται κάποια στιγμή που θες 1 ωριτσα να πας-γιατι εδώ που μένω έχει-να πας να κοιτάς τη θάλασσα κ να μην ακούς τίποτα."το εκανα μολις πήρα το θετικό τεστ-κ δεν εχεις ούτε αυτη τη δυνατότητα να πατήσεις pause κ να πάρεις δυνάμεις για ολα αυτά που λεει το κείμενο....μη μου πείτε για νταντά κ τέτοια με την ανεργία που δυστυχώς δεν υπάρχει δυνατότητα...θα μου πείτε η γιαγιά.?δεν υπάρχει γιατι κ μένα με μεγάλωσε μια γιαγιά οταν η μάνα μου δούλευε κ η μάνα μου που έγινε γιαγιά δε ξέρει να κρατάει παιδιά ειναι καλομαθημένη...όποτε ο ρόλος της γιαγιάς παει έχει καταργηθεί...έστω και γι αυτη τη 1 ωρα.....θελει να δει το εγγόνι αλλα πρεπει να ειμαι κ γω μαζι κ να μου δίνει διαταγές....κ δε σας λέω σενάριο επιστημονικής φαντασίας δυστυχώς....για μένα!
Πολύ ωραίο κείμενο, μπράβο Ολίβια! Όσο και να γκρινιάζουμε , νομίζω την ίδια στιγμή τα ξεχνάμε!Ας απολαμβάνουμε καθε στιγμή μαζί τους!Προς απογοήτευση μου διαβάζω τα σχόλια καποιων κυριών να αναφέρουν οτι δεν θα πρέπει να γκρινιάζουν όσες έχουν βοήθεια ή ενα παιδί!!Κυρίες μου ασχοληθείτε με της ζωες σας και αφήστε τι κάνουν οι άλλες!
Πιο εύκολο να το λες,απ'ότι να το κάνεις...εννοώ να μη γκρινιάζεις .....Το μυστικό πιστεύω βρίσκεται να βρίσκεις την ευχάριστη και θετική πλευρά των πραγμάτων,να αισθάνεσαι χαρά σε αυτό που κάνεις,το μεγάλωμα των παιδιών και όλη η ρουτίνα που συνεπάγεται,στην προκειμένη περίπτωση....
Εντάξει, άνθρωποι είμαστε, όχι ρομπότ. Είναι απόλυτα φυσιολογικό, μέχρι ενός βαθμού προφανώς, να μας καταβάλει η κούραση. Αλλά δεν μπορώ να ακούω ρε παιδιά γκρίνια κ παράπονα από γυναίκες που έχουν βοήθεια από μαμα/πεθερά κτλ. Ελάτε να μου πείτε εμένα που ζω στο εξωτερικο με τον άνδρα μου κ τα δίδυμα αγόρια μας που μόλις έγιναν ενός. Δουλεύω κ δουλεύει όλη μέρα και όταν λέμε ότι δεν έχω βοήθεια από πουθενά, είναι κυριολεκτικά από πουθενά γιατί οι οικογένειες μας είναι στην Ελλάδα. Δεν λέω, κάπου κάπου θα μου αρεζε κ εμένα να έχω 1 ώρα ξεκούρασης, αλλά το μεγάλο θετικό είναι ότι κάνεις δεν μπορεί να παρέμβει οπότε έχεις το κεφάλι σου ήσυχο!
Συγνώμη, αλλά τα παιδιά ποιος τα κρατάει? Αφού όπως λες, δεν έχεις βοήθεια από πουθενά? Λες οτι δουλεύετε όλη μέρα, σωστά? Και τα παιδιά? Ή τα παίρνετε μαζί σας ή τα αφήνε σπίτι μόνα τους....
Υπάρχουν κ στο εξωτερικό παιδικοί σταθμοί ξέρεις! Δεν είναι εφεύρεση μόνο της Ελλάδας!
Το ίδιο θα ρωτούσα κι εγώ, γιατί αυτά που κάνετε,απαιτούν πλάτες,δηλαδή άλλα χέρια. Εγώ προσωπικά μεγαλώνω δύο αγόρια δίδυμα και ησυχάζω τώρα,που κοιμήθηκαν . Δεν μετανιώνω και δεν αναπολώ τις μέρες προ παιδιών. Αλλά τώρα δεν υπάρχει χρόνος για εμένα προσωπικός, ούτε πλέον με τον άντρα μου
Έτσι ακριβώς!!!!! Πόσο δικό έχεις!!! Καλη δύναμη σε όλες τις μαμάδες!!!!! ?????????
Ολίβια είσαι το ζωντανό παράδειγμα της φράσης ''ευτυχισμένη μαμά = ευτυχισμένα παιδια'' Σε προτιμώ τωρα απο οτι παλιότερα....( κρινω παντα βαση των κειμενων σου ) Όλες θα γκρινιάξουμε είναι ανθρώπινο....αλλά οταν είμαστε καλά στη ζωή μας , γεμάτες, θα κοιτάμε την θετικη πλευρά και θα απολαμβάνουμε τις στιγμές. Γιατι τι ειναι η ζωή? ΣΤΙΓΜΕΣ είναι....ας χαρουμε τα παιδάκια μας , λοιπόν, και ας εστιάσουμε στα θετικά. Δεν ξέρω αν το κατάλαβες αλλα συμφωνω απολυτα με οσα εγραψες
Δεν είναι φυσικό σε μια εποχή, που θεωρείτε νομιμο και ηθικό μια μάνα να σκοτώνει το παιδί της , που θα της χαλάσει την ζωή που έχει προγραμματίσει να κάνει, να γκρινιάζει μετά όταν και το "προγραμματισμένο" της παιδί της καταστρέφει αυτό που ονομάζει ζωή; Και τι ονομάζουμε ζωή; Την καλοπέραση και τις απολαυσεις; Εχουν όμως όλα αυτά χαρά; Οχι, αν κρίνω από τα ποσοστά κατάθλιψης στην εποχή μας, ειδικά στους ανθρώπους που τα έχουν όλα. Η αληθινή χαρά έρχεται από την θυσία. Ποιος όμως μας το είπε αυτό; Ποιος το λέει στα παιδιά του; Δες και τα πρότυπα που δίνουμε στα παιδιά μας. Υπάρχει πουθενα έπαινος της αρετής , της θυσιαστικής αγάπης; Τραγουδηστες, ηθοποιοί, ποδοσφαιριστες, αυτά θέλουν να γίνουν τα παιδιά μας. Τα παιχνίδια των παιδιών μας τι μηνυμα τους δίνουν; barbie για τα κορίτσια , που όλη μέρα ασχολείτε με το σώμα της , τα νύχια της και τα πάρτυ. Στα αγόρια υμνείτε η δύναμη , η εξουσία, η βία και η ασχήμια. Ποιος λεει στα αγόρια μας ότι αληθινός ήρωας είναι αυτός που θυσιάζεται γι΄αυτούς που αγαπάει, ότι αληθινή δύναμη είναι κάποιες φόρές να κρύβεις την δύναμή σου;
Η Ολίβια στο κείμενο της δεν μιλησε για θυσία. Συγνώμη αλλα η απαντηση σου μου βγάζει μια απίστευτη μιζέρια.....και αν κρινω απο τον τροπο που γραφεις ουτε εσυ εχεις βρει την χαρα, οποτε καλο θα ειναι να το διορθωσεις οσο ειναι νωρις. Κανενα παιδι δεν θελει μια μανα στερημενη που θα του ''χτυπαει'' μεθαυριο πως θυσιάστηκε....αλήθρια ποιος της ζητησε? Αναρωτιέμαι....
Ακριβώς αυτό!!!
και συνήθως την πιο πολύ κλάψα , την κάνουν αυτές με ένα παιδί ! Σκέψου τι τραβάν και αυτές στην Αφρική που τα κουβαλούν μαζί τους , χωρίς νερό , χωρίς πλυντήριο , χωρίς ....