Μην φοράτε καπέλα μπροστά στο παιδί μου!
H Aθηνά φοβάται τα καπέλα. Μόλις δει κάποιον άντρα να φοράει καπέλο σαν αυτό από πάνω και να την πλησιάζει για να της μιλήσει, βάζει τα κλάματα. Και όχι κλάμα χαλαρό και κουλ, κλάμα πανικού! Δεν την έχουμε ξαναδεί ποτέ να κάνει έτσι, μόνο όταν βλέπει κάποιον άντρα με καπέλο. (Πρώτος που την πάτησε ήταν ο νονός της τα Χριστούγεννα)
Φαντάζομαι ότι λίγο πολύ κάθε παιδάκι έχει την φοβία του. Όταν ήμουν μικρή φοβόμουν τα αγάλματα και μάλιστα έβλεπα συνέχεια τον ίδιο εφιάλτη: ότι έτρεχα σε μια τεράστια σκακιέρα και με κυνηγούσαν αγάλματα. Τρομακτικό και μου σηκώνεται η τρίχα ακόμα και τώρα.
Φοβόμουν και τις λαστιχένιες μάσκες (με τα δίκια μου!!). Ο αδερφός μου είχε τότε μια μάσκα Άραβα και την φορούσε σε ανύποπτη στιγμή και εγώ έβαζα τα κλάματα. Η μόνη φάση που διατήρησα την ψυχραιμία μου ήταν όταν έπρεπε να βγούμε μια αδερφική φωτογραφία στον καναπέ της γιαγιάς Μπίας. Ντυμένη μικρή Ολλανδέζα εγώ και αυτός από δίπλα με την αηδιαστική, απίστευτα φρικιαστική λαστιχένια μάσκα Άραβα. Ήμουν 3 χρονών και όμως το θυμάμαι σαν χθες. Μόλις έγινε το κλικ, εκσφενδονίστηκα σε άλλο δωμάτιο.
Μεγαλώνοντας ξεπέρασα και τις 2 φοβίες μου. Ίσως, λοιπόν, κάποια στιγμή ξεπεράσει και η μικρή μου τον φόβο της για τα αντρικά καπέλα. Μέχρι τότε, παρακαλώ μείνετε μακριά της! (Αν όχι, μην το πάρετε προσωπικά, αν αρχίσει να κλαίει χωρίς σταματημό!)
Συμπέρασμα: Οι άντρες με τα καπέλα να μην πλησιάζουν την Αθηνούλα. Ελπίζω να το ξεπεράσει όταν δει ότι το καπέλο δεν είναι τίποτα τρομερό. Ο δικός μου τρόμος, με όλη την έννοια της λέξεως ήταν μερικά τραγούδια. Ενα ήταν της Μοσχολιού "Μιλώ για τα παιδιά μου", "ένα πουλί θαλασσινό" και το σήμα της τότε ΕΡΤ με τα καμπανάκια. Κλάμα όχι αστεία. Δεν κατάλαβα ποτέ το γιατί και ας το σκέφτηκα πολλές φορές. Μόνο για το τραγούδι της Μοσχολιού μπόρεσα να δώσω εξήγηση, γιατί μιλούσε για την μαμά που έχει φύγει μακρυά και έχει ένα χρόνο να δει τα παιδιά της κλπ κλπ. Πάντα ακόμα και τώρα, είμαι ευαίσθητη σε τέτοια τραγούδια... Αβυσσος η ψυχή του ανθρώπου! Τα παιδιά μου δεν έχουν κάποια ιδιαίτερη φοβία, αν εξαιρέσουμε το σκοτάδι, που το φοβούνται όλα τα παιδάκια.
>εμενα η μεγαλη μου κορη μεχρι τωρα που ειναι 3ων φοβοταν το πιστολακι και το κοψιμο των νυχιων των ποδιων. το τελευταιο εξαμηνο φοβοτα και το λουσιμο οδυρμος μεχρι να τη λουσουμε και να της στεγνωσουμε τα μαλλια. εδω κ ενα μηνα που της τα κανω με τη βουρτσα καπως εχει ηρεμησει λεγοντας της "θα κανουμε τα μαλλια χρυσα με λουσιμο και θα τα στεγνωσουμε ετσι να γινουνε στρογγυλα....κλπ".
Η μικρη που ειναι 16 μηνων προς το παρον δε βλεπω να φοβαται κατι. δεν εχω ανακαλυψει τιποτα...εκτος αν παρουμε σαν φοβια τον φοβο του "να τρωει καποιος και να μη μου δινει"...(οποιος τρωει οτι και να τρωει πρεπει να φαει κ αυτη.)
vickyandanna
>Η κόρη μου μωρό δεν ξέρω τι πάθαινε με το παιδικό νανούρισμα " νάνι νάνι μικρό μου μωράκι νάνι νάνι κοιμήσου γλυκά, η μανούλα είναι εδώ...." μόλις το άκουγε σούφρωνε το κάτω χειλάκι, άρχιζε να τρεμοπαίζει και ξεκινούσε σιγά-σιγά το κλάμα ώσπου γινότανε σπαραγμός.
>Εμένα την μικρή μου την πιάνουν τα κλάματα όταν πηγαίνουμε στο χωριό και περνάει μια γειτόνισσα φίλης της γιαγιάς.Η αλήθεια είναι ότι είναι λιγάκι αποκρουστική δεν μπορώ να το κατηγορήσω το καημένο!
Λίζα
>@Ανώνυμος
Εγώ να δεις τι γέλιο ρίχνω κάθε φορά που το σκέφτομαι!!!χιχι :)
>Εμένα η Κυριακή για πρώτη φορά προχθές έβαλε τα κλάματα μόλις είδε το κουμπάρο μας.
Ελπίζω να είναι τυχαίο.
Εγώ πάντως όταν ήμουνα μικρή φοβόμουνα το νονό μου (έχει ένα μεγάλο μουστάκι)και το παπά (μάλλον για τα γένια).
>Καλά η φοβία με τον Ρακιντζή όλα τα λεφτά αχαχαχαχα ψόφησα στο γέλιο!! (σόρι Νάνσυ ήταν πολύ χαριτωμένο όμως!!!)
>Η δικια μου κλαιει και χτυπιεται με το "Φεγγαρακι μου λαμπρο".... Τι να κανω?
>εγω φοβομουν τους δεκα μικρους μητσους κ την μουσικη του δις εξαμαρτειν....χωρις πλακα αμα καμια φορα τα πετυχαινω σε επαναληψη αλλαζω αμεσως καναλι...ειδικα οι μητσοι...μπρρρρ
>Ψυχούλα μου...Δεν έχει κ πολύ άδικο βέβαια το παιδί..Άσχετο, αλλά μια που το θέμα είναι οι φοβίες, θυμάμαι όταν ήμουν εγώ μικρή έτρεμα στη θέα του Ρακιντζή!!Με το που τον έβλεπα στην τηλεόραση σε κάποιο κλιπ ή ακόμα κ αν άκουγα κάποιο τραγούδι του στο ραδιόφωνο, δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω με λυγμούς!!Τυχερή η Αθηνούλα που δεν γεννήθηκε στα χρόνια μας!χαχα
>emena olivia i kori mou fobate tis giagiades me ta maura rouxa....apo makris pou tha tis dei na pisiazei arxizei 'mama,mama mama" kai meta ourliaxta....