21 εβδομάδων: έγκυος ξανά!

Μέσα μου πάντα ήξερα ότι θα κάνω τρία παιδιά. Αυτό βέβαια αφού απέκτησα το πρώτο, την Αθηνά. Γιατί παλιότερα, αν με ρωτούσες αν θα έκανα παιδιά, μάλλον «Μπα, δεν νομίζω» θα σου έλεγα. Η νεραϊδένια μου Αθηνά όμως μου χάρισε ένα ρόλο που λάτρεψα όσο κανέναν άλλον: αυτόν της μαμάς. Και έπειτα ήρθε ο Αρχέλαος και αυτό το χαμόγελό του που μαγνητίζει τους πάντες και εγώ πια ήξερα πως είμαι ευλογημένη. «Ευλογημένος», «blessed»: λέξη που παίζει πολύ τελευταία, ακόμα και στον κόσμο του Facebook συνοδεύει φωτογραφίες, λέξεις και αν και κάποιοι την χλευάζουν, εγώ θέλω να πιστεύω πως όλο και περισσότεροι άνθρωποι σήμερα βρίσκουν αληθινά ευλογημένα πράγματα και πράξεις, απλά και καθημερινά. Όπως είναι μια αγκαλιά που σου κάνει το παιδί σου. Ένα ηλιοβασίλεμα στην παραλία. Τις πεντανόστιμες ντοματούλες που σου φέρνει ο φίλος σου από τον κήπο του για να φάνε τα παιδιά. Τα είχαμε ξεχάσει -ή μάλλον υποτιμήσει- όλα αυτά τα απλά και τα όμορφα. Νομίζω πως το ξαναβρίσκουμε. Και θέλω να πιστεύω πως τα παιδιά μας θα είναι η γενιά που θα αγαπήσει ξανά τα ουσιαστικά της ζωής. 

Ξέφυγα όμως και το θέμα αυτού του κειμένου είναι άλλο: περιμένω το τρίτο μου παιδάκι! Το δεύτερό μου αγοράκι! Πέρασα τα μισά και βαδίζω ολοταχώς προς τη μεγάλη μέρα. Α ναι! Από εκεί ξεκίνησα: μέσα μου πάντα ήξερα ότι θα κάνω τρία παιδιά. Κάποτε έγραψα εδώ ένα λίγο σπαρακτικό κείμενο για το τρίτο παιδί που τελικά δεν θα έκανα. Τα έφερε όμως έτσι η ζωή που ήρθε τελικά και αυτό. Και αν μιλάω με σιγουριά κα ας είμαι ακόμα έγκυος, είναι γιατί από την αρχή αυτός ο μπόμπιρας έδειξε πως ήρθε για να μείνει. Και πιστεύω πως όλα θα πάνε καλά μέχρι το τέλος. Τώρα εσείς αν θέλετε να ρίξετε λίγη ευχούλα και για το δικό μου το νινί και για αυτή την εγκυμοσύνη, ωωωω, παρακαλάω να το κάνετε! Τρελή είμαι να μην δεχτώ αγάπη;

Για άλλη μια φορά έχω τη χαρά να έχω μια εύκολη εγκυμοσύνη. Με εξαίρεση τη ναυτία του πρώτου τριμήνου που δοκίμασε έντονα την ψυχική μου ισορροπία, όλα είναι μια χαρά. Το μωρό είναι αρκετά μεγάλο, πάνε ήδη πολλεεεές μέρες που τον νιώθω να κουνιέται μέσα στην κοιλιά… Ω Θεε μου, ποσο μου είχε λείψει αυτή η αίσθηση του μικρού χταποδιού μέσα στην κοιλιά! Από κιλά πάμε καλά, έχω βάλει 2 1/2-3 μέχρι στιγμής, έχω αλλάξει ούτως ή άλλως τον τρόπο που τρέφομαι γενικά, οπότε με εξαίρεση τη βδομάδα στο κάμπινγκ που ψιλοξέφυγα, τρώω ανθρώπινα και όχι βουλιμικά όπως στις προηγούμενες εγκυμοσύνες μου.

Ένα βίντεο που δημοσίευσε ο χρήστης Olivia Gavrili (@oliviag) στις Αύγ 26, 2016, 12:18μμ PDT

Προχθες ήταν μεγάλη μέρα, καθώς ανακοίνωσα και στα παιδιά ότι θα αποκτήσουν μικρό αδερφάκι. Κατάφερα να κρατήσω τα πρώτα δευτερόλεπτα σε βίντεο, η συνέχεια έγινε τόσο συγκινητική που πραγματικά δεν είχα δύναμη ή διάθεση να κρατήσω την κάμερα στο χέρι. Να μου φιλάνε την κοιλιά, να με χαϊδεύουν. Η Αθηνά μήνες τώρα μου ζητούσε ένα μωρό, το τελευταίο διάστημα συμφωνούσε και ο Αρχέλαος (λίγο πιο διστακτικά, γιατί σου λέει «Αυτό το μωρό θα με βγάλει από τον είμαι-ο-βενιαμιν-της-οικογενειας-θρονο μου, είμαι σίγουρος ότι το θέλω;), τελικά και τα δυο είναι μέσα στην τρελή χαρά. Η Αθηνά ανησυχεί πολύ για το αν τρώω σωστά («Μαμά, πρέπει να τρως υγιεινά», «Μαμά, φάε ακόμα ένα αβγό για να ζήσει το μωρό!», «Μαμά, αν πιεις καφέ, θα πάθει κάτι το μωρό;») και ο Αρχέλαος προσπαθεί να βρει τρόπο να καταφέρει να δει το μωρό μέσα από την κοιλιά (φακός, μπουκάλι κολωνιας spiderman και άλλα μαγικά δεν απέδωσαν!)

Aυτά τα νέα μας λοιπόν… 🙂

Μικρέ μου… σε περιμένω με χαρά!