Οι συμβουλάτορες!

Το κακό ξεκινάει με την εγκυμοσύνη: ξαφνικά όλοι γύρω σου έχουν άποψη για εσένα και το περιεχόμενο της κοιλιάς σου.

«Πόσα κιλά έβαλες; Αααα, είναι πολλά!«

«Μην κάθεσαι σταυροπόδι, θα τυλιχτεί το μωρό με το λώρο!«

«Πίνεις ανθρακικό;;; Θα κουφαθεί το παιδί!!«

«Γάτες στο σπίτι; Είσαι τρελή;;«

«Μην σηκώνεις βάρη!!«

«Μην αγοράσεις ακόμα πράγματα για το μωρό!! Είναι γρουσουζιά!«

«Μην κάνεις πολλούς υπέρηχους!!«

Οι συμβουλάτορες είναι παντού, στην οικογένεια, στην πολυκατοικία, στη γειτονιά… Δεν έχει σημασία αν είναι άντρες ή γυναίκες, αν έχουν παιδιά ή είναι άτεκνοι, όλοι έχουν να σου πουν τη δικιά τους συμβουλή! Και εσύ την ακούς χωρίς να αντιδράσεις, γιατί υποτίθεται πως το κάνουν καλοπροαίρετα και δεν θέλεις να φερθείς γαιδουρινά και να τους ρίξεις κανένα μπινελίκι. Βέβαια, ακόμα και αν έχεις αποφασίσει να μην ακούς κανέναν άλλον, παρά μόνο το γιατρό και το ένστικτό σου, οι μικρές φωνούλες τους καμιά φορά σε επηρεάζουν.

Τα πράγματα, βέβαια, χειροτερεύουν μόλις γεννήσεις… Μιλάμε πως δεν υπάρχει κανένα έλεος για την έρμη μάνα… Αν τύχει και είσαι χαρακτήρας ευαίσθητος ή αδύναμος, την έβαψες κανονικότατα!! Όλοι (μα όλοι, όμως!!) θα σου δώσουν ακόμα πιο… εμπεριστατωμένες συμβουλές και αν τύχει και επηρεαστείς, ω Θεέ μου! Θα νιώσεις η πιο άχρηστη μάνα του πλανήτη.

Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι οι συμβουλές είναι συνήθως αντικρουόμενες:

«Μην την παίρνεις πολύ αγκαλιά, γιατί θα την κακομάθεις!«, σου λέει ο ένας.

«Τα παιδιά θέλουν μόνο αγκαλιές, μην τις τσιγκουνευτείς!!«, σου λέει ο άλλος!

Το αποτέλεσμα; Ακούς το έναν, ακούς τον άλλον, ρωτάς τον παιδίατρο, διαβάζεις βιβλία, μπαίνεις σε fora ελληνικά και ξένα, μαζεύεις πληροφορία να φάνε και οι κότες και στο τέλος… μένεις μπερδεμένη…

Ποια είναι η λύση; Κατά τη γνώμη μου, το να ακούσεις τη φωνή μέσα σου, το ένστικτό σου! Είναι στη φύση μας να γινόμαστε μανάδες (και πατέρες φυσικά), άρα στο DNA μας έχουμε γραμμένες όλες τις πληροφορίες που θέλουμε για να μεγαλώσουμε τα βλαστάρια μας.

Και μπορεί τα παραπάνω να τα έγραψα με μια δόση χιούμορ (διασκεδάζω πραγματικά με τις «συμβουλές» και έχω μάθει από την πρώτη μέρα να τις φλιρτράρω), όμως υπάρχει κάτι που πραγματικά  με ενοχλεί πολύ!

Δεν γίνεται το 2010 να υπάρχουν νέες κοπέλες που να συμπεριφέρονται με attitude θειας (χωρίς τόνο: θειας) και να κάνουν στις άλλες αυτό που μισούν να κάνουν άλλοι στις ίδιες. Μια επίσκεψη σε ένα ελληνικό forum μητρότητας, για παράδειγμα, αρκεί για να καταλάβετε τι εννοώ: νέες κοπέλες μαλώνουν με άλλες νέες κοπέλες για θέματα θηλασμού ή μπιμπερό, καισαρική ή φυσιολογικός τοκετός κοκ.

Όταν ανέβασα στο Facebook μια φωτογραφία του Μάνου να ταίζει την Αθηνά με μπιμπερό, υπήρχαν σχόλια από μαμάδες που με «μάλωναν», γιατί δεν θηλάζω τη μικρή. Δεν επηρεάστηκα, γιατί τη θηλάζω ακόμα και μάλιστα δούλεψα πολύ για να το πετύχω, αλλά και γιατί ήμουν από την αρχή αποφασισμένη πως θα έκανα το καλύτερο που μπορούσα και για τις δυο μας. Αν μπορούσα, θα θήλαζα. Αν δεν μπορούσα, δεν θα θήλαζα.

Η απορία μου, όμως, είναι άλλη: με τι ψυχή μπορεί κανείς να κάνει κριτική σε μια νέα μαμά; Πώς μπορεί να μπει σε ευαίσθητα μονοπάτια όπως ο θηλασμός και να της πετάξει στη μούρη την άποψή του; Υπάρχουν γυναίκες που δεν άντεξαν το θηλασμό, άλλες που το ήθελαν διακαώς, αλλά δεν τον πέτυχαν, ποιοι είμαστε όλοι εμείς που θα τις κρίνουμε και θα τις κάνουμε να νιώσουν μηδενικά;

Τονίζω το θέμα του θηλασμού, γιατί καλώς ή κακώς πολλές γυναίκες το παίρνουν κατάκαρδα όταν δεν καταφέρνουν να θηλάσουν… Αισθάνονται μειονεκτικά ως μητέρες. Και το να πυροβολείς την ψυχολογία τους είναι πραγματικά ότι χειρότερο!

Και για να μην παρεξηγηθώ: εξίσου άσχημο είναι να κάνεις πόλεμο νεύρων σε μια γυναίκα που θηλάζει, αραδιάζοντας της ατάκες περί ευκολίας του μπιμπερό, παρομοιώσεις με την… αγελάδα και ατάκες όπως «Το παιδί μου δεν το θήλασα και κοίτα τον! Δυο μέτρα παλίκαρος έγινε!!»

Με λίγα λόγια: οποιαδήποτε κριτική στη μάνα -και μιλάμε για νορμάλ περιπτώσεις μάνας, ok??- είναι «μη χώνεσαι εκεί που σε σπέρνουν» κριτική.

Και για να ξαναγυρίσουμε σε εύθυμο τόνο: η παιδίατρός μας μας έδωσε άδεια από την αρχή να βγάλουμε βόλτα την Αθηνά, εφόσον φυσικά ο καιρός το επιτρέπει. Έτσι με την πρώτη ευκαιρία, τη βάλαμε στο καρότσι της και την πήγαμε βόλτα στην Πλάκα. Της άρεσε πάρα πολύ!

Χθες που ήταν και οι γονείς μου στην Αθήνα, την έβγαλα με τη μαμά μου βόλτα στην Ερμού. Σε ένα μαγαζί με παιδικά, μια κυρία σκύβει στο καρότσι να δει το μωρό (είναι εντελώς αυθόρμητη η αντίδραση «βλέπω καρότσι- σκύβω να δω τι έχει μέσα», χαχα!). Την κοιτάει και αναφωνεί «Αχ!! Καλέ αυτό είναι πολύ μικρό!! Πόσο είναι;«

«Τριών εβδομάδων«, της απαντώ. Μόνο που δεν λιποθύμησε… Άρχισε, φυσικά, να μου κάνει κήρυγμα τύπου «Πού το πάτε, μαντάμ, το λεχούδι;» Βρε τι της είπα ότι η γιατρός μας το επέτρεψε, τι ότι στις άλλες χώρες του κόσμου αυτό είναι αυτονόητο, τίποτα! Κοίταξα την κοπέλα δίπλα της… Ήταν έγκυος και απ’ ότι κατάλαβα η κόρη της… Κάτι μου λέει ότι θα της πιπιλίσει το μυαλό να μείνει 40 μέρες μέσα στο σπίτι, ακόμα και αν αυτή νιώθει την ανάγκη να βγει, έστω και μια βόλτα μέχρι το φούρνο της γειτονιάς.

Εύχομαι πραγματικά όλες όσες με διαβάζετε και είστε σε… ενδιαφέρουσα, να κρατήσετε αυτό: κανείς δεν ξέρει καλύτερα για εσάς και το παιδί σας, απ’ ότι εσείς, ο σύντροφός σας και ο/η γιατρός σας!

Και για κερασάκι στην τούρτα, αντιγράφω μερικά αποσπάσματα από το άρθρο της Μαρκέλλας Ρεπανέλλη «Νεογέννητα με… οδηγίες» του περιοδικού Γονείς εν Δράσει (Νοέμβριος 2009):

«Ενώ είναι λάθος να εκθέτετε το μωρό στην πολυκοσμία, είναι εξίσου κακή ιδέα να το κρατήσετε κλεισμένο στο σπίτι τις 6 πρώτες βδομάδες της ζωής του από φόβο. Καταρχάς η ίδια η μητέρα για να αντιμετωπίσει μια ενδεχόμενη επιλόχειο κατάθλιψη είναι καλό να βγαίνει από το σπίτι. Οι παιδίατροι συνιστούν μια βόλτα με το νεογέννητο, εφόσον και οι κλιματικές συνθήκες είναι ιδανικές, χωρίς πολλή ζέστη ή πολύ κρύο»

«Ακόμα και αν γίνατε για πρώτη φορά γονείς, το ένστικτό σας είναι τις περισσότερες φορές αλάνθαστο, για αυτό καλά θα κάνετε να εμπιστεύεστε τον εαυτό σας. Είναι αλήθεια ότι όταν ακούμε πολλές διαφορετικές συμβουλές από τρίτους, όπως φίλους που έχουν παιδιά, νταντάδες, γιαγιάδες, είναι δύσκολο να ακούσουμε το ένστικτό μας που μπορεί να αποδειχτεί σωατότερο από εκατό διαφορετικές απόψεις»

Ουφ, σαν να έγραψα πολλά και έχω να σιδερώσω και τα ρουχάκια της Αθηνάς!! Ω ναι, έχω γίνει νοικοκυρά με τη βούλα!! Ποιος θα το πίστευε; Χαχαχαχα!!

Φιλιά
Ολίβια