Μισώ τους γονείς μου γιατί μας παράτησαν και μεγαλώσαμε μέσα στο παράπονο…

Είμαι η μαμά Ι. είμαι 27 ετών και έχω 2 παιδάκια!

Η τραγική ιστορία της ζωής μου ξεκίνησε σε ηλικία 2 ετών, όταν οι γονείς μου χώρισαν εξ αιτίας της πεθερας της μαμάς μου (δηλαδή την γιαγιά μου, αλλά λόγω του κακού που μας έκανε δεν την αποκάλεσα ποτέ έτσι και φυσικά δεν την συνάντησα ποτε). Αποφάσισαν λοιπόν να χωρίσουν οι γονείς μου, γιατί ο πα-τερας μου ξυλοκοπουσε την μαμά μου επειδή του έβαζε λόγια στο μυαλό η γιαγιά μου, επειδή ήταν τζογαδορος, επειδή ήταν γυναικας, επειδή έβαζε έγκυο την μαμά μου να δουλεύει και να της μαζεύει τα χρήματα, επειδή, επειδή…. Οι λόγοι αμέτρητοι.

Χωρισανε λοιπόν οι γονείς μου με εμένα 2 ετών και την 7 μηνών αδερφή μου και πήγε να μείνει στο πατρικό της η μαμά μου μαζί με εμάς!

Όταν εγώ έγινα 5 χρόνων, η μαμά μου έπρεπε να εργαστεί για να μας μεγαλώσει.. Όσο εκείνη θα δούλευε, εμάς θα μας φροντιζαν οι παππούδες μας…

Τα χρόνια πέρασαν και η μαμά μου αφαντη. Εμείς ξεκινήσαμε σχολείο και τα παιδιά άρχισαν να μας δερνουν και να μας φωνάζουν ορφανά. Εγώ σαν πιο σκληρός χαρακτήρας δεν λυγιζα με τα όσα μου έκαναν. Όταν πήγαινα στο σπίτι όμως επεφτα σε βαθιά μελαγχολια. Η γιαγιάκα μου είναι, ήταν και θα είναι για πάντα στην καρδιά μου, ήταν η μόνη που καταλάβαινε αμέσως τι έχω. Εγώ όμως έκλαιγα με μαύρο δάκρυ.

Η μαμά μου εμφανιζόταν κάθε 6-7 μήνες. Δεν μας αγάπησε ποτέ της. Γυριζε σαν την σκύλα με τον έναν και τον άλλον και δεν την ένοιαζε για μας!

Έφτασα στην Γ’ δημοτικου όπου εκεί είχα έναν εξαιρετικό δάσκαλο και δεν θα τον ξεχάσω μέχρι να πεθάνω.. Ήμασταν στη μέση της χρονιάς και ήθελε κάποια στιγμή να ενημερώσει τους γονείς μου για την πρόοδο μου. Με φώναζε αστερι μου, στρατηγε μου, σαινι και διάνοια. Επειδή ήμουν πολύ ήσυχο και υπακούο παιδί και καλή μαθήτρια. Ηθελε λοιπόν να φώναξω να έρθει η μαμά μου στο σχολείο. Και εγώ με θλίψη του λέω ότι δεν έχω μαμά. Εκείνος νόμιζε ότι είναι νεκρή και δεν έκανε ποτέ ερωτήσεις. Εγώ πήγα στο θείο μου και του είπα να πάει στο σχολείο γιατί τον φωνάζει ο δάσκαλος μου. Τέλος πάντων πάει πέρασε κ αυτό…

Τέλος της σχολικής χρονιας της ίδιας τάξης ο δάσκαλος μου ήθελε να έρθει και ο μπαμπάς μου στην σχολική γιορτή. Εγώ πάλι με θλίψη του είπα ότι δεν είναι δυνατόν να έρθει γιατί δεν έχω ούτε μπαμπά. Είπα ότι θα έρχονταν οι παππούδες και ο θείος μου. Πριν αρχίσει η γιορτή, τα παιδιά μαλωναν πάλι μαζί μου και με είπαν ορφανη. Εκείνη την μέρα όλοι μα όλοι με λέγαν έτσι.  Το άκουσε ο δάσκαλος αυτούς τους τιμωρησε και εμένα με πήρε στο γραφείο του. Και με ρώτησε να του πω τι πραγματικά είχε γίνει στην ζωή μου.. Εγώ για να μην τα πολυλογω του είπα ότι είμαι παιδί χωρισμένων γονιών κ παράτημενη. Το δάκρυ έτρεχε ποτάμι και ακόμα και τώρα που τα διηγουμαι σε εσάς δεν μπορώ να συγκρατησω τα δάκρυα μου.

Έπειτα από εκεί  το μαρτύριο μου συνεχίστηκε… Η μαμά μου όπως πάντα εξαφανισμενη, τον πατέρα δεν τον ήξερα καν.. και συνεχιζα να μεγαλώνω με τους παππούδες.. Δεν μπορούσα ποτέ να έχω ότι είχαν τα άλλα παιδιά, δεν μπορούσα ποτέ να αγοράσω ότι αγόρασαν τα άλλα παιδιά.  Μεγάλωσα φτωχή αλλά αξιοπρεπώς.

Σε ηλικία 12 ετών εμφανίζεται η μαμά μου, εγώ και η αδερφή μου ήμασταν μες στην χαρά, περιμέναμε ότι θα μείνει κοντά μας και θα μας αγαπάει, αλλά όχι. Εκείνη συνέχισε να αλλάζει τους άντρες σαν τα πουκάμισα κι εμάς μας είχε στο περιθώριο. Την μισουσα, είχα σιχαθει την ζωή μου που ήμουν κόρη της. Ε και στα 13 πήρα την ζωή μου στα χέρια μου. Χτύπησα πολύ άσχημα την μαμά μου με σκοπό να της σπάσω το χέρι γιατί είχα βαρεθεί την πουτανια της! Δεν μετανιώνω ποτέ για αυτήν μου την πράξη.

Στα 14 μου γνώρισα τον άντρα μου, τα φτιάξαμε, εκείνος ήταν 19,5 ετών… 3 χρόνια είχαμε σχέση και δεν ολοκλήρωσαμε, περιμέναμε να παντρευτουμε, ένας πολύ καλός, ήσυχος, υπακούος και πολύ δουλεφταρας άνθρωπος.  Δεν μου χαλάει ποτέ χατήρι. Περίμενα να παντρευτουμε για να ξεφύγω επιτέλους από όλα αυτά. Ναι αλλα ύστερα είχα την πεθερά να μου κάνει την ζωή κόλαση.  Πέρασε κ αυτό και στην ζωή μου ήρθε η κόρη μου για να έρθουν τα πάνω κάτω.  Εγώ χαζομαμα, ήθελα να της δώσω όλη την αγάπη που εγώ ποτέ δν πήρα. Αργότερα ήρθε και ο γιος μου.

Πλέον δεν με νοιάζει κανένας και τίποτα. Μόνο τα παιδιά με ενδιαφέρουν. Τα παιδιά μου είναι η ζωή μου, η ευτυχία μου, όλο μου το είναι! Τα λατρεύω και αυτά και τον σύζυγό μου με την ίδια ένταση, με τον ίδιο πόνο. Αλλά εκείνο το μίσος και η πίκρα θα μείνουν βαθιά ριζώμενα στην ψυχή μου.

Μισώ τους γονείς μου για όλα όσα έχω ζήσει και περάσει. Αν μάθω ότι πέθαναν θα χαρώ και θα πω πως ξεβρωμισε ο τόπος από 2 καθικια!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com