Μητέρες που γκρινιάζουν, μεγαλώνουν επιτυχημένες κόρες

Δημοσιογράφος, βασιζόμενος σε έρευνα του Πανεπιστημίου του Έσσεξ, γράφει ένα δυνατό κείμενο για την ανατροφή της σύγχρονης γυναίκας 

Τους τελευταίους μήνες, όλο και περισσότερο, το μέλλον των γυναικών, το είδος και η ποιότητα της εκπαίδευσης τους, η ανάδειξη τους στην κεντρική πολιτική σκηνή ανακινεί συζητήσεις για το περιβάλλον που χτίζει δυνατές γυναικείες προσωπικότητες.

Με περίπου 65 εκ. κορίτσια σε όλο τον πλανήτη να μένουν μακριά από τα θρανία και με τις ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες κατά τη διάρκεια της εφηβείας να αποτελούν ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της γυναικείας προόδου, όλο και αυξάνεται η αρθρογραφία που εστιάζει στο είδος ανατροφής που λαμβάνει μία γυναίκα και στον ρόλο που το οικογενειακό περιβάλλον παίζει τη διαμόρφωση του χαρακτήρα της.

Πριν από λίγες μέρες, ο δημοσιογράφος του Inc.com, Bill Murphy, πατέρας ενός μικρού κοριτσιού ο ίδιος, ανέδειξε μέσα από ένα δυνατό κείμενο μία έρευνα του Πανεπιστημίου του Έσσεξ, βάσει της οποίας οι απαιτητικοί γονείς και κυρίως οι «γκρινιάρες» μητέρες, αυτές που απαιτούν από τις κόρες τους υψηλές επιδόσεις στο σχολείο και στις λοιπές δραστηριότητες τους, συμβάλλουν στη δημιουργία δυνατών προσωπικοτήτων που δεν χάνουν εύκολα τον στόχο τους, παρά τα σκαμπανεβάσματα της σύγχρονης ζωής.

Να τι γράφει ο Murphy: «Μια μέρα, η κόρη μου θα με σκοτώσει γι’ αυτό εδώ το κείμενο, αλλά είναι μια ιστορία που θα δικαιώσει τους γονείς παντού στον κόσμο. Ερευνητές στο Ηνωμένο Βασίλειο διαβεβαιώνουν πως οι υψηλές προσδοκίες των γονιών από τις έφηβες κόρες τους, προσδοκίες που υπενθυμίζονται διαρκώς, ακόμη και με έντονο τρόπο, είναι από τους παράγοντες που χτίζουν επιτυχημένες γυναικείες προσωπικότητες«

Και για να το πω, όπως το έθεσε το Δελτίο Τύπου ενός πανεπιστημίου: “Πίσω από κάθε επιτυχημένη γυναίκα κρύβεται μία γκρινιάρα μαμά; Κι όμως, αποδεικνύεται ότι οι έφηβες που επιτυγχάνουν τους στόχους τους, είναι κόρες απαιτητικών μητέρων”

Ερευνητές του Πανεπιστημίου του Έσσεξ, πρόσφατα αποκάλυψαν ότι κορίτσια, των οποίων ο βασικός κηδεμόνας – και αυτός συνήθως είναι η μητέρα – ανεβάζει συνεχώς των πήχη των προσδοκιών, ταυτόχρονα προστατεύει το κορίτσι από την έκθεση σε διάφορους κινδύνους και συμβάλει στην επιτυχημένη πορεία του.

Συγκεκριμένα, τέτοιου είδους κορίτσια:

– Έχουν λιγότερες πιθανότητες ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης στην εφηβεία

– Έχουν περισσότερες πιθανότητες να φοιτήσουν σε κολέγιο

– Κινδυνεύουν λιγότερο από το να παγιδευτούν σε μία αδιέξοδη, κακοπληρωμένη εργασία

– Έχουν λιγότερες πιθανότητες να μείνουν για καιρό άνεργες

Βάσει της έρευνας, της οποίας ηγήθηκε η Ericka G. Rascon – Ramirez, μελετήθηκαν οι μαρτυρίες περισσότερων από 15.000 έφηβων Βρετανίδων –ηλικίας 13–14 ετών– και για διάστημα μεγαλύτερο των 10 ετών. Φυσικά, το να αποφύγεις τις βασικές παγίδες αυτής της ηλικίας, δεν σημαίνει απαραίτητα λαμπρή πορεία. Σημαίνει, όμως, ότι δημιουργείς περισσότερες ευκαιρίες για τη μελλοντική σου επιτυχία.

Kαι αυτό, αγαπητοί γονείς είναι το σημείο, στο οποίο εσείς έχετε κάνει σωστά τη δουλειά σας – όταν η καταξίωση έχει γίνει μεγαλύτερο ζητούμενο για τα παιδιά σας, παρά για ‘σας τους ίδιους.

Ωραία έρευνα, μπορεί να παρατηρήσουν κάποιοι από τους αναγνώστες. Όμως, στην περίπτωση που είστε γονιός ενός 13χρονου κοριτσιού θα έχετε παρατηρήσει ίσως τις αντιδράσεις του, όταν η συζήτηση γίνεται επίμονη, πιεστική. Για την ακρίβεια, είτε σε κορίτσι είτε σε αγόρι μιλάς για συγκεκριμένα ζητήματα που έχουν να κάνουν με τις επιδόσεις τους, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: φωνές, πόρτες να χτυπάμε με θυμό, μάτια να γυρίζουν στο ταβάνι ως ένδειξη αποδοκιμασίας…

Δεν είναι ακριβώς διασκεδαστικό όλο αυτό, πιστέψτε με. Αλλά οι γονείς μπορούν να βρουν παρηγοριά σε κάτι, για το οποίο επιμένουν οι ερευνητές: ακόμη κι αν όλη αυτή η πίεση φαντάζει τρομακτική στα παιδιά, ακόμη κι αν οι γονείς αισθάνονται ότι συγκρούονται με ένα τείχος από τούβλα, τόσο περισσότερο «δουλεύει» αυτή η συνταγή.

«Ως έφηβες, σε πολλές περιπτώσεις καταφέρναμε να περάσει το δικό μας, να κάνουμε αυτό που σ’ εμάς φαινόταν πιο βολικό, ακόμη κι αν πηγαίναμε κόντρα στη γονική συμβουλή. Όμως, η αλήθεια είναι ότι όσο σκληρά κι αν προσπαθούσαμε να αποφύγουμε τις συστάσεις τους, τελικά, αυτές ήταν που κατέληγαν να επηρεάζουν τις επιλογές μας», γράφει η Rascon-Ramirez.

Mε άλλα λόγια, αν η έφηβη κόρη σας γουρλώνει τα μάτια της και βγάζει γλώσσα κάθε φορά που της ζητάτε αποτελέσματα σε οποιοδήποτε πεδίο, αυτό που πραγματικά λέει και εννοεί, έστω και υποσυνείδητα, είναι «Σ’ ευχαριστώ για τη συμβουλή. Θα τη λάβω υπ’ όψιν και θα πράξω αναλόγως».

Ας πούμε ότι συμβαίνει κάτι σαν συσσώρευση υποσυνείδητων μηνυμάτων που ωθούν τις κόρες μας σε μία συγκεκριμένη πορεία: να σπουδάσουν, να μην κάνουν κάτι χωρίς να το θέλουν, να μην καταλήξουν με ένα μωρό στην αγκαλιά, μέχρι να είναι πραγματικά έτοιμες.

Δεν ξέρω για ‘σας, αλλά ακόμη και εγώ, στα 40 μου πια, μερικές φορές λαμβάνω υπ’ όψιν τις παραινέσεις των γονιών, ακόμη και των παππούδων μου, ειδικά όταν ετοιμάζομαι να κάνω κάτι που δεν πρέπει. Ο παππούς μου πέθανε, όμως, ακόμη ακούω τη φωνή του, υπό συγκεκριμένες συνθήκες.

Και υποθέτω ότι αυτή η έρευνα ισχύει το ίδιο και για τα αγόρια, αν σκεφτώ ότι έχω κληρονομήσει τη συνήθεια των γονιών μου να απαιτώ, αν σκεφτώ ότι ένα μέρος της δικής μου προόδου το οφείλω σ’ αυτή τη συνεχόμενη γκρίνια. Γι’ αυτό, μαμά, μπαμπά, ευχαριστώ που γκρινιάζατε. Και για να πω και κάτι στην αγαπημένη μου κόρη: όλο αυτό – το να σου γκρινιάζω, δηλαδή – θα είναι πολύ πιο δύσκολο για ‘μένα, απ’ ό,τι για ‘σένα».

Πηγή: www.lifo.gr