Παραλίγο να το χάναμε το παιδί…

Ηθελα να μοιραστω και εγω μαζι σας την ιστορια μου…

Mε τον αντρα μου ειμαστε 2 χρονια μαζι. Θελαμε να κανουμε παιδακι, προσπαθησαμε πολυ. Μετα απο 7 μηνες κραταγα στα χερια μου ενα θετικο τεστ! Αρχισαμε να κανουμε ονειρα.

Στις εξετασεις φαινονταν ολα καλα. Να αναφερω οτι ειμαι 20 χρονων και οτι εκανα εξετασεις που αλλες κοπελες μεγαλυτερης ηλικια δεν κανουν. Ολα ηταν καλα μεχρι τον 4 μηνα..

Ξυπνησα ενα πρωι μονη μου στο σπιτι, ημουν πολυ καλα, μεχρι που πηγα τουαλετα και ειδα αιμα. Εχασα τη γη κατω απο τα ποδια μου. Ενιωσα σαν να μου εχωσαν ενα μαχαιρι στην καρδια.. Πηρα κατευθειαν τον αντρα μου και μεσα σε 10 λεπτα ηταν διπλα μου και με πηγε με χιλια στο γιατρο.. Εγω δεν καταλαβαινα τιποτα.. Ο αντρας μου να μου κραταει το χερι και να κλαιει, να μου λεει οτι ολα θα πανε καλα.

Μολις φτασαμε στον γιατρο μου με εβαλε κατευθειαν μεσα… Οι εξετασεις εδειξαν μερικη αποκολληση. Ο γιατρος μου δεν ηξερε αν πρεπει να μου δωσει κουραγιο η οχι.. Οταν τον ρωτησα αν ολα θα πανε καλα, μου χαιδεψε το κεφαλι και μου χαμογελασε. Αυτη ηταν η μονη του απαντηση.

Μετα απο 6 μερες στην κλινικη ολα ηταν ενταξει.. Το μωρακι μας ηταν μια χαρα..

Στο σπιτι εγω ολο ξεκουραση και νανι. Μετα απο ενα μηνα βγαινουμε για ενα φαγητο με κατι φιλους και γυρνωντας στο σπιτι νιωθω το εσωρουχο μου βρεγμενο.. Κοιταω και βλεπω οτι εχω παλι αιμα.. Ας μην τα πολυλογω, δευτερη αποκολληση και στο κρεβατι για ενα μηνα…

Μεχρι τον 7ο μηνα ολα καλα μεχρι που ξαφνικα ανεβασα λευκωμα και ο γιατρος μου αρχισε να μου λεει οτι μπορει να κανουμε καισαρικη πιο νωρις, στον 8 μηνα.. Πηρα τις ενεσουλες για τους πνευμονες και ημασταν σε αναμονη..

Στα μεσα του 8ου το λευκωμα υποχωρει και εγω να ευχαριστω το Θεο.. Δεν ηξερα ομως τι θα ακολουθησε…

Μπαινω στο μηνα μου και ολες οι εξετασεις να δειχνουν οτι ημασταν μια χαρα… Μεχρι τις 14 Αυγουστου… Εκεινη την μερα ενιωσα πως κατι δεν πηγαινε καλα.

Στις 15 Αυγουστου παω να αναψω με τον αντρα μου ενα κερακι στην Παναγιτσα… Μολις αναψα το κερακι ειπα απο μεσα μου «Παναγιτσα μου, αν φαινεται κατι κακο και αν εχω κατι, κανε με να γεννησω σημερα» Στον αντρα μου δεν ειπα τιποτα..

Γυρισαμε στο σπιτι και ξαπλωσαμε… Καποια στιγμη σηκωθηκα να παω τουαλετα, ενιωσα ομως κατι υγρο στο εσωρουχο μου… Μιλαω με τον αντρα μου και επικοινωνω και με το γιατρο μου.. Πονους δεν ειχα, ουτε πολλα υγρα..

Την επομενη μερα παω στο γιατρο μου και μου λεει πως το μωρο εχει ραγισει τον σακο και οτι θα γεννησουμε σημερα… Ετοιμαζουν το χειρουργειο, μου κανουν την επισκληριδιο και ξεκινανε την καισαρικη.. Ολα καλα ωσπου ακουω τον γιατρο μου να λεε «Το χαναμε το παιδι, κοριτσι μου, αν δεν ειχες καταλαβει τα υγρα«. Εγω να εχω παγωσει.. Τον ρωτησα μηχανικα τι εννοουσε και η απαντηση ηταν οτι ειχα 20 εκατοστα μικροτερο πλακουντα απο τον φυσιολογικο και οτι το μωρακι μου ειχε να τραφει 3 μερες..!!

Ο γιατρος μου (ο σωτηρας μου καλυτερα)!

Να τον ρωταω αν το μωρο μου ειναι καλα και αυτος να κλαιει και να μου λεει τι θα παθαιναμε.. Με καθησυχασε μετα απο λιγα λεπτα οτι το μωρο μου, η πριγκιπισσα μου ηταν μια χαρα..!! Και σκεφτομαι πως γινετε ολες οι εξετασεια να φαινονταν φυσιολογικες;

Μακαρι καμια μαμα να μην το περασει αυτο..

μια μικρη μαμα..

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com