Ευχαριστώ εσένα που…

Είναι 02:41, τα παιδιά έχουν κοιμηθεί (!!! επιτέλους!!), η μεγάλη μου για δεύτερη φορά στο δωμάτιό της! Απίστευτο!! Θα ‘πρεπε να με έβλεπες τώρα, γλυκιά μανούλα (θα σου μιλάω στον ενικό, εμένα που με διαβάζεις τώρα, γιατί εσύ κι εγώ έχουμε πολύ περισσότερες ομοιότητες απο ό,τι διαφορές τελικά..) με το μαλλί χάλια και τους μαύρους κύκλους (κάνε με εικόνα).

Διέσχισα το διάδρομο, αφού καμάρωσα τις κόρες μου να κοιμούνται στο δωμάτιό τους, άλλη μία φορά.. Πέρασα απο την κουζίνα κι είδα τα στιβαγμένα πιάτα στο νεροχύτη, όχι με λύπη αυτή τη φορά.. η τηλεόραση είναι ακόμα ανοιχτή, ξεχασμένη και τα παιχνίδια στο πάτωμα.

Κάνω σκόρπιες σκέψεις για εμάς τις γυναίκες, ειδικά τις μανούλες.. πόσο έξυπνες μπορούμε να είμαστε, πόσο χαζές μπορούμε να είμαστε. Πόσο δίκαιες και πόσο άδικες. Πόση κατανόηση χωρά στην καρδιά μας αλλά και πόση κριτική μπορεί να φτιαχτεί στο μυαλό μας -έχουμε ταλέντο στις λεπτομέρειες άλλωστε. Μία μας κουβέντα ίσως να χαλάσει ή να φτιάξει τη μέρα κάποιου-δική μας η επιλογή.

Δεν ξέρω τι μαμά είμαι ή τι άνθρωπος είμαι… Ξέρω οτι είμαι πολύ αυστηρή -με τον εαυτό μου- μαμά σίγουρα. Κάθε βράδυ πέφτω για ύπνο με τις τύψεις κι ας κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ -καμιά φορά και παραπάνω, πίστεψέ με μανούλα. Υπάρχουν στιγμές που δίνω και το 200% του εαυτού μου. Υπάρχουν πολλές φορές που εσωτερικεύω τα δικά μου θέματα πρώτον για να μην έχουν αντίκτυπο στα παιδιά και δεύτερον γιατί ειλικρινά δεν προλαβαίνω να τα εξωτερικεύσω… και τρίτον, φυσικά γιατί έχω τεράστια, πελώρια ευθύνη για αυτές τις ψυχούλες, δεν θέλω ούτε μία κηλίδα στην ημέρα τους και στο πανέμορφο μυαλό τους.

Δεν θα μιλήσω καθόλου για εσένα που με έκρινες κάποτε. Γιατί θήλασα πολύ ή γιατί δεν βρήκα τρόπο να τρώνε τα λαχανικά τους, γιατί βρίσκεις οτι είμαι πολύ προστατευτική ή γιατί κάποια στιγμή φώναξα, γιατί η μεγάλη μου δεν παίζει πολύ καλά ομαδικά ή γιατί δεν με ακούει.. Η για σένα που με βρήκες στο δρόμο και με ήξερες παλιά που ήμουνα μικρό και νιούτσικο κι έβγαινα και αλήτευα και τώρα «ποια είμαι εγώ που σου το παίζω και μάνα» ή εσένα που με βρίσκεις βαρετή που άφησα (απο επιλογή, το παραδέχομαι) τον εαυτό μου για μερικά χρόνια. Δεν θα μιλήσω για σένα και εσένα και εσένα, όχι γιατί δεν αξίζετε ή σας κρίνω, γιατί θα μπορούσα να είμαι στη θέση σας αν κάτι με βάραινε τόσο πολύ που να μην αντέχω να μιλάω για αυτό αλλά για τα στραβά των άλλων. Θέλω όμως να ευχαριστήσω εσένα, μανούλα, που φώτισες την άλλη πλευρά σου και με έκανες να σκεφτώ οτι ο κόσμος που θα μεγαλώσουν τα παιδιά μου (και τα παιδιά σου) δεν είναι τόσο μαύρος…

Ευχαριστώ εσένα… που όταν με πέτυχες στα φανάρια με δυο παιδιά να κλαίνε στο αυτοκίνητο,με άφησες να περάσω με χαμόγελο. Αχ, ας ήξερες πόση ώρα περίμενα!

Ευχαριστώ εσένα… που όταν ήρθα καθυστερημένη στο μάθημα μπαλέτου,με το μωρό ανα χείρας,εμφάνιση που μαρτυρούσε τι τράβηξα για να έλθω εκεί και τη μεγάλη μου να αρνείται να μπει πεισματικά, με ρώτησες,»μπορώ να βοηθήσω;» και δεν με κοιτούσες γελώντας, όπως οι άλλες.

Ευχαριστώ εσένα…. που όταν το παιδί μου έσπρωξε το δικό σου, δεν θύμωσες, αλλά έκατσες να το ακούσεις κι όλας,και το ρώτησες ποια παιχνίδια του είναι διατεθημένο να μοιραστεί.

Ευχαριστώ εσένα…. που δεν ρώτησες ούτε εμένα, αλλά ειδικά ούτε το παιδι μου, γιατί φοράει ακόμα πάμπερς!

Ευχαριστώ εσένα…. που μου είπες οτι έχασα τα κιλά εγκυμοσύνης κι ας μην είναι αλήθεια.
Ευχαριστώ εσένα… που ήρθα να ψωνίσω στο μαγαζί σου, δεν στράβωσες που αλώνιζε το μεγάλο μου αλλά το απασχολούσες κι όλας μέχρι να τελειώσω.

Ευχαριστώ εσένα.. που μου έδωσες credit που το μεγάλο μου μιλάει τόσο καθαρά (κι ας μην θεωρώ οτι το αξίζω)

Ευχαριστώ εσένα… που όταν με είδες να κοιτάω το κενό στην παιδική χαρά, κάνοντας λίστα για τα ψώνια μονολογώντας δεν με πέρασες για μουρλή,αλλά χαμογέλασες με κατανόηση. Παραλίγο να κάνουμε τη λίστα μαζί.

Ευχαριστώ εσένα….. που όταν λεχώνα, με είδες να κλαίω στο παιδικό πάρτυ, με πήρες αγκαλιά, με πήρες έξω και με παρηγορούσες ξέρωντας ακριβώς γιατί κλαίω, χωρίς να στο εξηγήσω και το έκανες χωρίς αντάλλαγμα και χωρίς να είμαστε καν φίλες.

Ευχαριστώ εσένα… που μου είπες οτι τα καταφέρνω μια χαρά, όταν ήμουν λεχώνα, μόνη μου χωρίς καμμιά βοήθεια, χωρίς να τονίσεις οτι εντάξει δεν δουλεύεις κι όλας.

Ευχαριστώ εσένα… που έδωσες στην κόρη μου ένα γλυκό δωρεάν, όταν θυμήθηκε οτι ήθελε κι άλλο κι εγώ είχα βάλει το πορτοφόλι στη μωροτσάντα και κουβαλούσα πράματα σαν το χταπόδι.

Τέλος, Ολίβια, ευχαριστώ εσένα, που σε διαβάζω απο την πρώτη στιγμή που είδα τη ροζ γραμμούλα στο τεστ. Με έκανες να μην νιώθω μόνη πολλές φορές. Σε νιώθω πολύ δικό μου άνθρωπο κι ας μην σε ξέρω. Σίγουρα με έκανες να αποφασίσω τι μανούλα θέλω να γίνω.

Την αγάπη μου,

μαμά Δ.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com