Μεγαλώνω ένα κορίτσι…

Ένα από τα καλά του να μεγαλώνεις παιδιά και των δύο φύλων είναι ότι καταλαβαίνεις πολλά για τις σχέσεις των ανθρώπων, μιας και ζεις μια γυναίκα και έναν άντρα (ή και περισσότερους) από την αρχή.

Η Αθηνά θα κλείσει σε λίγους μήνες τα 7, ο Αρχέλαος είναι ήδη 4 και δεν γίνεται να μην έχω διαπιστώσει ήδη το πόσο πιο σύνθετες είμαστε τελικά εμείς οι γυναίκες. Για τον πρακτικό Αρχέλαο όλα μοιάζουν απλά και ξεκάθαρα. Για την Αθηνά τα πάντα είναι πασπαλισμένα με εξτρά δόση χρυσόσκονης, παραμυθιών και χρωμάτων. Συναισθηματικοί και τρυφεροί είναι και οι δύο. Μόνο που εκεί που η μία καμιά φορά πνίγεται σε μια κουταλιά νερό, ο άλλος έχει μια λύση για τα πάντα, ενώ εκεί που ο ένας είναι απλά αγκαλίτσας, η άλλη μοιάζει να σκέφτεται 29485686 πράγματα ακόμα και όταν χαλαρώνει. Κάπως έτσι δεν είναι και ο μέσος άντρας και η μέση γυναίκα;

Φτάνοντας πια στα 33 (καλά, όχι ακόμα! Σε ένα μήνα και κάτι μέρες!), εκτιμώ πολύ στοιχεία και των δύο φύλων. Βλέπω τις γυναίκες να παίρνουν ολοένα και μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνικής πίτας και πιστεύω πως το μέλλον θα είναι γυναικείο, όμως δεν θα το αναλύσω τώρα σ’ αυτό το κείμενο. Πιστεύω ότι οι γυναίκες θα μπορούσαν να πετύχουν τα πάντα, βουνά να κινήσουν που λέμε, όμως δυστυχως σε πολλές λείπει αυτό που αντιθέτως έχουν σε μεγάλο βαθμό οι άντρες και είναι -για μένα- αξιοζήλευτο: το αίσθημα αλληλεγγύης προς τα άτομα του φύλου τους.

Μιας και είμαι άνθρωπος που «εκθέτω τον εαυτό μου σε κοινό, άρα πρέπει να είμαι ανοιχτή στην κριτική«, μπορώ να σας πω ότι τα πιο χυδαία, αδιανόητα σκληρά σχόλια και κριτική μου τα έχουν κάνει γυναίκες. Είναι λες και, ρε παιδί μου, ώρες ώρες θέλει να σκίσει η μία τη σάρκα της άλλης. Λες και αντί να θαυμάζει κάποια που κάνει κάτι καλό, προτιμά να τη φθονεί… Λες και αντί να παρηγορήσει μια γυναίκα που πονάει, προτιμά να τη δει πιο χωμένη στον βούρκο. Το βλέπεις ανάμεσα σε φίλες. Ανάμεσα σε πεθερές και νύφες. Το βλέπεις στον επαγγελματικό στίβο. Ή σε ένα απλο γκρουπ μαμάδων.

Ευτυχώς ΔΕΝ είναι όλες οι γυναίκες έτσι. Υπάρχουν ανάμεσά μας πολλές γυναίκες που έχουν μεγαλείο ψυχής, τεράστια αποθέματα αγάπης και το δυνατότερο όπλο όλων: την ενσυναίσθηση. Ενσυναίσθηση που μόνο ένας άνθρωπος γένος θηλυκού μπορεί να έχει. Και καθώς στο μέλλον οι σχέσεις θα απορρίπτουν σχεδόν αυτόματα τους τοξικούς ανθρώπους, θέλω να πιστεύω πως και το φύλο μας θα αλλάξει και θα αποβάλει σιγά σιγά αυτή τη μαύρη σκιά που γκρεμίζει όσα μπορούμε όλες μαζί να φτιάξουμε.

Η κόρη μου η Αθηνά! Όταν μεγαλώσει, θέλει να γίνει γιατρός ζώων, να κάνει μασάζ και νύχια και μαλλιά. Ίσως γίνει και δασκάλα.

Δεν θέλει να παντρευτεί και δεν ξέρει ακόμα αν θέλει να κάνει παιδιά. Θέλει όμως να έχει πολλούς πολλούς φίλους και αυτοκίνητο.

Στα αγόρια, λέει, αρέσουν κυρίως τα αυτοκίνητα. Στα κορίτσια αρέσουν τα ζώα, τα παιδιά, ο χορός.

Τα αγόρια είναι πιο δυνατά στο σώμα, αλλά τα κορίτσια κουράζονται πιο πολύ μέσα στη μέρα.

Είναι το πιο τρυφερό κορίτσι που ξέρω. Διψά για νέες φιλίες, είναι γενναιόδωρη, είναι συναισθηματική, όμως ταυτόχρονα -αν και ψαράκι!- βλέπει τον κόσμο με μια λογική ματιά.

Της εύχομαι να συνεχίσει να είναι πάντα το ίδιο στοργική, χωρίς όμως να βάζει ποτέ τον εαυτό της τελευταίο.

Της εύχομαι να συνεχίσει να είναι πάντα το ίδιο δυναμική, χωρίς όμως να πατήσει ποτέ κάποιον για να φτάσει αυτή πρώτη.

Της εύχομαι να είναι περήφανη που είναι γυναίκα. Και να ανήκει σε εκείνες τις γυναίκες που κάνουν τον πλανήτη πιο όμορφο και την κάθε μέρα πιο φωτεινή και εύκολη. Ακριβώς όπως κάνει τη δική μου ζωή: πιο όμορφη, πιο φωτεινή και πιο εύκολη.