Καλή επιτυχία, παιδιά!
Ήμουν ένα από τα παιδιά του τότε νέου συστήματος, του «Κάτσε καλά, Γεράσιμε«. Δεν πρόλαβα λοιπόν τις Δέσμες, πέτυχα όμως το σύστημα που μας ήθελε στη Β’ Λυκείου να δίνουμε πανελλαδικές εξετάσεις σε 14 μαθήματα και στη Γ’ σε 9 (και μια Οικονομία που είχα πάρει εγώ εξτρα, σύνολο 10).
Δεν θα σας πω για το άγχος των ημερών εκείνων. Τον κόμπο στο στομάχι, το μπερδεμένο μυαλό…
Για μένα όλα πήγαν καλά. Καλά, τέλος πάντων… Πέρασα σε «θεϊκή» σχολή, στην Ιατρική του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, για την οποία έριξα χυλόπιτα στη θέση που είχα κερδίσει στο πανεπιστήμιο του St Andrews στη Σκωτία.
Όλα πήγαν καλά λοιπόν; Τσουκ. Γιατί επέλεξα μια σχολή, την οποία «έπρεπε» να επιλέξω, γιατί «αν δεν πήγαινα εγώ Ιατρική, τόσο καλή μαθήτρια, ποιος θα πήγαινε;»
Βλέπετε, μικροί και μεγάλοι που διαβάζετε αυτές τις γραμμές… το πρόβλημα της εκπαίδευσης στην Ελλάδα δεν είναι βασικά (μόνο) ο τρόπος που τα παιδιά διεκδικούν μια θέση στα Ελληνικά Πανεπιστήμια. Το πρόβλημα ξεκινά από την αρχή του εκπαιδευτικού συστήματος. Ένα σύστημα παλούκι. Πολύ δύσκολο. Το οποίο προσφέρει γνώσεις και πληροφορίες, τις οποίες όχι μόνο δεν μπορούν να αφομοιώσουν όλα τα παιδιά, όσο και να διαβάζουν (γιατί κάποια παιδιά είναι γεννημένα για να κάνουν άλλα πράγματα ΚΑΛΑ και όχι να αποστηθίζουν σελίδες και σελίδες και να σπαζοκεφαλιάζονται με μαθηματικούς γρίφους), αλλά και οι οποίες βασικά… ξεχνιούνται σε πολύ μικρότερο διάστημα απ’ ότι θα περίμενε κανείς. Και ενώ λοιπόν αποφοιτώντας, τα παιδιά μας «ξέρουν» φοβερά και τρομερά μαθηματικά θεωρήματα και έχουν μπουκώσει σε κάθε γωνιά του εγκεφάλου τους αρχαία, νέα, χημεία, φυσική (όλα τοπ επιπέδου σε σχέση με τους συνομήλικους τους σε άλλες ανεπτυγμένες χώρες), μόλις περάσουν λίγα χρόνια συνειδητοποιεί κανείς ότι θα μπορούσαν να έχουν «στερηθεί» αρκετές από αυτές τις γνώσεις, προκειμένου να κερδίσουν άλλες πιο ουσιαστικές. Πιο καθημερινές. Και τα πιο αγνά και αθώα χρόνια έχουν περάσει ανεπιστρεπτί μέσα στο άγχος και τον τζάμπα κόπο (για τους μισούς τουλάχιστον).
Το άλλο πρόβλημα είναι η παντελής έλλειψη επαγγελματικού προσανατολισμού. Αμφιβάλλω αν περισσότερο από το 1/4 των παιδιών γνωρίζει στα 18 του τι στο καλό θέλει να κάνει στη ζωή του. Δίνεις εξετάσεις και καλείσαι στη συνέχεια να αποφασίσεις μέσα σε λίγες μέρες για το μέλλον σου. Και τι κρίμα… Το μέλλον αυτό πολλές φορές κρίνεται από το βαθμό σου και όχι από την ικανότητά σου σ’ αυτό που σε ενδιαφέρει.
Έτσι λοιπόν και εγώ… Πέρασα στην Ιατρική βασικά για το βαθμό μου και όχι για την επιθυμία ή την ικανότητά μου. Θα γινόμουν μάλλον μια όχι και τόσο καλή γιατρός, αν εξασκούσα αυτό το επάγγελμα.
Με λίγα λόγια:
Καλή επιτυχία στις Πανελλαδικές, παιδιά!
Μην σφίξετε πολύ το στομάχι σας και μην σουφρώσετε το μετωπό σας. Αυτή είναι μια δοκιμασία που πρέπει να περάσετε, όμως να θυμάστε: το μέλλον σας βρίσκεται στα χέρια σας και όχι σε ένα αποτέλεσμα εξετάσεων. Μην χαραμίσετε κανένα από τα όνειρά σας, επειδή έτσι έτυχε.
Α! Και να τρώτε καλά και να κοιμάστε αρκετά. Είναι απίστευτο το πόσες σελίδες μπορείς να μάθεις σε χρόνο dt το πρωί που βουρτσίζεις τα δόντια σου για να πας να εξεταστείς, αν έχεις κοιμηθεί καλά.
Υ.Γ. Σε όλα τα παραπάνω θα επανέλθω κάποια στιγμή, γιατί θα ήθελα να το συζητήσουμε
Υ.Γ. 2 Ελπίζω όταν έρθει η σειρά των παιδιών μου (γιατί ακομα το 2016 που θα πάει η Αθηνά Δημοτικό μου φαντάζει μακρινό, αλλά σίγουρα δεν είναι και τόσο), όλα κάπως να έχουν αλλάξει… Προς το καλύτερο. Αν και με αυτά που βλέπω καθημερινά να αποφασίζονται, τρέμω. Και αγχώνομαι για το τι περιμένει αύριο τα παιδιά μου…
Το εκπαιδευτικό μας σύστημα πάσχει και πάσχει από το νηπιαγωγείο έως το πανεπιστήμιο. Θέλει εκ βάθρων αναδιαμόρφωση, γενναίες αλλαγές και συγκρούσεις με κατεστημένα και απαρχαιωμένες νοοτροπίες. Κανείς 17χρονος δεν πρέπει να περνά μια τόσο ψυχοφθόρα και συνάμα τόσο αντιπαραγωγική διαδικασία. Ήμουν από εκείνες που πέρασαν στη σχολή της πρώτης τους επιλογής -ανάθεμα τότε κι αν ήξερα ποια έπρεπε να είναι τα κριτήρια για την πρώτη μου επιλογή!!- κι απογοητεύτηκα τόσο πολύ από τη σχολή μου..Όταν, δε, πήγα στην Αγγλία για το μεταπτυχιακό εεε τότε άνοιξαν τα μάτια μου!! Είδα πώς πρέπει πραγματικά να είναι οι πανεπιστημιακές σπουδές και φυσικά οι υποδομές..Από τότε εκνευρίζομαι αφάνταστα με μερικούς εξυπνάκηδες που αντιμετωπίζουν ως σπουδαστές β' κατηγορίας αυτούς των πανεπιστημίων του εξωτερικού!! Κούνια που σας κούναγε!! Τέλος πάντων, Ολίβια αυτό το ποστ μου επιβεβαίωσε την αίσθηση που είχα τον λίγο καιρό που σε παρακολουθώ, ότι ήσουν καλή μαθήτρια! χιχιχι! Χρησιμοποιείς απλά και σωστά ελληνικά, χωρίς τα τραγικά ορθογραφικά λάθη που συναντάμε πλέον κατά κόρον στα διαδικτυακά μέσα. Ως νεα μαμά παρακολουθώ πάρα πολλά μπλογκς και σχετικές ιστοσελίδες και το δικό σου ξεχωρίζει!
Να κ ένα θέμα που μπορώ να γράψω χωρίς να νοιώθω περίεργα που "συμμετέχω" σε μια ιστοσελίδα για μαμάδες, μιας κ εγώ δεν είμαι μαμά.... ακόμα! Που θα πάει θα γίνω όμως!! Κ εγώ πάντα τέτοια περίοδο θυμάμαι τα δικά μου. Εγώ τελειώσα Τεχνικό Λύκειο (έτσι λεγόταν τότε). Γενικώς σαν παιδί είχα κάποιες μαθησιακές δυσκολίες οπότε όταν έφτασα στην Γ' λυκείου δεν είχε περάσει καθόλου από το μυαλό μου η προοπτική του πανεπιστημίου κ ούτε κ οι γονείς μου είχαν καμία τέτοια απαίτηση. Όταν όμως άρχισε η σχολική χρονιά στην Γ' λυκείου είδα ότι όλες οι συμμαθήτριες μου είχαν αποφασίσει να δώσουν πανελλήνιες. Επειδή στα 3 χρόνια του λυκείου ήμουν καλή μαθήτρια, είχα κ το απουσιολόγιο, διότι διάβαζα, ενώ οι άλλες όχι κ τόσο, αποφάσισα από αντίδραση (μάλλον) να δώσω κ εγώ. Πίσμωσα. Ειπά αφού αυτές, που έχουν μικρότερους βαθμούς από εμένα, που δεν διαβάζουν τόσο, θα δώσουν εξετάσεις εγώ γιατί όχι; Κ έτσι έγινε! Έδωσα 2 φορές. Την πρώτη πέρασα Νοσηλευτική Πάτρας αλλά δεν πήγα κ την δεύτερη... πουθενά! Ήμουν άτυχη γιατί ενώ είχα πολλά παραπάνω μόρια από την βάση της σχολής Διατροφής (κάπως έτσι λεγόταν) ΤΕΙ Σίνδου, εκείνη την χρονιά οι βάσεις εκτοξεύθηκαν στα ουράνια, οπότε εγώ στην απ' έξω. Δεν θέλει άγχος. Εγώ από το άγχος μου την πάτησα. Ενώ το μάθημα της ειδικότητας μου το ήξερα απ' έξω κ ανάκατοτα όταν πήρα τα θέματα μπροστά μου από το άγχος μπλοκάρισα τόσο άσχημα που δεν θυμομούν τίποτα! Κ όταν λέω τίποτα, ενοώ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ!!! ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΛΕΞΗ!! Όχι συγνώμη μόνο κάποιες λέξεις θυμόμουνα, απλώς δεν ήξερα πως να τις ενόσω, πως να τις κάνω προτάσεις κ να βγάζουν κάποιο νόημα κ να ήταν αυτό που ήθελαν! Οπότε δεν θέλει άγχος παιδάκια μου. Καθαρό μυαλό. Μπείτε στην αίθουσα με καθαρό κ ήρεμο μυαλό. Επίσης αφήστε τα βιβλία σας κάτω. Μην διαβάζετε μέχρι την τελευταία στιγμή. Κοιμηθήτε όσο πιο νωρίς γίνετε. Ξυπνήστε το πρωί, φάτε ένα καλό, δυναμωτικό πρωινό, βάλτε ρούχα που δεν θα σας σκάνε κ θα νοιώθετε άνετα, πάρτε ένα μπουκαλάκι νερό (πιστεύω ότι θα επιτρέπετε) κ ξεκινήστε σιγά σιγά για το σχολείο σας. Συναντηθείτε στην αυλή με τους συμμαθητές σας, ανταλλάξτε κάποιες κουβέντες που δεν θα έχουν σχέση με τις εξετάσεις, πείτε κανένα ανέκδοτο, γελάστε λίγο κ μπείτε χαλαροί στην τάξη. Επίσης όταν πάρετε τα θέματα μπροστά σας διαβάστε τα αρκετές φορές μέχρι να είστε σίγουροι ότι έχετε καταλάβει ακριβώς τι σας ζητάει. Να θυμάστε να αναπνέεται σωστά. Μην πηγαίνετε από το ένα θέμα στο άλλο κατευθείαν. Μην κοιτάτε γύρω σας τι κάνουν οι άλλοι, αυτό θα σας αγχώσει. Άμα κάτι δεν πηγαίνει καλά, κλείστε τα μάτια σας για λίγο κ προσπαθείστε να ηρεμίσετε. Μην βιαστείτε να φύγετε. Σιγουρευτείτε ότι απαντήσατε σε όλα. Αφού τελειώσετε ή πάτε μια βόλτα ή περιμέντε τους φίλους σας κ πάντε κάπου όλοι μαζί, μια βόλτα, για έναν καφέ για να χαλαρώσετε. Κ πάλι μην συζητήσετε για τις εξετάσεις. Έχετε άλλα θέματα να πείτε, πολύ καλύτερα. Γυρίστε σπίτι σας, πείτε στους γονείς σας τι κάνατε, πως γράψατε, φάτε μεσημεριανό, κοιμηθήτε λίγο ή έστω ξεκουραστείτε. Θα έχετε χρόνο να διαβάσετε, να κάνετε μια μικρή επανάληψη για το επόμενο μάθημα που δίνετε. Μην τρελαθείτε στο διάβασμα όμως. Έναν ολόκληρο χρόνο διαβάζατε σκληρά, το διάβασμα τις τελευταίας στιγμής δεν θα προσθέσει κάτι πέρισσότερο. Κ αφού όλα έχουν τελειώσει κ βγουν τα αποτελέσματα αν δεν είναι αυτά που επιθυμούσατε σας παρακαλώ μην τρελαθείτε, μην πανικοβληθείτε, μην απογοητευτητε πολύ. Η ζωή δεν τελειώνει εδώ, αλλά τώρα αρχίζει!! Η απογοήτευση μπορεί να σας οδηγήσει σε λάθος μονομάτια. Ξέρω τι σας λέω. Αυτό μου είχε συμβέι. Είχα απογοητευτεί τόσο πολύ, είχα στεναχωρηθεί τόσο πολύ όπου με οδήγησε σε λάθη! Μην τρελαίνεστε. Όλα θα παν καλά!!! Κ να μην περάσετε φέτος, υπάρχει πάντα του χρόνου, κ να μην περάσετε στην σχολή που θέλατε, ίσως αυτή που τελικά μπείτε να αποδειχτεί καλήτερη απ' ότι νομίζετε κ αν για κάποιον λόγο δεν μπορείτε να ξανά δώσετε εξετάσεις δεν θα πάθαιτε απολύτως τίποτα αν δεν σπουδάσετε ή αν δεν σπουδάσετε σε ΑΕΙ ή ΤΕΙ. Υπάρχουν άνθρωποι στον κόσμο που έχουν διαπρέξει χωρίς να έχουν σπουδάσει κάτι!! Υπάρχουν άνθρωποι στον κόσμο που είναι ευτυχισμένοι χωρίς να έχουν σπουδάσει!!! Υπάρχουν άνθρωποι στον κόσμο που ζουν όμορφες κ καλές ζωές χωρίς να έχουν σπουδάσει κάτι!!! Δεν θα χαθείτε αν δεν σπουδάσετε. Η ζωή σας τώρα αρχίζει, κοιτάξτε να την ζήσετε!!! Κ όπως είπε κ μια άλλη κυρία παραπάνω, μετά τις εξετάσεις τι έρχεται; Το ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!!!!! Οπότε ΚΑΛΑ ΜΠΑΝΙΑ!!! Αυτά.... τα λίγα!!! χεχεχε
Καλή επιτυχία παιδιά !Εύχομαι ό,τι καλύτερο και πάνω απ' όλα ψυχραιμία ! Έδωσα κι εγώ Πανελλήνιες 3 φορές (για να μπω στη σχολή που ήθελα ,μια και οι δικοί μου δεν ήθελαν να φύγω εκτός Αθηνών )και αν και είχα περάσει σε Σχολές(που ήθελα)αλλά ήταν εκτός Αθηνών δεν φοιτούσα ,μόνο ξανα έδινα εξετάσεις μια και οι δικοί μου δεν ήθελαν με τίποτε να είμαι μακρυά τους(ήταν αυτές οι ακαταλαβίστικες για μένα φοβίες,οι ανασφάλειες τους πως το κοριτσάκι τους είναι ακόμα μικρό και θα παρασυρθεί ,δε θα περνάει καλά ,θα κινδυνεύει κλπ κλπ)κι έτσι γνωρίζω καλά τί εστί βερύκοκο ,τί σημαίνει να δίνεις συνεχώς εξετάσεις,τι εστί πίεση ψυχολογική κλπ κλπ...Έφτασα σε σημείο να χτυπήσω 19,7 Μαθηματικά και 17 έκθεση για να μπω σε Αθηναϊκό Πανεπιστήμιο στην 1η μου επιλογή και είναι αλήθεια ότι το επίπεδο των Μαθηματικών ήταν απίστευτο αλλά πρέπει να ομολογήσω πως με βοήθησε πάρα πολύ ,στο να ανταπεξέλθω στις δυσκολίες εντός της Σχολής την οποία και έβγαλα αεράτα σε 4 χρόνια!!! Παρόλα αυτά, από όλα αυτά που πέρασα κρατώ αυτό: Το σύστημα ευτυχώς άλλαξε , πλέον δεν εξαρτάται η μοίρα σου από 4 ψωρομαθήματα και από τις όποιες συνθήκες ψυχολογικές μπορεί να βρίσκεσαι όταν δίνεις...Την 1η χρονιά έδινα έκθεση με 40πυρετό και Μαθηματικά με 35 υποθερμία (λόγω απίστευτου άγχους).Ένοιωθα πως όλα μα όλα,όλο το μέλλον ,όλη η ζωή μου και όλα τα όνειρά μου εξαρτώνται από 8 συνολικά ώρες που θα παω να δώσω για να αποδείξω ότι αξίζω μια θέση σε μια σχολή ΤΕΙ ή ΑΕΙ σκέτα νέτα, απρόσωπα, χωρίς να μπορω να αποδείξω πραγματικά τι γνωρίζω ,τις ικανότητές μου και τί μπορώ πραγματικά να προσφέρω. Νομίζω πως το επόμενο σύστημα ήταν κάπως καλύτερο,αν εξαιρέσουμε αυτό το απάνθρωπο της αποστήθησης που το'χαμε και εμείς λες και είμαστε παπαγαλάκια και θέλω να ελπίζω πως το αμέσως επόμενο θα είναι ακόμα πιο καλό και πιο ανθρώπινο για όλα τα παιδιά και εύχομαι να μην εξαναγκαστεί ποτέ και κανένας μαθητής να αποστηθήσει ούτε μια παράγραφο,ούτε να νοιώσει την πίεση πως σε 8 ώρες παίζεται το μέλλον του κορώνα ή γράμματα και να μην μπορέσει να μας καταλάβει ποτέ τί ζορι τραβήξαμε για μια θέση σε ένα Ελληνικό Πανεπιστήμιο. Προσωπικά, αυτά τα 3 χρόνια που έδινα εξετάσεις, ήταν τα χειρότερά μου. Θα ήθελα ,οι νεότερες γενιές να ζήσουν καλύτερα από εμάς ,πιο ανθρώπινα και πιο ανέμελα τα ανεπανάληπτα χρόνια τους από τα 17-20.
Αχ... Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες έρχονται στο μυαλό μου εκείνες οι "αθάνατες" μέρες των πανελλαδικών του 1999 & 2000 κι ακόμα αισθάνομαι εκείνο το σφίξιμο.... Είχαμε γεράσει πριν την ώρα μας... Το κορυφαίο το έζησε η κολλητή μου, που είχε ολόισια μαλλιά από γεννησιμιού της, και ξύπνησε μια μέρα με μπούκλες (όσο αστείο -ναι, το ξέρω ότι γελάτε, δεν πειράζει- κι αν ακούγεται, το μαλλί μπορεί να γίνει σγουρό από το υπερβολικό άγχος)... Εύχομαι καλή επιτυχία σε όλα τα παιδιά που δίνουν το δικό τους αγώνα αυτές τις μέρες, κι ό,τι ονειρεύονται για το μέλλον τους μακάρι να γίνει πραγματικότητα! :-)
Α, έτσι εξηγείται το πολύ σγουρό μαλλί μου, εκ γενετής αγχώδης και control freak. XA XA! Πλάκα κάνω. Καλή επιτυχία στα παιδιά και κυρίως στους μαθητές μου, που είναι παιδιά ΜΟΥ.
να πω κ εγω με τη σειρα μου καλη επιτυχια σε ολα τα παιδια που ξεκιναν σημερα τον αγωνα τους(κ ειδικοτερα στα ξαδερφακια μου:)) καθε χρονο τετοιες μερες μου σφιγγεται το στομαχι οταν βλεπω τα παιδια μες στο αγχος να πηγαινουν να γραψουν..θυμαμαι κ εγω το δικο μου απειρο αγχος κ την αισθηση πως αν δεν περασω,θα ειμαι αποτυχημενη. διαβαζα με συστημα ολη τη χρονια,δεν μπορω να πω οτι ξενυχτησα ποτε,αλλα ημουν μονιμως με ενα βιβλιο παραμασχαλα.τελικα περασα στην πρωτη μου επιλογη,περασα φανταστικα ως φοιτητρια κ τωρα βρισκομαι κ εγω αντιμετωπη,οπως κ πολλοι αλλοι με ανεργια,εργοδοτες απεριγραπτους..κ σκεφτομαι αξιζε τον κοπο; αξιζε απ τη μια γιατι πηρα μια συνολικη μορφωση που ισως αν ακολουθουσα αυτο που πραγματικα ηθελα(ημουν κ ταλαντουχα χορευτρια μπαλετου τρομαρα μου!)ισως να μην ειχα παρει..ισως να ημουν πιο ευτυχισμενη ομως γιατι θα εκανα κατι το οποιο αγαπουσα κ αγαπω με ολη μου την ψυχη. ελπιζω λοιπον,πρωτον να μη θεωρουν τα παιδια πως αν αποτυχουν στις εξετασεις,ειναι αποτυχημενοι γενικοτερα στη ζωη τους κ δευτερον,οι γονεις να μην τα πιεζουν ν ακολουθησουν τα δικα τους ονειρα που δεν πραγματοποιηθηκαν. καλη επιτυχια κ παλι παιδια!ερχεται το πιο ξενοιαστο καλοκαιρι της ζωης σας μετα τις εξετασεις!!
Τα ιδια κ εγω... Β κ Γ Λυκειου πανελληνιες μονο που το αγχος με πατωσε... :( Κ περασα σε ενα ΤΕΙ κ εβγαλα το ΤΕΙ γιατι η μαμα μου ηθελε να μπω στο δημοσιο κ φαε τωρα 4 χρονια ανεργιας κ οπου κοιτας για δουλεια να σου λενε εχεις μικρο παιδι κ μα κ μου.... Δεν ξερω ποιο ειναι το μελλον των παιδιων μας στην Ελλαδα θελω να ειμαι αισιοδοξη οτι μεχρι να βγουν εκεινα σε αυτον τον αγωνα θα εχουν αλλαξει καποια πραγματα!! Καλη επιτυχια στα παιδια κ πανω απο ολα δεν θελει αγχος κ απογοητευση!!!
Μου φαίνεται όλα μας τα παιδιά ή φτωχά ή άνεργα θα μείνουν ή θα τα φάει η ξενιτιά. Από τα τρία μάλλον το τελευταίο το βλέπω κομματάκι καλύτερο.Είμαι εκπαιδευτικός διορισμένη και έχω την τύχη και την ατυχία να βλέπω τα πράγματα εκ των έσω.Και σαν "επιστρατευμένη" πλέον είμαι σε πλήρη ετοιμότητα να τα μαζέψω και να φύγω προς αναζήτηση καλύτερων συνθηκών ζωής για τα παιδιά μου και για μένα.Αν δείτε κάποια σχολεία σε άλλες χώρες σκανδιναβικές που έχω πάει τουλάχιστον είναι να χαίρεσαι να δουλεύεις μέσα και σαν εκπαιδευτικός και σαν μαθητής.
Δικιο έχεις. Εγώ στα 18 μου ήμουν σε μια κοσμάρα τρελή, ούτε που ήξερα τι ήθελα. Το μόνο που ήξερα ήταν οτι δε μου άρεσε το πολύ διαβασμα και η πολλή θεωρία, και άρα ήθελα να πάω σε μια σχολή πιο visual, και με εργαστήρια. Εδωσα πανελλήνιες με δέσμες το 93, με τα 4 μαθηματα (α' δεσμη, μαθηματικα-φυσικη-χημεία-εκθεση) + 2 σχέδια (γραμμικό-ελεύθερο). Κι έπαθα ακριβως αυτο που λες: το μπούκωμα, και ειπα άι σιχτιρ, θα ξαναδώσω του χρόνου, και στην 3η λυκείου που έπρεπε να διαβαζω είχα κουραστεί και τα παράτησα. Στα μαθήματα δέσμης όταν εγραφα εξετάσεις πήγα ...τυπικά και παράτησα τα γραπτά μου στη 1 -1,5 ώρα σχεδόν μισά, γιατί δεν πίστευα οτι θα περάσω. Μόνο έκθεση έκατσα κι εγραψα και ευτυχώς πηρα έναν αξιοπεπή βαθμό. Στα υπόλοιπα όπως καταλαβαίνεις πήρα λίγο πάνω από τη βάση. Τελικά όμως ήμουν εντελώς κωλόφαρδη, κι εγραψα εξωπραγματικά καλούς βαθμους στα ειδικά μαθήματα (δλδ γραμμικό-ελεύθερο σχέδιο), που ήταν και βασικά με συντελεστη x2 στις σχολές που ήθελα και μπήκα καραμπινάτα στη Γραφιστική. Το σύστημα των δεσμών που υπήρχε τότε (να κρινεσαι από 6 μαθηματα και 1 φορά εξετάσεις, και όχι συνολικά) ήταν πιο χάλια από αυτο που πρόλαβες εσύ πάντως, και μόνο από τύχη ή αν ξεσκιζόσουν πέρναγες κάπου που ήθελες. Όσο για το τι μαθαίνουμε στο σχολείο, θυμάμαι οτι εμείς που μπήκαμε Γραφιστική από Γενικό λύκειο ήμασταν πολύ πίσω σε σχέση με αυτους των Πολυκλαδικών-Τεχνικών λυκειων, οι οποίοι κάτι σκάμπαζαν από το τι σκατα κάνουμε στη γραφιστική, με αποτέλεσμα στο πρώτο εξάμηνο να τους κοιτάμε σα χάνοι γιατί δεν ξέραμε που παν τα τεσσερα, καθως ασχολουμασταν στο σχολείο με μαθήματα που καμία σχέση δεν είχαν με τη γραφιστική.
Ποσο δικιο εχεις .ΕΙμαι και εγω της ιδιας χρονιας και πολλες φορες σκεφτομαι πσο χαζο ημουνα που οταν βγηκαν τα αποτελεσματα και εχασα τη πρωτη μου σχολη νομιζα πως εκει απετυχα στη ζωη μου.Τωρα γελαω που το σκεφτομαι αλλα οταν εισαι σε αυτη την ηλικια με την πιεση που σου ασκουν οι παντες γυρω σου νομιζεις πως αν αποτυχεις ερχεται η συντελεια του κοσμου.Αν καποια στιγμη αλλαζε το συστημα στην Ελλαδα και αφηνε τους ανθρωπους να μπορουν να σπουδασουν και σε μεγαλυτερη ηλικια τοτε ισως δεν υπηρεχε τοσο ανχος στους συμμετεχοντες των πανελλαδικων. Ευχομαι παντως στην αδερφουλα μου και σε ολα τα παιδια να εχουν καλη επιτυχια και να ειναι αισιοδοξα και γενναια γιατι αυτη ειναι η πρωτη τους δοκιμασια,ο πρωτος αγωνας για να κερδισουν μια θεση στην κοινωνια αλλα να μην ξεχνανε πως η ζωη τωρα αρχιζει και ας μην ερθουν τα αποτελεσματα οπως επιθυμουν. ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!!!!!!