Για το παιδί που κρύβω μέσα μου…

Το παιδί που κρύβω μέσα μου δε χάθηκε ποτέ. Είναι εκεί, κρυμμένο κάτω από τις στοίβες των λογαριασμών, μέσα στη φασαρία που κάνουν τα αυτοκίνητα στους δρόμους, όταν όλοι τρέχουν και κορνάρουν βιαστικοί για να πάνε στις δουλειές τους. Ντρέπεται πολλές φορές να βγει στην επιφάνεια, μένει κρυμμένο σε ένα συρταράκι της ψυχής μου και μερικές φορές ξεμυτίζει δειλά.

γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη

Το παιδί που κρύβω μέσα μου δε χάθηκε ποτέ. Κρύβεται με ευκολία κάτω από τα καθημερινά άγχη, κάτω από τα ‘’πρέπει’’ της ενήλικης ζωής μου. Ανασαίνει αθόρυβα για να μην το ακούσει κανένας άλλος, γιατί είναι δικό μου και από την ψυχή μου δε θα μου το ξεριζώσει κανείς.

Θέλω εκείνη την αγνότητα που υπάρχει στην παιδική ψυχή. Εκείνη την καλοσύνη που ξέρει να συγχωρεί και δεν εύχεται κακό σε κανέναν ξεχνώντας τις πληγές που οι άλλοι του ανοίγουν , τη χαρά που έχει ένα παιδί όταν του δίνεις μία καραμέλα και νοιώθει ότι του χάρισες τον κόσμο όλο. Εκείνη την καρδιά του παιδιού που μπορεί μέσα στον αυθορμητισμό και την απειρία του, να σε αγαπήσει πιο αληθινά από πολλούς ώριμους ενήλικες. Εκείνη την αφελή πίστη ότι οι σοκολάτες είναι πιο σημαντικές από τα χρήματα γιατί τρώγονται. Εκείνο τον αυθορμητισμό των παιδιών που κλαίνε δυνατά όταν τα γόνατά τους γεμίσουν πληγές και θέλουν να κρυφτούν σε μία αγκαλιά, χωρίς να φοβούνται επειδή είναι ‘’μεγάλοι’’ και θα τους παρεξηγήσουν.

Το παιδί είναι μέσα μου ένα κερί που δε σβήνει ποτέ. Όσο και αν ο κόσμος των ενηλίκων προσπαθεί να με αλλάξει εκείνος ο αυθορμητισμός του παιδιού μέσα μου δε θα σβήσει ποτέ. Θα υπάρχει μέσα μου εκείνη η σκιά από το κοριτσάκι που έτρεχε στις κούνιες και θεωρούσε ευτυχία τις στιγμές που ήταν στην παιδική χαρά, και αυτή η σκιά θα με ακολουθεί παντοτινά.

Το παιδί που κρύβω μέσα μου δε χάθηκε ποτέ. Να! Εκεί είναι, μέσα μου. Κρατάει ακόμα ξύλινα αλογάκια και κούκλες, παίζει ακόμα με τουβλάκια και ζωγραφίζει με κηρομπογιές. Ποτέ δεν έφυγε…