Καρδιά παιδιού, ματιά μεγάλου!

Αν μου ζητούσες να διαλέξω αυθόρμητα κάποιες εικόνες των παιδικών μου χρόνων θα σου έγραφα για το κόκκινο τσαντάκι κολατσιού με τη Hello Kitty που είχα στο νηπιαγωγείο και το Νίκο που έλεγα πως θα παντρευτώ, όταν μεγαλώσω.

Για το Memory που παίζαμε και τα πρώτα μας Playmobil.

Θα σου έλεγα για τη γιαγιά μου την Τασούλα -που έχω την τύχη να έχω ακόμα στη ζωή μου- και τα φαγητά που κάθε μέρα ετοιμαζε και την “Καρολάιν” που έβλεπε και τις βόλτες που με πήγαινε στην παιδική χαρά και μαγείρευα με τις φίλες μου φαγητά από χώμα και πευκοβελόνες.

Για τον παππού μου τον Γιώργο που μου έπαιρνε κουκουρουκου και μικρά μου πόνυ που τόσο λάτρευα!

Τη γιαγιά Μπία που μου μάθαινε γαλλικές λέξεις και τον άλλο παππού Γιώργο που καμιά φορά με άφηνε να του λέω νούμερα για το ΛΟΤΤΟ.

Για τον αδερφό μου που με άφηνε να παίζω ένα παιχνίδι με γάτες στον υπολογιστή του.

Για τα ταξίδια μας στο εξωτερικό με το μικρό μας γαλάζιο αυτοκίνητο. Τα χιονισμένα χωριά της Αυστρίας. Τις κασέτες που ακούγαμε και ήξερα απέξω κάθε μα κάθε στίχο.

Για την Ιωάννα, την κολλητή μου στο δημοτικό που οι μαμάδες μας μας ψώνιζαν βελούδινα ρούχα που ήταν της μόδας.

Για τα μασκέ πάρτι του σχολείου. Για τη χρονιά που ντυθήκαμε παγόνια (θεϊκή στολή).

Για τα μαθήματα αγγλικών με τις Έλενες και δασκάλα τη φοβερή Μαρία.

Για τις διανυκτερεύσεις σε σπίτια φιλενάδων. Για τις ελληνικές ταινίες του Σαββάτου συνοδεία πίτσας.

Για τα καλοκαίρια στην κατασκήνωση. Τα παιδικά μας πάρτι, τα πρώτα μας σκιρτήματα και τα πρώτα μας blues…

Και πόσα ακόμα θα μπορούσα να σου γράψω… Υπέροχα, ονειρεμένα παιδικά χρόνια!

Όταν ήμουν μικρή, ήμουν ένα ξανθό, ντροπαλό κοριτσάκι. Η γιαγιά μου λέει ότι με πήγαινε βόλτα και κρυβόμουν πίσω από τη φούστα της. Έπαψα να είμαι εδώ και χρόνια ντροπαλή (ή μήπως όχι;), όμως η καρδιά μου παραμένει αθεράπευτα παιδική. Δεν είναι που μου αρέσουν ακόμα τα παιχνίδια και τα παραμύθια. Είναι που ακόμα πιστεύω σε θαύματα, πιστεύω στο καλό και πιστεύω στους ανθρώπους. Όπως όταν ήμουν παιδί.

Ακολούθησε με αν θες και στο Facebook

Κάποια στιγμή κινδύνευσα να μεγαλώσω απότομα, όμως ευτυχώς το έσωσα στο παραπέντε.

Νιώθω πως μόνο κερδισμένος βγαίνει όποιος καταφέρνει να διατηρήσει ζωντανή την παιδική του καρδιά. Ένα πράγμα χρειάζεται όμως σίγουρα να αλλάξει κανείς μεγαλώνοντας: πρεπει να σταματήσει να σκορπάει αλόγιστα καλοσύνη με την αφέλεια και το ρομαντισμό του παιδιού. Όχι, όχι, προς Θεού! Δεν πρέπει με τίποτα να γίνει ένας αδίστακτος, σκληρόκαρδος μεγάλος! Απλά να μην παραμείνει απεριόριστα καλόκαρδος. Γιατί μεγάλε μου άνθρωπε με την καρδιά παιδιού, τελικά ο κόσμος ποτέ δεν ήταν και μάλλον δεν πρόκειται να γίνει αψεγάδιαστα καλός και απόλυτα φιλικός. Και ένας ενήλικας με καλοσύνη δίχως όρια και με καλή ματιά για τους πάντες, στο τέλος κινδυνεύει να γίνει ένα βαθύτατα πληγωμένο μεγάλο παιδί. Πληγή μεγάλη για τον κόσμο. Πληγή μεγάλη και για τον ίδιο φυσικά…

Είμαι περήφανη που οι γονείς μου με μεγάλωσαν με παιδεία και αρχές. Είμαι χαρούμενη που με βοήθησαν να γίνω καλός άνθρωπος. Ένα πράγμα θα ήθελα ίσως να έχω μάθει νωρίτερα, αν και μεταξύ μας ίσως είναι από αυτά τα μαθήματα ζωής που παίρνεις μόνο μέσα από προσωπικά βιώματα: να μην είμαι τόσο αγαθή και τόσο γενναιόδωρη και τόσο καλή.

Το καλοκαίρι που μας πέρασε, η μητέρα μου μού έδωσε τη σπουδαιότερη συμβουλή της ζωής μου. Είναι αστείο το ότι από τις εκατοντάδες συμβουλές που έχω πάρει και έχω δώσει στα 33 μου χρόνια, αυτό το τόσο αυτονόητο σετ λέξεων ήταν το πιο λυτρωτικό:

– Πρέπει να σταματήσεις να βλέπεις τον κόσμο μέσα από τα καλόψυχά σου μάτια.

Αυτό ήταν. Σκούπισα δάκρυα, μάζεψα τα κομμάτια μου και έκανα το γρηγορότερο damage control της ζωής μου.

Τώρα που φτάνω τα χρόνια του Χριστού και ετοιμάζομαι να φέρω άλλο ένα ανθρωπάκι στον κόσμο, αποφάσισα να πορευτώ πια στη ζωή με ψυχή παιδιού, μα με ματιά ενήλικα. Δεν θέλω να σταυρώνομαι για τις αμαρτίες των άλλων. Δεν θα μου επιτρέψω ποτέ να το ξαναπάθω, γιατί δεν είναι δίκαιο. Θα συνεχίσω να πορεύομαι με καλοσύνη και ταπεινότητα στον υπέροχο μας κόσμο, θα συνεχίζω να δείχνω κατανόηση, όμως η ψυχή και η καρδιά μου πλέον δεν χαρίζονται έτσι απλά. Έμαθα με δύσκολο τρόπο πως κάποιοι άνθρωποι απλά είναι χαμένες υποθέσεις. Κατά πάσα πιθανότητα δεν φταίνε αυτοί, αλλά ξέρεις κάτι; Δεν πειράζει. Υπάρχουν άνθρωποι που χύνουν τόση τοξικότητα από κάθε πόρο του είναι τους που καίνε στο πέρασμά τους ψυχές και καρδιές. Ευχαριστώ, δεν θα ξαναπάρω. ΠΟΤΕ.

Μια γλυκειά ισορροπία λοιπόν ανάμεσα στα ροζ σύννεφα και τον αναγκαίο επίγειο προγραμματισμό. Ανάμεσα στα όνειρα και στην απαραίτητη μεταβολή και αντίο. Ανάμεσα στο πολύχρωμο χορό των σχέσεων κάθε μορφής και την ήρεμη ομορφιά της μοναχικότητας.

Η τέλεια γλυκειά ισορροπία ανάμεσα στο παιδί και τον ενήλικα. Αυτό είναι το τελειότερο «ωρίμασα» θαρρώ. Την έχω σχεδόν πετύχει και δεν θα δώσω πια σε κανέναν το δικαίωμα να μου τη χαλάσει. 

*Να μην ξεχνάς, μεγάλο παιδί: εσύ πάντα επιλέγεις το τι θα σου συμβεί. Ακόμα και τις φορές που πίστευες ότι δεν ήξερες, κατά βάθος από την αρχή είχες καταλάβει 

Πρωτοδημοσιεύτηκε στη FB Page μου Olivia Gavrili