Έπεσα η μάνα!

Σήμερα από το πρωί ήμασταν μέσα στην αναποδιά… Δεν θα σας τα γράψω όλα χαρτί και καλαμάρι, άλλωστε μάλλον δεν σας ενδιαφέρουν, θα σας πω όμως το μεγαλύτερο highlight της ημέρας…

Κίνησα πρωί πρωί να πάω σε ένα κατάστημα με παιδικά ρούχα να πάρω ένα δωράκι… Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε άλλες περιοχές, πάντως στο Παγκράτι τα πεζοδρόμια είναι κίνδυνος θάνατος. Προσπερνώ τις λακούβες και τα παρκαρισμένα και τα κολωνάκια και και και -που λίγο πολύ τα βρίσκεις παντού- και μένω στο εξής σημείο: τα πεζοδρόμια… γλιστράνε! Ναι, ναι, σε κάποια σημεία έχουν κάτι πλάκες που γλιστράνε τρελά. Ουκ ολίγες φορές την γλίτωσα, σήμερα όμως ήταν να το πάθω.

Μικρότερη ήμουν τρομερά σκουντουφλού. Φανταστείτε ότι μέχρι και παγωτό ενός κιλού μας κέρασαν κάποτε σε ένα εστιατόριο γιατί γλίστρησα και σωριάστηκα στο πάτωμα του. Το είχαν βέβαια σφουγγαρίσει πριν κάποια ώρα, όμως είχε ήδη στεγνώσει. Οι άνθρωποι όμως αισθάνθηκαν τύψεις και έτσι τσιμπήσαμε την παγωτούκλα με τα brownies. Ήμουν τόσο συνηθισμένη στο να πέφτω που είχα τελειοποιήσει και το στιλ πτώσης: καθώς έπεφτα, φρόντιζα 1. να μην σπάσω κανένα κόκκαλο 2. να μην καταλήξω με τη φούστα στο κεφάλι. Ε μεγαλώνοντας έμαθα να περπατάω ανθρώπινα. Σήμερα όμως… αχ σήμερα…

Πάω να περάσω τη διάβαση με την Αθηνά στο sling και γλιστράει το σαγιονάρι πάνω στις αναθεματισμένες πλάκες και καταλήγω με τον ποπό στο έδαφος, στο ένα χέρι μία πρόσκληση βάφτισης, στο άλλο η τσάντα που είχε γλιστρήσει από τον ώμο μου και πάνω μου μια Αθηνά ξεκαρδισμένη στα γέλια. Μέσα σε δευτετόλεπτα πάγωσε και επανήλθε το αίμα μου. Την ώρα που έπεφτα σκεφτόμουν μόνο την Αθηνά: μην της πατήσω κανένα πόδι, μην βαρέσει το κεφάλι σε καμιά κολώνα, μην, μην.

Τελικά ο μάρσιπος την προστάτεψε σαν αερόσακος και η μικρή δεν κατάλαβε τίποτα. Μάλλον για αστείο το πήρε. Επόμενη σκέψη: πώς σηκωνόμαστε, οεο;

Εκείνη τη στιγμή βλέπω να έρχεται τρέχοντας μια κοπέλα -αν με διαβάζεις, σε ευχαριστώ- και ένας κύριος που στεκόταν μπροστά μου και ήδη περνούσε τη διάβαση και γύρισε πίσω -αν με διαβάζετε, σας ευχαριστώ και εσάς… Τι να πω, να ‘ναι καλά οι άνθρωποι… Σηκώθηκα μεν μόνη (αίλουρος!!), αλλά το ενδιαφέρον τους με σκλάβωσε τόσο πολύ που πάτησα κάτι κλάματα δεν σας τα περιγράφω… Και δώστου να κλαίνω με αναφιλητά και να νομίζουν αυτοί ότι κάτι έσπασα… Έκλαιγα γιατί δεν χτύπησε η Αθηνά, έκλαιγα γιατί αυτοί οι δύο άγνωστοι ήταν τόσο ευγενικοί, έκλαιγα γιατί έπεσα, έκλαιγα γιατί τα πεζοδρόμια αυτής της χώρας μόνο για κλάματα είναι…

Ρούφηξα τη μύτη μου, σφούγγισα τα δάκρια, είδα ξανά την Αθηνά που γελούσε σαν τρελό και δρόμο πήρα, δρόμο άφησα, συνέχισα για τον τελικό προορισμό μου… Χωρίς ίχνος γραντζουνιάς, γδαρσίματος, σπασίματος… Και την Αθηνά να εξακολουθεί να χαμογελάει κολλημένη πάνω μου σαν μαιμού… Με χαλάρωσε επιτόπου… Αυτό το παιδί, ώρες ώρες αλήθεια το πιστεύω… είναι ο φύλακας άγγελός μου!

Έχετε φάει ποτέ σας παρόμοια τούμπα; Και μάλιστα με το παιδί αγκαλιά;