Πώς αρχίζει τελικά κανείς να αγαπά τον εαυτό του;

“Oλίβια, σε διαβάζω συνέχεια και ναι, ξέρω πως πρέπει να αγαπήσω επιτέλους τον εαυτό μου. Αλλά πώς; Πώς ξεκινάω;”

Αν είχα 1 Ευρώ για κάθε φορά που κάποια από εσάς μου έκανε αυτή την ερώτηση, τώρα θα είχα σίγουρα ένα καλό κομπόδεμα, χεχε!

Πώς αρχίζει αλήθεια κανείς να αγαπάει τον εαυτό του; Αυτόν τον εαυτό τον οποίο έχει καταδικάσει σε μια αποπνικτική μαυρίλα που δεν τον αφήνει καλά καλά να αναπνεύσει;

Για κάθε μεγάλη αλλαγή χρειάζεται απλά μια μικρή αφορμή. Το θέμα είναι να την αρπάξεις. Μας δίνονται πολλές ευκαιρίες να βγούμε από τον προσωπικό μας βούρκο, αλλά οι ίδιοι επιλέγουμε να κάνουμε πως δεν τις βλέπουμε.

Θα σας πω πώς άρχισα εγώ επιτέλους να αγαπώ ουσιαστικά τον εαυτό μου.

Ακολούθησε με αν θες και στο Facebook

Όλα ξεκίνησαν όταν αιφνιδίασα τον εαυτό μου κόβοντας ένα μεσημέρι ξαφνικά το τσιγάρο. Μια και έξω. Το Φλεβάρη κλείνω 3 χρόνια και ευγνωμωνώ τον εαυτό μου για αυτό το σπουδαίο δώρο που μου έκανα εκείνη τη μέρα. Κόβοντας το τσιγάρο, αυτόματα μου κατέστρεψα την πιπίλα στην οποία κατέφευγα κάθε φορά που έπρεπε να αντιμετωπίσω ένα πρόβλημα. Άναβα τσιγάρο και απλά άφηνα το πρόβλημα για την επόμενη μέρα. Ναι, αλλά έτσι καταδίκαζα τον εαυτό μου σε παραμονή στο βούρκο. Και ο βούρκος μέρα με τη μέρα γίνεται χειρότερος. Η μαυρίλα φέρνει και άλλη μαυρίλα. Νόμος.

Όταν λοιπόν έκανα την πρώτη πράξη αγάπης προς τον εαυτό μου, όλα άρχισαν να παίρνουν το δρόμο τους. Άρχισα να βλέπω τα πράγματα ως είχαν. Σταμάτησα να εθελοτυφλώ. Αποφάσισα να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου και να γίνω χαρούμενη.

Σε κάθε μεγάλη αλλαγή, είτε είναι η απόφαση να χάσεις κιλά, είτε να χωρίσεις, είτε να αλλάξεις δουλειά, είτε όλα αυτά μαζί, είτε χίλια δυο άλλα, δύο πράγματα είναι ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΑΤΑ.

1. Να αποδεχτείς τις λάθος επιλογές σου. Οι άνθρωποι τρέμουμε να παραδεχτούμε -ακόμα και στον ίδιο μας τον εαυτό- ότι κάναμε λάθος. Ναι, ήταν λάθος που μασαμπούκωνες δίχως αύριο και έβαλες 30 κιλά. Ναι, ήταν λάθος που παντρεύτηκες τον τύπο που από τον πρώτο μήνα σε έβριζε κάθε φορά που είχε νεύρα. Ναι, ο γοητευτικός μαλάκας -εεεε συγνώμη, άντρας!- που σε κεράτωσε μια φορά, τελικά σε κεράτωσε άλλες 10. Ηξερες ότι θα το ξαναέκανε, αλλά επέλεξες να πιστέψεις πως δεν θα το κάνει. Ναι, ήταν λάθος που εμπιστεύτηκες ξανά τη φίλη που ήδη σε είχε προδώσει δυο φορές.

Αυτός ο φόβος παραδοχής του λάθους είναι πολλές φορές το μόνο που μας κρατά στα δεσμά μας. Μόλις συνειδητοποιήσεις ότι είσαι άνθρωπος και ότι προφανώς έχεις το δικαίωμα του λάθους και δεν χρειάζεται να ντρέπεσαι για αυτό, μπορείς να ξεκινήσεις το ταξίδι σου. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσες γυναίκες μένουν σε ένα γάμο για να μην ακούσουν το “Στα ‘λεγα εγώ!”. Πόσες γυναίκες ξεκινούν δίαιτα για να καταλήξουν λίγες μέρες αργότερα να καταβροχθίζουν με δάκρυα όλο το ψυγείο, γιατί νιώθουν πως δεν θα διώξουν ποτέ από πάνω τους τις συνέπειες της λάθος επιλογής τους να αφεθούν κάποια στιγμή (“Στα λεγα εγώ! Μην τρως τόσο πολύ!”)… Συμβιβάσου με τα λάθη σου. Αγάπησέ τα. Είναι αυτά που θα σε διδάξουν και θα σε κάνουν σοφότερο στη συνέχεια. Σήμερα δεν θα ήμουν αυτή που είμαι αν δεν είχα κάνει τις λάθος μου επιλογές. Αν βρεις δε άνθρωπο που δεν έχει κάνει ποτέ του λάθος, γράψε μου!

2. Μη βιάζεσαι! Αυτό που μας κάνει να γυρνάμε συνέχεια πίσω σ’ όσα που μας πονάνε είναι η βιασύνη μας να απαλλαγούμε από αυτά. Δεν μπορείς να χάσεις 20 κιλά σε ένα μήνα. Ούτε μπορείς να αφήσεις πίσω σου έναν κακοποιητικό σύντροφο και να πιστεύεις ότι την άλλη μέρα θα έχεις μια υπέροχη καθημερινότητα, λες και δεν συνέβη τίποτα. Ναι, όταν έχεις φάει σκατά με το κουτάλι, ανυπομονείς όσο τίποτα να δεις ουράνια τόξα και πυροτεχνήματα, όμως η μεταβατική περίοδος έχει τα πάνω και τα κάτω της, θέλει αντοχή, θέλει συνεχή εσωτερική δουλειά και θέλει Υ-ΠΟ-ΜΟ-ΝΗ.

Και αν και η αλλαγή προς την ευτυχία είναι βασικά προσωπικό θέμα, πάντα μα πάντα βοηθά το να δημιουργήσεις ένα κύκλο εμπιστοσύνης. Ανθρώπους που ξέρεις πως σε αγαπούν και σε νοιάζονται πραγματικά και θα είναι εκεί για σένα στο δύσκολο ταξίδι της αλλαγής. Που θα σε σηκώνουν όταν πέφτεις, θα σου λένε “Συνέχισε” όταν θέλεις να εγκαταλείψεις. Δεν είναι κακό να ζητήσεις βοήθεια από καποιον ειδικό. Ούτε όμως απαραίτητο. Μπορεί να βρεις δύναμη στα λόγια ενός ιερέα ή στη δουλειά ενός διαιτολόγου. Να εμπνευστείς από ένα προπονητή σου στο γυμναστήριο ή από μια κοπέλα στο Youtube. Φτιάξε ένα κύκλο και βάζε μέσα ΜΟΝΟ άτομα που σου δινουν κάτι θετικό. Η τοξικότητα δεν χρειάζεται σε κανέναν. Πόσο μάλλον στο μεταβατικό στάδιο προς την όμορφη πλευρά της ζωής!

Θα μπορούσα να σας αραδιάσω αμέτρητα κλισέ για την ευτυχία, για την αγάπη προς τον εαυτό μας, για το ότι μπορούμε να γίνουμε στα αλήθεια ότι ονειρευόμαστε, για το ό,τι δεν μας σκοτώνει, μας κάνει πιο δυνατούς, μπλα μπλα.

Δεν θα το κάνω. Θα σας πω απλά ότι η αληθινή ευτυχία φωλιάζει εκεί που νιώθεις ισορροπημένος (πολύ σπουδαία κατάσταση!). Δεν γεννηθήκαμε για να είμαστε δυστυχείς. Όχι, δεν το δέχομαι αυτό. Ποτέ δεν θα το δεχτώ. Τέλεια ζωή μπορεί να μην υπάρχει, όμως σίγουρα υπάρχει το “όσο τέλεια γίνεται” και αυτό βρίσκεται στο χέρι σου. (προσοχή: Μην μπερδεύεις το τέλειο με το σύνθετο ή το δυνατό ή το εκρηκτικό. Για τον καθένα είναι διαφορετικό)

Για αρχή, απλά σταμάτα να εθελοτυφλείς. Ξέρω πως το κάνεις, γιατί το έκανα και εγώ. Μέσα σου ξέρεις τι θέλεις και τι χρειάζεται να κάνεις. Θέλει απλά να ξεκινήσεις. Και στη συνέχεια απλά να αντέξεις. Για λίγο. Δεν υπάρχει φάση αποτοξίνωσης που να κρατά για μια ζωή. Κρατάει λίγο, είναι έντονο, όμως μόλις περάσει, στο ορκίζομαι, κάθε μέρα θα γίνεται πιο εύκολο. Και ίσως ξανακάνεις λάθη. Δεν πειράζει. Κάθε φορά θα τα αναγνωρίζεις πιο γρήγορα. Θα επουλώνεις τις πληγές ακόμα γρηγορότερα. Και θα συνεχίζεις…

* Βρες την αρχή του νήματος για να ξεμπλέξεις το κουβάρι σου. Το κουβάρι πάντα μπορεί να ξεμπλεχτεί, όσο μπερδεμένο και αν είναι. ΜΗΝ ΤΑ ΠΑΡΑΤΑΣ!

Photo: Nick Sachos

*Σκόρπιες σκέψεις με αφορμή τα 33α μου γενέθλιά στις 28/11 #4

Πρωτοδημοσιεύτηκε στη FB Page μου Olivia Gavrili