Ένας υπέροχος φυσιολογικός τοκετός μετά από καισαρική!

Η ιστορία αυτή είναι αφιερωμένη στην οικογένειά μου, στην ομάδα που με βοήθησε να γεννήσω φυσιολογικά τη δεύτερή μου κόρη, σε όλες τις γυναίκες που με τις ιστορίες και τη στήριξή τους τα προηγούμενα χρόνια με βοήθησαν να πιστέψω σε μένα, σε όλες τις γυναίκες που περιμένουν με προσμονή να γεννήσουν το vbac μωράκι τους από στιγμή σε στιγμή αλλά και σε όλες τις γυναίκες που το ελπίζουν και το ονειρεύονται κάποια στιγμή στο μέλλον αλλά, είναι μπερδεμένες και φοβισμένες. Είναι υποχρέωσή μου πλέον να στηρίξω, να συμπαρασταθώ, να βοηθήσω, να διαδώσω το σωστό.

-Να σας ζήσει το κοριτσάκι σας!

-Ευχαριστώ πολύ!

-Πώς γέννησες;

-Γέννησα φυσιολογικά μετά από καισαρική -Γίνεται αυτό;

-Γίνεται και καλογίνεται!

Τους τελευταίους 6 μήνες, από τότε δηλαδή που γεννήθηκε η δεύτερη μικρούλα μου, άρχισα να σκέφτομαι, ότι το φυσιολογικό είναι το αποκλίνoν, ακόμα και το απαγορευτικό.

Ένα από τα μεγαλύτερά μου όνειρα ήταν να παντρευτώ τον άντρα μου, τον σύζυγό μου, μ’ αυτόν που μόνο φανταζόμουν να κάνω παιδιά. Ένα ακόμα από τα μεγαλύτερα όνειρά μας ήταν να αποκτήσουμε παιδιά, να γεμίσουμε το σπίτι μας με φωνές να κάνουμε τη ζωή μας ιδιαίτερη, δύσκολη, μαγική, άγνωστη για το αύριο μέσα από τα μάτια τους.

Έτσι, τον Απρίλιο του 2013, έγινε η σύλληψη της πρώτης μου κόρης, της Μαργαρίτας μου. Η χαρά μας απερίγραπτη, πρωτόγνωρα συναισθήματα, να νιώθεις να μεγαλώνει μέσα σου ένα πλάσμα… τι υπέροχο πράγμα είναι να νιώθεις τις αισθήσεις σου να γεννιούνται στην κυριολεξία από μέσα σου. Παράλληλα μ’ αυτά τα υπέροχα συναισθήματα είχα μια εγκυμοσύνη με δυσκολίες, περνώντας όλους τους 9 μήνες με εμετούς, αναγούλες, καούρες ̇ πολλούς πολλούς εμετούς, πολλές καούρες, στο τέλος θυμάμαι είχα φτάσει να μην κοιμάμαι ή να κοιμάμαι καθιστή. Τίποτα δεν με πτοούσε όμως, λέγοντας συνεχώς ότι μεγαλώνει μέσα μου ένα πλάσμα και ότι θα τα υποστώ όλα. Διάβαζα πολύ, ψώνιζα και ονειρευόμουν αυτά τα απλά, τα καθημερινά.

Τον πρώτο μου γυναικολόγο, τον διάλεξα καθαρά για τη φήμη του στους φυσιολογικούς τοκετούς τα παλαιότερα κυρίως χρόνια. Δεν το έψαξα περισσότερο αφού ένιωθα ότι όλα εξαρτώνται από εμένα, ένα άτομο που αντέχω τους πόνους γενικότερα και δε φοβάμαι. Βλέπετε, δε μου πέρασε καθόλου απ’ το μυαλό ο τοκετός με καισαρική τομή. Αντίθετα, ήμουν σίγουρη ότι θα γεννούσα φυσιολογικά. Παρακολουθήσαμε με τον άντρα μου μαθήματα ανώδυνου τοκετού και κάποια άλλα μόνη μου και όλα είχαν μπει στην τελική ευθεία. Μάλλον όμως τα πρωτόγνωρα συναισθήματα που βιώναμε, μαζί με όλες τις ετοιμασίες που κάνεις για το μωρό, νομίζοντας πολλές φορές ότι αυτά είναι κυρίαρχα εκείνες τις πρώτες στιγμές, δε με άφησαν να τονίσω στον εαυτό μου τον αδιαπραγμάτευτο φυσιολογικό τοκετό. Μπήκαμε στην τελική ευθεία και ένιωθα ότι όλα ήταν έτοιμα για να υποδεχτούμε τη μικρούλα μας!

Τέσσερις μέρες πριν την αναμενόμενη ημερομηνία τοκετού και ενώ έκανα τα τελευταία ψώνια στην υπεραγορά ένιωσα μια απίστευτη κούραση καθώς περπατούσα. Πήγα σπίτι, ξάπλωσα και παρακολουθούσαμε μια ταινία με τον άντρα μου ενώ μου έκανε μασάζ στα πόδια. Καθώς έβλεπα την ταινία, άρχισαν τα πρώτα πονάκια τα οποία δυνάμωσαν αρκετά και όταν έρχονταν κάθε 5 λεπτά. Κατά τις 5 το πρωί αποφασίσαμε να πάμε στην ιδιωτική κλινική. Μου επιβεβαίωσαν οι νοσοκόμες της κλινικής τις συσπάσεις οι οποίες όμως από 5λεπτές είχαν αραιώσει και έγιναν 20λεπτες. Ο γιατρός μου άφαντος, τον ειδοποίησαν και ήρθε 3-4 ώρες μετά. Με εξετάζει στα γρήγορα και είχα μόνο 2 δάχτυλα διαστολή.

Οι επόμενες 6 ώρες πέρασαν με ’μένα πάνω σ’ ένα κρεβάτι, με νοσοκόμες (όχι μαίες αλλά παρόλα αυτά πολύ ευγενικές) να πηγαινοέρχονται γύρω μου και να μου αλλάζουν ορό, να ελέγχουν τους χτύπους της μικρής (οι οποίοι ήταν εξαιρετικοί) και τον γιατρό να εμφανίζεται κάθε 3 ώρες. Στο τελευταίο δίωρο (πριν γεννήσω) αφού η ώρα είχε πάει 2:00 το μεσημέρι εμφανίστηκε μια καλή νοσοκόμα της οποίας είπα ότι θέλω να σηκωθώ. Όαση στο χάος, αφού άρχισε να μου τρίβει την πλάτη και να με βοηθά με λίγες ασκήσεις (μη φανταστείτε τίποτα τρομερό). Ξαφνικά, μου αναφέρουν ότι μου βάλανε κάτι στον ορό για να νιώσω καλύτερα, τη λεγόμενη πεθιδίνη (αναγλητικό που μετριάζει τον πόνο) χωρίς όμως να με ρωτήσουν πριν το βάλουν. Τα σκέφτομαι πια και θυμώνω τόσο μα τόσο πολύ σε σημείο που σκεφτόμουν πολύ καιρό να κινήσω αγωγή. Εκεί έχασα κάθε αίσθηση της γέννας, ένιωθα μαστουρωμένη, κοιμισμένη και ανήμπορη.

Έρχεται ξανά ο γιατρός με εξετάζει 3,5 δάχτυλα (6 εκατοστά) διαστολή, μου σπάζει και τα νερά και λέει «Eχουν μυκώνιο, πάμε για καισαρική» Μαχαιριά στην καρδιά μου… Εγώ εκεί, να αντέχω τους πόνους και να μη λέω κιχ. Βλέπετε ενώ είχα διαβάσει τα πάντα, δεν ήξερα για το μυκώνιο πολλά πράγματα π.χ. ότι με μυκώνιο εννοείται ότι δεν πας για καισαρική, ότι και μυκώνιο να έχει το μωρό αντέχει για 24 ώρες το λιγότερο και πολλά άλλα τα οποία έμαθα από άλλους γυναικολόγους μετά τη γέννα. Οι παλμοί του μωρού εξαιρετικοί. Να αρχίζω να κλαίω με όση δύναμη μου έμεινε και να του λέω: «Σε παρακαλώ γιατρέ μη με πας για καισαρική, αντέχω, αντέχω τους πόνους δε βλέπεις;»

Τον θυμάμαι να ακουμπάει στον τοίχο χαλαρά και να σκέφτεται. «Εντάξει, άντε θα σε περιμένω ακόμα λίγο, μπορεί αν γίνει τζαι κανένα θαύμα», απάντησε, «θα σε περιμένω ακόμα λίγο και μετά θα σε πάω πακέτο για χειρουργείο». Έτσι γιατί ο φυσιολογικός τοκετός για κάποιους είναι θαύμα, δεν είναι φυσιολογικός.

Η ώρα ήταν 3 το μεσημέρι κι ενώ τον ικέτευα να με περιμένει ακόμη 4 ώρες, αυτός μου έλεγε ότι δε θα άλλαζε κάτι. Όλες αυτές τις ώρες οι παλμοί της μικρής εξαιρετικοί. Αυτός ο άνθρωπος… ο άνθρωπος που εμπιστεύτηκα να μου γεννήσει το παιδί μου, που όταν ήταν στον δημόσιο τομέα γεννούσε μόνο φυσιολογικές γέννες, ακόμα και δίδυμα ισχυακά, αυτός ο άνθρωπος πήγε στον ιδιωτικό τομέα, πλούτισε και άλλαξε, άλλαξε πραγματικά. Δεν υπήρξε καμία στιγμή στην οποία να έρθει δίπλα μου, να νιώσω ότι είναι ο γιατρός μου, να με κοιτάξει στα μάτια και να μου πει «Ευγενία μου, μην ανησυχείς θα πάμε για καισαρική γι’ αυτόν και γι’ αυτόν τον λόγο». Τίποτα, «ετοιμάστε την για καισαρική», είπε, ετοιμάστε το πρόβατο για σφαγή. Εγώ, η άλλοτε δυναμική γυναίκα δεν είχα δύναμη να φωνάξω με την πεθιδίνη που μου βάλανε… ο άντρας μου χαμένος να ανησυχεί αλλά να είναι συνεχώς δίπλα μου. Να πηγαίνω στο χειρουργείο (περπατητή) και να μου λένε γρήγορα γρήγορα και να έχω συνεχείς συσπάσεις, να μου μιλά ο αναισθησιολόγος και να φωνάζω εγώ: «έχω σύσπαση περίμενε».

Και μετά… το κενό στην κοιλιά μου… Να ακούω τους δύο γιατρούς (τον δικό μου και ακόμη ένα) να συζητούν για την ταβέρνα που θα πήγαιναν το βράδυ, κι εγώ χαμένη να μην το πιστεύω ακόμα. Το μόνο που με παρηγορούσε ήταν ότι θα κρατούσα τη μικρή σε λίγο στην αγκαλιά μου. Ήμουν πια πολύ κουρασμένη και ανήμπορη, ανήσυχη και τελικά τρομοκρατημένη από όλα όσα ζούσα. Την ακούω να κλαίει και κλαίω κι εγώ μαζί της. Φωνάζω από μακριά στον άντρα μου αν είναι καλά και ποιου μοιάζει (έννοιες οι γυναίκες που έχουμε). Την παίρνει η παιδίατρος και την ετοιμάζει. Βλέπετε, έτσι γίνεται στην καισαρική, πρώτα βλέπουν όλοι οι υπόλοιποι το μωρό σου, αυτό που κουβαλούσες 9 μήνες και τελευταία εσύ. Κι έρχεται κοντά μου η Μαργαρίτα μου, το λουλούδι μου, με τα τεράστιά της μάτια να με κοιτάει και να αναρωτιέται τι έγινε… παρά μόνο να μου φωνάζει εγώ είμαι η κόρη σου… αγάπησέ με μαμά! Ψυχή μου, καρδιά μου…

Οι επόμενες μέρες κύλησαν δύσκολα, με αφόρητους πόνους και δυσκολία να περιποιηθώ το ίδιό μου το παιδί. Η καισαρική με τραυμάτισε ψυχικά πραγματικά, έκλαιγα με το παραμικρό κι αυτό επηρέαζε και τον θηλασμό με τη μικρούλα μου! Τη βίωσα ως αποτυχία, κάτι που δε μου περνούσε καθόλου από το μυαλό αλλά κυριότερα ο τρόπος που έγινε με στιγμάτισε. Σκεφτόμουνα πως δεν μπόρεσα να αντισταθώ, να φωνάξω, εγώ που με κάθε ευκαιρία υπερασπίζομαι έντονα την όποια αδικία αντικρίζω. Δεν ξέρω αλλά με κάποιο τρόπο κάτι κάνουν και αφοπλίζουν τη φωνή σου. Σου προτάσσουν την υγεία του παιδιού σου κι εσύ παγώνεις. Αυτό κι αν είναι το πιο ανήθικο πράγμα στον κόσμο (όταν είναι αδικαιολόγητο).

Πέρασαν μήνες, μάλλον ένας χρόνος (έτσι βεβαιώνεται και από τις έρευνες) για να μπορέσω να ηρεμήσω μέσα μου και να το δεχτώ. Συζήτησα πολύ με τον εαυτό μου τι ήταν ακριβώς αυτό που μ’ ενόχλησε αφού έφερα στον κόσμο ένα υγιέστατο κοριτσάκι ενώ τόσες γυναίκες προσπαθούν πάρα πολύ γι’ αυτό. Δεν ήταν η καισαρική ως καισαρική τελικά… Σίγουρα, το καλύτερο για ένα παιδί δεν είναι παρά να γεννηθεί φυσιολογικά. Η καισαρική χωρίς δεύτερη σκέψη σώζει ζωές… δεν υπάρχει αμφιβολία ότι καμία μάνα δε θα ρισκάρει τη ζωή του παιδιού της μπροστά σ’ αυτή την επιλογή. Αυτό όμως που πραγματικά μ’ ενόχλησε ήταν ο τρόπος, η διαδικασία. Πόσο πιο ωραίες εικόνες θα είχα αν ερχόταν ο γιατρός μου δίπλα μου σε όλες αυτές τις ώρες του πόνου και μου έλεγε κρατώντας με από το χέρι: «Ευγενία μου, θα πάμε για καισαρική γιατί πραγματικά πιστεύω ότι είναι το καλύτερο για το παιδί». Αυτό πραγματικά μας ΑΞΙΖΕΙ, δεν έπρεπε καν να το ζητάμε, ο σεβασμός της γυναίκας, της εγκυμονούσας γυναίκας που φέρνει στο κόσμο το θαύμα της ζωής πρέπει να είναι αδιαπραγμάτευτος.

Έκανα μήνες να τον επισκεφθώ για το απαραίτητο παπ τεστ που πρέπει να γίνει στις 40 μέρες. Πήγα με βαριά καρδιά στους 5 μήνες και ο μόνος λόγος ήταν για να το συζητήσω ξανά. Δεν ήμουν έτοιμη πιο πριν. Το ένστικτό μου πολύ λίγες φορές με πρόδωσε. Το νιώθεις όταν η καισαρική είναι δικαιολογημένη ή αναίτια, αυτό κατάλαβα πια. Με εξέτασε και όταν καθίσαμε στο γραφείο βρήκα τη δύναμη και τον ρώτησα. «Γιατρέ, μπορείτε να μου εξηγήσετε ξανά γιατί πήγαμε για καισαρική αφού παρά το μυκώνιο οι παλμοί ήταν εντάξει;» Η απάντησή του αποστομωτική και χαμένη, προσπαθούσε να βρει λόγια να μου πει κι έχανε τις λέξεις. Και ακούω το κορυφαίο: «Καλάν τωρά εσύ γιατί ανησυχείς, εγώ έπρεπε να ανησυχώ αν έκαμα λάθος, έτο άφηκα (σου το άφησα) σου το τζαι (και) καινούριο τζιαμέ (εκεί) κάτω για τον άντρα σου». Αυτό ήταν! Έφυγα από το γραφείο του θυμωμένη αλλά και ανακουφισμένη ότι με τέτοια απάντηση δεν χρειαζόταν να βασανίζω άλλο τον εαυτό μου.

Στα μάτια της Μαργαρίτας μου εκεί χάνονταν και εκεί ξεκινούσαν όλα!

Ο δεύτερός μου τοκετός

Μετά από 1,5 χρόνο (Αύγουστο 2015) ξαναμένω έγκυος χωρίς να το περιμένω πραγματικά. Στην αρχή σοκ, μετά κλάμα ευτυχίας για νέο ζουζούνι αλλά και τεράστιο άγχος. Βλέπετε ήξερα, όσο κι αν μου έλεγαν ότι η μία εγκυμοσύνη από την άλλη είναι διαφορετική, ότι θα ήταν μια πολύυυυ δύσκολη χρονιά.

Έφτασα να είμαι ευγνώμων στο Θεό για την ευλογία που μου χαρίζει απλόχερα ενώ άλλες γυναίκες παλεύουν γι’ αυτό αλλά και να μην κοιμάμαι τα βράδια για το πώς θα τα βγάλω πέρα. Ο άντρας μου με εμετούς για 2 χρόνια οι οποίοι είχαν γίνει καθημερινοί, να μην ξέρουμε τι έχει, να σκεφτόμαστε τα χειρότερα και να έχουμε γυρίσει όλους τους γιατρούς. Τον ίδιο μήνα μαθαίνουμε τελικά ότι έχει πέτρα στη χολή και πρέπει να εγχειριστεί άμεσα. Εγώ με αναγούλες και εμετούς από τις πρώτες 4 εβδομάδες και με 6ωρο διάβασμα καθημερινά παράλληλα με το ξεκίνημα της δουλειάς (είμαι εκπαιδευτικός) γιατί παρέδιδα το διδακτορικό μου. Τα μοιράζομαι όλα αυτά γιατί για μένα έχει σημασία! Μια εγκυμοσύνη δεν την περνά και δεν πρέπει να την περνά μόνη μια γυναίκα, είτε είναι η πρώτη είτε η δεύτερη είτε η δέκατη. Ο σύζυγός μου παρόλες τις δυσκολίες με στήριξε σε όλα. Μόλις μάθαμε τα αποτελέσματα, μέσα σε κλάματα φωνάζαμε ότι θα τα καταφέρουμε.

Όλο το προηγούμενο διάστημα είχα διαβάσει πάρα πολλά περί vbac, έκλαψα με πολλές ιστορίες αλλά μέσα μου υπήρχε πάντα μια αμφιβολία για τον εαυτό μου… «Ίσως εγώ να μην κάνω διαστολή, είναι απλά τυχερές κάποιες γυναίκες…». Το ότι θα άλλαζα γιατρό ήταν δεδομένο. Ήξερα ότι ήθελα να πάω στον καινούριο μου γιατρό εδώ και μήνες, άκουγα τα καλύτερα, ρωτούσα πριν μείνω έγκυος ενώ ήταν από τους ελάχιστους (δύο όλοι κι όλοι) που παρόλο το νεαρό της ηλικίας του τολμούσε το vbac (φυσιολογικός τοκετός μετά από καισαρική) όταν όλα είναι εντάξει. Δυστυχώς δεν τον πρόλαβα στην πρώτη μου γέννα γιατί το διάστημα εκείνο έφευγε από το δημόσιο για να ιδιωτεύσει. Η επιλογή έγινε σαφέστατα γιατί άκουσα ότι τολμούσε το vbac αλλά και γιατί είχε κοντά του προσωπική μαία στις επίτοκές του, μαία με εμπειρία πολυετή, η οποία ήταν δίπλα σου σε κάθε τοκετό ενώ πιο πριν τη συναντούσες 5 φορές για να θυμηθείς αναπνοές και λεπτομέρειες του τοκετού σε ειδικά μαθήματα.

Από το πρώτο κιόλας ραντεβού με τον γιατρό μου ένιωσα αμέσως τη σύνδεση. Αυτή τη σύνδεση που είναι τόσο μα τόσο σημαντική όχι ως μια απλή εξέταση αλλά ως δυο άνθρωποι που είναι ενωμένοι μ’ ένα δεσμό που έρχεται από τη φύση. Αφού επιβεβαιώσαμε τα αποτελέσματα, άκουσε υπομονετικά όλο μου το ιστορικό γεμάτος χαμόγελο μου είπε: «Μη φοβάσαι τίποτα, όλα καλά θα πάνε και θα δοκιμάσεις και πάλι για φυσιολογικό τοκετό». Ήρεμος, χαλαρός, γεμάτος θετική ενέργεια και χαμόγελο… πόσο το χρειαζόμουνα. Φύγαμε από το ιατρείο με το σύζυγό μου χαρούμενοι μα πάνω απ’ όλα ήρεμοι μέσα μας, το είχαμε τόση ανάγκη με τα τόσα που είχαμε εκείνη την περίοδο. Η εγκυμοσύνη κυλούσε φυσιολογικά, οι εμετοί καθημερινοί, αιμορροΐδες και δυσκοιλιότητα έντονη, ο σύζυγός μου εγχειρισμένος μετά από ένα μήνα κι εγώ 12ωρα δουλειάς και διαβάσματος. Όαση σε όλα αυτά, το κοριτσάκι μας (2 σχεδόν χρονών τότε), ένα λατρευτό ζιζάνιο που τα έκανε όλα όμορφα. Θυμάμαι υπήρχαν μέρες που ξυπνούσα κι έλεγα «Θεέ μου, δε θα βγάλω τη μέρα«

Τελείωσα με το διδακτορικό, τελειώσαμε με τις επεμβάσεις και ήμουν πια 7 μηνών αλλά πολύ πολύ κουρασμένη. Καθημερινά σχεδόν άκουγα τα πάντα. Που θα γεννήσεις; Πώς; Στο άκουσμα θα δοκιμάσω για φυσιολογικό τοκετό μετά από καισαρική άκουγες ένα μεγάλο ερώτημα: «Μα γίνεται;» Ή το κλασσικό «ΛΑΘΟΣ σου!» Έκλεισα τα’ αυτιά μου πραγματικά σε όλους, άκουγα μόνο τον εαυτό μου και το μωρό μου το οποίο είχα ήδη ταλαιπωρήσει πάρα μα πάρα πολύ. Φρόντισα πλέον να περνώ όσο το δυνατό περισσότερο χρόνο με τη μικρούλα μου η οποία με στερήθηκε και τη στερήθηκα αρκετά. Δούλευα μέχρι και την τελευταία στιγμή, ημέρα Πέμπτη και είχα μπροστά μου σχεδόν μία βδομάδα για να μην κάνω τίποτα αφού τα είχα ετοιμάσει όλα. Διάβαζα ιστορίες και αγχωνόμουν λίγο που δεν περπατούσα γιατί δεν είχα χρόνο μέχρι εκείνη τη στιγμή.

«Θα κάνω ότι μου λέει το σώμα μου, αν δεν νιώθω ότι θέλω να περπατήσω και είμαι κουρασμένη θα κοιμηθώ», έλεγα. Με τη μαία μου, την υπέροχή μου μαία, την οποία γνώρισα στις συναντήσεις μας και στα μαθήματα που σου παρέχει δωρεάν ο γιατρός μου, είχα μιλήσει για τις ανησυχίες μου και είχα συζητήσει 2-3 πράγματα που ήθελα π.χ. στρώμα για το έδαφος αν νιώσω ότι θέλω να κάτσω στα τέσσερα (αφού με ανακούφιζε λόγω των αιμορροΐδων), χαμηλό φωτισμό και μουσική. Όλα αυτά τα άκουσε με χαμόγελο και ηρεμία και με βεβαίωσε ότι όλα αυτά τα έχουν ήδη στην αίθουσα ωδινών και δε χρειάζεται να κάνω ή να φέρω κάτι εγώ. Είχα ακόμη συζητήσει μαζί της για την πιθανότητα και το φόβο μου για επαναμβανόμενη καισαρική και θυμάμαι σ’ ένα από τα μαθήματα με την ηρεμία που τη διακατέχει μου απάντησε: «Ευγενία μου, θέλω να ξέρεις ότι για να πας για καισαρική με τον γιατρό σου, σημαίνει πρέπει να πας για καισαρική». Ήταν τόσο σημαντικό για ‘μένα αυτό γιατί με ηρέμησα και με ανάγκασε να ξανασυζητήσω με τον εαυτό μου ότι όλα είναι πιθανά και θα το πάρω πιο χαλαρά. Αυτό πραγματικά με βοήθησε, άφησα να πράγματα να κυλήσουν χωρίς πολύ άγχος και μόνο στόχο να γεννήσω ένα υγιές κοριτσάκι.

Μία μόλις μέρα μετά, Παρασκευή πρωί (15/4/2016) στις 39+3, εκεί που λες άντε θα κάτσω να ξεκουραστώ, τσουπ νιώθω κάτι πονάκια στις 7 το πρωί. Λέω ιδέα μου θα είναι αποκλείεται. Έρχονται και φεύγουν ανά μια ώρα, μετά ανά δύο, αλλά εγώ τα αγνοώ. Το λέω στον άντρα μου ο οποίος είναι βέβαιος ότι αποκλείεται να γεννήσω το Σαββατοκυρίακο λέγοντάς μου ότι θα πάμε για την άλλη βδομάδα. Είμαι όμως ήσυχη γιατί έχω προγραμματισμένο ραντεβού με τον γιατρό μου στις 11:00 π.μ.. Φτάνουμε εκεί κι ο γιατρός μου, μου λέει χαριτολογώντας πριν με εξετάσει: «Τι λες ρε Ευγενία θα περάσουμε τις 40;» Εγώ με ένα νεύμα του λέω ότι νομίζω ξεκίνησε ο τοκετός μου, κάτι που μου επιβεβαιώνει με τις μικρές συσπάσεις που βλέπει στον καρδιοτοκογράφο. Η μικρούλα υπολογίζεται στα 3300g (όπως και γεννήθηκε)-3500g. Δεν ήθελα εξέταση τραχήλου και ο γιατρός μου το σεβάστηκε (Γελούσαμε τόσο πολύ όταν του είπα: «Μακριά, δε θα μου τζίσεις (δε θα με αγγίξεις)»

Φεύγουμε από εκεί χαλαροί και πάμε οικογενειακώς για ψώνια και μετά για βόλτα. Αφήνουμε τα πράγματα να κυλήσουν όπως έρχονταν. Οι πόνοι πιο συχνοί αλλά ανεχτοί, εγώ να μη λέω τίποτα και να συνεχίζω κανονικά να απολαμβάνω τη μέρα. Η βόλτα ήταν ολοήμερη γιατί ήθελα να χορτάσω όσο το δυνατό περισσότερο την πρώτη μου κόρη. Κάτι σε πιάνει λίγο πριν γεννήσεις το δεύτερο. Δεν μπορείς να φανταστείς πώς πολλαπλασιάζεται η αγάπη κι έχεις μέσα σου ένα συναίσθημα γλυκοχαράς, νομίζοντας ότι θα χάσει αγάπη το πρώτο σου παιδί. Ευτυχώς μόνο λίγο χρόνο από εσένα χάνει.

Σε κάθε σύσπαση που ερχόταν δουλεύω τις αναπνοές μου, το έχω μέσα στο μυαλό μου συνεχώς και έρχονται τα λόγια της μαίας μου: «Όλη τη δουλειά την κάνουν οι σωστές αναπνοές ώστε να μαλακώσει ο τράχηλος». Έτσι όταν ερχόταν μια σύσπαση σταματούσα, ακουμπούσα στον ώμο του άντρα μου, έπαιρνα μια μεγάλη αναπνοή από τη μύτη και έβγαζα τον αέρα αργά από το στόμα μέχρι να περάσει. Ξεκουράζομαι, και όταν πια φτάνει η νύχτα οι πόνοι γίνονται πιο συχνοί και έρχονται ανά μισή ώρα με 20 λεπτά. Με ψυχραιμία, αφήνω την υπόλοιπη οικογένεια να κοιμάται και χωρίς να πω τίποτα κάθομαι στα τέσσαρα στο πάτωμα με την μπάλα αγκαλιά για πολλές ώρες. Συνεχίζω τις αναπνοές μου σε κάθε σύσπαση ενώ προσπαθώ να κοιμηθώ ενδιάμεσα στον καναπέ, στο κρεβάτι ή στο στρωματάκι για να μαζέψω δυνάμεις. Είμαι πλέον σίγουρη ότι έχω μπει σε ενεργό τοκετό. Εννοείται ότι δεν κοιμήθηκα όλο το βράδυ, αλλά ακόμα και η χαλάρωση στον καναπέ με ηρεμούσε. Εξάλλου, είχα συνηθίσει τον τελευταίο καιρό την αϋπνία αφού με τις ανυπόφορες καούρες, κοιμόμουνα μετά τις 5-6 το πρωί.

Ξημερώνει, και στις 6:30π.μ. ξεκινώ τις τελευταίες ετοιμασίες, μπαίνω στο μπάνιο, ετοιμάζω πρωινό της μικρής μου και χαζεύω κατά διαστήματα τον άντρα και την κόρη μου! Συγκινούμαι που σε λίγες ώρες θα γινόμασταν τέσσερις.

Κατά τις 7:10 π.μ. τηλεφωνώ στο γραφείο του καλού μου γιατρού ο οποίος με μεγάλη μου έκπληξη είναι ήδη στο χειρουργείο όπως κάθε μέρα από τις 6. Μιλώ με τις κοπέλες εκεί και αποφασίζω να περιμένω. Κατά τις 8:30 π.μ. μου τηλεφωνάει πίσω. Του λέω ότι έχω συσπάσεις ανά 10 λεπτά και ότι προτιμώ να μείνω σπίτι και να έρθω όταν γίνουν πιο συχνές. Με ρωτάει αν νιώθω τη μικρή και όταν του λέω όχι, και ότι η κοιλιά μου είναι πέτρα. Χωρίς δεύτερη σκέψη μου λέει να πάω να με δει και να με βάλουν στον καρδιοτοκογράφο ώστε να ακούσουν το έμβρυο. Ταΐζω τη μικρή μου πρωινό, λέω του άντρα μου να φορτώσει τις τσάντες και την πάμε στη μαμά μου λέγοντάς της ότι πάμε απλά για να με εξετάσει ο γιατρός. Θυμάμαι ότι στη διαδρομή παρακαλούσα το Θεό να είχαν κάνει δουλειά οι αναπνοές και να είχα έστω μια μικρή διαστολή. Φτάνουμε εκεί στις 9:30-10:00 π.μ., βλέπουμε τις συσπάσεις κι εγώ ολόγελη κάνω αστειάκια με τις μαίες του νοσηλευτηρίου. Συστηνόμαστε και χαίρομαι γιατί είχα ακούσει τα καλύτερα για τη μαία της κλινικής που θα ήταν μαζί μου. Άγγελος πραγματικός, υπέροχος άνθρωπος! Το καταλαβαίνεις απ’ την πρώτη στιγμή. Τα μάτια δε λένε ψέματα ποτέ. Είμαι περισσότερο ήρεμη και σίγουρη για τον εαυτό μου και το σώμα μου από ποτέ γιατί ξέρω ότι έχω δίπλα μου την καλύτερη ομάδα! Πόσο πολύ επιβεβαιώθηκα δε λέγεται!

Λέμε διάφορα, γελάμε και μετά από μισή ώρα έρχεται και η άλλη μαία με την οποία συνεργάζεται ο γιατρός μου. Σε λίγα λεπτά καταφθάνει και ο γιατρός ο οποίος για πρώτη φορά σε όλη την εγκυμοσύνη με κοιτάζει κολπικά. Ακούω τότε το θρυλικό: «Έχεις 5,5 εκατοστά και ο τράχηλος μαλακός». Φωνάζω yes yes, και σκέφτομαι αν είναι αλήθεια, αν για μένα μιλάνε, που έλεγα τόσο καιρό μέσα μου ότι δεν κάνω διαστολή. Πανηγυρίζω και δεν το πιστεύω. «Δούλεψαν οι αναπνοές που έκανες όλες τις προηγούμενες ώρες» με βεβαιώνουν. Ο καλός μου ο γιατρός, δίνει οδηγίες να μη μου βάλουν τίποτα απολύτως παρά μόνο ένα απλό ορό για ενυδάτωση. Οι συσπάσεις πολύ ανεκτές, με ένταση αλλά ακόμα αραιές ανά πεντάλεπτο, δεκάλεπτο και βάλε. Σηκώνομαι από το κρεβάτι με τις δύο υπέροχες μαίες μου και πάμε στο διάδρομο. Μου βάζουν τη μουσική μου και αρχίζουμε σε κάθε σύσπαση βαθύ κάθισμα ή κυκλικές κινήσεις της λεκάνης. Κάθε φορά που έρχεται η σύσπαση κρατάω τον τοίχο. Περνάει 1 ώρα χαλαρά και τότε αρχίζει να δυναμώνει η ένταση των συσπάσεων αλλά και η συχνότητα και γίνονται 3λεπτες. Τότε αντιλαμβάνομαι ότι ο τοκετός έχει αρχίσει για τα καλά και λέω συνεχώς του εαυτού μου ότι πρέπει να φανώ δυνατή και να αντέξω γιατί αυτό ίσως πάρει ώρες.

Σταθερά σε κάθε σύσπαση κάνω αναπνοή/αναπνοές με μεγάλη πλέον συγκέντρωση. Φέρνω στο μυαλό μου τα λόγια της μαίας μου από τις συναντήσεις μας και τις ακούω που μου λένε την ίδια ώρα: «Βαθιά αναπνοή, βγάζουμε τον αέρα αργά να περάσει η σύσπαση, δώσε οξυγόνο στο μωρό, μπράβο, μπράβο σου». Σε κάθε αναπνοή με συγχαίρουν και μου δίνουν θάρρος, πόσο σημαντικό είναι αυτό εκείνη τη στιγμή πραγματικά. Σε λίγο γύρω στις 11:30 π.μ. επανέρχεται ο γιατρός μου ξανά και ακολούθως η άλλη γιατρός (γυναίκα του) με την οποία συνεργάζονται και στον έλεγχο που μου κάνουν μου λένε ότι φτάσαμε τα 8,5 εκ. Μένω στο δωμάτιο όπου τα φώτα είναι χαμηλά, ακούγεται η μουσική και ζητώ να μου ετοιμάσουν ένα στρώμα κάτω (yoga mat, ρώτησα μέρες πριν αν είχα για να κουβαλούσα το δικό μου) σε περίπτωση που νιώσω ότι θέλω να κατέβω στα τέσσερα. Με βάζουν και κάθομαι στην μπάλα και ακουμπώ τα χέρια και το πρόσωπό μου στο κρεβάτι. Κάνω κυκλικές κινήσεις και πίσω μου ακουμπημένοι στον τοίχο βρίσκονται εναλλάξ οι δύο καλές μου μαίες και ο σύζυγός μου. Φέρνουν ειδικά λαδάκια και μου αρχίζουν ένα υπέροχο μασάζ από πάνω μέχρι κάτω. Σε κάθε σύσπαση μου τρίβουν και μου πιέζουν έντονα την πλάτη κάτι που με ανακουφίζει τρομερά και με κάνει να μη νιώθω πόνο στην πλάτη. Δε θα ξεχάσω στην πρώτη μου γέννα πόσο έντονοι ήταν οι πόνοι στην πλάτη. Ενδιάμεσα των συσπάσεων δηλ. 1-2 λεπτά κοιμάμαι κανονικά από τις φυσικές ενδορφίνες που παράγει ο οργανισμός για να ανακουφίσει την εγκυμονούσα. Τα νερά δεν έχουν σπάσει ακόμη, ούτε μου λένε τίποτα γι’ αυτά.

Τα υπόλοιπα 45 λεπτά περνάνε έτσι, με ’μένα να λέω ότι δε θα αντέξω και με τις μαίες μου να μου λένε συνεχώς: «Τα πας καταπληκτικά, είσαι μια ηρωίδα, θα τα καταφέρεις, φτάνουμε στο τέλος, σε λίγο θα κρατάς στα χέρια σου το μωρό σου». Εγώ αστειευόμενη να τους λέω ενδιάμεσα των συσπάσεων και ενώ δεν έχουν σταματήσει το μασάζ ότι τους εκμεταλλεύομαι τώρα αλλά το δικαιούμαι. Γελάμε, μιλάμε και μας βγάζουν φωτογραφίες λέγοντάς μας συγχαρητήρια για τη στήριξη που δεχόμουν από τον σύζυγό μου και για το πώς χειριζόμουν την κατάσταση. Εγώ δεν το πολυκαταλάβαινα να σας πω την αλήθεια, ένιωθα τον πόνο αλλά ένιωθα ότι είμαι σε καλά χέρια και ότι όλα πάνε καλά. Κι εκεί που μιλούσα και έλεγα το κλασσικό «Έρχεταιιιιιιι» εννοώντας την επόμενη σύσπαση μου ήρθε να κάνω εμετό. Χάρηκα μέσα μου πολύ γιατί ήξερα ότι είναι φυσιολογικό και ότι θα βοηθούσε να σπάσουν τα νερά. Κάνω εμετό και σπάνε μαζί και τα νερά. Έτρεχαν από παντού πραγματικά, αλλά οι καλές και οργανωμένες μαίες μου τα είχαν σκεφτεί όλα και είχαν βάλει ανοιχτή πάνα-ρούχο πάνω στην μπάλα. Ο πόνος το τελευταίο αυτό 15λεπτο δυνατός. Προσπαθούσα να μιλήσω με το μωρό μου στην κοιλιά… ήταν οι δικές μας στιγμές. Χαμένη στη διάσταση αυτή ένιωθα ότι βίωνα το μεγαλείο του γυναικείου ανθρώπινου πόνου, του τόσο ευεργετικού όμως για το μωρό μου.

Με εξετάζουν γιατρός και μαίες και μου λένε 9,5 εκατοστά. Δεν το πίστευα ότι έφταναν σιγά σιγά στο θρυλικό 10 το οποίο ανυπομονείς να ακούσεις. Κι ενώ είμαι χαμένη στην άλλη διάσταση αναρωτιόμουν τι άλλο έχει μετά… Είχα μέσα στο μυαλό μου τη σκέψη ότι για να φτάσω στο τέλος πρέπει να νιώσω την αίσθηση του θέλω να πάω τουαλέτα κι έτσι ακόμη δεν πίστευα ότι προχωρούσε.

Ο γιατρός μου και οι μαίες μου συνεχώς μαζί μου. Με ξαναεξετάζει μετά από 5 λεπτά (πόνος αφόρητος) την ώρα μιας σύσπασης και φτάνουμε τα 10 εκατοστά. Με πολύ γρήγορο ρυθμό με πάνε στο απέναντι δωμάτιο και τότε νιώθω την αίσθηση ότι θέλω να πάω τουαλέτα. Η μαία μου με βάζει να βάλω τα χέρια στο κρεβάτι και να κάνω βαθύ κάθισμα ενώ εγώ φωνάζω: «Θα σας κάνω κακά, θα σας κάνω κακά….» (Ξέρω ότι μου έχουν κάνει από την αρχή κλύσμα και ταυτόχρονα δεν με πολυνοιάζει). Γελώ και πονάω μαζί.. και ο γιατρός μου, μου απαντά: «Δεν έχει πρόβλημα, κάμε μας ότι θέλεις». Χαιρετώ την παιδίατρο στην τρελή διάσταση που είμαι και κάθομαι στο κρεβάτι αφού τοποθέτησα τα πόδια μου στα δύο σιδερένια πέλματα που έχουν εκεί. Όλα γίνονται πολύ γρήγορα και νιώθω ότι είμαι σε ταινία επιστημονικής φαντασίας, με τα φώτα να είναι έντονα στα μάτια μου κι εγώ να νιώθω μεθυσμένη από τον πόνο. Ξεκινώ στη σύσπαση να σπρώχνω αλλά μάλλον πάω να σπρώξω έντονα και τότε ακούω το γιατρό μου να μου λέει: «Ευγενία άκουσέ με συγκεντρωμένη, μη σπρώχνεις δυνατά για να μη σχιστείς, πάρε ανάσα και κράτησέ την μέχρι να σου πω, το μωρό βγαίνει». Ακούω την ίδια στιγμή και τη μάια μου η οποία είναι δίπλα μου και μου κρατά το ένα χέρι και το άλλο ο σύζυγός μου, να μου λέει το ίδιο: «Ευγενία συγκεντρώσου και άκουγε το γιατρό σου προσεχτικά». Το ξέρω ότι εκείνη την ώρα είναι πολύ δύσκολο για πολλές, άλλες τελειώνουν γρήγορα και άλλες θέλουν στο στάδιο αυτό ώρες. Εγώ ήμουν από τις τυχερές πραγματικά. Θυμάμαι έκανα τη σκέψη: «Το λοιπόν Ευγενία, μάζεψε ούλλα (όλα) σου τα πτυχία τωρα… τις γνώσεις σου και τις εμπειρίες σου και συγκεντρώσου…».

Χάθηκα πραγματικά σε μια άλλη διάσταση, έσπρωξα σιγά αλλά παρατεταμένα και ένιωθα να βγαίνουν από μέσα μου όλα μου τα σωθικά, το είναι μου, όλος μου ο εσωτερικός κόσμος… αλήθεια σας λέω… Ήταν μια στιγμή μαγική, απ’ αυτές τις λίγες στη ζωή σου που δεν τις αλλάζεις με τίποτα, που θέλεις να την παγώσεις και να μην ξεχάσεις καμιά λεπτομέρεια. Σταμάτησε και πάλι ο χρόνος μόλις την είδα να βγαίνει, να κλαίει και να έρχεται με μια απλή καμπύλη γραμμή ξανά σε μένα και με τον ομφάλιο λώρο να πάλλεται πάνω στο στήθος μου (το είχα ζητήσει από πριν αυτό στον γιατρό αλλά αυτή είναι και η τακτική του.) Τη θυμάμαι, όταν την ακούμπησαν στο στήθος μου και να με κοιτάζει με τα τεράστια μάτια της και να μου λέει: «Ήρθα, μαμά, ήρθα κι εγώ να μ’ αγαπήσεις, να με φροντίσεις και να με στηρίξεις». Τόσο απλά. Τόσο απλά και όμορφα!

1:10 μ.μ. λοιπόν, μόλις τρεις ώρες μετά την ώρα που φτάσαμε στην κλινική. Αυτό ήταν… λυτρώθηκα!

Ένιωσα ότι οποιοδήποτε αρνητικό συναίσθημα μου είχε δημιουργηθεί στην πρώτη μου γέννα έσβησε. Δεν ξέρω γιατί αλλά ένιωσα ότι γέννησα και την πρώτη μου κόρη φυσιολογικά μετά απ’ αυτό. Αγάπησα την καισαρική μου, αλήθεια σας λέω, ένιωσα περήφανη και δυνατή. Ένιωσα να μη φοβάμαι τίποτα και κανένα πια. Αφού έκοψαν τον λώρο ο γιατρός και ο σύζυγό μου όταν σταμάτησε να πάλλεται, το μωρό άρχισε να θηλάζει έτσι όπως ήταν, γυμνούλα και υπέροχη. Το πιο υπέροχο skin to skin γινόταν πραγματικότητα.

Μετά από 15 λεπτά η καλή μας παιδίατρος πήρε τη μικρούλα μου για να την εξετάσει και να την ντύσει. Εγώ εξαντλημένη αλλά τόσο ευτυχισμένη φώναζα στην αίθουσα: «Αγαπώ σας, είπα σας ότι αγαπώ σας έννεν, γιατρέ μου αγαπώ σε, κ. Μ. και Κ. μου αγαπώ σας, μωρό μου αγαπώ σε, σας ευχαριστώ». Το πιο μεγάλο ευχαριστώ στον κόσμο μέσα από την καρδιά μου βροντοφώναζα γιατί το άξιζαν. Το άξιζαν που στάθηκαν δίπλα μου σ’ αυτό που ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο. Μου απάντησαν: «Ευγενία, όλα τα έκανες εσύ, εμείς δεν κάναμε τίποτα»! Ακόμα κι εδώ φαίνεται ο σεβασμός τους στην επίτοκο.

Κι όμως έκαναν τα πάντα, έκαναν το τρελό μου όνειρο, αυτό που δεν πίστευα ότι είμαι ικανή να κάνω, πραγματικότητα. Σε μια πραγματικότητα που την έζησα χωρίς πρέπει του τι πρέπει να κάνω, χωρίς άγχος, χωρίς ρολόγια, χωρίς φόβο. Επαγγελματίες που αντιμετωπίζουν τον τοκετό με σεβασμό και αξιοπρέπεια. Που σου κάνουν τον πόνο γλυκό, που δε θυμάσαι τον πόνο μετά, που τα ξεχνάς και τα θυμάσαι όλα με αγάπη, μόνο αγάπη και τελικά σε κάνουν να έχεις επιθυμία να το ξανακάνεις. Πόσο μεγάλο είναι αυτό από μόνο του… Να θέλεις να κάνεις κι άλλα παιδιά και να έχεις αυτή την εμπειρία ξανά.

Γι’ αυτό τους ευχαριστώ εγώ, που μ’ έκαναν να θέλω τρίτο παιδί ….

Η ήρεμη δύναμη είναι μέσα μας αρκεί να το πιστέψουμε έστω λίγο. Γιατί όχι κι εγώ, έλεγα. Γιατί όχι κι εσύ! Πιστέψτε το και ονειρευτείτε το, είναι δικαίωμά σας, είναι η δύναμη της γυναικείας φύσης και κανείς μα κανείς δεν μπορεί να σας το στερήσει.

Καθώς κυλά η ζωή μας πλέον, κι όταν αγχωθώ ή φοβηθώ για κάτι αμέσως φέρνω στο μυαλό μου τη γέννηση της δεύτερης μικρούλας μου και σκέφτομαι τη στιγμή αυτή. Νιώθω τόσο δυνατή και λέω του εαυτού μου: «Βρε μα εγώ πέρασα πόνους της γέννας και θα φοβηθώ αυτό;». Όλα τότε επανατίθενται σε άλλη βάση κι άλλη σημαντικότητα.

Υ.Γ:

1. Τη στιγμή της γέννησης και των δύο μου παιδιών, της επαφής μου μαζί τους το συναίσθημα ήταν το ίδιο, μια απέραντη ευτυχία και ευλογία. Αλλάζει η αγάπη μας; Όχι βέβαια. Είμαι καλύτερη μάνα επειδή γέννησα φυσιολογικά; Όχι βέβαια. Αλλά, η όλη διαδικασία είναι απλά μέσα μου πιο σωστή, για τους λόγους που η φύση μου αποφάσισε ότι έτσι πρέπει να είναι. Και βέβαια η καισαρική όταν είναι αναγκαία σώζει ζωές, αυτό είναι δεδομένο και δε ρισκάρουμε τίποτα. ΟΜΩΣ, ανοίγουμε μάτια, αυτιά και βιβλία- διαδίκτυο και ενημερωνόμαστε. Αν ο/η γιατρός μας, μας δημιουργεί την όποια αμφιβολία παίρνουμε δεύτερη γνώμη. Για κανένα μην εφησυχάζεστε αν εσείς δε νιώθετε 100% καλά.

2. Στην φοβερή αυτή ομάδα λοιπόν αλλά και στην κάθε φοβερή ομάδα, στις μαίες και στους γιατρούς μας έχω να πω ότι θαύμασα και υποκλίθηκα στο μεγαλείο της δουλειάς σας. Να συνεχίσετε να προσφέρετε στην κάθε γυναίκα αυτό που πραγματικά της αξίζει, ένα τοκετό όπως αυτή τον θέλει. Λυπάμαι πραγματικά για τους υπόλοιπους, αυτό έχω να πω.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com