Οι 23 μαρτυρικές μέρες μακριά από τα παιδιά μου..
H μαμά Τζένη του blog Διδυμάκια εν δράση μοιράζεται μαζί μας τη δική της αληθινή μαμαδο-ιστορία! Με το που γεννήθηκαν, τα διδυμάκια της διακομίστηκαν σε μονάδα εντατικής παρακολούθησης και οι γονείς τους έπρεπε να περιμένουν 23 μέρες για να τα έχουν πια μαζί στην αγκαλιά τους!
Έμεινα έγκυος μετά από 2,5 χρόνια προσπαθειών και τελικά με εξωσωματική γονιμοποίηση κατάφερα το ακατόρθωτο για εμένα! Περιμέναμε δίδυμα και η χαρά μας ήταν διπλή με όλη την σημασία της λέξης!
Πέρασα μια υπέροχη εγκυμοσύνη, χωρίς προβλήματα, αλλά το τέλος δεν ήταν αυτό που περιμέναμε.
Στην 30η εβδομάδα άρχισαν οι συσπάσεις, όπου και στην 33η τελικά γέννησα, αφού μου έσπασαν τα νερά ξαφνικά, με καισαρική τομή. Όλα πήγαν καλά, όμως τα διδυμάκια μου τελικά χρειάστηκαν να διακομιστούν σε Μονάδα εντατική παρακολούθησης λόγω προωρότητας και χαμηλού σωματικού βάρους. Γεννήθηκαν 1.800 γρ το καθένα.Αναπνευστικά ήταν τέλεια, μιας και εφόσον φαινόταν πως τα μικρά θα έβγαιναν πολύ πριν το καθορισμένο μας ραντεβού, έκανα ενέσεις κορτιζόνης για την ωρίμανση των πνευμόνων τους.
Τέσσερις μέρες μετά την γέννησή τους, ήμουν επιτέλους κοντά τους! Αυτές οι 4 μέρες μου φάνηκαν αιώνας… περνούσαν βασανιστικά δίπλα σε μαμάδες που γέννησαν φυσιολογικά τα παιδάκια τους και τα είχαν κοντά τους. Εγώ ήμουν μόνο με την ανάμνησή τους από την ώρα της γέννας και με δύο θολές φωτογραφίες να τα κοιτάζω μέρα νύχτα.
Τελικά πέρασαν και επιτέλους βρέθηκα κοντά τους. Είχαν αλλάξει τόσο πολύ από την πρώτη φορά που τα είδα! Μου φαίνονταν ακόμη πιο όμορφα!Έβαζα τα χέρια μου μέσα στην θερμοκοιτίδα και έτρεμα,γιατί ήταν τόσο μικρούλια, τόσο απαλά, τόσο εύθραυστα που νόμιζα πως θα σπάσουν αν τα πιάσω. Διασωληνωμένα και τρυπημένα από χίλιες μεριές, θέαμα που με έκανε να σπαράζω κάθε φορά που το αντίκρυζα. Δεν είχα άλλη επιλογή όμως εφόσον ήταν για το καλό τους. Ήθελα όμως τόσο πολύ να τα πάρω αγκαλιά, να τα νιώσω επάνω μου, να γευτώ την μυρωδιά τους, να τα φιλήσω, ήταν όμως αδύνατον. Έπρεπε να κάνω υπομονή για να σταθεροποιηθούν!Αρχικά όπως όλα τα μωράκια άρχισαν να χάνουν βάρος, εμένα όμως όσο κι αν μου έλεγαν πως είναι φυσιολογικό, με είχε πιάσει πανικός. Γεννήθηκαν 1.800 γρ και φτάσανε μέχρι 1.700 γρ. Πόσο άλλο κάτω έπρεπε να πάνε;
Στις 8 ημέρες επιτέλους ο Σταθούλης άρχισε να παίρνει τα πάνω του και μετά από 2 μέρες και η Νεφέλη! Όλα πήγαιναν ρολόι! Κι αυτό γιατί οι ποσότητες μητρικού γάλακτος που έφερνα αυξάνονταν κι έτσι έπαιρναν το επιθυμητό βάρος! Το γάλα μου δυστυχώς όσο και να ήταν δεν ήταν αρκετό για να θραφούν και τα δύο αποκλειστικά. Έτσι έτρωγαν γεύμα παρά γεύμα από μένα.Από την 5η ημέρα της γέννας και μετά κατάφερα να βγάλω γάλα με το θήλαστρο κι αυτό έδωσα αγώνα με αντλήσεις ανά 2-3 ώρες όλο το 24ωρο! Μεγάλο ψυχικό μαρτύριο να αντλείς τροφή για το παιδί σου με ένα κρύο και άψυχο αντικείμενο όπως το θήλαστρο και το παιδί σου να είναι χιλιόμετρα μακριά.. Εφόσον όμως με αυτό έβλεπα πως υπήρχε βελτίωση, έπαιρνα θάρρος και δύναμη να αντλώ όλο και περισσότερο. Περάσανε στον θάλαμο 2, όπου ναι μεν ήταν ακόμα στην θερμοκοιτίδα, μπορούσαμε όμως να τα πάρουμε αγκαλιά! Πρώτα πήρα αγκαλιά τον Στάθη μου εφόσον εκείνος είχε πάρει το προβάδισμα και πήγε πρώτος στον θάλαμο 2! Τα συναισθήματα απερίγραπτα! Η λαχτάρα μου να τον αγγίξω ήταν μεγάλη!
Μόλις μου τον έδωσαν βούρκωσα κι ήθελα να τον ταράξω στα φιλιά! Σηκώνοντας όμως το κεφάλι μου κάθε φορά, έβλεπα το Νεφελάκι μου στο πρώτο θάλαμο μόνο του με γυρισμένο το κεφαλάκι της να μας κοιτάζει.. δεν μπορούσα να χαρώ τις πρώτες στιγμές μας. Κάθε φορά είχα κάτι να μου επισκιάζει την ευτυχία! Έπαιρνα λίγο αγκαλιά τον Στάθη, πήγαινα κι από την Νεφέλη να της δώσω τα χαδάκια της!
Κάποιες μέρες μόλις τελειώναμε τα χαδάκια μας και έκανα να φύγω, εκείνη έβαζε τα κλάματα και δεν μπορούσε να ηρεμήσει με τίποτα. Κι εγώ να γίνομαι ακόμα πιο χάλια. Έφευγα κι έκλαιγα με λυγμούς κάθε φορά. Αυτό είχε σαν αντίκτυπο κάθε μέρα να μην μπορώ να αυξήσω την παραγωγή γάλακτος που αντλούσα. Εγώ παρέμενα σταθερή, ενώ εκείνα αυξάνανε τις ποσότητες κατανάλωσης.Όταν το Νεφελάκι πέρασε στον θάλαμο 2 ο Σταθούλης πέρασε στον 3 και εκτός θερμοκοιτίδας, στα λεγόμενα κουνάκια. Ο Σταθούλης πια ήταν μόνο σε παρακολούθηση και σε 3 μέρες θα έβγαινε από την μονάδα. Πήγαινα κάθε 3 ώρες και τον τάιζα και όσο μπορούσα έπαιζα και με την Νεφελίτσα! Το ίδιο σκηνικό όμως με την απόσταση των 2 μου παιδιών εξακολουθούσε να γίνεται και να μην μπορώ να χαρώ τις πρώτες μας στιγμές! Μία Κυριακή καθώς ήμασταν με τον άντρα μου σε επισκεπτήριο για να δούμε τα παιδάκια μας, έτυχε να πέσουμε πάνω σε αλλαγή βάρδιας παιδιάτρων και η παιδίατρος εκείνης της βάρδιας έκανε εκείνη την ώρα τον τυπικό έλεγχο. Έπιασε την Νεφέλη με το στηθοσκόπιο και την ακροάστηκε.
Γύρισε μας κοίταξε και μας ρώτησε αν είμαστε οι γονείς της. Όταν απαντήσαμε καταφατικά, μας είπε πως το μωρό έχει μεγάλο φύσημα στην καρδούλα του και πως είναι ανησυχητικό. Σάστησα, έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου, δεν μπορούσα ούτε να ρωτήσω τι εννοεί. Η λέξη «ανησυχητικό» μου τρύπησε την καρδιά…
Ετσι ανέλαβε ο άντρας μου και μας είπε πως ακούγεται περισσότερο από το φυσιολογικό και πως πρέπει να κανονιστεί ραντεβού από την Μονάδα με το Παίδων για να εξεταστεί εκτενέστερα. Ειπώθηκαν πολλά, μέχρι και επέμβαση…. Δεν ήθελα να φανταστώ πως το δικό μου παιδί θα είχε πρόβλημα υγείας, πως έστω και μία στο εκατομμύριο θα κινδύνευε η ζωή του… μέχρι να φτάσουμε σπίτι μας δεν μπορούσα να ηρεμήσω, δεν με παρηγορούσε τίποτα πια.
Ήθελα απλά να μείνω μόνη μου και να κλαίω μέχρι να στερέψω. Οι άσχημες σκέψεις πήγαιναν κι έρχονταν σαν τουρίστες στο μυαλό μου, όλα μου φαίνονταν μαύρα. Ίσως να σας φαίνεται υπερβολική η αντίδρασή μου αλλά η όλη κατάσταση της μονάδας, η απόσταση των παιδιών μαζί μου και μεταξύ τους σε συνδυασμό και με την λοχεία όλα μου φαίνονταν τεράστια! Όλα με ενοχλούσαν και το κάθετί το έβλεπα μελανό. Βέβαια τα πράγματα δεν ήταν τόσο τραγικά, όσο μας τα παρουσίασε η συγκεκριμένη παιδίατρος και ο διευθυντής της μονάδας με κάλεσε την επόμενη μέρα στο γραφείο του για να μου ζητήσει συγνώμη για την φρασεολογία της συγκεκριμένης κυρίας και πως δεν έπρεπε να μιλήσει έτσι καθώς δεν συμβαίνει κάτι το τραγικό. Μας είπε πως έχει η κατάσταση της μικρής και πως αντιμετωπίζεται.
Μετά από 2 ημέρες ορίστηκε ραντεβού με το Παίδων, όπου και θα μεταφερόταν η μικρή με ασθενοφόρο της Μονάδας. Πριν φύγω από το σπίτι έκρινα καλώς να πάρω πρώτα τηλέφωνο για να ρωτήσω για το γάλα της μικρής και τότε θυμήθηκαν να μου πουν πως ο Στάθης παίρνει εξιτήριο και πως έπρεπε να πάω να φτιάξω τα χαρτιά του και να τον πάρω.. Δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω. Να χαρώ που το ένα μου παιδί θα ερχόταν στο σπίτι μας ή να στενοχωριέμαι που το άλλο το τρέχουν σε άλλο νοσοκομείο για το πρόβλημα υγείας που έχει;
Πάλι ανάμεικτα συναισθήματα και μέσα στην σύγχυση. Αποφασίσαμε να μείνω εγώ πίσω με τον Στάθη ώστε να τον ταίσω και να τον ετοιμάσω για την έξοδό μας και ο άντρας μου να πάει μαζί με το ασθενοφόρο στο Παίδων.Μέχρι να γυρίσει η μικρή μου δεν άφησα στιγμή τον Στάθη από την αγκαλιά μου. Ήταν η παρηγοριά μου για εκείνες τις δύσκολες ώρες. Τον τάισα, τον έπλυνα, τον έντυσα και τον κρατούσα πάνω στο στήθος μου μέχρι που τον πήρε ο ύπνος κι έμεινε εκει. Όταν γύρισαν πίσω η μικρή μου με τον άντρα μου, μου μίλησε πάλι ο διευθυντής της μονάδας και μου ειπε πως η μικρή θα πρέπει να υποβληθεί σε φαρμακευτική αγωγή εντός της μονάδας, η οποία αν πάνε όλα καλά και την δεχτεί ο οργανισμός της θα την συνεχίσει και στο σπίτι.Ετσι ξεκίνησε η φαρμακευτική αγωγή και η μικρή μας άρχισε να χάνει βάρος πάλι. Τα φάρμακα που έπαιρνε ήταν διουρητικά με αποτέλεσμα να αποβάλλει πολλά υγρά. Το προσωπάκι της είχε αγριέψει από την ταλαιπωρία και την συνεχή φασαρία που επικρατούσε επί μονίμου βάσεως μέσα στην μονάδα. Φαινόταν πια πως το μωρό μου ήθελε ένα μέρος πιο ήσυχο και πιο ζεστό από την ψυχρή μονάδα που γνώρισε από όταν γεννήθηκε.
Οι μέρες κυλούσαν βασανιστικά μέχρι να έρθει κι εκείνη στο σπίτι μας. Ξενυχτούσα τα βράδια με τον Στάθη μου που έπρεπε να τον ταίζω ανα 3 ώρες με το ρολόι, παράλληλα να αντλώ γάλα για 2 παιδιά και τα πρωινά να πηγαίνω στην μονάδα για να ταίσω, να περιποιηθώ και να εφοδιάσω το κοριτσάκι μου με γάλα από την μανούλα της!
Αισίως το Νεφελάκι πήρε εξιτήριο μετά από 6 ημέρες από τον Στάθη μου και επιτέλους ήμασταν όλοι μαζί στο σπίτι μας!
Ποτέ δεν μπόρεσα να ξεπεράσω αυτές τις μέρες που έζησα μακριά από τα παιδιά μου κι ακόμα και τώρα που το σκέφτομαι με πονάει.Εύχομαι καμία μανούλα να μην το ζήσει όλο αυτό. Να κάνετε όλες γερά παιδάκια και να είναι πάντα κοντά σας. Και για όσες περνάτε αυτή την φάση κάνετε κουράγιο,μανούλες μου,οι ευτυχισμένες μέρες έρχονται! Κάντε υπομονή και όλα θα γίνουν και πάλι ονειρεμένα!Σαν την αγκαλιά και την φροντίδα της μανούλας δεν υπάρχει πουθενά αλλού στον κόσμο…!!!
μαμά Τζένη
blog: Διδυμάκια εν δράση
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Ακριβως τα ιδια περασα κι εγω. Δυστυχως δεν ειχα καθολου γαλα ωστε να θηλασω κι αυτο μου στοιχισε πολυ. Τον Στεργιο μου τον πηρα ενα μετα και τη Χρυσα μου σχεδον ενα μηνα αργοτερα. Ειχε ακριβως το ιδιο προβλημα με φυσημα καρδιας. Ευτυχως πηγαν ολα καλα. Κουραγιο σε ολες τις μανουλες που περνανε κατι παρομοιο, γιατι εχουν δει πολλα τα ματια μας μεσα στην εντατικη νεογνων. Ο Θεος ειναι μεγαλος....
και εγω μια απο τα ιδια κοριτσια 15 μερες στη μοναδα... Το θετικο ηταν οτι τα πηρα και τα δυο μαζι την ιδια μερα και νομιζω γλιτωσα μεγαλη ταλαιπωρια με ενα μωρο στο σπιτι και ενα στο μαιευτηριο!!!! Να σου ζησουν και να εχουν παντα την υγεια τους!!!!!!!
ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΕΝΩ ΑΠΟΛΥΤΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΝ ΠΕΡΑΣΑ ΚΑΙ ΕΓΩ ΜΕ ΤΑ ΔΥΔΥΜΑΚΙΑ ΜΟΥ ΕΥΤΙΧΩΣ ΑΥΤΑ ΠΕΡΑΣΑΝ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΟΛΑ ΚΑΛΑ ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
δυστιχως ειμαι κ γω μια απο τις πολλες μανουλες που εζησαν την οδυνηρη εμπειρια της θερμοκοιτιδας.αυτην την εικονα την εχω αποβαλει απο το μυαλο μου κ αν καμια φορα η μεγαλη μου η κορη κοιταζει φωτογραφιες κ πεσει στα χερια της αυτη που το μωρο ειναι στη θερμοκοιτηδα διασωληνωμενο γυριζω αλλου το βλεμα.δεν θελω να θυμαμαι.μονον οσοι περασαν αυτη την εμπειρια μπορουν να καταλαβουν,οι υπολοιποι απλως υποθετουν
Συγκινήθηκα απίστευτα με την ιστορία σου!! Γερά να είναι τ'αγγελούδια σου από δω και πέρα και για πάντα!!! Κι αχώριστα, μεταξύ τους και με σας!!!
1 μηνα εμεινε η κουκλιτσα μου στη μοναδα... 1 μηνα μακρια μου! 2 εβδομαδες ολοκληρες δε μπορουσα ουτε να την αγκαλιασω ουτε να την αγγιξω! την τελευταια εβδομαδα πριν τη παρω πηγαινα και την ταιζα κι ολας και αυτα τα μισαωρα εξτρα που ειχα επιπλεον μαζι της ηταν τοσο πολυτιμα για μενα. τωρα πια την εχω καθημερινα στην αγκαλια μου και δε μας χωριζει τιποτα!!! Οσο για το θηλαστρο δε θα μπορουσες να του κανεις καλυτερη περιγραφη... ψυχρο και πανω απο ολα αψυχο, οταν βλεπεις διπλα σου χαρουμενες μανουλες να θηλαζουν και τη δικια σου αγκαλια αδεια σου ερχετε να το σπασεις το παλιομηχανιμα. μεχρι 4μιση μηνων επινε αποκλειστικα δικο μου γαλα και μεχρι 6 μηνων σχεδον μικτο μετα ειχε λιγοστεψει πααααααρα πολυ...
ΔΥΣΤΙΧΟΣ Η ΕΥΤΙΧΟΣ ΠΕΡΑΣΑ ΚΑΙ ΕΓΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΦΑΣΗ ΘΕΡΜΟΚΟΙΤΙΔΑ....ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΧΑΛΙΑ,ΝΑ ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΙΣ ΑΛΛΕΣ ΜΑΝΟΥΛΕΣ ΣΤΟ ΘΑΛΑΜΟ,ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΜΩΡΑΚΙΑ ΤΟΥΣ ΑΓΚΑΛΙΑ,ΣΧΕΔΟΝ ΚΑΘΕ 2,3 ΩΡΕΣ,ΚΑΙ ΕΣΥ ΝΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΑΝΟΙΞΟΥΝ,ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΠΟΡΤΕΣ,ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΟ ΜΩΡΟ ΣΟΥ ΜΙΣΗ ΩΡΑ,ΚΑΙ ΜΕΤΑ....ΠΑΛΙ ΜΟΝΗ.ΑΥΤΑ ΟΜΩΣ ΠΕΡΑΣΑΝ.........ΗΡΘΑΜΕ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ,ΜΕΓΑΛΩΣΑΜΕ,ΚΑΙ ΕΧΟΥΜΕ ΦΤΑΣΕΙ ΤΑ 2,5 ΜΑΣ ΧΡΟΝΙΑ!!!!!ΕΙΝΑΙ ΓΕΡΗ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΤΗ,ΓΙΑΤΙ ΕΔΩΣΕ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΤΗΣ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΩΡΑ ΜΑΖΙ ΜΟΥ,ΚΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΚΡΑΤΑΩ ΑΓΚΑΛΙΑ!!!!!!!ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΑ ΠΟΙΟ ΓΕΡΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΤΕΛΙΚΑ.....ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΜΙΚΡΟΙ ΜΑΣ ΗΡΩΕΣ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
127 ημερες στο αγια σοφια απο την ημερα της γεννησησ κι εγω εκει σε μια καρεκλα..... με 2 χειρουργεια κ πολυ δυσκολες στιγμες. ευχομαι κανενα παιδακι να μη τα περασει αυτα και καμια μανουλα.
Σε καταλαβαίνω απολυτα. Γεννησα τα διδυμακια μου στις 20 Ιουλίου στις 34 βδομαδες και μπηκαν και τα δυο θερμοκοιτίδα. Ο ενας μου γιος βγηκε απο το νοσοκομείο μαζί με μένα, ο άλλος μου γιος είναι ακόμα εκεί, στην απλή παρακολούθηση πια. Κοντεύουν δυο βδομαδες και η καρδια μου είνια κομματια. Εχω το ένα παιδί στο σπιτι να φροντισω που με χρειαζεται καθε στιγμη, έχω τον αλλο μου αγγελο στο ψυχρο περιβαλλον του νοσοκομειου. Την τελευταιες μερες μπορω και τον κραταω λίγο αγκαλια, λιγα λεπτα μονο την ημερα, λες και δεν είναι δικό μου το παιδι, λες και πρεπει να χρειαζομαι την αδεια καθε νοσοκομας για ένα λεπτο παραπανω μ'αυτον. Την ημερα που βγηκα απ το νοσοκομειο και τον αφησα πισω μεσα στην θερμοκοιτιδα δεν σταματησα να κλαιω. Τωρα περιμενω πως και πως να ερθει σπιτι, να τελειωσει αυτος ο εφιαλτης, να έχω και τα δυο παιδια μου κοντά μου.
ax τι μου θυμισες τωρα...19/05 γεννησα στην 34η εβδομαδα προωρα τα διδυμακια μου, μετα από 2 μήνες που ήμουν εντελως ξαπλα για να μεγαλωσουν λιγακι τα ζουζουνια, μιας και ειχε μαλακωσει ο τραχηλος απο την 25 βδομαδα και ηθελε ΠΟΛΥ πσοσοχη.ηταν πολυ δραμα να μην μπορεσω να παρω αγκαλια τα μωρα μου..να τα βλεπω να χανουν βαρος τις πρωτες μερες και να τρελαινομαι..πιο γρηγορα πηρε το βαρος ο πριγκηπας μου.οταν επιτελους πηγε στην εντατικη 1 και επιασε τα 1800 μας τον δωσανε για ταϊσμα.η αισθηση της πρωτης αγκαλιας απλα δεν περιγραφεται..ομως ειναι πολυ δυσκολο να εχεις αγκαλια το ενα μωρακι σου και να βλεπεις το αλλο στην θερμοκοιτιδα να σε κοιταζει.να το βλεπεις να κλαιει και να μην μπορεις να το αγκαλιασεις για να το ηρεμησεις..03/06 πηρα τον μπεμπακο μου και 12/06 την μπεμπουλα μου..οταν πηραμε τον μπεμπακο μας και επρεπε να αφησουμε την μπεμπα μας πισω για να παρει βαρος, ηταν μια μερα γλυκοπικρη αν και ξεραμε οτι την φροντιζουν οπως πρεπει την κορακλα μας. την πρωτη μερα που τα ειχαμε και τα δυο σπιτι,εμεινα ξαγρυπνη πανω απο τις καλαθουνες τους να τα κοιταζω.ευχαριστω το θεο για αυτο το θαυμα.σας αγαπω πολυ αγγελουδακια μου.
το ξερω αυτο το συναισθημα!ο γιος μου γεννηθηκε 4250 και νοσηλευτηκε 12 μερες σε μοναδα εξαιτιας λαθος γιατρου.με αφησε να γεννησω φυσιολογικα 36 ωρες και επειδη ηταν μεγαλο το παιδι απο τα τραβηγματα με κουταλες ,βεντουζες και εμβρυουλκα δημιουργηθηκε αιματωμα στο κεφαλι,εκανε σασμους κ.α.Δοξα τω Θεο ολα πηγαν καλα και τωρα ειναι ενας λεβεντης 3 χρονων. Για ολες τις μανουλες που περνανε τετοιες στιγμες κουραγιο και ο Θεος και η Παναγια να ειναι μαζι τους!
Ολα όσα περιγράφεις τα πέρασα κι εγώ. Εντατική, καρδιά, όλα. Τώρα ο γιος μου έχει κλείσει τα 2 χρόνια του κι είναι σα να μην έγιναν ποτέ. Πήραμε και το οκ για την καρδούλα κι είμαστε μια χαρά!
oti perigrafeis to noiwthw.....to perasa.....28 evdomadwn kai 6 hmerwn ton gennhsa.....1170.....den diasolinothike giati ekana kortizones mias kai ekatsa prin ena mhna sto nosokomeio.......gera na einai ta paidakia mas
Εύχομαι οι τα χρόνια που έρχονται να είναι τόσο ευτυχισμένα, που να σε κάνουν να ξεχάσεις τις δύσκολες στιγμές που πέρασες!! Να χαίρεσαι τα αγγελούδια σου Τζένη!!
όλο αυτό το σκηνικο της μονάδας το εζησα με το 2ο γιο μου....άντληση με θηλαστρο, ελαχιστο γάλα λόγω στενοχωριας.....35 εβδομάδα μου σπασε μαλλον τα νερα ο ιδιος γιατί ειχε τυλιχτει σε όλο του το σωμα.....προσπάθεια για φυσιολογικό τοκετο...το αποτ΄λεσμα καισαρική γιατί δεν κατεβαινε αμέσως στη ΜΕΝΝ και μετά από 6 μέρες τοπήρα από τη θερμοκιτίδα....ερχόντουσαν τα άλλα μωράκια στο δωματιο και εγω έκανα τον επισκεπτη στο σαλόνι ή έδειχνα εγω η "έμπειρη" στις πρωτοανούλες που είχα στο δωμάτιο πως να χειριστουν τα παιδιά τους...και να φανταστείτε οτι στο 1ο μου παιδί περνούσα από το το δωμάτιο των βρεφών και έβλεπα αυτά που είχαν ικετρο στη λάμπα μα γάζες και έκλαιγα και έλεγα "Παναγία μου μη δω ποτέ κανένα παιδί μου έτσι" και κοίτα η ζωή τι είναι....το είδα στο "γυάλινο κουτί" και με ίκτερο.....
σε καταλαβαινω....δεν μπορεις να φανταστεις ποσο...την δικια μου την μπουμπου την ειχα 32 μερες στο νοσοκομειο...το αγχος και η στεναχωρια ειναι απεριγραπτη...σημασια εχει οτι ολα τελειωσαν ευχαριστα και ξεχνιουνται οι δυσκολες μερες,δεν ειναι μονο παρα μια ασχημη αναμνηση που περασε και δεν θα ξαναερθει!!!!!!τωρα πλεον μονο αγκαλιτσες και φιλακια με τα ζουζουνακια!!!!!