Το μόνο πράγμα που δεν έδωσα στα παιδιά μου είναι αυτό που χρειαζόταν περισσότερο απ’ όλα!

Χθες το βράδυ, με το που σωριάστηκα στο κρεβάτι μετά από μια ιδιαίτερα φριχτή εβδομάδα με άρρωστα τα παιδιά, μου ήρθε φλασιά ότι σύντομα η παιδική ηλικία της μεγαλύτερής μου κόρης φτάνει στο τέλος της.

Στα 8 της πλησιάζει τη γωνία με τα διπλά ψηφία και τότε μια μέρα χωρίς να το καταλάβω θα βρίσκεται ήδη στο δρόμο για το πανεπιστήμιο.. Κάτι τέτοιο φαντάζει απίστευτο και η συνειδητοποίηση του πόσο κοντά είναι, μου προκάλεσε έναν από αυτούς τους πανικούς που παθαίνουν τις νύχτες οι μαμάδες όταν θέλουν διακαώς να κοιμηθούν, αλλά δεν μπορούν με τίποτα.

Με χτύπησε κατάμουτρα το πώς η παιδική της ηλικία έχει σχεδόν πετάξει και εγώ δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι έκανα καλή δουλειά.

Βλέπεις, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς εδω πέρα, έκανα πολλά από τα λάθη που κάνουν οι πρωτάρηδες γονείς. Αλλά κυρίως αγωνίστηκα πολύ με το συναίσθημα του ότι ποτέ δεν είμαι αρκετή.

Δεν είμαι αρκετά καλή ή αρκετά διασκεδαστική ή αρκετά σταθερή οικονομικά.

Δεν ήμουν αρκετά ευφάνταστη, αρκετά μαγική, δεν έδινα αρκετά παραδείγματα, δεν έκανα αρκετά πράγματα.

Αισθάνομαι πως επικεντρώθηκα κυρίως στο να νιώθω πως μένω διαρκώς πίσω και πως παλεύω να φτάσω το ιδανικό της «πραγματικής» μαμάς όπως την είχα πλασμένη στο μυαλό μου.

Θέλω να παρω την αγχωμένη πρωτομάνα -αυτή που ψαχνει τι τροφές να δώσει στο μωρό της, που δεν αφήνει το παιδί της να βλέπει τηλεόραση και που το σέρνει σε εκατομμύρια εργαστήρια και μαθήματα- και να της πω ένα πράγμα.

ΧΑΛΑΡΩΣΕ.

Σε παρακαλώ, μαμά, απλά χαλάρωσε.

Δεν θα της πω πόσο γρήγορα περνάει (αν και περνάει, στα αλήθεια περνάει), αλλά θα της πως πως όλα όσα πιστεύει πως μετράνε ως μαμά στο τέλος δεν μετράνε καθόλου. Δεν θα έχει σημασία αν έχει απαγορεύσει την τηλεόραση μέχρι η κόρη της να γίνει τριών, στο τέλος θα καταλήξει να λατρεύει κατά πάσα πιθανότητα τις οθόνες, γιατί είναι άνθρωπος. Δεν μετράει αν δεν δώσει φρούτο ως πρώτη τροφή στην προσπάθειά της να πείσει το παιδί της να αγαπήσει τα λαχανικά, γιατί το παιδί της θα καταλήξει μάλλον να παρακαλάει για κοτομπουκιές όπως και να ‘χει. Δεν έχει σημασία αν η κόρη της δεν έχει μάθει να κολυμπάει μέχρι τα 2 ή δεν ασχοληθεί με οποιοδήποτε άθλημα.

Τίποτα δεν μετράει. Αυτό που στα αλήθεια θα μετρήσει είναι η μέρα που η 8χρονη κόρη σου θα σε κοιτάξει στα μάτια και θα σε ρωτήσει «Σου αρέσει να είσαι μαμά; Γιατί δεν δείχνεις να σου αρέσει» Θα δεις ολόκληρο τον κόσμο να χοροπηδάει μπροστά στα μάτια σου, καθώς πασχίζεις να μην καταρρεύσεις στο πάτωμα. Μετά απ’ όσα έχεις κάνει και όσα έχεις θυσιάσει, αυτό είναι αυτό που παίρνεις;

Η αλήθεια είναι πως το μοναδικό πράγμα που ξεχνούσα πάντα να δώσω στα παιδιά μου ήταν μια μητέρα που αληθινά απολάμβανε να είναι απλά μαμά.

Ειλικρινά πίστευα πως έκανα τα πάντα σωστά ως μαμά, με όλη αυτή την ισορροπία που προσπαθούσα μόνιμα να κρατήσω ανάμεσα σε δουλειά και ζωή και την εναλλαγή ανάμεσα στο να αφήσω το σπίτι να είναι χάλια για να κάνουμε διασκεδαστικά πράγματα με τα παιδιά και την επομένη να καθαρίζω μέχρι και τα πατάρια… Ξέρεις αυτό το «Οι καλές μαμάδες έχουν βρώμικα πιάτα», έτσι; Αυτό που έχασα ήταν πως βασικά δεν έχει να κάνει με το τι κάνεις ή δεν κάνεις με τα παιδιά σου. Έχει να κάνει με τη στάση σου καθώς τα κάνεις. Τα παιδιά μου δεν νοιάζονται για το αν καθαρίζουμε ή αν παίζουμε, αλλά μπορούν να καταλάβουν πότε στρεσάρομαι.

Και στρεσάρομαι. Συχνά.

Ντρέπομαι να πω πως πλέον ξέρω πολλά πράγματα που δεν ήξερα ως φρεσκομαμά ή ακόμα και ως μαμά μόλις ένα μήνα πριν, όταν χρειάστηκαν μόλις δύο απλές προτάσεις από το στόμα μίας κόρης ένα βήμα πριν αφήσει για πάντα πίσω της την παιδική ηλικία για να με κάνουν να συνειδητοποιήσω πως το μόνο πράγμα που το παιδί χρειάζεται από εμένα είναι αυτό που αποτύγχανα να τους δώσω: μια μαμά που μπορεί να συνειδητοποιήσει ότι είναι πάντα αρκετή, όπως και να ΄χει!

πηγή: mom.me