Να γυρνάς σπίτι χωρίς το μωρό…

Οπως όλες οι μέλλουσες μαμάδες, έτσι κι εγώ, περίμενα σαν τρελή την άφιξη του γιου μου. Ολοκλήρωσα το παιδικό δωμάτιο, καθάρισα το σπίτι, έφτιαξα τη Βαλίτσα μου και πάω στο τελευταίο ραντεβου με τον γιατρό γιατί πλέον ήμουν τελειόμηνη… Καρδιοτοκογράφος εξαιρετικός, βάρος φυσιολογικό, ντόπλερ φυσιολογικό, μόνο που δεν είχε κατέβει πολύ.

«Μπαίνεις αύριο βράδυ για πρόκληση τοκετού«

Ετοιμάζομαι, παίρνω τη βαλίτσα μου, τον άντρα μου και το άγχος μου και μπαίνω 12 το βράδυ για τη προετοιμασία, αφού στις 7 το πρωί θα μου ξεκινούσαν τους τεχνητούς πόνους. Με συνέδεσαν με καρδιοτοκογράφο, μου έκαναν και τα υπόλοιπα πρέποντα και ξάπλωσα να περιμένω να περάσει η ρημάδα ώρα. Ολο το βράδυ με τις μαιες, χαχα χουχου χαβαλές, αλλά μετά άρχισαν να σκοτεινιάζουν σιγά σιγά τα πρόσωπά τους. Μου είπαν ότι οι παλμοί του μωρού πέφτουν διαρκώς και κάλεσαν τον γιατρό μου ο οποίος ήταν στο δρόμο και πράγματι σε 10 λεπτά μπήκε μέσα και βλέποντας το μόνιτορ άρχισε να φωνάζει να μου δώσουν οξυγόνο και να έρθει ο σύζυγός αμέσως.

«Οι παλμοί του μωρού πέφτουν και αν βάλω ορό για τεχνητούς πόνους θα το στρεσάρει περισσότερο και επειδή είναι ψηλά δεν το διακινδυνεύω, πρέπει να μπούμε για καισαρική«

Χωρίς δεύτερη σκέψη συμφωνήσαμε και ετοιμάστηκα για το χειρουργείο.

Σε μισή ώρα είχε βγει το αστεράκι μου. Μου το έδειξαν από μακριά και το πήραν να το πλύνουν. Μετά με πήγαν στην ανάνηψη όπου εκεί θα ήμουν με το μωρο μου. Και μόνο με το μωρό μου δεν ήμουν. Απέναντι από εκεί που ήμουν άκουγα ένα μωρό να κλαίει ασταμάτητα και αμέσως κατάλαβα ότι είναι το δικό μου παιδί. Από το βλέμμα της νεογνολόγου που το εξέταζε κατάλαβα αμέσως ότι κάτι δε πάει καλά. Ήρθε  να με ενημερώσει μετά από λίγο, μια ευγενέστατη και γλυκύτατη κοπέλα μου είπε πως το μωράκι χρειάζεται λίγο παραπάνω οξυγόνο θα το μεταφέρουμε στην μονάδα εντατικής νοσηλείας νεογνών  (ΜΕΝΝ).

«Δεν είναι τίποτα, πολλά μωράκια το παθαίνουν, τελειόμηνα και μεγάλα«

Χαλάρωσα κάπως με τον τρόπο που μου μίλησε.

Την επόμενη μέρα βγάζω καθετήρα και πάω να δω το αστεράκι μου στο επισκεπτήριο μόνη μου καθώς ο άντρας μου έτρεχε να φτιάξει τα χαρτιά που ήθελε το μαιευτήριο και η ΜΕΝΝ. Δε θα ξεχάσω ποτέ πως μου κόπηκαν τα πόδια βλέποντας το μωρό μου μπλε, διασωληνομένο με οξυγόνο και ορό. Ο αθόρυβος λυγμός να βγαίνει τόσο δυνατά απ το σώμα μου που νόμιζα ότι σκίζεται η καισαρική τομή μου. Δε με ένοιαζε όμως. Πονούσα τόσο στη καρδιά μου που δε με ένοιαζε καθόλου.

Ήρθε μια άλλη αδιάφορη νεογνολόγος να με ενημερώσει ότι το μωρό χρειάζεται 80% οξυγόνο να αναπνεύσει, κάνουν εξετάσεις, το παιδί δεν είναι καλά, δε ξέρω πότε θα φύγει από εδώ και αν φύγει,  αλλά θα αργήσει. Αυτα θυμάμαι μέσα στο σοκ μου.

Τις υπόλοιπες μέρες μέχρι να πάρω εξιτίριο έκλαιγα μέρα νύχτα στο δωμάτιο και κάθε φορά που πηγαίναμε επισκεπτήριο τα ίδια και με την ίδια αντιμετώπιση. Ηρθε η μέρα να φύγω και το λέω σε μια νεογνολόγο η οποία μου απαντάει «Εσυ θα βγεις, το μωρό όχι«. Έτσι ξερά. Παίρνω τον γιατρό μου τηλέφωνο και τον παιδίατρο μας οι οποίοι με καθησυχασαν ότι το παιδί θα βγει, απλά καθυστερεί για να το πάρω υγιέστατο. Δεν πείστηκα. Παίρνω τον πατέρα μου με κλάματα ο οποίος μέχρι τον σύλλογο Ελπίδα έφτασε που ειχε άκρες και βάση της κατάστασης του μωρού μου και το ιστορικό του είπαν το ίδιο.

«Το παιδί δειχνει καλη βελτιωση, θα βγει τις επόμενες μέρες«

Γύρισα σπίτι μόνη, κενή και μόλις καταλαβαίνω ότι δεν έχω την κοιλιά μου αλλά ούτε και το μωρό μου γονάτισα. Ήταν η χειρότερη στιγμή της μέχρι τώρα ζωής μου.

Ακολούθησαν οι επόμενες μέρες να πηγαίνω καθε μέρα χειρουργημένη, απόσταση 45 λεπτών στα επισκεπτήρια δύο φορές την ημέρα. Απορώ πως γλίτωσα τη μόλυνση γιατί όλη μέρα ήμουν στο πόδι. Το αστεράκι μου βγήκε μετά απο μια εβδομάδα και τώρα είναι δύο μηνών. Δε κατάλαβα ποτέ γιατί στη  ΜΕΝΝ είχαμε τέτοια αντιμετώπιση. Θα έπρεπε με τόσα λεφτά που πληρώνουμε να υπάρχει τουλάχιστον ψυχολογική υποστήριξη. Αν δεν ήταν οι μαιες και η οικογένειά μου θα ειχα πάθει κατάθλιψη. Ακόμη έχω τη πληγή μέσα μου και κάθε φορά που κλαίει το μωρό, θυμάμαι.

Μπορεί η περιπέτειά μου να μην ήταν τόσο σοβαρή για κάποιους, για μένα ήταν Γολγοθάς γιατί την έκαναν έτσι. Ευχαριστώ την Παναγία για τη δύναμη που μου έδωσε, τον άντρα μου, 2 μαιες και τη ΜΕΝΝ που παρόλη τη συμπεριφορά τούς έχω το μωράκι μου υγιέστατο…

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com