Πέρασα τη μισή μου εγκυμοσύνη στην Ελλάδα και την άλλη μισή στη βόρεια Ιρλανδία και με θυμώνει η ασέβεια που δείχνουν στη χώρα μας!

Eίμαι η μαμά-Χριστίνα και θέλω να μοιραστω κάποιες σκέψεις μου.

Πέρασα τη μισή μου εγκυμοσύνη στην Ελλάδα και την άλλη μισή στη βόρεια Ιρλανδία (η οποία υπάγεται στο Ηνωμένο Βασίλειο, πάει να πεί πως έχουμε στερλίνα, οδηγούμε ανάποδα κλπ). Ναι, ναι είμαι μια από τους χιλιάδες μετανάστες της κρίσης.

Τα πράγματα είναι τόσο διαφορετικά στην Ελλάδα από ότι εδώ. Είμαι μετανάστρια εδώ και ήρθα 6 μηνών έγκυος. Δεν είχα ξαναέρθει καν στην Αγγλία ποτέ. Ήρθα και έμεινα.

Με θυμώνει πολύ το ότι από τη στιγμή που πάτησα το πόδι μου εδώ, μου παρείχαν τα πάντα. Βιταμίνες, σίδηρο, μαγνήσιο, εξετάσεις (αιματολογικές και ούρων), μηχανιματάκι για να μετράω τη γλυκώζη, διατροφολόγο, γυναικολόγο, παιδίατρο, εμβρυολόγο.

Έκανα εισαγωγή για να γεννήσω Πέμπτη και έφυγα Δεύτερα. Ξεκινησαν οι πόνοι Παρασκευή βράδυ και γέννησα Σάββατο πρωί με φυσικό (πολύ επόπονο, δύσκολο) τοκετό τον οποίο ακολούθησε ενά τρίωρο χειρουργείο. Ήμουν σε μονόκληνο (μονό τέτοια δωμάτια υπάρχουν) και κάθε βράδυ με ρωτούσαν τι μενού θα προτιμούσα την επόμενη ημέρα (πρωινό, μεσημεριανό, βραδινό). Με έκαναν μπάνιο οι νοσοκόμες με αιθέρια έλαια και το ίδιο το μωρό μου.

Το δωμάτιο μου και όλοι οι χώροι ήταν πεντακάθαροι (ξέχασα να σημειώσω δημόσιο νοσοκομείο και όχι κάποια κληνική). Όταν έφυγα από το νοσοκομείο, έφυγα με τα φάρμακα που θα χρειαζόμουν (λόγω χειρουργείου) σε μια σακουλιτσα.

Σε όλη αυτή την πολή δύσκολη διαδικασία, δεν πλήρωσαμε ούτε μισή λίρα!

Και ήμασταν μετανάστες! Τίποτα… Μηδεν!!!!

Αυτό που με εκνευρίζει περισσότερο από όλα, κυρίως επειδή έζησα εγκυμοσύνη στην Ελλάδα και είχα κάνει και την εγγραφή στο δημόσιο νοσοκομείο, γιατί εννοείται πώς δεν υπήρχε τίποτα για κλινική, είναι η ασέβεια!!!! Η ασέβεια των γιατρών, νοσοκόμων, κλινικών, μαίων, φορέων και όλων των γύρω γύρω!

Η ασέβεια που δείχνουν όταν παίρνουν το φακελάκι, όταν για την τυπικό μηνιαίο έλεγχο έπρεπε να περιμένω στο νοσοκομείο από τις 8:30 το πρωί μέχρι τις 5 το απόγευμα, γιατί όταν ήρθα εδώ ένιωσα τι πάει να πει σεβασμός, γιατί όλο αυτό το έζησα σαν μετανάστρια σε μια χώρα που δεν είχα ζήσει ούτε μισή μέρα πριν τον 6ο μου μήνα.

Είμαι θυμωμένη. Ξέρω ότι ίσως γίνομαι άδικη (εννοείται και δεν έχω δικαίωμα να το ισοπεδώνω όλα και υπάρχουν και άνθρωποι που νοιάζονται). Ξέρω πως δεν είναι σωστό να γκρινιζω γιατί έχω άλλες δυνατότητες εδώ σε σχέση με άλλες οικογένειες, αλλά είμαστε τοοοοόσο αδικημένοι! Γιατί να μην υπάρχει σεβασμός προς τους ασθενείς, γιατί να πρέπει να στηνόμαστε στις ουρές με τις ώρες για πράγματα που θα έπρεπε και γίνεται με το πάτημα ενός κουμπιού!

Ουυυυφφφφφφ! Τα είπα και ψιλοξεθύμανα!

Ευχαριστώ πολύ για όποιον με διαβάσει!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com