Τα μωρά μεγαλώνουν γρήγορα. ΠΟΛΥ γρήγορα!
Αυτή τη φορά, την τρίτη και τελευταία, αποφάσισα να το απολαύσω όσο δεν πάει… Να ρουφήξω κάθε μωρομυρωδιά μέχρι να μεθύσει το μυαλό μου, να κρατήσω μέσα στην ψυχή μου ανεξίτηλη κάθε εικόνα, κάθε γέλιο, κάθε ματιά, να βρω τρόπο να θυμάμαι για πάντα αυτή τη βελούδινη αίσθηση του δέρματός του όταν τον χαϊδεύω.
Στο μαιευτήριο παίρνεις στα χέρια σου ένα τόσο δα μικρό πλάσμα και η πρώτη σου σκέψη είναι «Θεε μου, είναι τόσο μικροσκοπικό! Πώς θα τα βγάλω πέρα μέχρι να μεγαλώσει;» και αυτό μεγαλώνει τελικά με τέτοιους ρυθμούς που παύει να είναι μωρό τη στιγμή που εσύ ίσα που έχεις αρχίσει να συνειδητοποιείς το τι και πώς…
Είναι τόσο μαγικά αυτά τα μωρά… Οι ήχοι που κάνουν… Τα ματάκια των νεογέννητων… Μισόκλειστα, γλαρωμένα… Μια το ένα ανοιχτό, μια και τα δυο, μια κανένα… Και ξαφνικά μια μέρα, τσαφ! ΜΑΤΑΡΕΣ! Και εσύ αναρωτιέσαι που πήγε το μικροσκοπικό ποντίκι που έσφιγγες στην αγκαλιά σου…
Το ξέρω πως θα έρθει γρήγορα… Πολύ γρήγορα…. Ο Άγγελος δεν είναι ούτε 4 ημερών και εγώ έχω κρατήσει μέσα στην καρδιά μου ήδη 2847530204 διαφορετικά ενθύμια!
Αυτά τα τοσοδούλια πατουσίνια…
Αυτά τα μικροσκοπικά χεράκια που μπορούν όμως να σφίξουν το δάχτυλό σου τόσο δυνατά…
Αυτό το βελούδινο δέρμα….
Τα μαλλάκια τα απαλά…
Το στοματάκι το πεινασμένο…
Τα μάτια που ρωτούν χίλια πράγματα σε μια στιγμή…
Η ανάσα εμπιστοσύνης όταν είναι κολλημένα στο σώμα σου…
Αυτές οι μικρές φωνούλες…
Ααααχ, φοβόμουν μήπως με δυο παιδιά που έχουν πια φύγει για τα καλά από την μωρουδο-εποχή μου πέσει τώρα κάπως περίεργη η επιστροφή στη φάση της μωρομαμάς, αλλά δεν χορταίνεται…
Οντως μεγαλωνουν υπερβολικα γρηγορα κ ολα μενουν ως οι πιο γλυκες μας αναμνησεις καμαρωνοντας καθε μερα για το καθε τους βημα στη ζωη!!!
Όπως τα λες! Και χαλάλι το ξενύχτι και η κούραση, η εξάντληση... Χαλάλι τους χίλιες φορές!! Να το απολαύσεις όσο δεν πάει άλλο! Το ίδιο και τα μεγαλύτερά σου μωράκια, που δεν θα πιστεύεις πόσο έχουν μεγαλώσει πια, όταν θα τα βλέπεις να αναλαμβάνουν ευθύνες, να σε βοηθούν, να αγαπούν το αγγελάκι σας!
Να σου ζήσει ο Αγγελακος σου! Γερός κι ευτυχισμένος να είναι!
Σε νιώθω. Όταν γέννησα πριν ένα χρόνο το δεύτερο μου παιδάκι, ακόμη στο μαιευτήριο ήμουν και σκεφτόμουν..."Τώρα αυτή θα είναι η τελευταία φορά που θα ζήσω όλη αυτή τη μωρουδομαγεία;" Μου έλεγαν ότι "Καλά, ακόμη δεν έφερες σπίτι το δεύτερο και σκέφτεσαι για τρίτο;" Η απόφαση ότι θα υπάρξει και 5ος στην παρέα μας πάρθηκε στο μαιευτήριο, εκείνη τη στιγμή. Στο πρώτο μου υπήρχε άγχος, αγωνία και σίγουρα δεν το "έζησα" επειδή έβαλα μπροστά ένα σωρό "πρέπει". Ε λοιπόν τη δεύτερη "φωτογράφησα" με το νου την κάθε στιγμή, ρούφηξα όλη τη μωρουδίλα και μπορώ να πω πως, αν και πλέον έχω περισσότερες υποχρεώσεις σε σχέση με τότε, το δεύτερο μωρό μου το "ευχαριστήθηκα" πιο πολύ από το πρώτο.
Να σου ζήσουν κ τα τέσεερα παιδακια σου, (το ενα ειναι η σελίδα σου!) Καλη λοχεία!!!!!