Μια τραγική Πρωτοχρονιά

Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω πως να αρχίσω, ούτε γιατί αποφάσισα να γράψω την δική μου ιστορία.. Χρόνια τώρα διαβάζω ιστορίες άλλων που με έκαναν άλλες φορές να κλάψω, άλλες να συμπονέσω κι άλλες να απορήσω.. Η δική μου ιστορία άρχισε πριν χρόνια, αλλά είναι τόσο καλά χαραγμένη στο μυαλό μου που είναι λες και έγινε χθες.

Ήταν Δεκέμβριος του 2002. Εκείνα τα Χριστούγεννα κάτι δεν μου πήγαινε καλά, κάτι με μελαγχολούσε αλλά δεν ήξερα ακριβώς τι, γι’ αυτό και το αγνοούσα. Σας έχει τύχει ποτέ να βλέπετε όνειρα και να σας ταράζουν; Να τα σκέφτεστε όλη την μέρα και να απορείτε μ’ αυτά; Εγώ κάθε βράδυ έβλεπα πως κάποιο αγροτικό αυτοκίνητο έπεφτε πάνω μου κι εγώ γεμάτη αίματα έκλαιγα.. Μα μάταια γιατί δεν με άκουγε κανείς. Έβλεπα το ίδιο όνειρο επί 2 εβδομάδες κι ήταν η πρώτη φορά που δεν έψαχνα ή δεν ρωτούσα τι σημαίνει αυτό. Βλέπεις, έχω την περιέργεια σε υψηλή περιεκτικότητα και οτιδήποτε συμβαίνει θέλω να το εξηγώ! Εκείνη την φορά όμως το αγνοούσα εντελώς…

Πέρασαν τα Χριστούγεννα και ήρθε η Παραμονή της Πρωτοχρονιάς όπου και θα πηγαίναμε να αλλάξουμε την χρονιά στο σπίτι της αδερφής μου, όπως κάναμε πάντα. Ήμουν πολύ ενθουσιασμένη καθώς θα ήταν η πρώτη μου φορά που μετά την αλλαγή του χρόνου οι γονείς μου θα με άφηναν να βγω έξω χωρίς μουρμούρα για την ώρα που θα επιστρέψω (βλέπεις ήμουν 18,5 χρονών) Είχα προετοιμάσει με κάθε λεπτομέρεια εκείνη την βραδιά. Όλα ήταν καλά σχεδιασμένα. Είχα αγοράσει ένα καινούργιο φόρεμα, παπούτσια και θα ερχόταν μαζί μου και η κολλητή μου για να πάμε στο αγαπημένο μας club.

Η αλλαγή του χρόνου έγινε και μπορώ να πω πως ήταν η πρώτη χρονιά που μπήκε με τόσο κέφι. Τουλάχιστον μέχρι εκείνη την ώρα… Εγώ και η κολλητή μου φύγαμε απ΄το σπίτι σχεδόν αμέσως αφού είχαμε ραντεβού μ’ έναν φίλο όπου θα βγαίναμε με το αυτοκίνητο του. Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο (ακόμα δεν είχα προλάβει να βάλω την ζώνη μου) θυμάμαι πως έψαχνα για καλή και ξέφρενη μουσική! Ήμουν σκυμμένη μπροστά κι όταν σήκωσα τα μάτια μου είδα πως τα φανάρια δεν λειτουργούσαν και είπα στον οδηγό να προσέξει… Κι αυτόματα βλέπω δύο μεγάλα φώτα να έρχονται με ιλιγγιώδη ταχύτητα επάνω μας…

Μετά δεν θυμάμαι τίποτα.

Ξύπνησα από τα ουρλιαχτά της αδερφής μου (είχαμε τρακάρει στο επόμενο τετράγωνο απ’ το σπίτι μου & απέναντι από το δικό της) με μια περίεργη γεύση στο στόμα. Δεν καταλάβαινα, ήταν τόσα φώτα γύρω μου, τόσοι άνθρωποι.. Όταν ήμουν μέσα στο ασθενοφόρο πέρασαν από το μυαλό μου όλες οι φάσεις της ζωής μου. Το μόνο που ικέτευα, θυμάμαι, είναι να μην είχα μείνει ανάπηρη, αυτό δεν θα το άντεχα. Με την γλώσσα μου ένιωθα πως είχαν σπάσει κάποια δόντια κι ότι μάλλον είχε σχιστεί λίγο το σαγόνι μου αφού ένιωθα αίμα να τρέχει. Αλλά δεν φανταζόμουν…

Μετά από πολλή ταλαιπωρία και πολλά λάθη των γιατρών του πρώτου νοσοκομείου βρέθηκα στο ΚΑΤ (με δικό μας αυτοκίνητο, ασθενοφόρο δεν υπήρχε!) Ήταν ότι πιο άσχημο έχω ζήσει ποτέ ως τώρα. Έβαλα λάμες σε όλα μου τα ούλα κι έκανα 140 ράμματα στο πρόσωπο. 7 ολόκληρες ώρες με έραβαν. Δυστυχώς η πιο θλιβερή ανάμνηση που έχω είναι όταν κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Δεν ήμουν εγώ, κάποιος μου έκανε πλάκα. Μόνο αυτό θυμάμαι πως μονολογούσα όλη την ώρα. Περίμενα πότε θα μείνω μόνη μου για να κλάψω (αρκετά περήφανη για να μοιραστώ τον πόνο μου), να ρωτήσω ξανά τον Θεό «γιατί», να βρίσω, να φτάσω σε απόγνωση και ξανά απ’ την αρχή… Ένας φαύλος κύκλος..

Η ταλαιπωρία μου όμως δεν τελείωσε εκεί. Δεν μπορούσα να φάω, να γελάσω, ούτε καν να μιλήσω. Έβλεπα πόσο άσχημη ήμουν κι ήθελα να σπάσω όλους τους καθρέφτες, να κρυφτώ να μην με βλέπει κανένας.. Για 6 ολόκληρους μήνες το στόμα μου στράβωνε διαρκώς κι όλοι με ρωτούσαν γιατί, όπου πήγαινα όλοι ήθελαν να μάθουν πως έγινε αυτό στο «κακόμοιρο» το κορίτσι! Θλίψη. Ντροπή. Οργή και Πόνο. Μόνο αυτά ένιωθα. Τίποτα άλλο. Και η δικαιοσύνη δεν ήρθε ποτέ αφού αυτοί που με χτύπησαν (15χρονα μεθυσμένα αγόρια), το έσκασαν. Και ναι, το αυτοκίνητο που μας χτύπησε ήταν ένα αγροτικό.. Όπως ακριβώς στο όνειρο μου..

Τώρα 3 χρόνια μετά, είμαι καλά. Το σημάδι μου δεν φαίνεται τόσο. Δεν έκανα καμία πλαστική, κοιμόμουν όμως κάθε βράδυ με την εικόνα του Χριστού αγκαλιά, ώσπου είδα ένα όνειρο ότι θα γίνω καλά. Κι από τότε έχω μάθει να πιστεύω στα όνειρα μου.. Κάθε Πρωτοχρονιά όμως θυμάμαι τα πάντα. Δεν θέλω να έρχεται αυτή η μέρα, με πονά. Δεν έχω ξεπεράσει τίποτα και δεν θέλω κανείς να αγγίζει το πρόσωπο μου πέρα απ’ τον άνθρωπο που είμαι μαζί τώρα.

Μέσα απ’ την ιστορία αυτή, έμαθα να εκτιμώ εμένα και να μ’ αγαπάω περισσότερο. Κι αυτό που θέλω να πω είναι πως δεν έχει σημασία αν βγάλεις ένα σπυράκι ή αν τα χαλάσεις με το αγόρι σου. Σημασία έχει να ζούμε τα όνειρα μας, το τώρα. Όπως και τελικά σημασία έχει να είμαστε όμορφες μέσα μας κι αυτό να είστε σίγουρες πως φαίνεται..

Αλεξάνδρα

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com