Ατεκνία: Γιατί η κοινωνία φοβάται τόσο τις γυναίκες που δεν έχουν παιδιά;

Μέσα στα τόσα αφιερώματα για την παγκόσμια ημέρα της γυναίκας, από τα οποία άλλα ήταν γεμάτα ευχές για εκείνη που είναι μάνα, αδερφή, σύντροφος, σύζυγος αλλά όχι μόνο γυναίκα, γιατί η αξία της άλλωστε έγκειται στον ποιο ρόλο έχει κι άλλα που υπήρξαν πράγματι ουσιώδη δίνοντας αφορμή για συζήτηση και προβληματισμό, έτυχε να πέσω πάνω στο παραπάνω βίντεο. 

Επέλεξα να το υποτιτλίσω και να το μοιραστώ γιατί αγγίζει μια ιδιαίτερα ευαίσθητη χορδή της υποκριτικής κοινωνίας μέσα στην οποία ζούμε.

γράφει η Σύλβια Βαρνάβα

πηγή: omniatv.com

Αν και η ίδια έχω παιδιά και θα μπορούσε κάποιος /α να σκεφτεί ότι μιλάω εκ του ασφαλούς, όπως έχω άλλωστε ακούσει αρκετές φορές αγγίζοντας το συγκεκριμένο θέμα, θυμάμαι ακόμη εκεί γύρω στα 30 τις αγωνιώδεις ερωτήσεις του οικογενειακού αλλά και κοινωνικού μου περιγύρου, για το πότε σκοπεύω να κάνω παιδιά, θυμάμαι ακόμη το ενδόμυχο και απροσδιόριστο άγχος, όταν μάθαινα ότι γνωστές συνομιλήκες μου είχαν ήδη αποκτήσει παιδί. Κι ενώ κάθε μου λογική σκέψη απείχε και αντιδρούσε σε αυτά τα στερεότυπα, προσπαθώντας να αποτινάξει την επί έτη γαλούχηση ότι ο τελικός σκοπός μιας γυναίκας είναι μόνο η μητρότητα, μια αυθόρμητη εσωτερική ανησυχία συχνά πυκνά έβρισκε έδαφος επιβεβαιώνοντας πόσο ριζωμένες μέσα μας είναι οι στερεοτυπικές προσταγές της κοινωνίας ως προς το φύλο μας.

Βλέποντας το βίντεο σκέφτηκα αρκετές φίλες και γνωστές που δεν έχουν παιδιά, άλλες που προσπαθούν απεγνωσμένα να αποκτήσουν χωρίς να ξέρουν οι ίδιες, αν όντως το επιθυμούν, αλλά προσαρμόζονται και θεωρούν δικό τους θέλω, τα θέλω μιας κοινωνίας  που μας διαμορφώνει με τέτοιο τρόπο, ώστε να θεωρούμαστε μη ολοκληρωμένες γυναίκες, μισοί άνθρωποι, αν τυχόν επιλέξουμε ή δεν μπορεσουμε ν’αποκτήσουμε παιδιά. Μέσα στο άγχος και την ανασφάλεια, τη ντροπή πολλές φορές, να ξεστομίσεις όταν είσαι 40 χρονών την απλή φράση «όχι δεν έχω παιδιά».

Με το βιολογικό ρολόι να χτυπαει πάνω από το κεφάλι μας όταν πατήσουμε τα 30, με γονείς, γνωστούς, συντρόφους, φίλους, να επιμένουν άλλοι απροκάλυπτα και προσβλητικά, άλλοι ψιθυρίζοντας με συνωμοτικό ύφος, ότι δεν έχουμε πολύ χρόνο ακόμη να βιώσουμε την ολοκλήρωση ως γυναίκες. «Βρες κάποιον να κάνεις παιδιά, μη ζητάς πολλά».

Έχω δει γυναίκες να πέφτουν σε κατάθλιψη, επειδή δεν κατάφεραν να κάνουν παιδί, έχω δει γυναίκες να κάνουν απίστευτους συμβιβασμούς και εκπτώσεις στην προσωπική τους ζωή μόνο και μόνο για να αποκτήσουν ταίρι, ώστε να μπορέσουν να κάνουν παιδιά. Έχω συναντήσει γυναίκες που ενώ επιλέγουν συνειδητά ότι δεν θελουν να γίνουν μητέρες να αντιμετωπίζουν τις πιο σκληρές κριτικές, τα πιο ευτελή σχόλια.

Το παρακάτω βίντεο αφιερωμένο στις γυναίκες που πέρασαν ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής τους σε κρεβάτια νοσοκομείων προσπαθώντας με εξωσωματικές να κάνουν παιδιά νιώθοντας τη σπάθα της κοινωνίας πάνω από τα κεφάλια τους. Βλέποντας το σώμα τους ν’αλλάζει έχοντας υποστεί κάθε πιθανή ιατρική παρέμβαση, ορμόνες επί ορμόνων να μπαίνουν στο σώμα τους και να θεωρείται όλη αυτή η διαδικασία απολύτως φυσιολογική.

Σ’εκείνες που πέρασαν βράδια κλαίγοντας προσπαθώντας να συνταιριάξουν τα πρέπει μιας κοινωνίας με τα θέλω τους, σ’εκείνες που τελικά στάθηκαν όρθιες και είπαν όχι στην κοινωνική αυτή προσταγή εφόσον δεν την επιθυμούσαν, αλλά και σ’εκείνες που πιθανόν υπέκυψαν για να ικανοποιήσουν συντρόφους και γονείς.

Σε εκείνες που επέλεξαν ελεύθερα να κάνουν παιδιά χωρίς να τα θεωρούν συμπλήρωμά τους, αποφεύγοντας να τα κάνουν δεκανίκια τους, μα κυρίως σε εκείνες που δεν έχουν παιδιά και παλεύουν καθημερινά για να μην θεωρούνται κατώτερες, άκληρες, ανολοκλήρωτες, μισές.