Η πρώτη μου εμπειρία τοκετού!

Απο που να αρχισω και που να τελειωσω… Θα σας πω την δικια μου ιστορια που ειναι καπως περιπλοκη…

Πριν 18 μηνες περιπου ημασταν με τον αντρα μου σε σχεση ακομα, ημασταν μικροι (οπως και ειμαστε ακομα, εγω 19 κι εκεινος 20) Θελαμε να μεινουμε οι δυο μας και να καναμε την ζωη που ονειρευομασταν παντα, αγαπιομασταν και αγαπιομαστε υπερβολικα πολυ και θελαμε να κανουμε παντα μια οικογενεια που εμεις το σκεφτομασταν ευκολα αλλα στην πραγματικοτητα δεν ηταν ολα ροδινα οπως το φανταζομασταν… Οι δικοι μου βεβαια δεν ηθελαν καθολου να γινει αυτο, δεν ηθελαν να το ακουσουν, ηθελαν πρωτα να σπουδασω, να παρω πτυχιο, να δουλεψω και μετα ολα τ’ αλλα… Εμας αυτο δε μας αρεσε καθολου και ειχαμε νευριασει…

Μετα ομως απο μια βδομαδα καταλαβαινουμε οτι ειμαι εγκυος… Ο πατερας μου ητανε με ενα ηρεμιστικο και εκλαιγε ολη την ωρα, η μανα μου εκλαιγε αλλα δεν ηθελε να με φερει σε δυσκολη θεση γιατι ουτε εγω ημουν καλα (δεν το περιμενα)… Πηρα τον αντρα μου και του το ειπα και εκεινος χαρηκε πολυ… Οπατερας μου ηθελε να μιλησουμε και μου λεγε τα δικα του και του περασε σαν ιδεα να το ριξω που εγω ουτε καν να το σκεφτομαι και του το ξεκοψα. Μου ειπε οτι θα ειναι δυσκολη η ζωη μου και αλλα πολλα, παρολα αυτα του ειπα οτι θα το κρατησουμε, οτι θα εχουμε δουλεια και οτι θα πανε ολα καλα!

Το βραδυ ειπαμε να κανουμε μια β χοριακη για να δουμε αν ηταν σιγουρο κι οντως βγηκε, ημουν 1 μιση μηνα. Ο πατερας μου βεβαια ουτε καν δεν κατεβηκε απο το αμαξι, σηκωθηκε και εφυγε και δεν ηθελε καν να μιλησει στον αντρα μου, ητανε νευριασμενος και δε μπορουσε να το χωνεψει…

Μετα απο 3 μερες λεμε να παμε στο γιατρο που με ανελαβε να μου κανει υπερηχο να δουμε αν ειναι καλα το μωρο. Παμε και μου ειπε οτι εχω αποκολληση κι οτι πρεπει να κατσω στο κρεβατι να μη σηκωνω τιποτα και να παιρνω καποια χαπια γιατι ηταν επικινδυνο… Εγω φοβηθηκα απ την μια αλλα δεν ειχα την αισθηση του φοβου να μην πιασω κατι βαρυ και παθω τιποτα και ετσι μετα απο λιγες μερες βλεπω αιμα που ευτυχως το προλαβαμε και ημουν μετα σε πληρη ακινησια… Εκει ομως αρχισαν και οι ναυτιες και οι φουλ εμετοι, να μην ξερω τι μου γινεται, να νιωθω απαισια καθε μερα απ τους τοσους εμετους… Δεν μπορουσαμε να παμε πουθενα, ο αντρας μου δε με αφηνε μονη μου, φοβοτανε και πηγαιναμε μια φορα στο τοσο για καφε αλλα απο την πορτα με επαιρνε στην πορτα με αφηνε για να μην κανω βηματα…

Βεβαια απο την πολυ κλεισουρα κι απο το αγχος του πως θα τα καταφερουμε κτλπ αρχισε κι αυτος τους εμετους, τις ζαλαδες, την κομαρα και επαθε νευρωση στομαχου απο το αγχος του, να δυσκολευεται να παει στη δουλεια και οταν πηγαινε και ηξερε οτι εγω θα πηγαινα στο γιατρο μου να με δει, χειροτερευε και απο την ζηλια του (γιατι… ζηλευε που θα με εβλεπε ο γιατρος και θα με εξεταζε) εκανε πιο πολλους εμετους και δεν πηγαινε στη δουλεια για να ερθει μαζι μου… Εμενα αυτο με εκανε ακομα χειροτερα γιατι φοβομουν να μην τον νευριασω και αρχισει παλι, αλλα το παλευα…

Με τα πολλα φτιαχνει η αποκολληση, ολα καλα. Μετα την αποκολληση με πιανουν δυνατοι πονοι δεξια να μην μπορω να κουνησω, να λυγιζω απ τον πονο και να θελω να κανω εμετους… Παιρνω τον γιατρο μου τηλεφωνο και μου ειπε να πηγαινα σε ενα νοσοκομειο να με δουνε. Μου βρηκανε οτι εχω πετρες στη χολη και πετρα στα νεφρα κι οτι πρεπει να προσεχω αυτα που τρωω και για τον πονο δεν μπορουσανε να νου δωσουν τιποτα γιατι ημουν εγκυος και δεν εκανε να παρω κατι… Εγω δεν την παλευα βεβαια, μου δωσανε διατροφη που δεν με πολυ επιανε εμενα και πονουσα σχεδον καθε μερα και ειχα ξαναπαει αλλες 2-3 φορες χωρις βεβαια να μου κανουν κατι γι αυτο…

Μετα απο λιγο καιρο με πιανουν προωρες συσπασεις και μπαινω την 35η εβδομαδα στο νοσοκομειο για μια βδομαδα οπου μου περνουσαν φαρμακα για να μην γεννησω προωρα τον μπεμπακο μου..

Προσπαθουσα να την παλεψω οσο μπορουσα και να μην πολυσηκωνομαι γιατι δεν εκανε.. Οταν βγηκα μου ειχανε πει να προσεχω κι οποτε νιωσω πονο για γεννα να παω.

Μετα απο 2 μιση βδομαδες, 38 και 5, με επιασαν πονοι το βραδυ σχετικα μικροι ενω ειχαμε παει βολτα για να περπατησουμε να κατεβει καλυτερα το μωρο και να παρει θεση γιατι ειχε γυρισει στο πλαι κι εκει που γυριζαμε του λεω «Παμε πιο γρηγορα γιατι αρχιζω και ποναω και δεν ξερω τι ειναι αυτο» Εγω ομως ως πρωτογεννη δεν ηξερα και μου φαινοταν οτι γεννουσα (δεν ειχα αγχωθει βεβαια καθολου, ουτε φοβομουν, ημουν πολυ ψυχραιμη) Πηγαμε σπιτι, εκανα μπανιο, λουστηκα, ντυθηκα, εφτιαξα την τσαντα μου και πηγα με ποναλακια στο νοσοκομειο που μου βρηκαν οτι ειχα 2 διαστολη και μου ειπαν να φυγων οτι δε με κρατανε γιατι ο γιατρος που ειχα ειχε πολλες κοπελες που ειχαν παει εκεινη την ωρα και δεν εφημερευε και αυτος ο γιατρος που εφημερευε δεν ηθελε να μας αναλαβει γιατι λεει οτι κατι μας εκανε και γεννουσαμε ολες μαζι και μας ειπε να φυγουμε (ενω αυτο δεν κανειμ δεν γινεται)

Εγω αρχισα να κλαιω, γιατι μιλησε ασχημα και ο αντρας μου τσακωθηκε μαζι του… Πηραμε και εμεις τον γιατρο μας τηλεφωνο και μας ειπε οτι θα ερθει γιατι γεννουσανε κι αλλες εκεινη την στιγμη… Ηρθε, του μιλησαμε, τσακωθηκε ο δικος μου ο γιατρος με αυτον που εφημερευε αλλα δεν αλλαξε κατι, μας ελεγε να φυγουμε και μου ειπε ο δικος μου γιατρος «Φυγε και αν δεις αιμα υγρα και τετοια ελα παλι»

Αυτο εγινε 12 μιση ηωρα την νυχτα… Παμε σπιτι, εγω ειχα ποναλακια και 6 μιση το πρωι γινανε πιο πολλα. Σηκωνομαι, παω τουαλετα και ειχα πολλα υγρα, πολυ αιμα… Σηκωνω τον αντρα μου σιγα σιγα ντυνομαστε, παιρνουμε τα πραγματα μας -εγω με εντονο πονο- τους ειδοποιουμε ολους και παμε παλι στο ιδιο νοσοκομειο οπου ειχε παει 7 η ωρα και εφημερευε εκεινο και δε θα μπορουσε να μας διωξει κανενας..

Πηραμε το γιατρο μου του το ειπαμε και ηρθε, ειχα 3 διαστολη αλλα δεν ανεβαινε, ειχα ανακατωσουρες παλι και ο πονος ολο και αυξανοτανε, δεν μπορουσα… Μου λεει η γιατρος «Θα σε παμε στο δωματιο μεχρι να εχεις τελεια διαστολη και μετα θα ξαναερθεις εδω» της λεω ενταξει βγαινω εξω βλεπουμε τον γιατρο μου, του μιλουσανε οι δικοι μου καθως πηγαιναμε στο δωματιο και ελεγε οτι μπορει να περασει και 24 ωρο μεχρι να γεννησω που εκει εγω αγχωθηκα, δε ηθελα αλλο να ποναω, ομως εγω δεν μπορουσα να μιλησω απ’ τον πονο μονο εκανα 2 φορες εμετο… Ο γιατρος μου μου ειπε οτι αυτο ειναι καλο και σημαινει οτι θα γεννησω γρηγορα…

Παω στο δωματιο, ητανε ολοι διπλα μου, ειχα ξεκαθαρισει του αντρα μου οτι οταν ερχοτανε αυτη η στιγμη να μην με ρωταει τις χαζες ερωτησεις αν ποναω και τετοια, γιατι εγω θα νευριαζα του ειχα πει «Αν θες να με βοηθησεις απλα να μου κρατας το χερι και τιποτα αλλο…» Βεβαια εγω πονουσα τοσο πολυ αλλα δεν φωναζα, δεν εκανα τιποτα, απλα ειχα διπλωθει στα δυο γιατι ειχα βαλει πεισμα επειδη μου λεγανε οι αδερφες μου και ο αντρας μου οτι θα ειμαι και γω απο αυτες που ουρλιαζουν και τους ειχα πει οτι θα το δουμε αυτο, κι ετσι ηθελα να τους δειξω ποσο δυνατη ειμαι και θα τα καταφερω…

Μετα απο 3 ωρες περιπου οι πονοι εγιναν ανα 2 λεπτα και κανενας γιατρος δεν ειχε ερθει να με δει… Μεχρι που ηρθανε καποια στιγμη και μου λενε ελα στον υπερηχο.. εγω να μην μπορω να περπατησω γιατι οι πονοι ηταν ανα λεπτο και δε με αφηναν καθολου για να ηρεμησω… Με επιασε ο κουνιαδος μου και ο αντρας μου αγκαλια και με πηγαιναν σιγα σιγα αλλιως θα επεφτα κατω… Μπαινω μετα απο λιγο στον υπερηχο και μου ελεγαν να ξαπλωσω μπρουμητα αλλα εγω απ τον πονο μονο πλαι μπορουσα και τους ελεγα «Γενναω, δεν μπορω να γυρισω, ποναω» και τους βοηθουσε ο αντρας μου να με γδυσουν για να με δουν απο κατω.. Ο αντρας μου ομως με την νευρωση που ειχε περασει του ειχε μεινει η ανακατωσουρα και οταν με ειδε απο κατω με τα υγρα και τα αιματα προσπαθησε να μην κανει εμετο μπροστα σε ολους, οι γιατροι ειδαν οτι εχω τελεια διαστολη κι οτι πρεπει να γεννησω επειγοντως, ετσι ντυθηκα οσο μπορουσα και ηθελα να παω στο δωματιο που γεννανε ομως κατουριομουνα (δεν μου πε κανενας οτι δεν πρεπει να παω τουαλετα) εγω να μην κρατιεμαι και τελικα ηταν ο αντρας μου μεσα και εκανε εμετο και εγω ετοιμογεννη να περιμενω απο εξω να κατουρησω για να μη μου φυγουν…

Με τα πολλα μπαινω εγω και ο αντρας μου ηταν χαλια, με πιανει ο γιατρος μου αγκαλια γιατι εγω ημουν ημιλυποθιμη με βαζει μεσα στο δωματιο και λενε του αντρα μου «Θα την ετοιμασουμε και θα μπεις μετα μεσα να της κανεις παρεα μεχρι να γεννησει«, μολις μπαινω μεσα μου βαζουν την πρασινη στολη και δεν προλαβαν ουτε κλισμα να μου κανουν, ετρεχαν οι γιατροι να με προλαβουν να με ξεγεννησουν… Ηρθαν ολοι γρηγορα γιατι το δικο μου γιατρο δεν τον αφησαν να με ξεγεννησει για τον λογο οτι τσακωθηκε με τον εφημερευον γιατρο που ειχα παει εγω το βραδυ.. Εγω να εχω αγχωθει γιατι μονο εκεινον ηθελα γιατι τον εμπιστευομουνα αλλα τελικα ευτυχως με ξεγεννησαν 2 αλλοι καλοι γιατροι κι αυτοι και μετα απο 5 λεπτα που μπηκα μεσα γεννησα…

Ο αντρας μου δεν προλαβε να μπει να με δει γιατι βγηκανε αμεσως και του ειπαν «Να σου ζησει!»

Αυτη η πρωτη γεννα μου! Δεν ταλαιπωρηθηκα πολλες ωρες κι αυτη η απελευθερωση που νιωθεις οταν γεννας ειναι υπεροχο συναισθημα και να αντικριζεις διπλα σου το παιδακι σου.. Ειναι τωρα 9 μηνων ο πριγκιπας μου με αποκλειστικο θηλασμο!

Εχω τον αντρα μου και μ’ αγαπαει και τον αγαπαω και νιωθω απιστευτα! Ειναι οι αντρες τις ζωης μου και τους ευχαριστω για ολα…

Δήμητρα

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com