Ήμουν η μαμά, η σύζυγος, η επαγγελματίας, αλλά ξέχασα να είμαι άνθρωπος!

Είμαι παντρεμένη εδώ και 18 χρόνια και είμαι μητέρα 4 ανήλικων παιδιών.. Τα τελευταία 10 χρόνια μεγάλωσα μόνη μου τα παιδιά μου, καθώς ο σύζυγός μου δούλευε και έμενε σε άλλη πόλη, 200 χιλιόμετρα μακριά. Δεν αντέδρασα ποτέ για αυτή την κατάσταση, την αποδέχτηκα γιατί δεν υπήρχε άλλη επιλογή.

Για 10 χρόνια ήμουν μάνα και πατέρας. Τη δουλειά μου δεν την παράτησα. Αντιθέτως, παρά τις δυσκολίες μου, ήμουν πολύ δυναμική, πήρα ακόμα ένα πτυχίο, έκανα εργασίες και παρουσιάσεις, τόσο στην υπηρεσία μου, όσο και σε διάφορα συνέδρια. Ήμουν και γυναίκα καριέρας με αναγνώριση και καταξίωση -σύμφωνα με τα λόγια των προϊσταμένων μου!

Kάποια στιγμή τα παιδιά μου, πρώτα ο μεγάλος και στη συνέχεια η δεύτερή μου κόρη, άρχισαν να έχουν προβλήματα συμπεριφοράς τόσο στο σχολείο, όσο και στο σπίτι. Συμβουλεύτηκα ψυχολόγο και παιδοψυχίατρο. Κάναμε συνεδρίες για αρκετό καιρό και στα δυο παιδιά. Τι να φταίει, αναρωτιόμουν.. Ολα τα κάνω, είμαι πάντα δίπλα τους, πάντα τρέχω για όλα. Η κατάσταση με κούρασε, ο σύζυγος δεν μπορούσε να κάνει πολλά και τις περισσότερες φορές δεν του έλεγα και πολλά για να μην στεναχωρεθεί. Οι δικοί μου θύμωναν βλέποντάς με σε αυτή την κατάσταση… Άρχισα να απομακρύνομαι και από τον σύζυγο… Ερχοταν το Σ/Κ σπίτι και μαλώναμε για το παραμικρό. Ώσπου είπαμε να χωρισουμε για λίγο. Δική μου απόφαση.

Άρχισα να πνίγομαι. Η μόνη διέξοδος ήταν η δουλειά μου!

Kάποια στιγμή άρχισα να έχω πόνους παντού σχεδόν. Με πονούσε το κεφάλι, η μέση, το στομάχι… Πήγαινα σε γιατρούς και δεν έβρισκαν τίποτα. Τα πράγματα άρχισαν να στενεύουν γύρω μου. Μια θηλια ήταν πλέον μόνιμη στο λαιμό μου… Ήθελα να ανασάνω αλλά δεν μπορούσα… Τα παιδιά αντιδρούσαν για όλα! Φωνές, μαλώματα ήταν η καθημερινότητά μας πλέον. Άρχισαν να λένε ότι δεν με θέλουν για μαμά τους, ότι εγώ έδιωξα τον μπαμπά τους και ότι διέλυσα την οικογένειά μας…. Αυτό με σόκαρε. Τότε πήρα τις αποφάσείς μου: έκανα τρεις αποτυχημένες απόπειρες χωρίς να με πάρει κανείς είδηση… Η τέταρτη είχε αποτέλεσμα.

Δυστυχώς με βρήκε η μεγάλη μου κόρη, 12 ετών. Εκείνη τη μέρα ήταν και ο σύζυγός στο σπίτι. Με πρόλαβαν.

Νοσηλεύτηκα ένα μήνα, τον περισσότερο καιρό σε ψυχιατρική κλινική. Κατάθλιψη το πόρισμα. Άρχισα να παίρνω φάρμακα. Ήμουν σαν φυτό.

Γύρισα σπίτι και όλα ήταν παγωμένα. Τα παιδιά ήταν φοβισμένα.

Κάποια μέρα η κόρη μου με ρώτησε «Μαμά, εσύ γιατί δεν γελάς ποτέ;«

«Είμαι άρρωστη«, της απάντησα.

«Τώρα, μαμά, είσαι άρρωστη. Εσύ κάνεις τα πάντα, αλλά ποτέ δεν γελάς»

Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Ένα 12χρονο μου έδωσε τις απαντήσεις που πάντα έψαχνα σε ψυχολόγους και ψυχιάτρους.

Ήμουν η μαμά, η σύζυγος, η επαγγελματίας που έτρεχε για να τα κάνει όλα, αλλά ξέχασε να είναι άνθρωπος.

Έκανα αρκετό καιρό να συνέλθω. Σε αυτό με βοήθησε και ο σύζυγος που προτίμησε να χάσει τη δουλειά του και να είναι μαζί μου. Τώρα γελάω, πολλές φορές ζορίζομαι ακόμα, αλλά μέσα στο κεφάλι μου αντηχούν τα λόγια της κόρης μου. Το χαμόγελό μου ηρέμησε τα παιδιά μου και τα έφερε πάλι κοντά μου…

Το πρόβλημά μου ήμουν εγώ! Θεωρούσα ότι μπορούσα να κάνω τα πάντα και αυτό με τύφλωσε… Τα παιδιά μου δεν είχαν ανάγκη από ψυχολόγους, αλλά από ένα χαμόγελο μου. Ένα χαμόγελο ήταν αρκετό να τα αλλάξει όλα….

 Χρυσάνθη

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com