Με τι μοιάζει η μητρότητα χωρίς τον πατέρα στο «κάδρο»;

Toν τελευταίο έναν μήνα έχω δοκιμάσει δεκάδες νανουρίσματα. Στα 40 μου και χωρίς ποτέ ιδιαίτερη ανυπομονησία να γίνω σύζυγος ή μητέρα, είχα σχεδόν αποκλείσει το ενδεχόμενο να χρειαστεί να νανουρίσω οποιονδήποτε. Μέχρι που ανακάλυψα, αναπάντεχα και παράδοξα, ότι θα γινόμουν μητέρα. Ως κοινωνία έχουμε εξαντλήσει το θέμα «μητρότητα». Από τις σελίδες «μανούλες του facebook» έως τις ερωτήσεις στα οικογενειακά τραπέζια «εσύ πότε θα γίνεις μάνα;» η υπεραξία που έχουμε προσδώσει στον ρόλο «μάνα» είναι υπερβολική. Το να γίνεις μητέρα εξελίχθηκε στο απόλυτο success story, αυτό που ως γυναίκα μπορεί να γίνει η μόνη σου ταυτότητα, να σε αποθεώσει στα μάτια της κοινωνίας, ένα μετάλλιο τιμής για το οποίο εσύ το μόνο που μπορεί να έκανες ήταν unsafe sex.

Στην περίπτωση του single mother-hood τα πράγματα είναι διαφορετικά, όπως θα διαπίστωνα. Την τρίτη φορά που κάποιος θα ρωτήσει «ο σύζυγος;», θα συμπληρώσει «ο πατέρας;» όταν θα πάρει την απάντηση «δεν υπάρχει σύζυγος» και στη συνέχεια θα κοιτάξει με βλέμμα αμηχανίας, λύπησης ή και αποδοκιμασίας όταν θα μάθει ότι δεν υπάρχει ούτε επίσημος πατέρας, καταλαβαίνεις ότι η Ελλάδα του 2016 δεν είναι έτοιμη για κάτι πιο ποπ. Θα χρειαστεί να το αντιμετωπίσεις από την πρώτη μέρα έως και την τελευταία, όταν θα γεννάς και κανείς δεν θα επιτρέπεται να μπει να σε δει εκτός από τον (ανύπαρκτο στη δική σου περίπτωση) πατέρα. Στο σούπερ μάρκετ όταν έγκυος θα κουβαλάς τα ψώνια και άγνωστοι άνθρωποι θα νιώθουν την άνεση να σου λένε: «Ο άντρας σου σε αφήνει να σηκώνεις σακούλες έγκυος γυναίκα;». Το «κατόρθωμα» της μητρότητας δεν είναι ολοκληρωμένο αν δεν έχεις καταφέρει να καπαρώσεις και σύζυγο. Οι μισές δουλειές δεν αναγνωρίζονται από τον μέσο Ελληνα νοικοκύρη, συχνά αμφισβητείται και η ορθότητα της επιλογής, καθώς «θα βγάλει προβλήματα το παιδί χωρίς πατέρα». Ολα αυτά απόρροια του βαθέος σεξισμού στον οποίο «μαρινάρεται» η ελληνική κοινωνία, που θεωρεί ότι η γυναίκα ολοκληρώνεται μόνο ως σύζυγος και μητέρα. Τα πράγματα θα γίνουν πιο hardcore όταν θα χρειαστεί να βάλεις μέσο για να βαφτίσεις το «μπάσταρδό» σου, γιατί κανένας παπάς δεν θα δέχεται να το κάνει. Οταν στον δήμο οι υπάλληλοι θα αρνηθούν να βάλουν στη δική σου οικογενειακή μερίδα το παιδί. Οταν θα συνειδητοποιήσεις ότι σχεδόν τίποτα δεν προβλέπεται ως βοήθημα για μια ανύπαντρη μητέρα, εκτός αν εκείνη αγγίζει τα όρια της απορίας.

Την ώρα που η συμβατική μητρότητα αποθεώνεται, κάποιες γυναίκες κρίνονται αυστηρότατα γι’ αυτήν εφόσον δεν γίνεται με τους όρους που έχουν αποφασίσει οι πολλοί ότι είναι οι ενδεδειγμένοι. Και όχι μόνο κρίνονται, αλλά γίνεται και η ζωή τους δυσκολότερη από γραφειοκρατικά και άλλα τερτίπια. Κι έτσι, σαν να μην ήταν ήδη η μητρότητα μια πρόκληση, καταλήγει ηρωισμός. Για να είμαι δίκαιη, υπάρχει κι ένας άλλος κόσμος. Αυτός που φτιάχνεις εσύ. Οι φίλοι σου, οι συνάδελφοι, τα αφεντικά, η φωτισμένη οικογένειά σου, οι άνθρωποι που σε αγαπούν, σε θαυμάζουν και σε πιστεύουν γι’ αυτό που είσαι. Που με την έμπρακτη βοήθεια, τη συνεισφορά σε πράγματα, χρήματα, συμβουλές, φυσική παρουσία, ψυχολογικό πάμπερινγκ, που με τη γνήσια χαρά τους και χωρίς ίχνος κριτικής θα είναι εκεί για να σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο και καλύτερη μητέρα. Είμαι αρκετά τυχερή ώστε να τους έχω. Το μυαλό μου είναι σε εκείνο το κορίτσι εκεί έξω που είναι στη θέση μου, αλλά δεν έχει ούτε τα μισά. Που ζει όχι μόνο σε μια κοινωνία, αλλά και σε ένα οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον εχθρικό προς την επιλογή της, που τα σχόλια χαράζονται βαθύτερα μέσα της, που δεν έχει αντίβαρο και παρ’ όλα αυτά το κάνει. Σε αυτήν τη σύγχρονη ηρωίδα. Και το μόνο που έχω να της πω είναι «you go, girl».

Και να της συστήσω νανούρισμα. Το πιο αποτελεσματικό είναι το Hallelujah, το επικό κομμάτι του Λέοναρντ Κοέν, τραγουδισμένο από τον Τζεφ Μπάκλεϊ. «Η αγάπη μας δεν είναι ένα νικητήριο εμβατήριο, είναι ένα κρύο και ραγισμένο αλληλούια». Το κορίτσι εκεί έξω ξέρει ακριβώς τι εννοεί.

Mανίνα Ντάνου

πηγή: kathimerini.gr