Είμαι η Φλώρα και είμαι καλά!

Ειμαι η Φλώρα, θα γινω 3 χρονών σε λιγες μέρες και ζω στην Αθηνα με τους γονείς μου. ΑΝ και δεν μιλάω ακόμα πολύ, καταλαβαίνω τα παντα. Προσπαθώ να λεω αυτό που θέλω με μονοσυλλαβα και να το ζηταω κάνοντας νοήματα!!

Μου αρέσει να περνάω χρόνο με τις 2 θειες μου και τους 2 θειους μου!! Επίσης, κάνω «παρεα»  με τη γιαγια μου που υπεραγαπω και τον παππού μου που του έχω αδυναμία επειδή είναι άρρωστος. Πολλές φορές δεν με αναγνωρίζει, μου λεει να κάνω ησυχία οταν φωνάζω, λατρευω να του βαζω κρέμα στις κατακλίσεις του, κολλύριο στα μάτια του, να το βοηθάω με τον τρόπο μου να καθεται στο καρότσι και να τον πηγαίνω βολτα… Αν έχει λιακάδα μας αρεσει πολύ να βγαίνουμε στο μπαλκόνι και να λιαζόμαστε, να παίζουμε γκόοοοολ (!!!!) και να φωτοσυνθέτουμε…..!!!

Αυτα συμβαινουν σχεδόν συχνά. Αισθάνομαι όλοι να μου έχουν αδυναμία γιατί οπως με ενημερωσαν, γεννηθηκα 1 κιλό, 39 πόντους, ήμουν 7μηνιτικο, έμεινα 2μιση μηνες σε θερμοκοιτίδα μακριά απο τους γονείς μου και αλλα πολλά τετοια νουμερα που δεν μπορώ και δεν θέλω να τα θυμαμαι… Οταν ήμουν στην κοιλιά της μαμας μου υπήρχαν μέσα και καποια μπαλακια μεγαλα κοκκινα (ινομυώματα)  τα οποία μαζευαν ό,τι πολύτιμο έπρεπε εγω να πάρω και δεν με αφήναν να μεγαλώσω όσο ήθελα!! Αφότου  γεννήθηκα λοιπόν, η μαμά μου έπρεπε να κανει μια  εγχείρηση για να τα αφαιρέσει. 

Ημουν πια μεγάλη και κάτι είχα καταλαβει… Υπήρχε γύρω μια αναστατωση. Τους ακουγα να συζητάνε τι τρωω το πρωι, πως φτιαχνεται το γαλα, αν θα πάμε βολτα και πού… και αλλα τέτοια θέματα. Ειχα καταλαβει ότι η μαμα μου θα έλειπε για λιγο απο το σπίτι. Οντως το πρωι που ξυπνησα φωνάζοντας «Μαμα» εμφανίστηκε η θεια μου που τη λεω χαιδευτικά «Γκα«!! Έκανε όλα τα απαραίτητα μαζί με την αλλη μου θεια -τη Φωφω- ώστε να είμαι καθαρή, ευχαριστημένη, ταϊσμένη και «στα πουπουλα». Εμενα όμως κατι μου έλειπε. Δεν ρωτουσα για τη μαμα μου, μην με περασουν και τοσο για μαμοθρεφτο(!!!)  αλλά είχα τα αυτια μου καλα ανοιχτα να ακούσω πληροφορίες πότε θα γυρίσει, και αν ολα πηγαν  καλα.

Το απόγευμα τελικά της ίδιας μέρας, η θεία μου η Γκα θα πήγαινε στο νοσοκομείο να πάρει τη μαμα μου και γω θα έμενα σπίτι με τη θεια Φωφω να τις περιμενουμε ανυπόμονα!!! Η θεια μου η Φωφω είχε την καλή ιδέα να υποδεχτούμε τη μαμα μου κάτω, μόλις θα έφτανε στο γκαραζ. Έτσι και έγινε. Φορεσα τα πιο καλα μου ρουχα, ενα τζιν φορεμα με λουλούδια, τα ροζ μου τα παπα, το ροζ μου παλτό που με κανει σαν μικρή κυρια, μια στεκα δανεική απο την θεια Γκα (της την πηρα κρυφα) και κράτησα στο χερι μου ένα μπαλόνι με μια γατουλα. Ίσα που προλαβα να κοιταχτω γρήγορα στον καθρέπτη και…ΟΚ, (ημουν μια χαρα για την περισταση)!!!

Κατεβήκαμε κάτω με τη θεια Φωφω. Μόλις αναγνώρισα το κοκκινο αμαξι σχημάτισα στο στόμα το πιο γλυκο μου χαμογελο. Ειδα τη θεία Γκα να δακρύζει… μάλλον θα ταν επειδη το σκηνικό ήταν συγκινητικό!!! Η μαμα μου φαινοταν λιγο χλωμη και κουρασμένη αλλά μόλις με είδε γελασε και με πήρε αγκαλια!!!

Λιγες ώρες μονο έλειπε η μαμακα μου αλλά μου φανηκε σαν αιώνας… δεν ξερω καλα να μετρώ το χρόνο-τα λεπτα-τα δευτερολεπτα- και ουτε ξερω πότε είναι αυτο το «σε λιγο» που μου λενε όταν ρωταω «που ειναι η μαμα μου;;;«!!! Ένα ξέρω και αλήθεια σας το λεω, πως δεν θέλω να ξαναλείψει η μαμα μου απο κοντά μου. Ειδικά αν πρόκειται να παει στο νοσοκομείο. Θα της το συγχωρήσω μόνο αν φύγει για λίγο αλλά με έναν όρο: να γυρισει φέρνοντας μου ενα αδελφάκι! Αγοράκι ή κοριτσάκι. 

Οτι θέλει ο Θεός!!!!! Ας γίνει το Θελημα Του!!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com