Νιώθω πως ο σκοπός της ζωής της πεθεράς μου είναι να με βγάζει ανάξια!
Με αφορμή την ιστορία μιας άλλης κοπέλας και την παρεμβατικότητα της πεθεράς της, αποφάσισα κι εγώ να γράψω την δική μου ιστορία – βάσανο!
Παντρεύτηκα πριν 4 χρόνια και μετακόμισα στην επαρχία όπου ήδη έμενε ο σύζυγός μου. Να σημειώσω εδώ πως στο διπλανό σπίτι μένουν οι γονείς του.
Ο πεθερός μου είναι η χαρά της ζωής και πολύ διακριτικός άνθρωπος. Η δε πεθερά, όταν ερχόμουν να δω τον σύζυγό – όταν ακόμη είχαμε σχέση -ήταν μελιστάλαχτη κι ευγενική μαζί μου. Λίγο πριν τον γάμο, μάλλον σεληνιάστηκε.
Άρχισε ν ‘ ανακατεύεται παντού. Απ’ το τι θα πάρουμε για το σπίτι, μέχρι το πως θα τακτοποιήσουμε τα έπιπλα. Πολύ αυταρχικη, ισχυρογνώμων και ξερόλας. Αυτό φυσικά συνεχίστηκε και μετά τον γάμο.
Από ‘κει που έπαιρνε τηλέφωνο για να έρθει, άρχισε να μπαστακώνεται στο σπίτι μας τις πιο ακατάλληλες ώρες (π.χ. 23:00) και να βαράει τις πόρτες ενώ κάναμε σεξ κι έβλεπε όλα τα φώτα και τις πόρτες κλειστές.
Αυτό συνεχίστηκε για καιρό, μέχρι που ο σύζυγός μου της κατέστησε σαφές (με ευγένεια πάντα) ότι δεν είναι κι ό,τι καλύτερο αυτό που κάνει.
Στην πορεία η σχέση μας έστρωσε κάπως.
Πριν δύο μήνες έφερα στον κόσμο το πρώτο μου παιδάκι και πρώτο της εγγονάκι. Εκεί που περίμενα ότι δεν θα ξεκολλούσε απ’ το σπίτι, η πραγματικότητα ήρθε να με διαψεύσει.
Έχει τελείως γραμμένο το μωρό και δεν βοηθά καθόλου..
Δεν έχει έρθει σαν γιαγιά του να το πάρει μια αγκαλιά.
Ετοίμαζε φαγητό για τον άντρα μου κι εμένα που τις πρώτες μέρες μετά το μαιευτήριο έκανα ειδική διατροφή λόγω θηλασμού, με άφηνε να μαγειρεύω… Πέρασα έν τω μεταξύ λούκι με τον θηλασμό (πληγωμένες θηλές, λανθασμένες οδηγίες από το μαιευτήριο και τον παιδίατρο, το γάλα μου άργησε να κατέβει) κι εκείνη με αποθάρρυνε συνεχώς, λέγοντάς μου πως αφού δεν έχω αρκετό γάλα, να το σταματήσω τελείως. Ευτυχώς σ ‘ αυτό το κομμάτι εμπιστεύτηκα τις δυνάμεις και το ένστικτό μου και τα κατάφερα.
Το θέμα μου ξέρετε όμως τώρα ποιο είναι;
Όταν ακούσει το μωρό να γκρινιάζει έστω και λίγο, έρχεται στην αυλή του σπιτιού μου και φωνάζει: ΠΕΙΝΑΕΙ, ΠΕΙΝΑΕΙ,ΠΕΙΝΑΕΙ!
Της έχουμε εξηγήσει επανειλλημένα ότι τα μωρά κλαίνε και γι’ άλλους λόγους αλλά αυτή επιμένει να το αποδίδει στην πείνα.
Ακόμη κι όταν το παιδι είναι ήσυχο, αυτή ρωτάει μήπως θέλει να φάει.
Ρωτάει τον άντρα μου αν τα γραμμάρια που πήρε το μωρό απ’τον θηλασμό, είναι εντάξει.
Εν τω μεταξύ, ενώ λέει ότι φοβάται να πιάσει το παιδί, επειδή έχει χρόνια ν’ ασχοληθεί, κάνει συνέχεια κριτική.
Όταν ο άντρας μου μια μέρα την ρώτησε αν θα φοβάται και με το παιδί της κόρης της (όταν κάνει), εκείνη απάντησε ότι αυτό θα το παίρνει αγκαλιά κι ότι δήθεν το δικό μας βάζει πολλή δύναμη και φοβάται να το πιάσει.
Δεν προλαβαίνει να γκρινιάξει καν το καημένο κι αυτή έρχεται εδώ να πει ότι πεινάει.
Όταν πέρασε τους κολικούς, αντί να το πάρει μια αγκαλιά ερχόταν απέξω κι έλεγε: Τι έχει, γιατί κάνει έτσιιιιιι;; Το λυπάμαιαιαιαι, του κόβεται η αναπνοή, θα πάθει τίποτα!!!Πεινάει, δώστε του κι άλλο συμπλήρωμα!
Δε μας έφτανε δηλαδή ο πόνος μας, είχαμε κι αυτήν να κάνει κριτική…
Πραγματικά κορίτσια, έχω απηυδήσει.
Νιώθω ότι σκοπός της ζωής της είναι να με βγάζει ανάξια και να με μειώνει.
Η αλήθεια είναι ότι η στιγμή που θα κάνω το μεγάλο ξέσπασμα, είναι πολύ κοντά…
Με συγχωρείτε που σας κούρασα, αλλά πραγματικά δεν αντέχω άλλο…
Η πεθερόπληκτη μανούλα
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Σε καταλαβαίνω απόλυτα! Τα ίδια τραβάω κι εγώ με την πεθερά και την κουνιάδα μου. Έχασα πολύ μικρή τη μητέρα μου και πίστευα πως θα έβρισκα μια καινούρια οικογένεια. Δυστυχώς, οι προσβολές έπεφταν βροχή, όποτε έρχονταν επίσκεψη ξίνιζαν τα μούτρα τους λες κι έμπαιναν σε σταύλο και τώρα που είμαι έγκυος δεν παίρνουν ούτε ένα τηλέφωνο να ρωτήσουν αν χρειάζομαι κάτι. Μου δείχνουν με κάθε τρόπο πως δεν έχουν πρόθεση να παρέχουν καμία υποστήριξη στο πρώτο τους εγγόνι. Γενικά πιστεύω πως είναι λίγες οι οικογένειες με αρχές και αξιοπρέπεια. Οι περισσότερες νύφες έχουμε να παλέψουμε με λανθασμένες νοοτροπίες αιώνων. Τουλάχιστον ας κοιτάξουμε να είμαστε ευτυχισμένες με τους άντρες και τα παιδιά μας και ας περιορίσουμε τις σχέσεις με τα πεθερικά στα τυπικά.
Αστα μην τα συζητας...κι εγω πριν απο λιγο τα ιδια συζητουσα...εμας μας κανει παρατηρησεις τωρα για την πανα του παιδιου...τι να πω...δεν εχω λογια...
Κοριτσι μου σε καταλαβαινω.. Εγω δεν εχω τοσο κοντα την πεθερα μου και γενικα σαν ανθρωπος δεν φτανει στις συμπεριφορες της δικιας σου πεθερας αλλα αυτα που σου λεει για τον θηλασμο, μου τα ελεγε κι εμενα ή στον αντρα μου. Στο πρωτο μου παιδακι ολα να τα κρινει. Ειχε τρομερους κολικους το μωρο, ελεγε γιατι δεν δινουμε τσαι ή πιπιλα ή οτι δεν τους θελει γιατι δεν τους εμαθε το μωρο των 2 μηνων! Ηταν και λεπτο μωρο και μας επρηζε : "παιρνει βαρος? Γιατι δεν της μαθαινετε και το ξενο γαλα? Ποσο καιρο να θηλαζετε, καλα ειναι να το κοψετε." Με το δευτερο μου μωρακι δεν μας επρηζε τοσο. Μαλλον ειδε οτι θα κανουμε αυτο που θελουμε ή οτι μια χαρα μεγαλωσε και το πρωτο μας και ειναι υγιεστατο. Πιστευω τωρα στο τριτο θα ειναι ακομα πιο καλα τα πραγματα. Αλλα σε καταλαβαινω γιατι κανουν λες και βαλανε σκοπο να σου σπασουν την αυτοπεποιθηση σου και να σου κοψουνε το γαλα! Εσυ σ αυτη τη φαση θελεις στηριξη και πιστη, οχι μιζεριες, απαισιοδοξια και κατακριση. Σου ευχομαι καλη δυναμη και ο,τι μπορεις να το αγνοεις, για τη δικη σου ψυχικη υγεια. Μακαρι να βαρεθει και να σταματησει.