Κάθε φορά που αρρωσταίνει…

Όταν αρρωσταίνει η μικρή μου κόρη, με πιάνει αμοκ… Πνίγομαι, μου τελειώνει η ανάσα. Είναι λες και κάποιος κλείνει την παροχή του αέρα και ξαφνικά με πατάει στο στήθος με τόση δύναμη που θα μου σπάσει το στέρνο.

Κάθε φορά που ανεβάζει πυρετό ή είναι σε έξαρση με πιάνει ΠΑ-ΝΙ-ΚΟΣ. Θυμάμαι κάθε στιγμή στο νοσοκομείο ,κάθε φορά που οι γιατροί τρυπούσαν το μικροσκοπικό κορμάκι της και έσπαγαν οι φλέβες της και φτού απο την αρχή… το λευκοπλαστ που της έκανε φουσκάλες στο χεράκι,τα πρώτα της βήματα που τα έκανε μέσα στο νοσοκομείο αγκαλιά με τον ορό, τα ουρλιαχτά των μανάδων, τα βλέμματα συμπαράστασης όταν έκλεινε η πόρτα του εξεταστηρίου… Μπορώ ακόμα να ακούσω το ηχόχρωμα της φωνής του κάθε γιατρου στα αυτιά μου,κρίση,μικρόβιο,λοίμωξη, σηψαιμία,σηπτικό σόκ. Λέξεις που δεν θέλω να ξανάπροφερω ποτέ στη ζωή μου….

θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια το πρόσωπο εκείνου του φύλακα που μου είπε να πάω να παρκάρω αλλού γιατί είχε κρατημένη τη θέση για ένα άλλο περιστατικό και το μωρό μου στο καρεκλάκι του ψηνόταν απο τον πυρετό… μάνα ταύρος μαινόμενος να του ουρλιάζω πως το μωρό μου σβήνει και μην τολμήσει να κάνει το λάθος να επιμένει να παρκάρω αλλού,πραγματικά εκείνη την ώρα θα μπορούσα να μπήξω τα νύχια μου στο πρόσωπο του… Τον πόνο που έβλεπα στα μάτια των άλλων μαμάδων, τον πόνο των παιδιών…

Κάθε φορά που το μωρό μου αρρωσταίνει,που δεν είναι πια και τόσο μωρό θέλω να την πάρω αγκαλιά και να πάρω τον πόνο της μακριά,να πάρω τον πυρετό, τον βήχα, τον συριγμό… να τα πάρω όλα. Και δεν μπορώ… κι αυτό είναι που με τρελαίνει…

Ζαλίζομαι, σκέφτομαι πως ίσως πρέπει πάλι να ετοιμάσω την βαλίτσα,πως ίσως πρέπει να αφήσω πάλι το μεγάλο μου κορίτσι στη γιαγιά…

Προσπαθώ να κλείσω τα μάτια μου και δεν μπορώ, τρώω μόνο γιατί πρέπει, μπαίνω στον αυτόματο πιλότο, λειτουργώ σαν ρομπότ.

Ξέρω… πραγματικά το ξέρω, δεν είμαι η μόνη μαμά που πέρασε μερόνυχτα σε μιά καρέκλα πλάι σε εκείνη την κούνια. Στα δύο νοσοκομεία που νοσηλεύτηκε το παιδί μου γνώρισα μανούλες που πάλευαν και συνεχίζουν να παλεύουν και θα το κάνουν μια ζωή. Εγώ είμαι τυχερή, θα το ξεπεράσει μου είπαν οι γιατροί, θα μεγαλώσει, θα δυναμώσει. Και δυνάμωσε πολύ και μεγάλωσε και θα συνεχίσει να μεγαλώνει και κάποια στιγμή θα το ξεπεράσει…

Εγώ όμως τώρα δεν μπορώ, πέρασαν δύο χρόνια και ακόμα δεν μπορώ να το διαχειριστώ. Παρακαλάω να πέσει ο πυρετός για να αρχίσω ξανά να αναπνέω…

Κάθε φορά που  αρρωσταίνει εγω πεθαίνω απο την αγωνία και τον φόβο μου…

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com