Σήμερα θα ήταν 2 1/2 ετών…

Ήταν Σεπτέμβριος του 2014 και εγώ 26 ετών, όταν κράτησα στα χέρια μου ένα θετικό τεστ εγκυμοσύνης… Δυο μέρες μετά είχα και την επιβεβαίωση  του γιατρού μου, βρισκόμουν ήδη στην 6η εβδομάδα..

Ομολογώ ότι στην αρχή έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου, αλλά ως δια μαγείας συνειδητοποίησα το ρόλο που καλούμουν να παίξω, τον πιο σημαντικό στη ζωή μιας γυναίκας.. Ήμουν μητέρα..

Αγάπησα από το πρώτο λεπτό αυτή τη μικρή κουκίδα που φαινόταν στο υπερηχογράφημα και ένιωθα ολοκληρωμένη. Αμέσως ενημέρωσα το σύντροφο μου. Η αντίδρασή του ομολογώ πως με σόκαρε.. Εντάξει δεν περίμενα να πέσει στα γόνατα και να με ζητήσει σε γάμο, αυτά γίνονται μόνο στις ταινίες, αλλά δεν περίμενα και τη φράση «Καλά μου τα έλεγε η μάνα μου ότι ήθελες να με τυλίξεις.. Βρήκες τον τρόπο.. Πόσο δίκιο είχε..». Σε λίγες ώρες είχε ηρεμήσει, μου μιλούσε και έκανε σχέδια για το μωρό.. Ήθελε κορίτσι και να μου μοιάζει για να είναι μια μικρή θεά όπως έλεγε.. Κι εκείνη τη στιγμή χαιρόμουν πολύ… Η χαρά μου όμως δεν κράτησε..

Την επόμενη μέρα στροφή 360 μοιρών.. Πάλι φωνές, πάλι καβγάδες…

«Πρέπει να το ρίξουμε», είπε, «Θα μου καταστρέψεις τη ζωή…» είπε επίσης…

Και μετά πάλι τα ίδια, πάλι αλλαγή συμπεριφοράς και πάλι σκωτσέζικο ντουζ.. Το οποίο κράτησε για 5 ολόκληρες μέρες.

Έπρεπε να πάρω μια απόφαση, μόνη μου, γι’ αυτό και έκατσα και σκέφτηκα τα υπέρ και τα κατά.. Δυστυχώς όμως η ζυγαριά «έκλεινε» προς τα κατά.. Ήμουν μόνη, χωρίς δουλειά, χωρίς λεφτά, χωρίς βοήθεια από κανένα και δεν ήθελα σε καμία περίπτωση το μωρό μου να ζήσει άσχημα χρόνια… Ήθελα να μεγαλώσει ευτυχισμένο όπως εγώ και ο αδερφός μου, με μαμά- μπαμπά- παππούδες και  γιαγιάδες, με πολύ αγάπη και όλα τα απαραίτητα για να ζήσει και να επιβιώσει..

Ήμουν μόνη σε όλο αυτό και πήρα την πιο δύσκολη απόφαση που έχω πάρει ποτέ στη ζωή μου..

Ήταν Τετάρτη βράδυ και ήμουν ξαπλωμένη στον καναπέ μου, χάιδευα την κοιλιά μου και μιλούσα στο μωρό μου (ελπίζοντας πως θα με καταλάβει)  εξηγώντας του τους λόγους για τους οποίους την επόμενη μέρα θα το αποχωριζόμουν για πάντα και με τον πιο άσχημο τρόπο..

Έκλαψα όσο δεν έχω κλάψει ποτέ όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, όλη τη νύχτα δεν κοιμήθηκα.. έκλαιγα και του ζητούσα συγγνώμη..

Το επόμενο πρωί όλα τελείωσαν στην κρύα αίθουσα μιας κλινικής.. Δεν θυμάμαι και πολλά, μόνο την έντονη μυρωδιά αποστείρωσης και το ότι ξύπνησα δακρυσμένη..

Πέρασαν τρία χρόνια από εκείνο το πρωινό της 18ης Σεπτεμβρίου και ακόμη πονάω στη σκέψη.. Θα πονάω για  πολύ καιρό ακόμη πιστεύω.. Σε κάθε μωρό που βλέπω τυχαία στο δρόμο, βλέπω το δικό μου, που δεν το χάρηκα.. δεν το έζησα, δεν το θήλασα, δεν το φίλησα και νιώθω κάθε φορά το ίδιο συναίσθημα, λες και κάποιος μου σκίζει τα σωθικά με μαχαίρι..

Ελπίζω να με συγχωρέσει για την πράξη μου… Ελπίζω να μπορέσω να ξαναγίνω ΜΑΝΑ….

Εάν ζούσε σήμερα θα ήταν 2,5 χρονών..

Ευχαριστώ που με διαβάσατε,

Έμμη

Υ.Γ.: Ξέρω πως θα κατηγορηθώ από πολλούς για αυτή μου την πράξη, δεν καμαρώνω για αυτό και ο λόγος που αποφάσισα να το μοιραστώ μαζί σας είναι γιατί ήθελα να τα βγάλω από μέσα μου..

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com