Όχι κυρία μου, δεν σας πλησιάσαμε από οίκτο!

Θελω πολύ να μοιραστω μια χθεσινή εμπειρία μου, θέλοντας να περάσω ενα μηνυμα στις μανούλες που μεγαλώνουν παιδια με ειδικές ανάγκες.

Απογευματινή ωρα και ειχα πάει με τον μικρό μου «τύρρανο» σε μεγαλο κατάστημα να αγοράσουμε ενα βιβλίο «καληνύχτας»όπως το λέμε. Λέμε έτσι τα βιβλία με παραμυθάκια που διαβάζουμε πριν πουμε καληνύχτα.

Όπως στεκόμαστε στη γεμάτη απο κόσμο ουρα, πράγμα συνηθισμένο για την εποχή, βλέπω το γιό μου να πηγαίνει να παίρνει πλάγια απο τα ταμεία ενα τρενάκι Τόμας εκλιπαρώντας με να του το αγοράσω. Και λέω εκλιπαρώντας γιατί ειχαμε πάρει ήδη το βιβλίο του και ήξερε οτι μετα θα ακολουθούσε ενα 2ωρο στο παιδότοπο του 2ου ορόφου του πολυακαστήματος. Αρκετα χρήματα για ενα απογευμα. Τελος πάντων… του κάνω νεύμα «οκ» και ετοιμάζεται να σκίσει το κουτί. Μπροστα μας, ειναι μια μαμα με ενα καροτσι που εμοιαζε  σαν παιδικό αλλά και δεν ήταν. Δεν το πολυκατάβα στην αρχή αλλα δεν κάθομαι να κοιτάω το κόσμο. Το μονο που παρατηρησα (και πιστέψτε με δεν ήταν δυνατόν να μην το παρατηρησεις όσο και αδιάφορος να είσαι) ήταν η μαμα ήταν σουπερ σέξυ με κοντο φορεματάκι ωραια μαυρισμένη με εντονο ξανθό κοντο μαλλί, γενικώς κοκκέτα.

Ξεφευγει απο δίπλα μου ο μικρος και πάει μπροστά στο καρότσι, πιστεύοντας οτι θα συναντούσε κάποιο μωράκι. Καθότι μοναχοπαίδι ο γιος μου, θέλει και προσπαθεί να παιζει με όλα τα παιδάκια, πράγμα που συναινούμε με τον άντρα μου καταριώντας τη μοιρα μας που δεν μπορούμε να του χαρίσουμε ενα αδελφάκι. Σκύβω και εγω μην ενοχλήσει το μωράκι της κυρίας και αντ’ αυτού βλέπω ενα παιδι. Ενα παιδί πολύ μεγαλύτερο απο το 3χρονο γιο μου. Δε «μάσησε»ο μικρος μου και αρχισε να χαιρετάει το παιδάκι και να του δείχνει το παιχνίδι του. Το χαμόγελο που έσκασε απο τα χείλη αυτού του αγγέλου ηταν κατι το μοναδικό. Τα μεγαλα πράσινα ματια του ήταν απο το ομορφότερα που εχω δει ποτε μου. Ο «άγγελος»είχε ατροφικα ποδαράκια απ’ οτι φευγαλέα είδα και παρότρυνα το γιό μου οσο περιμένουμε στην ουρα να παίξει με το παιδάκι. Το ίδιο ακριβώς κάνω όπου και αν πάμε όπου και αν περιμένουμε και έχει παιδάκια. Απο πίσω μας, να και μια κούκλα μπουμπου.

Επειδη είδα όμως οτι η μαμα του παιδιού μαλλον δεν ειδε και με πολύ καλό ματι τα παιχνίδια με το τρενάκι, φοβήθηκα μηπως σκέφτηκε οτι έβαλα το γιο μου να παιξει με το γιο της απο οίκτο. Γυρισα τοτε στη μαμα της μπέμπας (1,5 ετων περίπου) και της είπα ελάτε πιο μπροστά να παιξει και η μικρή. Ηρθε και η μπέμπα και παιζανε και τα τρια μαζί τόσο όμορφα!!! Γνωρίστηκα και με τη μαμα της μπέμπας και λέγαμε διάφορα… Ε… Η ΜΑΜΑ ΤΟΥ ΑΓΟΡΙΟΥ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕ ΣΤΟ ΤΑΜΕΙΟ ΓΙΑΤΙ ΗΡΘΕ Η ΣΕΙΡΑ ΤΗΣ ΚΑΙ ΟΟΟΟΟΛΗ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΩΡΑ ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΡΙΞΕ ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΒΛΕΜΜΑ. ΟΥΤΕ ΝΑ ΜΑΣ ΜΙΛΗΣΕΙ ΟΠΩΣ ΜΙΛΑΜΕ ΟΛΕΣ ΟΙ ΜΑΝΟΥΛΕΣ ΣΕ ΜΙΑ ΟΥΡΑ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΜΑΣ ΝΑ ΠΑΙΖΟΥΝ. ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ…. ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΨΗΛΑ ΚΑΙ ΕΠΙΔΕΙΚΤΙΚΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕ ΣΤΑ ΤΑΜΕΙΑ. Ευτυχως αφησε το παιδι να παιξει ξωπίσω της ακριβώς. ΚΑΓΚΕΛΟ ΕΓΩ… Με το που τελειώνει τη δουλεια της βουταει το καρότσι και φεύγει σα να τη κυνηγάνε. Ισα που πρόλαβαν τα παιδάκια να χαιρετηθουν .ΓΙΑΤΙ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ; Γιατι τετοια συμπεριφορα;

Εκανα κάπου λάθος; ΟΧΙ ΚΥΡΙΑ ΜΟΥ ΔΕΝ ΠΛΗΣΙΑΣΑΜΕ ΑΠΟ ΟΙΚΤΟ, ΟΧΙ ΔΕΝ ΠΑΙΞΑΜΕ ΜΕ ΤΟ ΓΙΟ ΣΟΥ ΑΠΟ ΟΙΚΤΟ. Γιατι φερθηκες ετσις Σκληρό… αλλά μονη σου έγινες «ρατσίστρια»απέναντι στο παιδί σου… Τα παιδια σε μικρες ηλικιες στα σίγουρα, δεν νοιάζονται αν ο άλλος περπαταει ή μιλάει…. να παιξουν θελουν με ενα τρενάκι, ενα αυτοκινητάκι…

Προσωπικά θεωρω αυτες τις μάνες «ηρωίδες» και γενναιες. ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΧΩ ΔΕΙΞΕΙ ΟΙΚΤΟ, δεν με νοιαζει. Για μενα ειναι ισαξιοι ανθρωποι που πρέπει να χαιρουν της ίδιας φροντίδας και προσοχής απο τη κοινωνία μας. Το ίδιο μαθαίνω και στο γιό μου. Ειναι άνθρωποι σαν και εμας. Ειναι παιδιά σαν και εσενα. Καθε πρωι όταν τον πηγαινα σχολειο όπως χαιρετούσαμε απο το αμάξι τα παιδάκια που βλέπουμε στα σχολικα έτσι ακριβως χαιρετούσαμε και τα παιδάκια ΑΜΕΑ που πάνε σχολειο. Ειναι το μονο πραγμα που δεν θα ανεχτω απο το παιδί μου… να κοροϊδεψει παιδι….!

Το εν κατακλείδι μήνυμα που ήθελα να περάσω με το άνωθεν κείμενο είναι το εξής….

Μανούλες που μεγαλώνετε παιδάκια με ειδικά χαρίσματα, ξέρω οτι ο κόσμος έξω είναι πολύ σκληρος. Δεχεται μόνο «τελεια»παιδια με «τελειους»γονείς…. χαχαχα ποσο ουτοπικο ειναι αυτο!… αλλά οι περισσοτεροι ανθρωποι ειμαι σιγουρή δεν ειναι ετσι. Δεν πλησιάζουν όλοι τα παιδια σας με αυτο το ηλίθιο βλέμμα «α το καημένο». ΟΧΙ ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΜΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΝΑ ΣΑΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΠΑΡΕΑ. ΕΜΕΙΣ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΑΠΟ ΕΣΑΣ ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ ΑΠΟ ΕΜΑΣ. ΜΗΝ ΕΙΣΤΕ ΤΟΣΟ ΣΚΕΠΤΙΚΗΣΤΕΣ.

Σας χαιρετω και σας φιλώ,

Μαμα Μ.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com