Το λαμπερό μου αστεράκι!
Η ιστορία της Πέρσας
(Η Πέρσα γέννησε φυσιολογικά με επισκληρίδιο)
Πόσο εύκολο είναι να γράψεις την ιστορία του τοκετού; Νομίζω καθόλου γιατί ειλικρινά δεν ξέρω από που να ξεκινήσω και που να τελειώσω. Πολλές φορές μάλιστα αναρωτιέμαι ότι η δική μου ιστορία γιατί να δημοσιευτεί; Πολλές μαμάδες και παιδάκια αγωνίστηκαν για να φύγουν από το νοσοκομείο και να πάνε σπίτι τους, αλλά κάθε παιδάκι είναι ένα αστεράκι και το δικό μου το αστεράκι είναι λαμπερό ….
Παρασκευή 05 Μαρτίου 2010 έχουμε ραντεβού στον γιατρό για να με δει. Ο γιατρός μου λέει ότι η μεγάλη στιγμή πλησιάζει μέσα σε μία βδομάδα το αργότερο θα έχω γεννήσει και αν θέλουμε μπορούμε να πάμε αύριο με ραντεβού. Αποφασίζουμε με τον Ανδρέα ότι θα περιμένουμε ακόμα μία βδομάδα, ο γιατρός μου είπε ότι μέχρι την άλλη Κυριακή 14/03/2010 θα έχω γεννήσει δεν θα με αφήσει παραπάνω, γιατί το μωρό μου ήταν καλά στα κιλά και δεν ήθελε να ταλαιπωρηθώ, ούτε εγώ ούτε αυτό (δεν είχαμε δει το φύλο).
«Σας περιμένω την επόμενη Παρασκευή«, τα τελευταία λόγια του κ.Γιάννη.
Όντως 12/03/2010 στις 19:00 πάμε στον γιατρό για να με ξαναδεί και μου λέει «Αύριο θα πάμε με ραντεβού!«. Είχα ήδη διαστολή. Αστείο! «Γιατρέ δεν γίνεται αύριο, ο Ανδρέας δεν μπορεί να φύγει από το στρατόπεδο!» και κανονίζουμε το ραντεβού για Κυριακή. Φεύγοντας από τον γιατρό φοβήθηκα, δεν ήθελα να γεννήσω ούτε με ραντεβού, ούτε με καισαρική, ήθελα όλα να γίνουν φυσιολογικά. Πριν γυρίσουμε στο σπίτι ήθελα να φάω μια κρέπα και ενα hamburger, έτσι από λαιμαργία.
Γυρίζουμε στο σπίτι μετά τις 12:00, η βαλίτσα μου ήταν έτοιμη εδώ και μία βδομάδα και περίμενε κοντά στην πόρτα. Πήγα στην τουαλέτα και είδα λίγο αίμα, αλλά λέω έλα μωρέ δεν είναι τίποτα αύριο το πρωί θα πάρω τον γιατρό. Όλο το βράδυ δεν κοιμήθηκα φοβήθηκα που είχαμε ραντεβού την Κυριακή δεν μου άρεζε καθόλου η ιδέα. Ο Ανδρέας είχε φύγει για το στρατόπεδο. Ξύπνησα γύρω στις 9 και άρχισα να κάνω δουλειές στο σπίτι γιατί θα ερχόντουσαν τα πεθερικά μου από την Αθήνα. Είμαι στην κουζίνα 11:45 και πλένω ένα ταψί, νιώθω έντονα να θέλω να πάω στην τουαλέτα, εκεί συνειδητοποιώ ότι δεν μπορώ να ελένξω τα νερά που έχουν σπάσει. Είμαι τόσο ευτυχισμένη που δεν θα πάω με ραντεβού.
Πρώτα τηλεφωνώ στην μαμά μου, γιατί ήξερα ότι ήταν έτοιμοι να φύγουν, κάποιος έπρεπε να με πάει και στην κλινική. Της λέω «θα μπω για μπάνιο και μετά θα φύγουμε!». Ύστερα μιλάω με την Τζίνα, τον Ανδρέα, του λέω να πάει στην κλινική και στο τέλος με τον γιατρό μου, ο οποίος μου λέει «Φεύγεις κατευθείαν, ούτε μπάνιο ούτε τίποτα!!«.
Παίρνω τηλέφωνο στην μαμά μου και λέω στον μπαμπά μου να την ενημερώσει ότι φεύγουμε –δεν του είχε πει τίποτα- ο μπαμπάς μου έπαθε σοκ. Έρχονται να με πάρουν, τα νερά να μην σταματάνε με τίποτα, αφού τα ρούχα που είχα έτοιμα δεν τα έβαλα. Με φόρεμα και χωρίς καλσόν. Ο μπαμπάς μου –οι μπαμπάδες με τις κόρες τους είναι αλλιώς – με την μαμά μου να μαλώνουνε μέσα στο αυτοκίνητο, τί αστείο! Εγώ είμαι ψύχραιμη γιατί γλίτωσα το ραντεβού…
Στις 12+45 φτάνουμε στην κλινική, μπαίνω στον διάδρομο πριν από την αίθουσα τοκετού βάζω τις μπλε σακούλες μου στα παπούτσια μου και περιμένω να έρθουν να με πάρουν, η νοσοκόμα με βλέπει και μου λέει «είσαι έτοιμη!«. Πριν μπω βλέπω την μαμά μου και την Τζίνα να έρχονται να με φιλήσουν. Έρχεται με βάζει η νοσοκόμα στην αίθουσα τοκετού τότε μπαίνει και ο Ανδρέας μου. Ηρέμησα ακόμη περισσότερο που τον είδα. Μου κάνουν όλες τις διαδικασίες ορούς, υπογραφές για την επισκληρίδιο. Ήρθε και ο γιατρός μου, ακόμα οι πόνοι δεν είχαν πιάσει.
Για την επισκληρίδιο ήμουν 50-50, όσο αντέξω είπα. Όταν έπιασαν οι καλοί δεν άντεξα έβαλα τα κλάματα και αποφάσισα να κάνω. Ο Ανδρέας πάντα δίπλα μου. Η ώρα έχει πάει 14+30 έρχεται ξανά ο γιατρός μου και μου λέει σε λίγο ξεκινάμε. Προσπαθούσα να κουνάω όσο μπορώ τα πόδια μου αν και ήταν σαν τσιμέντα, ότι μπορούσα έκανα, ήθελα να έχω τις αισθήσεις στα πόδια μου. Ξαφνικά βλέπω 7 άτομα μέσα στην αίθουσα νοσοκόμες, παιδίατρος και νοσοκόμες. Και ξεκίνησε η μεγάλη συνάντηση.
Δεν ένιωθα πόσο έσπρωχνα, άλλα έσπρωχνα, με πατούσε την κοιλιά μου η Ελένη θεά (δεν θέλει κόπο, αλλά τρόπο έτσι έλεγε) ο Ανδρέας μου κραταέι το χέρι και παρακολουθεί τα πάντα. Ο γιατρός μου βγάζει το ανθρωπάκι μου και ήταν κορίτσι, δεν το άκουσα να κλαίει και φώναζα «Γιατί δεν κλαίει;«. Τώρα συνειδητοποιώ ότι ο χρόνος εκείνος που μου φάνηκε αιώνας, τελικά ήταν δευτερόλεπτα.
Την κοιτάω και θυμάμαι την πρώτη εικόνα νομίζω ότι δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Μου την παίρνουν για να την καθαρίσουν και ο Ανδρέας μαζί με την μικρή. Η ευτυχία είναι μεγάλη, μάλλον δεν υπάρχει λέξη που να περιγράφει αυτή την στιγμή. Δοξάζω τον Θεό που όλα πήγαν καλά, που έχουμε ένα γερό παιδάκι. Μένω στην αίθουσα εγώ, ο γιατρός και 2 νοσοκόμες που ράβουν, κόβουν, κάνουν διπλοβελονιά.
Η ιστορία μου ίσως να μην διαφέρει από πολλές, αλλά ένα ακόμη αστεράκι γεννήθηκε στις 13/03/2010 3510γρ και 52εκ. Γεννήσαμε φυσιολογικά αν και η μικρή κατέβαινε με το χέρι και ήταν διπλά τυλιγμένη. Ευχαριστώ τον κύριο Γιάννη για ότι έκανε για μας. Νιώθω μοναδικά που ο Ανδρέας μου ήταν μαζί μου. Η πιο συγκλονιστική στιγμή ήταν όταν βρεθήκαμε και οι 3 μας στο δωμάτιο. Μπορεί να σας κούρασα αλλά δεν ξέρω πως να σταματήσεις, όταν έχεις τόσα να γράψεις…
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
>na sou zhsei to asteraki sou k na einai h zwh ths panta fwthnei k xarwph!!!!!! na eisaste mia eutixismenh oikogeneia!!!!!!!!!!!!
>ΠΕΡΣΑ ΝΑ ΣΑΣ ΖΗΣΕΙ Η ΜΙΚΡΗ ΔΕΣΠΟΙΝΙΔΑ ΣΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΥΓΙΕΣΤΑΤΗ ΚΑΙ ΚΑΛΟΤΥΧΗ!!!!! ΚΑΙ ΣΕΙΣ ΦΥΣΙΚΑ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΜΑΡΩΝΕΤΕ! ΑΥΤΟ ΜΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΠΟΥ ΤΑ ΕΝΙΩΘΕΣ ΣΑΝ ΤΣΙΜΕΝΤΟ ΤΑ ΙΔΙΑ ΚΑΙ ΓΩ, ΕΠΙΣΚΛΗΡΙΔΙΟ ΕΚΑΝΑ ΚΑΙ ΔΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΤΙΠΟΤΑ.....ΦΙΛΙΑ!
>καθε ιστορια ....και καθε γεννηση ενος ανθρωπου ειναι συγκλονιστικη!!!να ειστε καλα,να τη χαιρεστε και να της κανετε συντομα ενα αδερφακι!!χιχι!!!!
>να έχετε και άλλες τέτοιες χαρές.
>Η γεννα σου μου θυμιζει λιγο και απο τις δυο γεννες μου..απιστευτο!!!! να σας ζησει...εμας το δευτερο αστερακι ηρθε στον κοσμο στης 02.03.2010
>Persaki mou na sas zisei to asteraki sas.... Kataferes na me sygkiniseis k xereis poso dyskolo einai. Na eiste panta kala k na ti xaireste!!!!
Popi b
>na sas zeisei to asteri sas....panta ugeia na exete oloi sas k agaph!!!!!!k egw perimenw suntoma na to kanw to asteri mas k voeithises polu me oti mas eipes!!!!!!na eiste panta kala!!!!!!
>Να σας ζήσει το αστεράκι!! Όντως κάθε παιδί που γεννιέται είναι ένα αστέρι μοναδικό!