Το πιο σπουδαίο πράγμα που μπορεί να κάνει ένας γονιός για τα παιδιά του

H κόρη μου ήρθε μια μέρα από το σχολείο και μου είπε πως οι γονείς της φίλης της χωρίζουν. Με ρώτησε «Μαμά, θα συμβεί ποτέ σε εμάς αυτό;» Την κοίταξα και της είπα «Οχι, μωρό μου. Δεν θα συμβεί. Είσαι ασφαλής»

Ένα χρόνο αργότερα ο πατέρας της και εγώ χωρίσαμε. Καθώς ανακοινώσαμε τα νέα στα παιδιά μας, κοίταξα το πρόσωπο της κόρης μου να σκοτεινιάζει, καθώς συνειδητοποιούσε πως παρά τη βεβαιότητά μου, αυτό που φοβόταν τελικά έγινε. Καθώς επεξεργαζόταν την πραγματικότητα της διαλυμένης μας οικογένειας και της υπόσχεσης που εγκατέλειψα, αισθανόμουν λες και ήμουν μάρτυρας του τέλους της παιδικότητάς της. Ήταν η μοναδική δυσκολότερη στιγμή της ζωής μου, γιατί ήταν η δυσκολότερη της δικής της.

Ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι ότι θα απογοητεύσω τα παιδιά μου. Συμφωνώ με την Jacqueline Kennedy που είπε «Αν αποτύχεις να μεγαλώσεις τα παιδιά σου, δεν νομιζω πως οτιδήποτε άλλο κάνεις καλά έχει σημασία». Είχα αποτύχει στη γονεϊκότητα. Αισθανόμουν σαν αποτυχία.

Κάναμε ότι μπορούσαμε για να μεταβούμε με χάρη και σεβασμό από το να είμαστε μια ολόκληρη οικογένεια στα νέα δεδομένα. Τρώγαμε δειπνο μαζί τις Κυριακές, ο πρώην μου μετακόμισε δυο στενά πιο κάτω και μιλούσαμε ευγενικά ο ένας στον άλλον. Τίποτα από αυτά όμως δεν έκανε ευκολότερο αυτό που περνούσαν τα παιδιά μου. Το καθένα υπέφερε με τον δικό του τρόπο. Σταμάτησα να κάνω ό,τι καλύτερο μπορούσα και υιοθέτησα το νέο μου στιλ: ο αποτυχημένος γονιός.

Εκείνη την εποχή μιλούσα σε ένα συνέδριο και μια γυναίκα από το κοινό σηκώθηκε και ειπε «H οικογένειά μου διαλύθηκε. Δεν υπάρχει τρόπος να τη σώσω. Το μικρό μου αγόρι πονάει. Κάθε μέρα τον κοιτάζω και σκέφτομαι πως είχα μια δουλειά. Να τον προστατέψω από τον πόνο. Και δεν το έκανα. Νιώθω αποτυχημένη»

Την κοίταξα και ξεροκατάπια. Τα μάτια μου σκάναραν το κοινό και είδα πολλές άλλες γυναίκες να κουνούν το κεφάλι σαν να συμφωνούν. Καμιά από εμάς δεν μπορούσε να κρατήσει τα παιδιά της μακριά από τον πόνο. Τότε μου ήρθε αυτή η σκέψη: περιμένετε. Και αν τελικά δεν τα πάμε χάλια ως γονείς; Και αν απλά δώσαμε στον εαυτό μας τις λάθος περιγραφές ως προς τη δουλειά που πρέπει να κάνουμε;

Γύρισα προς τη γυναίκα που είχε μιλήσει και τη ρώτησα «Μπορείς να μου δώσεις τρεις λέξεις που θα χρησιμοποιούσες για να περιγράψεις τον άντρα που προσπαθείς να μεγαλώσεις;»

Μου είπε «Εντάξει. Θα ήθελα να είναι ευγενικός. Και σοφός. Και θέλω να είναι ανθεκτικός»

«Ναι», της είπα, «Οπότε πες μου. Τι πρέπει να αντιμετωπίσει ένας άνθρωπος στη ζωή του για να κερδίσει αυτά τα χαρακτηριστικά;»

Το κοινό σιώπησε. Η γυναίκα με κοίταξε.

«Πόνο!» της είπα. «Αγώνα. Δεν έχει να κάνει με το να μην έχεις τίποτα να ξεπεράσεις. Έχει να κάνει με το να ξεπερνάς και να ξεπερνάς και να ξεπερνάς ξανά και ξανά. Οπότε μήπως είναι πιθανό πως προσπαθούμε να προστατέψουμε τα παιδιά μας από το ένα πράγμα που θα τους επιτρέψει να γίνουν οι άνθρωποι που ονειρευόμαστε; Και μήπως είναι επίσης πιθανό το ότι ως γονείς νιώθουμε αποτυχημένοι, επειδή μας είχαμε δώσει τους λάθος ρόλους; Και αν δεν ήταν ποτέ δουλειά μας -ή δικαίωμα μας- να προστατέψουμε τα παιδιά μας από κάθε μελανιά και καρούμπαλο; Και αν αντί για αυτό, τελικά υποχρέωσή μας είναι να τους δείξουμε τις αναπόφευκτες δοκιμασίες της ζωής και να τους πούμε «Αγάπη μου, αυτή η δοκιμασία φτιάχτηκε για σένα. Μπορεί να πονέσει, αλλά θα σου προσφέρει σοφία, κουράγιο και χαρακτήρα. Βλέπω τι περνάς και είναι δύσκολο. Αλλά βλέπω επίσης και τη δύναμή σου και είναι μεγαλύτερη. Δεν θα είναι εύκολο, αλλά μπορούμε να κάνουμε δύσκολα πράγματα»

Λίγο αφού οριστικοποιήθηκε το διαζύγιό μου, κάλεσα μια φίλη και ζήτησα τη συμβουλή της για το πώς να βοηθήσω τα παιδιά μου αυτή τη δύσκολη περίοδο. Δεν έχει παιδιά για αυτό και την εμπιστεύομαι να με καθοδηγήσει. Ρωτάω μόνο ανθρώπους χωρίς παιδιά για θέματα γονεϊκότητας γιατί είναι οι μόνοι που έχουν τα λογικά τους και είναι αρκετά ξεκούραστοι για να δουν τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση. Μου είπε αυτό:

«Glennon, η οικογένειά σου είναι πάνω σε ένα αεροπλάνο τώρα και υπάρχουν σοβαρές αναταράξεις. Τα παιδιά φοβούνται. Τι κάνουμε όταν φοβομαστε πάνω στο αεροπλάνο; Κοιτάμε τις αεροσυνοδούς. Αν φαίνονται φοβισμένες, πανικοβαλλόμαστε και εμείς. Αν μοιάζουν ήρεμες, μένουμε ήρεμοι. Αυτό που θέλω να σου πω είναι πως σ’ αυτό το σενάριο είσαι η αεροσυνοδός και έχεις περάσει αρκετές αναταράξεις για να ξέρεις πως θα τα καταφέρετε. Τα παιδιά σου μόλις άρχισαν να πετούν, οπότε θα σε κοιτάξουν για να δουν ότι είναι εντάξει. Η δουλειά σου τώρα είναι να παραμείνεις ήρεμη, να χαμογελάς και να συνεχίζεις να σερβίρεις τα φιστίκια.

Η ζωή δεν ειναι ασφαλής, οπότε καθήκον μας δεν είναι να υποσχόμαστε στα παιδιά μας πως δεν θα υπάρχουν αναταράξεις. Είναι να τους βεβαιώνουμε πως όταν έρθουν οι δυσκολίες, θα πιαστούμε χέρι χέρι και θα το περάσουμε μαζί. Δεν τους υποσχόμαστε μια ζωή χωρίς πόνο, αλλά τους σιγουρεύουμε πως οι σφεντόνες και τα βέλη δεν θα τα σκοτώσουν -αντίθετα θα τα κάνουν πιο ευγενικά, πιο σοφά και πιο ανθεκτικά. Τα κοιτάμε μέσα στα μάτια, τους δείχνουμε την πληγή τους και τους λέμε «Μη φοβάσαι, μωρό μου. Γεννήθηκες για να το κάνεις αυτό!»

Μετά χαμογελάμε. Και συνεχίζουμε να σερβίρουμε φιστίκια.

πηγή: oprah.com