Η μόνο μου επιλογή είναι τα ξένα ωάρια, αλλά αγχώνομαι…
Ειμαι μια γυναικα 38 ετων και προσπαθω για μωρακι.
Οι γιατροι μου λενε πως μονο με ξενα ωαρια μπορω να το πετυχω. Οι αμφιβολιες μου ειναι παρα πολλες. Το εχω παρει αποφαση να το κανω, αλλα… εχω μεσα μου ενα αλλα τεραστιο που με ζορίζει και με προβληματιζει…
Αγχωνομαι για το αν θα το αγαπησω… Και αν ξαφνικα δε το θελω;
Θελω πολυ να μιλησω με καποια μανουλα που το εχει κανει, να καταφερω ετσι να διωξω τους φοβους μου…
Μπορειτε να με βοηθησετε;
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Προχώρα χωρίς φόβο! Στα 43 μου έγινα μητέρα μιας κούκλας που ποτέ δεν σκέφτηκα πως δεν είναι δική μου! Από την πρώτη στιγμή που ο γιατρός μου μετέφερε τα κύτταρα (γιατί κύτταρα είναι στην εμβρυομεταφορα) την ένιωσα 1000% δική μου και του άντρα μου! Η αγάπη που νιώθω είναι απέραντη, απερίγραπτη, τόση που δεν μπορούσα ποτέ να το φανταστώ! Μην κουράζεις το μυαλό σου με τέτοιες σκέψεις, μόνο οραματισου τη στιγμή που θα κρατάς το παιδί ΣΟΥ στην αγκαλιά σου!
Δεν ξέρω αν το έχεις καταλάβει. Σου δίνεται η δυνατοτητα, να μείνεις έγκυος, να κυοφορήσεις και να γεννησεις ενα μωρό. Πριν καποια χρόνια γυναικες με το δικό σου πρόβλημα θα ηταν άτεκνες. Και εσυ το σκέφτεσαι? Τι σημασία έχει το ωάριο? Μεσα σου θα μεγαλώνει, απο το αιμα σου θα τραφει....προχωρααααααααα κουκλα μου, γινε μανούλα. Και ετσι για την ιστορια...μεγάλο ποσοστο εξωσωματικων ειναι με ξένο ωαριο ,απλά οι γονείς δεν το λένε ( και καλά κανουν )
Τα αισθηματα για τα παιδιά μας όπως και για κάθε αγαπημένο μας πρόσωπο, έρχονται μέσα από την καθημερινότητα, μέσα από της στιγμές που ζούμε μαζί τους. Όχι από την εγκυμοσύνη η από τη γέννα. Όπως αγαπάς τους γονείς που σε μεγάλωσαν (όχι επιδή σε γέννησαν), όπως αγαπάς τα αδέρφια σου, τους φίλους σου, τον άντρα σου κτλ. Τους αγαπάς για αυτό που είναι και όχι λόγω κοινού DΝΑ.
Υπάρχουν μητέρες που δεν αγαπάνε το παιδί από το δικό τους ωάριο. Καθώς και άλλες που αγαπάνε σαν δικο τους ένα υιοθετιμενο όπου μάλιστα το πήραμε σε μεγάλη ηλικία. Οι δεύτερες θα έδιναν τα πάντα για να είναι στην θέση σου έχοντας μια ευκαιρία ακόμη. Καλή μου μην προβληματίζεσαι. Όταν θα νιώσεις το πρώτο σκίρτημα στην κοιλίτσα σου καθώς και όταν πονέσεις για να το φέρεις στον κόσμο, θα γελάς όταν θυμάσαι για αυτά που τώρα περνάνε από το μυαλό σου. Συνέχισε!!